Huminga nang malalim si Belle, mahigpit ang hawak sa anak. “Oo. Kahit anong mangyari… kailangan ko siyang makita.”
At sa muling paghakbang papasok sa bakuran ng kubo, ramdam ni Belle na ang bawat segundo ay isang panalangin. Panalangin na sana… sa pagharap niya sa babaeng minahal ng tadhana bilang Sara, makilala siya nito bilang Belle—ang kakambal, ang kapatid, ang bahagi ng kanyang nakaraan na matagal na niyang nalimot.
Mula sa pintuan, lumapit si Aling Glenda, dahan-dahang tinatapakan ang mga tuyong dahon sa lupa. Nang makita niya nang buo ang mukha ni Belle, hindi niya napigilang mapatigil. Napakapit siya sa poste ng bakod at saglit na pinikit ang mga mata. Sa kanyang harapan ay tila muling nabuhay ang larawang bumabagabag sa kanya gabi-gabi—ang mukha ni Sara, ngunit ngayon ay nasa isang di-kilalang babae.
Nanginginig ang kanyang kamay habang inilapat ito sa pisngi ni Belle.
“Kamukha mo talaga siya…” mahinang bulong ni Aling Glenda, halos hindi lumalabas ang tinig. “Parang… para ka
