ติ๊ง~
เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้นทำให้หญิงสาวที่เพิ่งหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาหลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จ ล้วงหยิบมันในกระเป๋าสะพายซึ่งวางอยู่ใกล้กันขึ้นมาดู กลับชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าใครส่งอะไรมา
LINE
PLEUNG : อยู่ไหน 14.30 น.
ไม่แปลกหรอกที่เขาจะมีไลน์เธอเพราะเธอใช่เบอร์เดิมตลอดไม่เคยเปลี่ยน แต่แปลกตรงที่ว่าร้อยว้นพันปีไม่เคยทักไลน์มาถามเลยมีแต่ส่งข้อความมาขู่ อยู่ๆวันนี้ส่งมาเฉย ผีเข้าหรือเปล่าหรือป่วยจนสมองกลับ
PLEUNG : กูถามทำไมไม่อ่าน อยากตายรึไง 14.31 น.
เธอถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเปิดเข้าไปอ่านเพื่อตัดความรำคาญ
Read
PLEUNG : อ่านแล้วไม่ตอบแสดงว่าอยากเจ็บตัว 14.33 น.
Read
NENE : อยู่บ้าน 14.35 น.
NENE : ถามทำไม? 14.35 น.
NENE : คิดถึงรึไง 14.35 น.
Read
PLEUNG : ส่งรูป 14.37 น.
"ประสาทปะวะ" เนเน่บ่นอุบอิบกับหน้าจอเบาๆ พอเห็นรูปที่เขาส่งมาคือกระบอกปืนจ่อมาใส่หน้าจอเต็มๆ
NENE : วันนี้ไม่ไป ต้องกลับมากินข้าวกับครอบครัว 14.40 น.
เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้พิมอะไรมาต่อจึงพิมบอกไป แล้วกดออกจากแอปปิดโทรศัพท์ทันทีอย่างไม่สนใจ
"ให้พี่ไปส่งเลยไหม หรือจะนั่งเล่นที่นี่ก่อน" ฟีฟายเดิ
