ตึก ตึก ตึก..
พอเดินออกมาจากลิฟต์สายตาก็เหลือบเห็นแคนดี้กับแคทนั่งรอกันอยู่ตรงระเบียง ก่อนทั้งสองคนจะเอี้ยวหน้ามามองเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นกระเบื้อง
"เนเน่!!" แคนดี้กับแคทต่างเอ่ยเรียกเพื่อนรักขึ้นพร้อมกัน แล้วทั้งคู่ก็ดีดตัวลุกขึ้นวิ่งผลุนผลันเข้าโผกอด พร้อมกับปล่อยโฮออกมาด้วยความเป็นห่วง เพราะเมื่อหลายวันก่อนเห็นเพื่อนหายไปไม่มาเรียน โทรไปหาก็ไม่รับ ไปที่บ้านลูกน้องบอกอยู่บนห้องห้ามไม่ให้ใครขึ้นไปรบกวน ทำเอาพวกเธอเป็นห่วงไม่เป็นอันกินอันนอนเลยกลัวเพื่อนรักจะเป็นอะไรไป
สภาพแบบนี้เนเน่คิดว่าแคทคงน่าจะรู้เรื่องทั้งหมดที่เธอเจอมาจากแคนดี้หมดแล้ว ดีเหมือนกันเธอเองจะได้ไม่ต้องบอกและอีกอย่างก็ไม่อยากจะพูดถึงมันด้วย
แต่หารู้ไม่ว่าจริงๆแคทรู้มาจากเพลิงไม่ใช่แคนดี้
"เป็นอะไรของพวกแกเนี่ย ร้องไห้กันทำไม" ว่าแล้วเนเน่ก็ยกมือขึ้นมาลูบหลังเพื่อนรักทั้งสองคน ทำเอานักศึกษาที่เดินผ่านไปมาและเข้าห้องเรียนเอี้ยวหน้ามองกันเป็นแถว
"ฮึก! แกหายไปไหนทำไมโทรไปหาไม่รับเลย" เป็นแคทที่พูดขึ้น พลางสะอื้นไห้อย่างหนัก ไม่ต่างจากแคนดี้ก็สะอื้นไห้จนตัวสั่นเอาแต่กอดเนเน่แน่น
"แกนั่นแหละหายไปไ
