ร่างบางถูกอุ้มมาวางลงบนโต๊อาหารกลางเพนท์เฮ้าส์ เขาไม่ได้อุ้มเธอขึ้นไปข้างบนไม่ไหวแต่วันนี้เขาตั้งแต่จะกินเธอตรงนี้
อยากจัดการเด็กน้อยที่วันนี้กล้าเอ่ยท้าทายเขา...
"พี่หมอ..อื้อ!"
เรียวปากหนาประทับบดขยี้ลงบนเรียวปากนุ่มหวานอย่างไม่คิดจะให้เธอได้ตั้งตัว มือหนากระชากชุดราตรีออกไปทางขาเรียว ปรากฏให้เห็นเรือนร่างยั่วยวน ส่วนเว้าส่วนโค้งรับกับสะโพกมนที่ผายออกเล็กน้อย
ดวงตาของเขาสะท้อนความรู้สึกหวงแหนออกมาจนล้น ลิ้นร้อนแตะไล้ไปตามความชุ่มชื่นในโพรงปากของอีกฝ่ายจนร่างของเธอสั่นสะท้าน
"พร้อมจะทำให้พี่หายหงุดหงิดหรือยังครับ"
อาคินเอ่ยกระซิบด้วยน้ำเสียงแหบพร่าในขณะที่ริมฝีปากหนายังคงคลอเคลียอยู่ตรงริมฝีปากคนน้อง เขาโยนชุดราตรีทิ้งไปโดยไม่รู้ทิศทาง จัดการถอดบราปีกนกออกเผยให้เห็นอกอิ่มเต่งตึงดังดอกบัวตูมใหญ่โต
"พะ...พี่หมอจะทำอะไรคะ"
น้ำเสียงหวาดหวั่นทำให้อาคินหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนหน้านี้ยังปากเก่งอยู่เลยทำไมแค่เห็นว่าเขาหยิบถังน้ำแข็งและขวดไวน์มาวางเอาไว้ใกล้ๆถึงได้มีสีหน้ากังวลขนาดนั้น
"พี่อยากกินไวน์แบบหวานๆ"
เอ่ยพลางใช้นิ้วแกร่งเกี่ยวขอบแพนตี้ปราการชิ้นสุดท้ายออก จับข้อเท้าของเธอขึ้นวางบนโต๊
