“ส่งคนของพี่มาตามหาจูนทำไม?”
“ครับ ก็พี่หาจูนไม่เจอนี่ครับที่รัก อยู่ที่ไหนเดี๋ยวพี่ไปรับ กลับบ้านเรานะครับ”
“อย่ามายุ่งกับจูน พี่รับผิดชอบกับสิ่งที่พี่ทำเอาไว้ก็พอ ทำผิดกับผู้หญิงคนนั้นมามากพอแล้วดูแลเขาให้ดี ขอแค่อย่าทำให้จูนกับลูกต้องเดือดร้อน อย่าให้ใครมาทำร้ายลูกของจูนอีกไม่งั้นจูนจะหาผัวใหม่หาพ่อใหม่ให้ลูกตอนนี้เลย!”
“จูน...อย่าใช้อารมณ์ คุยกันด้วยเหตุผลพี่ขอร้อง” ตอนนี้ผมพูดกับเธอเสียงอ่อน แต่เธอคงไม่รู้หรอกว่าผมกำลังกำหมัดแน่นแล้วก็กำลังข่มความโกรธแทบตาย ผมเคยบอกแล้วว่าเกรงใจเมีย รักเขาแล้วก็ไม่อยากทำให้เสียใจแต่ถ้าดื้องี่เง่าผมก็คงต้องดุเหมือนกัน
แล้วอีกอย่างผมเคยเตือนเธอแล้วว่าอย่าพูดว่าจะหาผัวใหม่หรือหาพ่อใหม่ให้ลูกอีกเด็ดขาด!
“เหอะ! จูนไม่ได้ใช้อารมณ์แต่จูนไม่อยากพาตัวเองกับลูกไปเสี่ยงเหมือนที่ผ่านมา”
“กลับมาคุยกับพี่ก่อนได้ไหมจูน อย่ารัวเป็นไฟเหมือนตอนนี้ได้ไหม หยุดใช้อารมร์แล้วรับฟังอีกคนบ้าง”
“พี่ซันกำลังจะบอกว่าจูนงี่เง่าไม่ฟังพี่ซันแบบนั้นใช่ไหมคะ” เสียงคนดื้อเริ่มแข็งขึ้นอีกครั้ง ทำไมแม่หมูมันงี่เง่าแบบนี้วะ
“พี่เคลียร์เรื่องเอแคร์เรียบร้อยแล้วครับ ตอนนี้ส่งเอแคร์กับ
