-วันต่อมา-
“ฮ้าว~” วันนี้ช่างเป็นเช้าที่เหน็ดเหนื่อยที่สุดในรอบหลายปี มันปวดเมื่อยไปทั้งร่างกายจะขยับตัวไปทางไหนจูนก็ไร้เรี่ยวแรงไปหมด คนคนนี้กำลังหมดแรง~
“อืม~” ฉันควานมือหาคนที่นอนข้าง ๆ คนที่ให้ฉันซุกอกทั้งคืน ไม่เวอร์นะคะนอนกอดทั้งคืนจริง ๆ เพราะเมื่อตอนหกโมงเช้าฉันรู้สึกตัวก็ยังอยู่ในอ้อมกอดเขา หน้าน้องถูอกพี่เขาจนฟินไปเลยก่อนที่จะหลับอีกครั้งด้วยความเหนื่อยแต่พอตื่นมาอีกทีพี่ซันก็หายไปแล้ว
“พี่ซัน พี่ซันคะ” ฉันเรียกหาเขาเพราะลุกไม่ไหว ไม่นานเขาก็เดินมาในสภาพนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวแถมยังเป็นการนุ่งผ้าเช็ดตัวที่ดูหมิ่นเหม่สุด ๆ จนฉันอยากเป็นแม่มดขึ้นมา ถ้ามีเวทมนต์ฉันสาบานว่าจะเสกให้ผ้าพี่ซันหลุดตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาในห้องเลยคอยดู
ไม่นะจูนหยุด ๆๆ ข่มอารมณ์และฮอร์โมนที่พลุ่งพล่านเอาไว้เดี๋ยวนี้ อย่าหื่นตอนนี้นะหัวใจเพราะร่างกายไม่ไหวแล้ว
“ตื่นแล้วเหรอครับคุณแม่”
จุ๊บ!
พี่ซันเดินเข้ามานั่งคุกเข่าที่พื้นข้างเตียงแล้วจุ๊บเหม่งฉันพร้อมกับยิ้มน่ารักมาให้ อื้อ~ งานดี คุณพ่อของเรางานดีมากเลยค่ะเบบี๋
“อื้อ พี่ซันตื่นนานรึยังคะ” ฉันพยักหน้ารับแล้วถามเขากลับแต่พี่ซันกำลังขยับผ้าห่มให้ห่มถึงคอ
