Sa kabilang gilid ng kama, nakaupo si Fortuna, hawak-hawak ang kumot, habang katabi si John, nakayuko, waring may kinikimkim na luha at panalangin. Walang salitang binibitawan sa ilang minutong lumipas—ngunit ang bigat ng katahimikan ay halos sumabog sa damdamin.
Pagkatapos ng mahabang paghahanap, ng paglalakad sa dilim ng kawalan, heto na sila. Magkatabi. Ngunit hindi pa rin magkalapit.
“Gusto ko kayong makasama,” bulong ni John. “Hindi bilang panakip. Hindi bilang pagsisisi. Kundi dahil… mahal kita, Fortuna. Buo. Walang kondisyon.”
Dahan-dahang tumingala si Fortuna. Tumama ang liwanag ng lampshade sa kanyang mata. Doon nakita ni John ang lungkot—hindi galit, hindi poot—kundi sugat na hindi pa rin tuluyang naghihilom.
“Please, John…” mahinang sagot ni Fortuna, bakas ang panginginig sa kanyang boses. “Akala mo ba ganoon lang kadali ang magpatawad? Akala mo ba isang yakap, isang bulong, tapos na?”
Umiling siya, pilit pinipigilan ang luhang gustong tumulo.
“Alam ko hindi,” sabi ni John,
