Tahimik ang buong mansion. Tila bawat pader ay nakikiramay sa isang gabing hindi ordinaryo. Sa bawat tik-tak ng orasan sa sala, may pag-aalalang unti-unting lumulubog sa dibdib ng lalaking nasa ikalawang palapag ng bahay.
Sa kwarto, si Jal ay nananaginip—hindi ng isang panaginip na payapa, kundi isang larawang humahabol sa kanya: isang boses ng batang umiiyak, isang babae na naglalakad paalis sa dilim, at siya… nanatiling nakatayo, walang magawa, walang masabi.
Napabalikwas siya ng bangon. Mabilis ang tibok ng puso. Tumingin sa kanan ng kama. Walang katao-tao. Wala si Prescilla.
“Mahal?” tawag niya, bahagyang paos.
Tahimik.
Tumayo siya, lumakad papunta sa silid ni Miguel. Kumatok. Binuksan.
Walang tao. Wala ang anak.
Agad na bumilis ang kabog ng dibdib ni Jal. Para bang ang buong katawan niya ay nilamig sa isang iglap. Dali-dali siyang bumaba, ang mga hakbang sa hagdan ay parang dagundong ng kaba sa dibdib.
Sa pagdating niya sa sala, napansin niya ang isang bagay sa mesa.
Isang papel.
