“ไม่เอาอ่ะฉันไม่ชิน ฉันชอบอยู่คนเดียว ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวาย”
“ไม่ได้เพราะพี่เป็นห่วงลูกพี่มาก จะให้มาอยู่กันตามลำพังแบบนี้พี่ไม่ยอม”
“แต่ฉันไม่.../ เลือกเอาจะเอาแบบไหน จะยอมให้พี่มาอยู่ดูแลในระหว่างที่ยังไม่มีใครรู้ หรือให้พี่ไปบอกพ่อแม่จูนตอนนี้เลยจะได้มีคนมาคอยดูแล อย่าคิดว่าพี่ไม่กล้าหรือจะหาที่อยู่พ่อแม่ไม่ได้เพราะขนาดห้องจูนพี่ยังมาถูกเลย”
“คุณขู่ฉันเหรอ?” หน้าเธอเริ่มแสดงความโกรธขึ้นมาแล้ว แต่ผมก็โกรธเหมือนกันโกรธที่เธอเอาแต่ดื้อด้านจะดูแลตัวเอง
“พี่ไม่ได้ขู่ คนท้องไม่ได้พิการก็จริงแต่ก็ต้องมีคนดูแล ในท้องจูนน่ะลูกพี่ พี่ต้องดูแลเขาให้ดีที่สุด”
“นี่อย่าบอกนะว่าเกิดจะอยากได้ลูกฉันขึ้นมา!” เธอถามแล้วก็รีบกอดท้องตัวเองไว้อาการเหมือนจงอางหวงไข่
“อื้ม ก็ต้องอยากได้อยู่แล้ว ลูกพี่ทั้งคน” ผมพยักหน้ารับตรง ๆ ลูกเลยนะครับ เลือดเนื้อเชื้อไขของผมทั้งคน
“ถ้างั้นก็เชิญกลับไปตอนนี้เลย ฉันไม่ยกลูกฉันให้ใครทั้งนั้น! อยากได้ก็ไปปล่อยน้ำเชื้อใส่แฟนคุณโน่น!”
“ก็ถ้าไม่ให้พี่ก็ไม่แย่งหรอกจูน แต่ลูกพี่พี่ต้องมีสิทธิ์ดูแล ถ้าไม่ให้ดูแลพี่จะไปบอกพ่อแม่จูน อย่าคิดว่าพี่ไม่กล้า พี่ทำแน่เพราะพี่เป็นห่วงลู
