Novels by naennarm

วันต่อมา..@มหาวิทยาลัยww"บอกแล้วว่าไม่ต้องมาส่ง มันไกลก็ไม่เชื่อ" แคทบ่นทันทีที่ลงจากรถจักรยานยนต์ซึ่งจอดสนิทอยู่ตรงหน้าคณะ พร้อมกับถอดหมวกกันน็อคยื่นไปให้ก้าน"แล้วไง..ดีกว่าปล่อยให้มึงมาคนเดียว เดี๋ยวก็เจอแม่งอีก" มือหนาเอื้อมไปรับหมวกกันน็อคมาวางใส่ตะกร้าหน้ารถ ด้วยความเป็นห่วงไม่อยากให้เพื่อนต้องมาเจออะไรแบบนั้นอีก เลยทำให้เขาต้องพักจากการขับวินแล้วมาส่ง"นี่กะจะมารับมาส่งกูตลอดเลยหรือไง ไม่ต้องทำงานแล้ว?""เออถ้ากูว่างกูก็จะมารับมาส่งมึง จบไหม""ถ้าจะขนาดนั้นเอากูไปเป็นเมียเลยไหม" "ไม่อะ มึงไม่ใช่สเปคกู""หืม..กูประชดเนอะ" เธอถอนหายใจพลางเบะปากใส่คนตรงหน้าอย่างเอือมระอา เข้าใจนะว่าเพื่อนเป็นห่วง แต่จะให้เธอต้องมาคอยลำบากคนอื่นตลอดเวลามันก็ไม่ใช่นิสัยถ้าอะไรจะเกิดต่อให้มีคนคอยปกป้องก็ไม่มีประโยชน์อะไรอยู่ดี แถมยังทำให้คนคนนั้นเจ็บตัวอีกต่างหาก เธอไม่ต้องการให้ใครต้องมาเดือดร้อนเพราะชะตากรรมตัวเอง"แหมๆ เดี๋ยวนี้มีผู้ชายเหาะมาส่งถึงที่นี่เลยเหรอยัยแคท" เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นขัดจังหวะทั้งสองคนที่ยืนคุยกันอยู่ ทำเอาแคทกับก้านชะงักหันไปมองยังต้นทางของเสียง ก่อนจะเห็นเป็นแคนดี้เดิ

แกร็ก!ท่ามกลางความเงียบปกคลุมเสียงบานประตูถูกเปิดเข้ามาอย่างไร้มารยาทด้วยฝีมือของใครบางคน เรียกสติเสือที่กำลังยืนอัดควันเข้าปอดจ้องมองผ้าปูที่นอนเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำกาม และคราบเหงื่ออยู่นั้นให้ชักสีหน้าไม่สบอารมณ์หันไปมอง"ทำไรวะ" "ก่อนจะเข้าห้องคนอื่นที่บ้านมึงไม่สอนเรื่องมารยาทเหรอ" เขาผ่อนสีหน้าลงไม่สนใจคำถามของเล้งกลับถามกลับเสียงเรียบ แล้วเดินไปจิ้มบุหรี่ดับลงในถ้วยในสภาพนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว"โถ่ไอ้เวร..ทีหลังมึงก็ล็อกประตูไว้ดิ กูจะได้มีมารยาท" คนถูกจิกกัดเอ่ยหน้าตาย ไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านสักเท่าไหร่ "เข้ามาหากูมีอะไร""กูเข้ามาหามึงนี่ต้องมีอะไรด้วย เข้ามาเฉยๆไม่ได้?" ไม่ว่าเปล่าเล้งยังถือวิสาสะเดินเข้ามา ก่อนจะชะงักไปเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นคาบอะไรบางอย่างบนที่นอน "..นั่นคาบอะไร" ใบหน้าคมคายหันกลับมามองเจ้าของห้องอย่างแปลกใจ คงไม่ใช่อย่างที่คิดหรอกนะ"......" คำถามถัดมาของเพื่อนรักทำให้เสือเงียบไป มือหนาดึงลื้อผ้าปูที่นอนขึ้นกลบ แต่ทว่าเห็นแค่นั้นอีกฝ่ายก็รับรู้ได้ในทันที"เดี๋ยวนี้หัดเอาสาวมาแดกในห้อง แล้วไม่บอกพวกกู?" ทุกทีพวกเขาจะไม่พาใครเข้ามาเอาในห้องส่วนตัวมั่วๆ จ

หญิงสาวกรีดร้องลั่นอีกครั้งด้วยความเจ็บปวดแทบขาดใจ พลางสั่นเกร็งอย่างหนักเมื่อคนข้างบนพยายามอัดกระแทกความเป็นชายเข้ามาในกายคราเดียวจนสุดลำ โดยไม่ปิดโอกาสให้เธอได้เตรียมใจรับมือ "อืม~..ซี้ดดดด ยังแน่นเหมือนเดิม" ช่องทางรักที่ไม่ได้ผ่านการเล้าโลมใดๆมันคับแคบเสียจนเขาอดที่จะกัดฟันซี้ดปากออกมาไม่ได้ มือหนาจับแขนเรียวทั้งสองข้างซึ่งกำลังกำมือไขว้กันอยู่ตรงหน้าท้องแบนราบ ขยับสะโพกสอบเข้าออกอย่างเนิบนาบ"ฮือ..อะ..เอามันออกไป..จะ..เจ็บ" แคทน้ำตาไหลพรากส่ายหน้าบอกเสียงแหบแห้งทันทีที่รู้สึกชา ระบมตรงกลางใจความเป็นสาวที่ฉีกขาดอีกรอบ"ถ้าไม่อยากเจ็บมึงก็อย่าเกร็ง..อ๊า" เขาคลายมือข้างหนึ่งเอื้อมไปสอดนิ้วแกร่งเข้าไปในปากคนใต้ร่าง และค่อยๆแปรเปลี่ยนจังหวะจากเนิบนาบเป็นหยาบโลนปั่ก! ปั่ก! ปั่ก!"อื้อ..อึก!" เธอกัดฟันข่มความเจ็บแปลบจากความรุนแรงถูกเร่งขึ้นเรื่อยๆ โดยที่ไม่สนใจว่าร่างแสนบอบบางของเธอนั้นจะทรมานไปกับความป่าเถื่อนของเขาแค่ไหน "อ๊า..." ลำคอหนาคำรามเสียงกระเส่า เสือโน้มตัวลงไปนอนทาบทับ หญิงสาวรีบเบือนหน้าหนีเมื่ออยู่เขาตวัดเรียวลิ้นมาเลียน้ำตาบนแก้มนวลอย่างกับคนโรคจิต"อื้อ.." คนโดนกระทำก

"....." ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายบัดนี้มันเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมาอยู่ลอมล่อ แคทเลือกที่จะเงียบไม่ตอบคำถามของเสือ หากเพียงแต่ใจดีสู้เสือแล้วกลั้นใจก้มหน้าก้มตาเบี่ยงตัวเดินลงบันไดต่อทำไมต้องมาเจอเขาตอนที่ไม่อยากเจอด้วยนะ ซวยชะมัดยังไม่ทันจะผ่านตัวเขาไปก็ถูกมือหนาคว้าแขนของเธอเอาไว้อย่างแรงด้วยอารมณ์หงุดหงิดจากการถูกเมิน เป็นอะไรที่เขาเกลียดที่สุดหมับ!"อ๊ะ!" เจ้าตัวตกใจสะดุ้งตัวโยน พยายามแกะมือของเขาออก "เป็นใบ้รึไงถามไม่ตอบ""อึก..ปะ..ปล่อย" "มาที่นี่ทำไม? อย่าบอกว่ามาเอาของ" "เอ่อ..ปะ..เปล่า แค่มาทำธุระ" "ธุระ? ธุระอะไรกับใคร" คิ้วเข้มเลิกขึ้นด้วยความสงสัยว่าเธอจะมีธุระอะไรกับใครได้นอกจากเขา ซึ่งเขาไม่ได้ตามให้มาสักหน่อยว่าแต่ก็ดีเหมือนกันนะ..ลาบปาก"เอ่อ.." เอายังไงดีนะจะบอกเขาไปตรงๆดีไหม จะได้กลับบ้านสักทีเธอเหนื่อยเพลียกับการร้องไห้จะแย่อยู่แล้ว"ตอบดิวะ..จะเอ่ออะไรนักหนา" เสือว่าตะคอกให้ เมื่ออีกฝ่ายเอาแต่กระอึกกระอักไม่ทันใจคนอยากรู้ ที่เขาอยากรู้ไม่ได้พิศวาสหรือสนใจอะไรในตัวเธอนะ แค่ยากรู้ว่าใครถึงทำให้เหยื่ออย่างเธอกล้ามาเหยียบที่นี่อีกก็เท่านั้น"กะ..กับพี่เพลิงค่ะ" "ธุ

@บ่อนโจรแคทขัดขืนกรีดร้องราวกับคนบ้าเมื่อโดนลากเข้ามาในบ่อน และใช่..มันคือที่เดียวกันกับที่เธอถูกฉุดมาในคืนนั้น แม้จะเข้าทางด้านหลังแต่ทว่าเธอจำได้ฝั่งใจที่ที่มันทำร้ายชีวิตของเธอให้เกือบตายทั้งเป็นดวงตากลมโตสั่นระริกมองไปรอบๆอย่างหวาดระแวงขณะถูกกระชากขึ้นมาข้างบน ไม่ว่าเธอจะร้องดิ้นให้ตายก็ไม่อาจต้านแรงชายแปลกหน้าทั้งสองคนได้เลยตุ้บ!"โอ้ย!.." ร่างอรชรถูกเหวี่ยงลงบนพื้นปูนในห้องทำงานของพวกโจรหนุ่มอย่างแรง มือเล็กยกมากุมท้องน้อยทันทีที่ความเจ็บและจุกพุ่งเข้าเล่นงาน การกระทำของเธออยู่ในสายตาของใครบางคนที่นั่งพาดขามองอยู่บนเก้าอี้โต๊ะทำงาน พร้อมกับพ่นควันบุหรี่คละคลุ้งไปทั่วบริเวณ"พะ..พี่เพลิง! แค่กๆ" หญิงสาวกัดฟันเงยหน้าขึ้นไปมองก็ตกใจเอ่ยเรียกชื่อของคนตรงหน้าขึ้นเสียงสั่น ก่อนจะค่อยๆพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นถอยหลังช้าๆ พร้อมกับยกมือขึ้นมาปัดป่ายกลุ่มควันที่มันลอยเข้ามาปะทะในหน้าของเธอจนแทบสำลัก"เอาเบอร์คนชื่อเนเน่มา" "....." เธอชะงักไปทันทีหลังจากได้ยินชื่อเหมือนเพื่อนเธอหลุดออกมาจากปากของเพลิง 'เนเน่?..เนเน่ไหนเพื่อนของเราเหรอ คงไม่ใช่หรอกมั้ง' "หูตึง?" น้ำเสียงเยือกเย็นดังย้ำฉุด

หลายวันต่อมา..แกร๊ก|บานประตูไม้ถูกผลักเปิดออกด้วยฝีมือของหญิงชรา ในมือถือถ้วยโจ๊กกับแผงยาก้าวเดินเข้ามาในบ้าน "เจ้าแคทตื่นมากินข้าวกินยาเช้าก่อนลูก" เสียงอ่อนนุ่มติดจะเป็นห่วงดังเรียกขึ้น ทำให้แคทที่กำลังนอนหลับอยู่สะดุ้งลืมตาตื่น"อื้อ~ แค่กๆ" มือเล็กยกขึ้นมาปิดปากไอเบาๆเมื่อรู้สึกคันคอเล็กน้อย เธอค่อยๆดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งด้วยท่าทางงัวเงียเพราะยังไม่หายดีเท่าไหร่"อาการเอ็งเป็นยังไงบ้าง ตัวก็ไม่ร้อนแล้วนี่" จันทร์เอ่ยถาม พลางยื่นหลังมือไปอังหน้าผากของคนตรงหน้า"เริ่มดีขึ้นแล้วค่ะยายจันทร์ เหลือคันคอกับรู้สึกเพลียนิดหน่อยค่ะ" "อืมๆ กินข้าวกินยาซะจะได้นอนพักต่อให้หาย" หญิงชราพยักหน้ารับรู้ แล้วเอื้อมมือไปหยิบถ้วยโจ๊กยื่นไปให้"ค่ะ ขอบคุณมากนะคะยายจันทร์..ที่คอยดูแลหนู ถ้าไม่มียายหนูอาจจะคงตายไปแล้วก็ได้" คนป่วยน้ำตาคลอเบ้าประนมมือไหว้ขอบคุณผู้ที่ช่วยชีวิตและช่วยเหลือตน พร้อมกับรับถ้วยข้าวมาถือไว้ "ก็เอ็งมันหลานเพื่อนรักยาย..ก็ไม่ต่างจากหลานยายคนนึงแหละ ไม่ให้ยายช่วยเหลือเอ็งและจะให้ไปช่วยเหลือหมาที่ไหนล่ะ" "ฮือ..ฮึก" ได้ยินแค่นั้นน้ำตาก็ไหลลงมาอาบแก้มนวลทั้งสองข้างด้วยความตื้น

“อ้าว มาถึงกันตั้งแต่ตอนไหน” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นทันทีเมื่อเดินกลับเข้ามาในบ้านตัวเองช่วงพลบค่ำพร้อมกับหลานชาย แล้วเห็นหญิงสาวเดินลงมาจากชั้นสองพร้อมชายหนุ่มร่างสูงกำยำคงจะเป็นหลานเขยสินะ หน้าตามันคุ้นๆแฮะเหมือนเคยเจอที่นี่ไหน?“คุณปู่ สวัสดีค่ะ” เนเน่ยกมือขึ้นประนมไหว้ ก่อนเธอจะเร่งฝีเท้าเข้าไปกอดผู้เป็นปู่อย่างที่เคยทำเวลามาหา “คิดถึงจังเลย” “อะ ขี้อ้อนเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน” นุลูบศีรษะทุยเบาๆกอดหลานกลับ ทั้งก้มหอมกุมผมให้หายคิดถึงคูลจ้องมองคนข้างหลังพี่สาวไม่วางตา เห็นอย่างนั้นเพลิงเองก็จ้องกลับไปเช่นกันด้วยสีหน้าเชิงมีคำถาม ว่าเด็กหนุ่มได้มีปัญหาอะไรกับเขาหรือเปล่า เด็กหนุ่มนิ่งเลือกที่จะเดินเลี่ยงขึ้นไปชั้นสอง แม้จะคับแค้นใจไม่น้อยกับเรื่องที่เพลิงได้เคยกระทำต่อเนเน่ แต่เขาก็ไม่อยากจะยุ่งปล่อยให้เจ้าตัวนั้นเลือกทางเดินของชีวิตเอาเอง“ทำไมวันนี้คุณปู่กลับมาเย็นจังคะ” ใบหน้าสวยแหงนถาม ในขณะที่ยังคงแนบชิดกับอกแกร่งของปู่และกอดเอวท่านอยู่หลวมๆ“แวะไปตีกอล์ฟกับเพื่อนมาน่ะ แล้วนี่เจ้าสองแสบปู่อยู่ไหน” นุตอบพร้อมกวาดสายตามองรอบๆ เมื่อไม่เห็นเหลนตัวน้อยทั้งสองคนจึงถามหา“น่าจะอยู่กับคุณย

“หนูม่ายต้ายหวันจาห้ายทินยดโตดห้ายจุนป้อนะกะถ้าทินม่ายเท็มจาย หนูแค่หยาดห้ายทินพ่อยวางห้ายจุนแม่กับปวกหนูต้ายเยือกกู้ซีวิดแยะป้อกานเอนต้ายมายกะ ห้ายกวามสุดปวกเยาต้ายมาย (หนูไม่ได้หวังจะให้ตินยกโทษให้คุณพ่อนะคะถ้าไม่เต็มใจ หนูแค่อยากให้ตินปล่อยวางให้คุณแม่กับพวกหนูได้เลือกคู่ชีวิตและพ่อกันเองได้ไหมคะ ให้ความสุขพวกเราได้ไหม)”“จะให้น้ามั่นใจได้ยังไงว่าสิ่งที่พวกหนูกับแม่หนูเลือกมันดีที่สุดแล้ว คนมันสันดานโจรทำเลวมาตั้งแต่เด็ก คิดเหรอว่ามันจะกลับตัวกลับใจมาเป็นผัวที่ดีพ่อที่ดีให้หนูกับแม่หนูได้”“ถึงผมจะเคยเลวเคยทำไม่ดีทำร้ายเนเน่กับลูก แต่ผมสัญญา..ต่อจากนี้ไปผมจะเป็นสามีที่ดีให้กับเธอจะเป็นพ่อที่ดีให้กับลูก จะรักและดูแลพวกเขาให้ดีที่สุดยิ่งกว่าชีวิตของผม” เพลิงละอายใจเอ่ยขัดบอกออกมาเองตามความรู้สึกหลังยืนนิ่งฟังลูกช่วยอยู่นาน ชายหนุ่มไม่ได้ขี้ขลาดที่จะเผชิญหน้าขอให้เด็กหนุ่มเห็นใจยอมไว้ใจให้โอกาสเขาได้ชดเชยในสิ่งที่เคยกระทำกับหญิงสาวและลูกสาวทั้งสองคน แต่แค่ไม่อยากจะมีปัญหาเพิ่มอีก เลยเลือกจะอยู่นิ่งๆ อะไรที่ยอมได้ก็ยอมทว่าลูกคนเล็กกลับช่วยพูดขอจนเขาอดที่จะอยู่เฉยๆไม่ได้ ไม่อยากให้ลูกนั

เย็นวันเดียวกันเสือกำลังขับรถพาแคทและแคนดี้มาหาเพื่อนรักของพวกเธอกับหลานสาวหลังจากที่ทั้งสามคนพากันไปวัดไซส์ตัดชุดแต่งงาน พร้อมกับเลือกโปสต์การ์ดและของชำร่วยรวมไปถึงสถานที่มาเสร็จสรรพ ฟังไม่ผิดหรอกเสือกับแคทกำลังจะแต่งงานกันปลายเดือนหน้านี้แล้วโดยมีแคนดี้จัดการแนะนำจองร้านดังงานดีระดับประเทศซึ่งเป็นของพี่สาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องไว้ให้ทั้งนำทางมา ตามจริงเนเน่ต้องมาด้วยแต่เพราะติดที่ลูกงอแงคิดถึงน้าชายไม่หยุดจึงมาด้วยไม่ได้ เขาเลยต้องพาแวะไปหาเนี่ยแหละทันทีที่รถเลี้ยวเข้ามาจอดสนิทแล้วการ์ดได้เปิดประตูให้ แคนดี้ก็รีบก้าวลงจากรถ ก่อนจะเดินตัวปลิวนำหน้าเพื่อนกับแฟนเพื่อนไปอย่างไม่รีรอ“นี่แคนดี้แกจะรีบไปไหนเนี่ย กลับมาช่วยถือของเล่นหลานก่อนเลยนะ..อย่าเนียนเดินตัวปลิว” แคทหันมาร้องเรียก ขณะกำลังเดินไปหยิบของเล่นที่ซื้อมาฝากหลานสาวหลังรถคนถูกเรียกได้ยินก็หยุดฝีเท้าหมุนตัวกลับมาทำหน้าเจือนๆด้วยความลืมว่ามีของที่ตัวเองซื้อมาให้หลานด้วย “แหะๆ ฉันลืม”“ลืมตลอดแหละแกอะ” ใบหน้าหวานส่ายระอากับนิสัยตีเนียนของเพื่อนรัก พลางหยิบถุงยื่นไปให้สามถุงแคนดี้แบะปากยักไหล่ไม่ยี่หระอุตส่าห์จะตีเนียนสักหน่อยโ

หนึ่งเดือนต่อมา..ชีวิตครอบครัวของเนเน่และเพลิงดำเนินกันมาอย่างมีความสุขปะปนกับความทุกข์ใจเรื่องเนติน นับตั้งแต่คืนวันนั้นเจ้าตัวก็ขาดการติดต่อจากคนที่บ้านไปเลย แม้ว่าเนเน่กับคนอื่นๆในครอบครัวพยายามติดต่อไปหาเท่าไหร่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมรับสาย ไม่ว่าจะติดต่อผ่านทางลูกน้องคนสนิท ลูกพี่ลูกน้องหรือตายาย พอทุกคนยื่นสายไปให้เนตินก็จะรีบเดินหนีไปทันทีจนคนอื่นๆเอือมระอาเลิกติดต่อไป เหลือเพียงแต่เธอที่ยังคงดั้นด้น“จุนแม่ก๋า.. (คุณแม่ขา)” “หือ?” เจ้าของใบหน้าสวยเลิกคิ้ว พลางช้อนตามองลูกสาวคนเล็กตรงหน้าที่เอ่ยเรียกตนขึ้นขณะนั่งยกโทรศัพท์มือถือแนบหูพยายามต่อสายหาน้องชายครั้งแล้วครั้งเล่าอยู่บนเบาะคอกกั้นในห้องนั่งเล่น ก่อนเพลงพิณจะพูดถามออกมาเสียงสั่นๆราวกับคนจะร้องไห้“ทินโขดอาใยปวกเยาหย๋อกะ ตำมายจุนแม่โตปายม่ายเกยยับซัดที โตกาบก็ม่ายมี (ตินโกรธอะไรพวกเราเหรอคะ ทำไมคุณแม่โทรไปไม่เคยรับสักที โทรกลับก็ไม่มี)” แววตาเด็กหญิงเศร้าสร้อยมองผู้เป็นแม่อย่างตัดพ้อ แทบไม่เหลือคาบร่าเริงอย่างที่ควรจะเป็น “.....” ได้ยินเช่นนั้นเนเน่ก็หน้าเจื่อนลง เธอสงสารลูกจับใจ..มันหลายอาทิตย์แล้วที่เพลงพิณและเพลินลินงอแงบ่น

"....." สันกรามของเจ้าของคำถามบดเข้าหากันอย่างฉุนมาก สองมือกำมัดแน่น ตวัดสายตาคมกริบไปมองเพลิงที่เป็นคนตอบเอง"ใครอนุญาตให้มึงมาอยู่" "ป๊าให้มันมาอยู่ช่วยทำงานแทนตอนพาม๊าไปฮันนีมูน" เป็นโน่บอกตามความจริง "ทำไมไม่ให้เฮียทำ""มันว่างไหมล่ะ""กลับมาแล้วก็ไล่มันออกไป" "ติน.." เนเน่ทนไม่ได้หมายจะพูดช่วยให้น้องชายเข้าใจกันบ้างและปล่อยวางสักที ทันใดนั้นเพลิงก็กุมมือส่ายหน้าห้ามเธอไว้ไม่ให้พูดอะไร เดี๋ยวมันจะบานปลายไปเสียเปล่าๆ"....." ขณะที่โน่เงียบไปอย่างทำอะไรไม่ถูก ซึ่งเนตินเป็นคนไม่ฟังใครและพูดยากมันทำให้เขาค่อนข้างลำบากใจ เพราะนี่ก็ลูกนั่นก็สามีของลูกจะให้ไล่ออกไปมีหวังทั้งลูกทั้งหลานได้หอบผ้าตามไปแน่ ให้ตายยังไงเขาก็ไม่ยอมให้ลูกกับหลานออกไปอยู่ที่อื่นเด็ดขาด"จะไล่มันออกไปได้ไง ก็ป๊ายอมรับมันเป็นลูกเขยแล้ว" เมื่อเห็นผู้เป็นพ่ออึกอักไม่กล้าบอก เนมาร์เลยโพล่งฉวยโอกาสฟ้องก่อตั้งพวกเขม้น หลังทนนั่งฟังเงียบๆมาสักพัก"ฮันนี่!" สถานการณ์ยิ่งคุกรุ่นไม่ค่อยจะดีอยู่ พอเห็นสามีจุดชนวนก๋วยเตี๋ยวจึงปรามให้อยู่นิ่งๆ แล้วกระดุกแขนแกร่งให้ลุกขึ้นพาเด็กๆที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่ให้ออกไปจากห้องนี้ก่อน

"ขอบคุณนะ.." ชายหนุ่มกล่าวขอบคุณ รั้งศีรษะทุยเข้ามากดหอม "ขอบคุณที่อดทนช่วยเหลือพี่จนครอบครัวเรายอมรับ" "จะขอบคุณทำไม ทุกอย่างมันอยู่ที่ความพยายามของพี่เองทั้งนั้น" เนเน่ยิ้ม แหงนหน้ามองสามีพร้อมกับตอบกลับโดยที่เขาลูบผมเธอไปด้วย "แต่ถ้าไม่ได้เราช่วยเหลือเลย ป่านนี้พี่อาจยังไม่ถูกยอมรับก็ได้""เหรอ แต่เน่ว่าคงไม่ใช่แค่เน่คนเดียวหรอกที่ช่วยเหลือพี่..""....." คิ้วเข้มขมวดเลิกขึ้นอย่างไม่เข้าใจ ยังมีใครอีกเหรอที่คอยช่วยเหลือเขานอกจากเธอ"ยังมีม๊าอีกคนนะ" "ม๊า?" "ใช่ คืนก่อนวันที่จะพาลูกไปหา ถ้าไม่มีม๊ามาคอยพูดให้เน่เลิกสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง ป่านนี้คงไม่ได้มาอยู่ด้วยกันแบบนี้หรอก""งั้นพี่ก็ต้องไปขอบคุณม๊าด้วยใช่ไหม" "คงงั้นมั่ง" ใบหน้าสวยแนบลงบนไหล่แกร่งหลังพูดจบ ทว่าไม่ทันไรก็รีบแหงนมองหน้าสามีอีกครั้งเมื่อฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้.."หือ?" การกระทำของคนตรงหน้าทำเอาเพลิงถึงกับงุนงง แต่ยังไม่ทันที่เขาจะเอ่ยถามเสียงใสก็ดังถามขึ้นมาติดๆ"พี่เพลิงลืมอะไรไปหรือเปล่า.." "ลืมอะไร" "ก็..มีป๊าแค่คนเดียวเองนะที่ยอมรับพี่ เฮียกับตินยังไม่ได้ยอมรับพี่เลย" หารู้ไม่ว่าจริงๆเขาไม่ได้ลื

"ขากลับมาฮันนี่ได้แวะไปดูร้านดอกไม้ให้หนูรึเปล่า" ก๋วยเตี๋ยวเอ่ยถามสามีที่กำลังตักกับข้าวมาใส่ให้ในจานด้วยสีหน้ากังวล เป็นห่วงร้านไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง หลังๆพอท้องโตอย่างว่าเขาก็ไม่ให้ไปไหนทำอะไรเลย"วันนี้ไม่ได้แวะ ไม่ต้องห่วงหรอกมีผู้จัดการร้านดูแลอยู่ทั้งคน" ว่าจบเนมาร์ก็ตักข้าวใส่ปาก"ทำไมไม่แวะดูก่อนเล่า มันไม่เหมือนเราดูเองหรอกนะ" ใบหน้าหวานยู่ใส่อีกคนอย่างงอนๆ แล้วตักข้าวใส่ปากไม่พูดอะไรต่อดวงตาคมที่เหลือบมองอยู่รับรู้ถึงอาการของคนตรงหน้า เขาวางช้อนลงเบาๆด้วยความไม่เข้าใจว่าแค่เรื่องไม่แวะไปดูร้านถึงกับงอนกันเลยเหรอ ปกติก็แวะดูให้ทุกวันมันก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรปกติดีทุกอย่าง"เป็นอะไร?""เปล่า" “…..” ชายหนุ่มหยัดกายลุกขึ้นเมื่อได้ยินน้ำเสียงไม่ปกติของภรรยา เท้าใหญ่เดินวนไปหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ แต่อีกคนกลับขยับเก้าอี้หนีไปพร้อมจานข้าวครั้นเห็นแบบนั้นเขาถึงกับถอนหายใจพรืดใหญ่ มือหนาเอื้อมไปจับแขนเรียวแล้วลูบมันเบาๆเชิงง้อ ทว่าก็ถูกเธอปัดทิ้งอย่างไม่ไยดีแถมไม่มองหน้าเขาอีกต่างหาก เป็นอะไรที่น่าหงุดหงิดชะมัดถ้าไม่ติดว่าท้องนะเขาจับง้อบนเตียงไปแล้ว"ปากบอกว่าเปล่า แต่การกระทำขอ

หลายเดือนต่อมา.."เมียกูอยู่ไหน" เนมาร์ซึ่งอยู่ในชุดนักศึกษาเอ่ยถามลูกน้องที่เฝ้าหน้าประตู ขณะก้าวลงมาจากรถลีมูซีนคันหรูพร้อมในมือหิ้วถุงของกินเยอะแยะ"เรียนอยู่ในห้องนั่งเล่นครับ" ลูกน้องคนหนึ่งว่า พลางเดินมารับของจากมือผู้เป็นนายไปถือแทน"เอาไปให้แม่บ้านจัดใส่จาน แล้วเอาเข้าไปให้เมียกูด้วย" เขาออกคำสั่งลูกน้องเสียงเรียบ"....." คนถูกสั่งยกถุงในมือขึ้นมาหมุนดูด้วยความอยากรู้ว่ามีอะไรบ้าง แต่ก็ไม่เห็นหรอกเพราะมันอยู่ในกล่อง ก่อนจะเอ่ยแซวเจ้านายเมื่อเห็นว่าเอาใจใส่ภรรยาดี "ซื้อมาซะเยอะแยะเชียว นายหญิงจะกินหมดไหมครับเนี่ย""มันกงการอะไรของมึง ใช้ให้ไปทำอะไรก็ไป เดี๋ยวกูให้ป๊าหักเงินเดือนซะเลยหนิ" "ขอโทษครับ" ครั้นได้ยินอย่างนั้นทศก็รีบโค้งตัวลงกล่าวขอโทษผู้เป็นนาย แล้วหมุนตัวเดินขึ้นบันไดเข้าไปในบ้านทำตามคำสั่งทันทีเนมาร์ส่ายหน้าเบาๆก้าวเดินตามหลังลูกน้องตรงดิ่งไปหาภรรยาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ทว่าเพียงแค่ครึ่งทางก็ต้องหยุดฝีเท้าจากอารมณ์ดีๆแปรเปลี่ยนเป็นฉุนเฉียว เมื่อสายตาคู่คมมองไปเห็นก๋วยเตี๋ยวเดินพยุงท้องโตๆออกมาจากห้องนั่งเล่น โดยมีซามิและคุณครูค่อยช่วยประคองกันคนละฝั่งไม่ห่าง"ดอลลีห

"เตี๋ยว" ควีนเรียกภรรยาของผู้เป็นน้าเสียงหวานทันทีที่เดินเข้ามาถึงห้องนั่งเล่น โดยมีเนมาร์ถือขวดนมกับผ้าอ้อมเดินตามหลังมา"เรียกหาแต่เตี๋ยวนะไม่เรียกยายบ้างเลย น่าน้อยใจจัง" แนทที่นั่งอยู่ด้วยทำหน้ามุ่ยแกล้งน้อยใจหลานสาว พอเห็นอย่างนั้นควีนก็รีบเดินเตาะแตะเข้าไปกอดขาผู้เป็นยาย แล้วซบหน้าลงไปเชิงเป็นการง้อ"โอ๋นยายม่ายย้องน๊า น้อนกวีนเยียกแย้ว (โอ๋ยายไม่ร้องนะ น้องควีนเรียกแล้ว)" ความไร้เดียงสาของเจ้าตัวน้อยเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากยายและน้าๆ"ใครว่ายายร้องกันล่ะ แค่น้อยใจเฉยๆหรอก" ไม่ว่าเปล่าแนทโน้มตัวลงอุ้มหลานสาวขึ้นมานั่งบนตัก พร้อมกับหอมแก้มฟอดใหญ่แรงๆหลายๆที ก่อนหันไปถามลูกชาย"เป็นไงตาเน! ได้ข่าวว่าล้างก้นให้น้องควีนเหรอ""อ้วกแตกดิม๊ารอไร เหม็นฉิบหาย" ว่าแล้วเนมาร์ก็หย่อนกายนั่งลง ไม่ยักรู้ว่าอุจจาระเด็กจะเหม็นขนาดนี้นึกว่าควายตาย“ฮ่าๆๆๆ” แนทกับก๋วยเตี๋ยวหัวเราะร่า ต่างจากควีนที่นั่งกอดอกจ้องหน้าเขาเขม็งอย่างไม่ชอบใจเวลาใครว่า"ฝึกไว้เวลาลูกคลอดจะได้ทำเป็น" เป็นก๋วยเตี๋ยวที่นั่งเงียบอยู่นานย้ำคำพูดของเขาไม่หยุด เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้"ใช่! ฝึกไว้เพราะตอนลูกคลอดออกมาตาเนต้องเ

แง้ว~ แง้ว~เนเตี๋ยวที่เพิ่งเดินมาชะโงกหน้ามองการกระทำของพ่อแม่อยู่ตรงหน้าประตูห้องน้ำ​ ก่อนจะร้องเรียกขึ้นด้วยความสงสัยจนทั้งสองคนหันหน้าไปมองทางต้นเสียงนั้นพร้อมกัน"เนเตี๋ยว" เด็กสาวเอ่ยเรียกชื่อ​สัตว์เลี้ยงของตนซึ่งเปรียบเสมือนลูกแท้ๆ​ มือเล็กคลายพันธนาการออกจากศีรษะแกร่งแล้วเบี่ยงตัวเดินไปอุ้มมันมาหอมฟอดใหญ่เนมาร์ดีดตัวลุกขึ้นเดินตามแฟนสาวมาลูบหัวมันเบาๆอย่างเป็นมิตร​ จากไม่ชอบกลายเป็นความผูกพันทำให้เขารู้สึกรักมัน"ดอลลีอยู่กับลูกไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันมา" เขาว่า"จะไปไหนเหรอคะ""ไปเอาน้องควีนมาหัดเลี้ยงนะ""หัดเลี้ยง?" ใบหน้าหวานหันขวับไปมองคนข้างๆด้วยความแปลกใจ​ คิดไม่ถึงว่าเขาจะมีความเป็นพ่อคนสูงขนาดนี้"อืม​ ฝึกไว้ก่อนเวลาลูกคลอดจะได้ทำเป็น" พอรู้ว่าตัวเองกำลังจะเป็นพ่อคนมันต้องเตรียมตัวกันหน่อย​ มัวแต่รอให้คลอดออกมาก่อนมันก็ไม่ใช่ ทุกอย่างต้องมีการเตรียมพร้อมว่าควรรับมือกับเด็กน้อยยังไง"ไหวเหรอ""สบาย" ว่าจบเนมาร์ก็เดินออกไปครึ่งชั่วโมงผ่านไป.. ระหว่างที่กำลังเล่นกับหลานสาวอยู่นั้นกลิ่นเหม็นตุๆแปลกๆก็ลอยมา​ เนมาร์หันหน้าไปมองก๋วยเตี๋ยวที่นั่งลูบหัวเจ้าตัวน้อยอยู่อีกฝั่งมีการ

ด้วยความกลัวภรรยาจะล้มชายหนุ่มจึงวางถุงอุปกรณ์ลงรีบเข้าไปประคองเธอไว้อย่างแนบชิด​ ใบหน้าจิ้มลิ้มเหลือบมองเล็กน้อย ไม่วายที่จะยิ้มออกมากับความน่ารักเอาใจใส่ของสามีไม่เคยลดลงเลย ยังเสมอต้นเสมอปลายอยู่ตลอดแถมยิ่งเพิ่มขึ้นทุกวันไม่นานมือเล็กก็ยื่นออกมาพร้อมกับถ้วยพลาสติกที่มีปัสสาวะอยู่ในนั้น​ เด็กสาวส่งมันไปให้คนข้างๆเพื่อทำการนำไปตรวจ"นี่ค่ะ" ซึ่งเขาก็รับไปวางลงบนขอบอ่างล้างมือทั้งที่อีกมือยังประคองตัวเธออยู่​ ก่อนจะหันกลับมาหยิบสายฉีดชำระส่งให้เธอก๋วยเตี๋ยวหยิบมันมาฉีดล้างทำความสะอาดกลีบเนื้อของตน พอมันสะอาดดีเธอก็ส่งคืนไปให้เขาเก็บที่​ แล้วหยัดกายลุกขึ้นก้าวลงจากโถชักโครกโดยมีเขาพยุงช่วยไม่ห่างเป็นอะไรที่เว่อร์วังที่สุดแต่ก็น่ารักดีมือหนาคลายพันธนาการออกจากตัวเด็กสาว เอื้อมไปกดชักโครกพร้อมปิดฝาลง​ หันมามองภรรยาดวงแววตาอ่อนโยน"ดอลลีมานั่งรอตรงนี้ก่อน" ว่าแล้วเนมาร์ก็เลื่อนริมฝีปากเข้ามาจุมพิตลงบนขมับบางฟอดใหญ่​"ขอยืนดูด้วยไม่ได้เหรอคะ" ก๋วยเตี๋ยวกะพริบตาปริบๆออดอ้อน​ ท่าทางไร้เดียงสาของเธอเรียกรอยยิ้มน่ารักจากสามี ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ทำให้เนมาร์ยอมให้เธอยืนดูเพราะกลัวว่าท่าทางยื

แกร๊ก|"นาย!" เสียงเปิดประตูที่ดังขึ้นตามด้วยเสียงตะโกนของใครบางคนจากทางหน้าประตู พร้อมกับเสียงฝีเท้าสาวเข้ามาในห้องนอนอย่างถือวิสาสะ ทำเนมาร์ที่กำลังนอนหลับกอดภรรยาอยู่สะดุ้งตื่น​ รีบเอื้อมมือไปคว้าขวดน้ำบนโต๊ะโคมไฟข้างเตียงเขวี้ยงใส่เจ้าของเสียงนั้นทันทีพรึ่บ! ดีนะทิมรับมันเอาไว้ได้ไม่งั้นดังก้องไปทั่วห้องแน่ ก่อนสายตาจะเหลือบเห็นนายหญิงกำลังนอนหลับอยู่​ สองขาแกร่งเดินตรงไปหาเจ้านายที่เตียงนอนวางขวดน้ำลงบนโต๊ะดังเดิม"จะแหกปากหาพ่อมึงเหรอ แล้วกูบอกกี่ครั้งและเวลาเข้ามาให้เคาะประตู มือไม่มีรึไง" เนมาร์ตะคอกใส่ลูกน้องคนสนิทเบาๆ แล้วค่อยๆดึงแขนข้างหนึ่งที่ภรรยาใช้หนุนนอนออกมาดันตัวลุกขึ้นมานั่งอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้รบกวนการพักผ่อนของเธอ​ ซึ่งเพิ่งหลับไปได้ไม่กี่นาที"ผมไม่รู้ว่านายหญิงหลับอยู่""ไหนของที่ใช้ให้ไปซื้อ" ทันทีที่เขาพูดจบทิมก็ยื่นถุงที่ตรวจครรภ์มาให้ มือหนารับมันมาเปิดดูมีอยู่หลายยี่ห้อเป็นสิบๆอันตามที่ต้องการเป๊ะ​ "ขอบใจ" "นายต้องการอะไรอีกไหม""ไม่และ​ มึงจะไปไหนก็ไป" สิ้นสุดคำพูดของ​เจ้านาย​ ทิมก็หมุนตัวเดินออกจากห้องไปเนมาร์หยัดกายลุกขึ้น พร้อมกับถือถุงที่ตรวจค