Novels by naennarm

"ไอ้เหี้ยเสือ ไอ้สัตว์!.." ก้านสถบคำหยาบออกมาอย่างหัวเสียขณะเดินผลุนผลันเข้ามาในบ่อนโจร หลังจากที่ถูกตัดสายใส่แล้วเขาก็พยายามโทรไปหาเพื่อนตัวเองอีกหลายครั้ง แต่ไม่มีท่าทีว่าอีกฝ่ายจะรับเลยทนไม่ไหวบุกมาตามด้วยตัวเอง "เอาเพื่อนกูไว้ไหน ปล่อยเพื่อนกูมาเดี๋ยวนี้""เฮ้ยจะไปไหน โซนเล่นอยู่ฝั่งนี้" ครั้นได้ยินเสียงตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด ลูกน้องเฝ้าบ่อนก็รีบวิ่งเข้ามาดึงแขนของชายหนุ่มไว้ไม่ให้เดินไปยังชั้นสาม พร้อมกับชี้บอกทาง"ปล่อยกู กูจะไปเอาเพื่อนกูกลับ" ก้านสะบัดแขนออก แล้วผลักอกเด็กเฝ้าบ่อนจนเซถลาถอยหลังไปหลายก้าว"เฮ้ย! ขึ้นไปไม่ได้นะเว่ย" เขาพยายามจะขึ้นไปก็ถูกลูกน้องเฝ้าบ่อนอีกสองคนกรูเข้ามาห้ามเอาไว้ ด้วยไหวพริบการต่อสู้ที่พอมีอยู่บ้างเลยจัดการพวกมันได้ไม่มีปัญหาอะไร ริมฝีปากหนาร้องโหวกเหวกโวยวายเรียกหาเพื่อนของตนด้วยความเป็นห่วง"แคท ไอ้แคทมึงอยู่ไหน" "ไอ้เสือไอ้เหี้ยมึงปล่อยเพื่อนกูออกมาดิวะ เก่งจริงมึงก็มาทำกูนี่ อย่าเก่งแต่กับคนไม่มีทางสู้ไอ้สัตว์" คำด่าทอถูกพ่นออกมาอย่างต่อเนื่องตลอดทั้งทาง โดยมีลูกน้องวิ่งตามขึ้นมาห้าม"กูบอกว่าขึ้นไปไม่ได้ไงวะ ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ""ห้อง

"....." ประโยคถัดมาของเสือ ทำเอาแคทถึงกับพูดไม่ออก ได้แต่หลบสายตาหนีใบหน้าคมคายที่ตอนนี้แสดงท่าทียกยิ้มมุมปากใส่อย่างเย้ยหยัน "อึก..พะ..พี่เสือจะทำอะไรอะ ยะ..อย่านะ..อื้อ!"จังหวะนั้นเจ้าตัวสะดุ้งตกใจเบือนหน้าหลบทว่าได้เพียงนิด เมื่ออยู่ๆเขาก็จับมือของเธอทั้งสองข้างยกขึ้นมาละเลงน้ำรักใส่ใบหน้าหวานเลื่อนลงมาจนถึงทรวงอกอวบอิ่ม โดยไม่สนคำห้ามปราบของเธอเลยกลิ่นคาวและความเหนียวเพิ่มมาติดอยู่บนกาย ทำให้เธอเผลอแสดงสีหน้ารังเกียจออกมาชัดเจนแบบไม่ได้ตั้งใจ ใช้หลังมือปาดน้ำเมือกออกจากใบหน้าลวกๆ"กระแดะรังเกียจน้ำกูเหรอ? เดี๋ยวกูจะปล่อยมันออกมาอีก ละเลงให้ทั่วทั้งตัวมึงเลยดีไหม" "มะ..ไม่เอา มันสกปรก" "จับมันใส่เข้าไป" ขี้เกียจจะเสียเวลาเถียงกับคนบนร่าง เสือจึงออกคำสั่งอีกครั้งเสียงแข็ง"แต่ฉันทำพี่เสร็จไปแล้วนะ" "กูคงไม่เรียกมึงมาเพื่อแค่อมอย่างเดียวหรอกมั้ง.." อีกครั้งที่คำอ้อนวอนของหญิงสาวไม่มีผลใดๆต่อความต้องการของโจรหนุ่ม ในเมื่อเรียกเธอมาใช้งานขนาดนี้แล้วเขาคงไม่พอแค่ตรงนี้แน่นอน "จะทำเองดีๆหรือจะให้กูทำก็เลือกเอา แต่ถ้าให้กูทำกูไม่รับรองตรงนั้นของมึงนะ..ว่าจะยังอยู่ดีไหม""....." มีช้อ

"ปล่อย..ดะ..เดินเองได้" มือเล็กพยายามแกะมือเขาออกหวังให้คลายพันธนาการ ขณะถูกดึงขึ้นบันไดมาชั้นบน ไม่ใช่แค่จับเขาลงแรงบีบจนแขนของเธอปวดชาไปหมด"....." เสือหลุบตาลงมองหน้าแคทเพียงนิด ก่อนจะปล่อยมือออกจากแขนเรียวตามคำขอ แล้วเดินนำหน้าขึ้นไปยังห้องของตัวเองโดยมีเธอเดินตามมาแบบช้าๆระหว่างที่ก้าวขามายังชั้นสองก็เจอเข้ากับเพื่อนรักสองคนที่เดินออกมาจากทางเข้าบ่อนวีไอพีพอดี ทำให้เขาหยุดชะงัก"เอ้าไอ้เสือมึงเพิ่งขึ้นมาใช่ปะ ข้างล่างมีเรื่องอะไรวะ กูเหมือนได้ยินเสียงปืนแว่วๆ" ตี๋เป็นคนเอ่ยถามขึ้นด้วยความอยากรู้ ซึ่งต่างจากเพลิงยืนตวัดสายตาลงมองไปยังคนข้างหลังนิ่ง ทำเอาคนถูกมองเม้มปากเข้าหากันแน่น"ไม่มีไรหรอก แค่กำจัดพวกชอบสร้างความวุ่นวาย""แล้วนั่น.." แวบแรกที่เจ้าของใบหน้าหล่อมองไปเห็นหญิงสาวด้านหลังของเพื่อนก็จำได้แม่น และรู้ว่านี่ไม่ใช่ครั้งที่สอง "อะไอ้สัตว์นี่ท่าจะติดใจไม่เลิก" ดูเหมือนว่าเพลิงจะรำคาญรีบเดินหนีออกไปอย่างไม่สนใจ ในตอนที่ตี๋กำลังแซว"ติดใจเหี้ยไร กูแค่ขี้เกียจออกไปหา" "เหรอไอ้สัตว์ มันมาหามึงเองว่างั้น""....." ไร้ซึ่งคำตอบใดๆจากปากของเสือ มีเพียงยักไหล่ไม่ยี่ระ"หึ แล้ว

"อึก" ข้อความถัดมาทำเอาแคทลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ มือเล็กรีบกดปิดจอกลั้นใจเมินเฉยไม่เปิดอ่านข้อความนั้น หวังว่านี่น่าเป็นทางเดียวที่พอจะทำให้เธอรอดได้ครืด~ ครืด~ทันใดมือถือในมือก็ปรากฏเบอร์แปลกโทรเข้ามาติดๆ ดวงตากลมโตจ้องมองหน้าจออย่างสั่นระริก และเป็นอีกครั้งที่ไม่กล้าแม้แต่จะกดรับสายเพราะคิดว่าคงเป็นเขาแน่ๆ เธอรอจนสายตัดไปจึงเลื่อนเปิดประตูเดินออกมาติ๊ง~เสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้หญิงสาวที่กำลังจะวางโทรศัทพ์มืิอถือลงบนโต๊ะ พร้อมกับหย่อนสะโพกนั่งลงบนโซฟาขมวดคิ้วยุ่งเอาขึ้นมาดูS : คิดจะลองดีกับกูใช่ไหม 20.30 น.S : ส่งวีดีโอ 20.30 น.เธอรีบปลดล็อกหน้าจอแล้วกดเข้าไปอ่านทันทีเมื่ออีกฝ่ายเล่นส่งคลิปอะไรบางอย่างมาล่อ หวังว่าจะไม่ใช่คลิปที่เขามาขู่เธอวันนั้น "...!!" ครั้นเห็นภาพหน้าปกซึ่งมีตัวเลขกำลังเคลื่อนไหวไปทีละนิดในอินเทอร์เน็ต แคทเบิกโพลงด้วยความตกใจ ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายที่มันร้อนรุ่มกระตุกระรัวเหมือนมันจะหลุดออกมาจากเบ้าเสียให้ได้ 'นี่เขาจะเอาคลิปเราลงอินเทอร์เน็ตเหรอ' "มะ..ไม่นะ"ครืด~ ครืด~"....." เสือนั่งไขว่ห้างกระดิกขาอยู่บนเก้าอี้โต๊ะทำงาน พลางจ้อง

ตื๊ด~ ตื๊ด~ "รับสักทีสิ" โทรศัพท์มือถือเครื่องหรูที่กำลังปรากฏชื่อ'เนเน่'แผดเสียงรอสายดังเล็ดลอดออกมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ทำให้แคทที่กำลังนั่งฟังอาจารย์สอนอยู่ในห้องเรียนกังวนใจเอ่ยพึมพำพร้อมทั้งกดหน้าจอถี่ๆ เธอพยายามโทรหาเพื่อนรักสลับช่วยกันกับเพื่อนรักอีกคน แต่ก็ยังไร้วี่แววว่าคนในสายจะกดรับเลยจนสายตัดไปอย่างอัตโนมัติ นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้วเนเน่ก็ยังไม่มาเรียนหรือติดต่อพวกเธอมาเลย ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นตายร้ายดียังไงบ้างจะคิดสั้นไหม ภายในใจของเธอมันคิดไปต่างๆนานาๆแล้ว"รับสิเนเน่ พวกฉันจะบ้าอยู่แล้ว" "โอ๊ย..เดี๋ยวฉันโทรเอง" เป็นแคนดี้ซึ่งนั่งอยู่ข้างๆบอกอย่างกระวนกระวายอยู่แทบไม่นิ่ง กว่าจะติดต่อได้อีกฝ่ายกลับไม่รับซะงั้น และแล้วปลายสายก็ถูกตัดไปอย่างอัตโนมัติอีกครั้ง หญิงสาวรอไม่ไหวอีกต่อไปเขย่าแขนบอกเพื่อนที่กำลังจะกดโทรไปอีกรอบ "ไม่ต้องโทรแล้วแคนดี้ เราไปหามันที่บ้านเลยเถอะ ฉันกลัวว่ามันจะคิดสั้น""จะไปตอนนี้เลยอ๋อ ไม่รอจบคลาสก่อนเหรอ" "ไม่รอแล้ว" คนที่ดิ้นมาด้วยตัวเองกับคนที่มีคนคอยซัพพอตทุกอย่างมันต่างกัน ขืนมัวแต่รอแคทไม่รู้ว่าเนเน่จะเก็บความรู้สึกได้ไหม ความรู้สึกที่ถ

"เข้าได้ไหมแก" "ฮึ่..คงต้องย้ายไปไลฟ์ต่อในเพจแล้วแหละ จะให้สร้างใหม่ตอนนี้ก็คงไม่ทัน" ไม่ว่าเธอจะพยายามเข้าแอคเคาน์เดิมกี่รอบก็เด้งออกทุกที ด้วยความที่ห่วงสินค้าล็อตนี้จะค้างสต๊อก จึงจำเป็นต้องย้ายไปไลฟ์ต่อที่เพจหลักของตัวเองแทน "ไอ้พวกเหี้ยนี่แม่งก็ว่างมากเนอะ มาป่วนคนจะทำมาหาแดก" คิดแล้วก็ยิ่งโมโห แคนดี้แสดงอารมณ์ออกมาทางสีหน้าและท่าทางอย่างชัดเจน "อย่าให้รู้นะเป็นใคร แม่จะตบให้กรามโยกเลย""....." หญิงสาวถอนหายใจเบาๆด้วยความเหนื่อยใจ ก่อนจะมาตั้งหน้าตั้งตาไลฟ์ขายของต่อในเพจ โดยที่แคนดี้ก็หันมาเปิดโน้ตบุ๊กแล้วช่วยเพิ่มสินค้าลงไปทีละแบบ เพื่อเวลาลูกค้าซีเอฟจะได้เด้งเข้าเครื่องเลย"มาครับทุกคนมาต่อกันในนี้แทนเนอะ พอดีช่องโดนปิด.."ขณะเดียวกันทางด้านของเสือก็ยกยิ้มมุมปากพลางหมุนโทรศัพท์มือถือในมือเล่นอย่างสะใจ ในเมื่ออีกฝ่ายกล้าบล็อกคนอย่างเขาก็กล้าแฮกช่องของเธอเหมือนกัน ไม่สนด้วยว่ากำลังทำมาหากินสนแต่ว่าใครเมินเขามันต้องเจอดีติ๊ง~และเป็นอีกครั้งที่เสียงแจ้งเตือนในโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ทำให้เขาชะงักกดหน้าจอดูปรากฏรายชื่อหนึ่งกำลังถ่ายทอดสด ซึ่งเขาก็ไม่ได้กดเข้าไปดูกลับเลื่อนเข้าแอปพ

"ขากลับมาฮันนี่ได้แวะไปดูร้านดอกไม้ให้หนูรึเปล่า" ก๋วยเตี๋ยวเอ่ยถามสามีที่กำลังตักกับข้าวมาใส่ให้ในจานด้วยสีหน้ากังวล เป็นห่วงร้านไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง หลังๆพอท้องโตอย่างว่าเขาก็ไม่ให้ไปไหนทำอะไรเลย"วันนี้ไม่ได้แวะ ไม่ต้องห่วงหรอกมีผู้จัดการร้านดูแลอยู่ทั้งคน" ว่าจบเนมาร์ก็ตักข้าวใส่ปาก"ทำไมไม่แวะดูก่อนเล่า มันไม่เหมือนเราดูเองหรอกนะ" ใบหน้าหวานยู่ใส่อีกคนอย่างงอนๆ แล้วตักข้าวใส่ปากไม่พูดอะไรต่อดวงตาคมที่เหลือบมองอยู่รับรู้ถึงอาการของคนตรงหน้า เขาวางช้อนลงเบาๆด้วยความไม่เข้าใจว่าแค่เรื่องไม่แวะไปดูร้านถึงกับงอนกันเลยเหรอ ปกติก็แวะดูให้ทุกวันมันก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรปกติดีทุกอย่าง"เป็นอะไร?""เปล่า" “…..” ชายหนุ่มหยัดกายลุกขึ้นเมื่อได้ยินน้ำเสียงไม่ปกติของภรรยา เท้าใหญ่เดินวนไปหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ แต่อีกคนกลับขยับเก้าอี้หนีไปพร้อมจานข้าวครั้นเห็นแบบนั้นเขาถึงกับถอนหายใจพรืดใหญ่ มือหนาเอื้อมไปจับแขนเรียวแล้วลูบมันเบาๆเชิงง้อ ทว่าก็ถูกเธอปัดทิ้งอย่างไม่ไยดีแถมไม่มองหน้าเขาอีกต่างหาก เป็นอะไรที่น่าหงุดหงิดชะมัดถ้าไม่ติดว่าท้องนะเขาจับง้อบนเตียงไปแล้ว"ปากบอกว่าเปล่า แต่การกระทำขอ

หลายเดือนต่อมา.."เมียกูอยู่ไหน" เนมาร์ซึ่งอยู่ในชุดนักศึกษาเอ่ยถามลูกน้องที่เฝ้าหน้าประตู ขณะก้าวลงมาจากรถลีมูซีนคันหรูพร้อมในมือหิ้วถุงของกินเยอะแยะ"เรียนอยู่ในห้องนั่งเล่นครับ" ลูกน้องคนหนึ่งว่า พลางเดินมารับของจากมือผู้เป็นนายไปถือแทน"เอาไปให้แม่บ้านจัดใส่จาน แล้วเอาเข้าไปให้เมียกูด้วย" เขาออกคำสั่งลูกน้องเสียงเรียบ"....." คนถูกสั่งยกถุงในมือขึ้นมาหมุนดูด้วยความอยากรู้ว่ามีอะไรบ้าง แต่ก็ไม่เห็นหรอกเพราะมันอยู่ในกล่อง ก่อนจะเอ่ยแซวเจ้านายเมื่อเห็นว่าเอาใจใส่ภรรยาดี "ซื้อมาซะเยอะแยะเชียว นายหญิงจะกินหมดไหมครับเนี่ย""มันกงการอะไรของมึง ใช้ให้ไปทำอะไรก็ไป เดี๋ยวกูให้ป๊าหักเงินเดือนซะเลยหนิ" "ขอโทษครับ" ครั้นได้ยินอย่างนั้นทศก็รีบโค้งตัวลงกล่าวขอโทษผู้เป็นนาย แล้วหมุนตัวเดินขึ้นบันไดเข้าไปในบ้านทำตามคำสั่งทันทีเนมาร์ส่ายหน้าเบาๆก้าวเดินตามหลังลูกน้องตรงดิ่งไปหาภรรยาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ทว่าเพียงแค่ครึ่งทางก็ต้องหยุดฝีเท้าจากอารมณ์ดีๆแปรเปลี่ยนเป็นฉุนเฉียว เมื่อสายตาคู่คมมองไปเห็นก๋วยเตี๋ยวเดินพยุงท้องโตๆออกมาจากห้องนั่งเล่น โดยมีซามิและคุณครูค่อยช่วยประคองกันคนละฝั่งไม่ห่าง"ดอลลีห

"เตี๋ยว" ควีนเรียกภรรยาของผู้เป็นน้าเสียงหวานทันทีที่เดินเข้ามาถึงห้องนั่งเล่น โดยมีเนมาร์ถือขวดนมกับผ้าอ้อมเดินตามหลังมา"เรียกหาแต่เตี๋ยวนะไม่เรียกยายบ้างเลย น่าน้อยใจจัง" แนทที่นั่งอยู่ด้วยทำหน้ามุ่ยแกล้งน้อยใจหลานสาว พอเห็นอย่างนั้นควีนก็รีบเดินเตาะแตะเข้าไปกอดขาผู้เป็นยาย แล้วซบหน้าลงไปเชิงเป็นการง้อ"โอ๋นยายม่ายย้องน๊า น้อนกวีนเยียกแย้ว (โอ๋ยายไม่ร้องนะ น้องควีนเรียกแล้ว)" ความไร้เดียงสาของเจ้าตัวน้อยเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากยายและน้าๆ"ใครว่ายายร้องกันล่ะ แค่น้อยใจเฉยๆหรอก" ไม่ว่าเปล่าแนทโน้มตัวลงอุ้มหลานสาวขึ้นมานั่งบนตัก พร้อมกับหอมแก้มฟอดใหญ่แรงๆหลายๆที ก่อนหันไปถามลูกชาย"เป็นไงตาเน! ได้ข่าวว่าล้างก้นให้น้องควีนเหรอ""อ้วกแตกดิม๊ารอไร เหม็นฉิบหาย" ว่าแล้วเนมาร์ก็หย่อนกายนั่งลง ไม่ยักรู้ว่าอุจจาระเด็กจะเหม็นขนาดนี้นึกว่าควายตาย“ฮ่าๆๆๆ” แนทกับก๋วยเตี๋ยวหัวเราะร่า ต่างจากควีนที่นั่งกอดอกจ้องหน้าเขาเขม็งอย่างไม่ชอบใจเวลาใครว่า"ฝึกไว้เวลาลูกคลอดจะได้ทำเป็น" เป็นก๋วยเตี๋ยวที่นั่งเงียบอยู่นานย้ำคำพูดของเขาไม่หยุด เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้"ใช่! ฝึกไว้เพราะตอนลูกคลอดออกมาตาเนต้องเ

แง้ว~ แง้ว~เนเตี๋ยวที่เพิ่งเดินมาชะโงกหน้ามองการกระทำของพ่อแม่อยู่ตรงหน้าประตูห้องน้ำ​ ก่อนจะร้องเรียกขึ้นด้วยความสงสัยจนทั้งสองคนหันหน้าไปมองทางต้นเสียงนั้นพร้อมกัน"เนเตี๋ยว" เด็กสาวเอ่ยเรียกชื่อ​สัตว์เลี้ยงของตนซึ่งเปรียบเสมือนลูกแท้ๆ​ มือเล็กคลายพันธนาการออกจากศีรษะแกร่งแล้วเบี่ยงตัวเดินไปอุ้มมันมาหอมฟอดใหญ่เนมาร์ดีดตัวลุกขึ้นเดินตามแฟนสาวมาลูบหัวมันเบาๆอย่างเป็นมิตร​ จากไม่ชอบกลายเป็นความผูกพันทำให้เขารู้สึกรักมัน"ดอลลีอยู่กับลูกไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันมา" เขาว่า"จะไปไหนเหรอคะ""ไปเอาน้องควีนมาหัดเลี้ยงนะ""หัดเลี้ยง?" ใบหน้าหวานหันขวับไปมองคนข้างๆด้วยความแปลกใจ​ คิดไม่ถึงว่าเขาจะมีความเป็นพ่อคนสูงขนาดนี้"อืม​ ฝึกไว้ก่อนเวลาลูกคลอดจะได้ทำเป็น" พอรู้ว่าตัวเองกำลังจะเป็นพ่อคนมันต้องเตรียมตัวกันหน่อย​ มัวแต่รอให้คลอดออกมาก่อนมันก็ไม่ใช่ ทุกอย่างต้องมีการเตรียมพร้อมว่าควรรับมือกับเด็กน้อยยังไง"ไหวเหรอ""สบาย" ว่าจบเนมาร์ก็เดินออกไปครึ่งชั่วโมงผ่านไป.. ระหว่างที่กำลังเล่นกับหลานสาวอยู่นั้นกลิ่นเหม็นตุๆแปลกๆก็ลอยมา​ เนมาร์หันหน้าไปมองก๋วยเตี๋ยวที่นั่งลูบหัวเจ้าตัวน้อยอยู่อีกฝั่งมีการ

ด้วยความกลัวภรรยาจะล้มชายหนุ่มจึงวางถุงอุปกรณ์ลงรีบเข้าไปประคองเธอไว้อย่างแนบชิด​ ใบหน้าจิ้มลิ้มเหลือบมองเล็กน้อย ไม่วายที่จะยิ้มออกมากับความน่ารักเอาใจใส่ของสามีไม่เคยลดลงเลย ยังเสมอต้นเสมอปลายอยู่ตลอดแถมยิ่งเพิ่มขึ้นทุกวันไม่นานมือเล็กก็ยื่นออกมาพร้อมกับถ้วยพลาสติกที่มีปัสสาวะอยู่ในนั้น​ เด็กสาวส่งมันไปให้คนข้างๆเพื่อทำการนำไปตรวจ"นี่ค่ะ" ซึ่งเขาก็รับไปวางลงบนขอบอ่างล้างมือทั้งที่อีกมือยังประคองตัวเธออยู่​ ก่อนจะหันกลับมาหยิบสายฉีดชำระส่งให้เธอก๋วยเตี๋ยวหยิบมันมาฉีดล้างทำความสะอาดกลีบเนื้อของตน พอมันสะอาดดีเธอก็ส่งคืนไปให้เขาเก็บที่​ แล้วหยัดกายลุกขึ้นก้าวลงจากโถชักโครกโดยมีเขาพยุงช่วยไม่ห่างเป็นอะไรที่เว่อร์วังที่สุดแต่ก็น่ารักดีมือหนาคลายพันธนาการออกจากตัวเด็กสาว เอื้อมไปกดชักโครกพร้อมปิดฝาลง​ หันมามองภรรยาดวงแววตาอ่อนโยน"ดอลลีมานั่งรอตรงนี้ก่อน" ว่าแล้วเนมาร์ก็เลื่อนริมฝีปากเข้ามาจุมพิตลงบนขมับบางฟอดใหญ่​"ขอยืนดูด้วยไม่ได้เหรอคะ" ก๋วยเตี๋ยวกะพริบตาปริบๆออดอ้อน​ ท่าทางไร้เดียงสาของเธอเรียกรอยยิ้มน่ารักจากสามี ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ทำให้เนมาร์ยอมให้เธอยืนดูเพราะกลัวว่าท่าทางยื

แกร๊ก|"นาย!" เสียงเปิดประตูที่ดังขึ้นตามด้วยเสียงตะโกนของใครบางคนจากทางหน้าประตู พร้อมกับเสียงฝีเท้าสาวเข้ามาในห้องนอนอย่างถือวิสาสะ ทำเนมาร์ที่กำลังนอนหลับกอดภรรยาอยู่สะดุ้งตื่น​ รีบเอื้อมมือไปคว้าขวดน้ำบนโต๊ะโคมไฟข้างเตียงเขวี้ยงใส่เจ้าของเสียงนั้นทันทีพรึ่บ! ดีนะทิมรับมันเอาไว้ได้ไม่งั้นดังก้องไปทั่วห้องแน่ ก่อนสายตาจะเหลือบเห็นนายหญิงกำลังนอนหลับอยู่​ สองขาแกร่งเดินตรงไปหาเจ้านายที่เตียงนอนวางขวดน้ำลงบนโต๊ะดังเดิม"จะแหกปากหาพ่อมึงเหรอ แล้วกูบอกกี่ครั้งและเวลาเข้ามาให้เคาะประตู มือไม่มีรึไง" เนมาร์ตะคอกใส่ลูกน้องคนสนิทเบาๆ แล้วค่อยๆดึงแขนข้างหนึ่งที่ภรรยาใช้หนุนนอนออกมาดันตัวลุกขึ้นมานั่งอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้รบกวนการพักผ่อนของเธอ​ ซึ่งเพิ่งหลับไปได้ไม่กี่นาที"ผมไม่รู้ว่านายหญิงหลับอยู่""ไหนของที่ใช้ให้ไปซื้อ" ทันทีที่เขาพูดจบทิมก็ยื่นถุงที่ตรวจครรภ์มาให้ มือหนารับมันมาเปิดดูมีอยู่หลายยี่ห้อเป็นสิบๆอันตามที่ต้องการเป๊ะ​ "ขอบใจ" "นายต้องการอะไรอีกไหม""ไม่และ​ มึงจะไปไหนก็ไป" สิ้นสุดคำพูดของ​เจ้านาย​ ทิมก็หมุนตัวเดินออกจากห้องไปเนมาร์หยัดกายลุกขึ้น พร้อมกับถือถุงที่ตรวจค

“อ้าว มาถึงกันตั้งแต่ตอนไหน” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นทันทีเมื่อเดินกลับเข้ามาในบ้านตัวเองช่วงพลบค่ำพร้อมกับหลานชาย แล้วเห็นหญิงสาวเดินลงมาจากชั้นสองพร้อมชายหนุ่มร่างสูงกำยำคงจะเป็นหลานเขยสินะ หน้าตามันคุ้นๆแฮะเหมือนเคยเจอที่นี่ไหน?“คุณปู่ สวัสดีค่ะ” เนเน่ยกมือขึ้นประนมไหว้ ก่อนเธอจะเร่งฝีเท้าเข้าไปกอดผู้เป็นปู่อย่างที่เคยทำเวลามาหา “คิดถึงจังเลย” “อะ ขี้อ้อนเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน” นุลูบศีรษะทุยเบาๆกอดหลานกลับ ทั้งก้มหอมกุมผมให้หายคิดถึงคูลจ้องมองคนข้างหลังพี่สาวไม่วางตา เห็นอย่างนั้นเพลิงเองก็จ้องกลับไปเช่นกันด้วยสีหน้าเชิงมีคำถาม ว่าเด็กหนุ่มได้มีปัญหาอะไรกับเขาหรือเปล่า เด็กหนุ่มนิ่งเลือกที่จะเดินเลี่ยงขึ้นไปชั้นสอง แม้จะคับแค้นใจไม่น้อยกับเรื่องที่เพลิงได้เคยกระทำต่อเนเน่ แต่เขาก็ไม่อยากจะยุ่งปล่อยให้เจ้าตัวนั้นเลือกทางเดินของชีวิตเอาเอง“ทำไมวันนี้คุณปู่กลับมาเย็นจังคะ” ใบหน้าสวยแหงนถาม ในขณะที่ยังคงแนบชิดกับอกแกร่งของปู่และกอดเอวท่านอยู่หลวมๆ“แวะไปตีกอล์ฟกับเพื่อนมาน่ะ แล้วนี่เจ้าสองแสบปู่อยู่ไหน” นุตอบพร้อมกวาดสายตามองรอบๆ เมื่อไม่เห็นเหลนตัวน้อยทั้งสองคนจึงถามหา“น่าจะอยู่กับคุณย

“หนูม่ายต้ายหวันจาห้ายทินยดโตดห้ายจุนป้อนะกะถ้าทินม่ายเท็มจาย หนูแค่หยาดห้ายทินพ่อยวางห้ายจุนแม่กับปวกหนูต้ายเยือกกู้ซีวิดแยะป้อกานเอนต้ายมายกะ ห้ายกวามสุดปวกเยาต้ายมาย (หนูไม่ได้หวังจะให้ตินยกโทษให้คุณพ่อนะคะถ้าไม่เต็มใจ หนูแค่อยากให้ตินปล่อยวางให้คุณแม่กับพวกหนูได้เลือกคู่ชีวิตและพ่อกันเองได้ไหมคะ ให้ความสุขพวกเราได้ไหม)”“จะให้น้ามั่นใจได้ยังไงว่าสิ่งที่พวกหนูกับแม่หนูเลือกมันดีที่สุดแล้ว คนมันสันดานโจรทำเลวมาตั้งแต่เด็ก คิดเหรอว่ามันจะกลับตัวกลับใจมาเป็นผัวที่ดีพ่อที่ดีให้หนูกับแม่หนูได้”“ถึงผมจะเคยเลวเคยทำไม่ดีทำร้ายเนเน่กับลูก แต่ผมสัญญา..ต่อจากนี้ไปผมจะเป็นสามีที่ดีให้กับเธอจะเป็นพ่อที่ดีให้กับลูก จะรักและดูแลพวกเขาให้ดีที่สุดยิ่งกว่าชีวิตของผม” เพลิงละอายใจเอ่ยขัดบอกออกมาเองตามความรู้สึกหลังยืนนิ่งฟังลูกช่วยอยู่นาน ชายหนุ่มไม่ได้ขี้ขลาดที่จะเผชิญหน้าขอให้เด็กหนุ่มเห็นใจยอมไว้ใจให้โอกาสเขาได้ชดเชยในสิ่งที่เคยกระทำกับหญิงสาวและลูกสาวทั้งสองคน แต่แค่ไม่อยากจะมีปัญหาเพิ่มอีก เลยเลือกจะอยู่นิ่งๆ อะไรที่ยอมได้ก็ยอมทว่าลูกคนเล็กกลับช่วยพูดขอจนเขาอดที่จะอยู่เฉยๆไม่ได้ ไม่อยากให้ลูกนั

เย็นวันเดียวกันเสือกำลังขับรถพาแคทและแคนดี้มาหาเพื่อนรักของพวกเธอกับหลานสาวหลังจากที่ทั้งสามคนพากันไปวัดไซส์ตัดชุดแต่งงาน พร้อมกับเลือกโปสต์การ์ดและของชำร่วยรวมไปถึงสถานที่มาเสร็จสรรพ ฟังไม่ผิดหรอกเสือกับแคทกำลังจะแต่งงานกันปลายเดือนหน้านี้แล้วโดยมีแคนดี้จัดการแนะนำจองร้านดังงานดีระดับประเทศซึ่งเป็นของพี่สาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องไว้ให้ทั้งนำทางมา ตามจริงเนเน่ต้องมาด้วยแต่เพราะติดที่ลูกงอแงคิดถึงน้าชายไม่หยุดจึงมาด้วยไม่ได้ เขาเลยต้องพาแวะไปหาเนี่ยแหละทันทีที่รถเลี้ยวเข้ามาจอดสนิทแล้วการ์ดได้เปิดประตูให้ แคนดี้ก็รีบก้าวลงจากรถ ก่อนจะเดินตัวปลิวนำหน้าเพื่อนกับแฟนเพื่อนไปอย่างไม่รีรอ“นี่แคนดี้แกจะรีบไปไหนเนี่ย กลับมาช่วยถือของเล่นหลานก่อนเลยนะ..อย่าเนียนเดินตัวปลิว” แคทหันมาร้องเรียก ขณะกำลังเดินไปหยิบของเล่นที่ซื้อมาฝากหลานสาวหลังรถคนถูกเรียกได้ยินก็หยุดฝีเท้าหมุนตัวกลับมาทำหน้าเจือนๆด้วยความลืมว่ามีของที่ตัวเองซื้อมาให้หลานด้วย “แหะๆ ฉันลืม”“ลืมตลอดแหละแกอะ” ใบหน้าหวานส่ายระอากับนิสัยตีเนียนของเพื่อนรัก พลางหยิบถุงยื่นไปให้สามถุงแคนดี้แบะปากยักไหล่ไม่ยี่หระอุตส่าห์จะตีเนียนสักหน่อยโ

หนึ่งเดือนต่อมา..ชีวิตครอบครัวของเนเน่และเพลิงดำเนินกันมาอย่างมีความสุขปะปนกับความทุกข์ใจเรื่องเนติน นับตั้งแต่คืนวันนั้นเจ้าตัวก็ขาดการติดต่อจากคนที่บ้านไปเลย แม้ว่าเนเน่กับคนอื่นๆในครอบครัวพยายามติดต่อไปหาเท่าไหร่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมรับสาย ไม่ว่าจะติดต่อผ่านทางลูกน้องคนสนิท ลูกพี่ลูกน้องหรือตายาย พอทุกคนยื่นสายไปให้เนตินก็จะรีบเดินหนีไปทันทีจนคนอื่นๆเอือมระอาเลิกติดต่อไป เหลือเพียงแต่เธอที่ยังคงดั้นด้น“จุนแม่ก๋า.. (คุณแม่ขา)” “หือ?” เจ้าของใบหน้าสวยเลิกคิ้ว พลางช้อนตามองลูกสาวคนเล็กตรงหน้าที่เอ่ยเรียกตนขึ้นขณะนั่งยกโทรศัพท์มือถือแนบหูพยายามต่อสายหาน้องชายครั้งแล้วครั้งเล่าอยู่บนเบาะคอกกั้นในห้องนั่งเล่น ก่อนเพลงพิณจะพูดถามออกมาเสียงสั่นๆราวกับคนจะร้องไห้“ทินโขดอาใยปวกเยาหย๋อกะ ตำมายจุนแม่โตปายม่ายเกยยับซัดที โตกาบก็ม่ายมี (ตินโกรธอะไรพวกเราเหรอคะ ทำไมคุณแม่โทรไปไม่เคยรับสักที โทรกลับก็ไม่มี)” แววตาเด็กหญิงเศร้าสร้อยมองผู้เป็นแม่อย่างตัดพ้อ แทบไม่เหลือคาบร่าเริงอย่างที่ควรจะเป็น “.....” ได้ยินเช่นนั้นเนเน่ก็หน้าเจื่อนลง เธอสงสารลูกจับใจ..มันหลายอาทิตย์แล้วที่เพลงพิณและเพลินลินงอแงบ่น

"....." สันกรามของเจ้าของคำถามบดเข้าหากันอย่างฉุนมาก สองมือกำมัดแน่น ตวัดสายตาคมกริบไปมองเพลิงที่เป็นคนตอบเอง"ใครอนุญาตให้มึงมาอยู่" "ป๊าให้มันมาอยู่ช่วยทำงานแทนตอนพาม๊าไปฮันนีมูน" เป็นโน่บอกตามความจริง "ทำไมไม่ให้เฮียทำ""มันว่างไหมล่ะ""กลับมาแล้วก็ไล่มันออกไป" "ติน.." เนเน่ทนไม่ได้หมายจะพูดช่วยให้น้องชายเข้าใจกันบ้างและปล่อยวางสักที ทันใดนั้นเพลิงก็กุมมือส่ายหน้าห้ามเธอไว้ไม่ให้พูดอะไร เดี๋ยวมันจะบานปลายไปเสียเปล่าๆ"....." ขณะที่โน่เงียบไปอย่างทำอะไรไม่ถูก ซึ่งเนตินเป็นคนไม่ฟังใครและพูดยากมันทำให้เขาค่อนข้างลำบากใจ เพราะนี่ก็ลูกนั่นก็สามีของลูกจะให้ไล่ออกไปมีหวังทั้งลูกทั้งหลานได้หอบผ้าตามไปแน่ ให้ตายยังไงเขาก็ไม่ยอมให้ลูกกับหลานออกไปอยู่ที่อื่นเด็ดขาด"จะไล่มันออกไปได้ไง ก็ป๊ายอมรับมันเป็นลูกเขยแล้ว" เมื่อเห็นผู้เป็นพ่ออึกอักไม่กล้าบอก เนมาร์เลยโพล่งฉวยโอกาสฟ้องก่อตั้งพวกเขม้น หลังทนนั่งฟังเงียบๆมาสักพัก"ฮันนี่!" สถานการณ์ยิ่งคุกรุ่นไม่ค่อยจะดีอยู่ พอเห็นสามีจุดชนวนก๋วยเตี๋ยวจึงปรามให้อยู่นิ่งๆ แล้วกระดุกแขนแกร่งให้ลุกขึ้นพาเด็กๆที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่ให้ออกไปจากห้องนี้ก่อน

"ขอบคุณนะ.." ชายหนุ่มกล่าวขอบคุณ รั้งศีรษะทุยเข้ามากดหอม "ขอบคุณที่อดทนช่วยเหลือพี่จนครอบครัวเรายอมรับ" "จะขอบคุณทำไม ทุกอย่างมันอยู่ที่ความพยายามของพี่เองทั้งนั้น" เนเน่ยิ้ม แหงนหน้ามองสามีพร้อมกับตอบกลับโดยที่เขาลูบผมเธอไปด้วย "แต่ถ้าไม่ได้เราช่วยเหลือเลย ป่านนี้พี่อาจยังไม่ถูกยอมรับก็ได้""เหรอ แต่เน่ว่าคงไม่ใช่แค่เน่คนเดียวหรอกที่ช่วยเหลือพี่..""....." คิ้วเข้มขมวดเลิกขึ้นอย่างไม่เข้าใจ ยังมีใครอีกเหรอที่คอยช่วยเหลือเขานอกจากเธอ"ยังมีม๊าอีกคนนะ" "ม๊า?" "ใช่ คืนก่อนวันที่จะพาลูกไปหา ถ้าไม่มีม๊ามาคอยพูดให้เน่เลิกสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง ป่านนี้คงไม่ได้มาอยู่ด้วยกันแบบนี้หรอก""งั้นพี่ก็ต้องไปขอบคุณม๊าด้วยใช่ไหม" "คงงั้นมั่ง" ใบหน้าสวยแนบลงบนไหล่แกร่งหลังพูดจบ ทว่าไม่ทันไรก็รีบแหงนมองหน้าสามีอีกครั้งเมื่อฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้.."หือ?" การกระทำของคนตรงหน้าทำเอาเพลิงถึงกับงุนงง แต่ยังไม่ทันที่เขาจะเอ่ยถามเสียงใสก็ดังถามขึ้นมาติดๆ"พี่เพลิงลืมอะไรไปหรือเปล่า.." "ลืมอะไร" "ก็..มีป๊าแค่คนเดียวเองนะที่ยอมรับพี่ เฮียกับตินยังไม่ได้ยอมรับพี่เลย" หารู้ไม่ว่าจริงๆเขาไม่ได้ลื