หลายวันต่อมา..
ก๊อก! ก๊อก!
"เนเน่ลูกเปิดประตูให้ม๊าหน่อย" เสียงเคาะประตูดังขึ้นตามด้วยเสียงของคนข้างนอกตะโกนเข้ามา ทำให้เนเน่ที่กำลังผล็อยหลับอยู่สะดุ้งลืมตาตื่น
"อื้อ~" มือเล็กยกขึ้นมานวดขมับตัวเองเบาๆเมื่อรู้สึกมึนตื้อๆ เธอค่อยๆดันตัวลุกแตะเท้าลงบนพื้นกระเบื้องเย็นเฉียบ ก้าวเดินช้าๆไปเปิดประตูด้วยท่าทางงัวเงีย
แกร๊ก|
ทันทีที่เธอปลดล็อกกลอนคนข้างนอกก็ดันบานประตูเปิดกว้าง เนเน่ยกหลังมือขึ้นมาขยี้เปลืองตาตัวเองเบาๆ พร้อมกับหมุนตัวเดินกลับไปหย่อนสะโพกนั่งลงบนเตียง โดยมีผู้เป็นแม่เดินตามหลังเข้ามา
"เพิ่งตื่นเหรอลูก" แนทเอ่ยถามลูกสาวด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงติดจะกังวล สามีบอกหลายวันมานี้ลูกสาวเอาแต่หมกตัวอยู่ในห้อง พอถามอะไรก็ไม่ค่อยตอบ เธอจึงอดที่จะขึ้นมาดูไม่ได้เพราะไม่เคยเห็นลูกเป็นแบบนี้มาก่อน เผื่อมีเรื่องทุกข์ใจอะไรจะได้ระบายมันออกมา
"ค่ะ" หญิงสาวพยักหน้า แล้วขยับตัวไปเอนพิงกับพนักหัวเตียง ขณะที่ผู้เป็นแม่หย่อนสะโพกนั่งลงข้างๆ
"หนูเป็นอะไรหรือเปล่าลูก ไม่สบายเหรอ ทำไมหน้าตาดูโทรมๆจัง" จากหน้าตาดูสดใสตอนนี้ดูโทรมมากเป็นอย่างที่สามีบอกแป๊ะ ปากซีดเผือดไม่เหมือนลูกสาวคนเก่าของเธอเลย
"ปวดหัวน
