TWINS THAT CAPTIVATES MY HEART

Ang kalansing ng bakal na gate ng Villa mansion ay sumalubong kay Belle habang iniabot niya ang kamay upang itulak iyon. Ang sikat ng araw ay tila tumutusok sa kanyang balat, ngunit hindi iyon sapat upang tumunaw sa yelong bumalot sa kanyang puso. Sa harap niya ay ang engrandeng tahanan ng pamilya ng kanyang kakambal—ang mundo ni Ana, na ngayon ay kanya nang papasukin bilang isang impostor.

Napalunok siya, pinipigil ang kaba at hinahanap ang lakas ng loob. Para kay Ana. Para sa hustisya. Ang simpleng konserbatibong bestida na suot niya ay hindi ang kanyang istilo. Hindi siya sanay sa mahinhin at maayos na itsura—si Belle, ang totoong siya, ay liberated at laging palaban ang personalidad. Ngunit ngayong araw, si Belle ay wala. Ang makikita nila ay si Ana, ang muling bumangong asawa ni Luke Villa.

“Kaya mo ito, Belle. Tandaan mo kung para saan ka narito,” bulong niya sa sarili, huling inayos ang mahigpit na tirintas ng kanyang buhok. Sa likod ng malaking salamin ng sasakyan na kanyang sinakyan, pinagmasdan niya ang sariling repleksyon. Multo siya ni Ana. Buhay na buhay ngunit dala ang misteryo ng pagkamatay nito. Huminga siya nang malalim, pinunasan ang pawis sa noo, at pumasok sa loob ng mansyon.

Nang bumukas ang malalaking pintuan, lahat ng mata ay agad na nakatuon sa kanya. Tumigil ang bawat bulong, at ang tila magaan na pagdadalamhati sa sala ay biglang napalitan ng tensyon.

“Ana?” mahina ngunit puno ng gulat na bulong ni Luke Villa. Hindi maipinta ang mukha nito—may halong saya, takot, at pagkalito. Naglakad si Belle patungo sa gitna, kung saan naroon ang kabaong na walang laman. Tumigil siya sa harap nito, pinipilit kontrolin ang nanginginig niyang mga kamay. “Huwag kayong mag-alala. Buhay ako,” malamig ngunit malinaw ang kanyang boses. Ang bawat salita ay parang kidlat na bumalot sa paligid.

“Hindi ako sumuko sa aksidente. Bumalik ako.” Ang mata ng lahat ay nanlaki sa gulat, ngunit isang pares ng mata ang mas tumusok kay Belle—si Sheila, ang stepsister ni Luke. Ang galit at takot na tumatakbo sa mga mata nito ay hindi maitatanggi. Napalunok si Sheila at tumingin sa ibang direksyon, kunwaring nag-iisip ng paliwanag.

“P-Paano…?” tanong ni Sheila, nanginginig ang boses. “Hindi na mahalaga kung paano,” sagot ni Belle, malamig ang titig. Lumapit siya nang bahagya kay Sheila, na halos umatras sa kaba.

“Ang mahalaga, narito ako. Buhay ako.” Si Luke, tila nawalan ng lakas sa sobrang gulat, ay lumapit at hinawakan ang kanyang mga balikat. Sinuri nito ang kanyang mukha, tila hinahanap kung may galos o anumang palatandaan ng aksidente.

“Wala ka bang sugat? Wala ka bang galos?” halos pabulong na tanong nito, ang boses ay puno ng emosyon. Ngumiti si Belle—isang pilit at may halong lungkot. “Mahabang kwento, Luke. Pero narito ako. Buo ako. Buhay ako… para sa ating anak.” Ang kanyang tingin ay bumaling kay Anabella, ang anim na buwang anak ng kanyang kambal. Hindi niya napigilan ang sarili—agad niyang kinuha ang sanggol mula sa mga bisig ni Luke at niyakap ito ng mahigpit. Sa pagkakataong iyon, binalot siya ng emosyon. “Anak… mahal na mahal ka ng mommy mo,” bulong niya, pilit pinipigil ang luha na gusto nang bumuhos.

“Pangako, babawi ako. Hindi kita pababayaan.” Tahimik ang lahat, tila hindi makapaniwala sa kanilang nakikita. Ngunit si Sheila, sa kabila ng kunwaring composure, ay unti-unting umatras. Nagpaalam ito na pupunta sa banyo, ngunit hindi iyon nakaligtas kay Belle. Ang nanginginig na kamay ni Sheila habang hawak ang cellphone ay nagsasabing may itinatago ito. Habang yakap ang sanggol, pinigilan ni Belle ang galit sa kanyang dibdib. Alam niyang hindi magiging madali ang lahat.

Sa likod ng bawat masuyong salita, ng bawat kunwaring ngiti, ay isang lihim na misyon—ang hanapin ang katotohanan sa pagkamatay ni Ana at ibalik ang hustisya. Sa banyo, sumandal si Sheila sa pader, hawak ang cellphone habang nanginginig ang kamay. Agad siyang tumawag.

“Ano bang klaseng trabaho ang ginawa ninyo?!” bulong niyang galit. “Sabi ko sa inyo, siguraduhin niyong patay si Ana! Paano siya nakabalik?! Puro kayo kapalpakan!”

“Ma’am, imposible—” sagot ng lalaki sa kabilang linya, ngunit pinutol ni Sheila ang tawag. Pinunasan ni Sheila ang pawis sa noo. Paano ito nangyari? Hindi maaaring malaman ni Ana ang totoo. Hindi maaaring magtapos ito sa ganitong paraan. Gagawa siya ng paraan. Kailangang mawala ulit si Ana, sa pagkakataong ito, magpakailanman. Bumalik si Sheila sa sala, pilit binubura ang takot sa kanyang mukha. Ngunit si Belle, na pinagmamasdan siya mula sa malayo, ay napangiti ng malamig. Ngayon pa lang, Sheila, may ideya na ako. Ikaw ang simula ng mga sagot. At hindi ako titigil hanggang mabunyag ang lahat ng kasalanan mo. Pagkatapos ng paalisin ang nakikilamay, nilapitan siya ni Luke sa veranda. Sa kabila ng gulat at emosyon sa kanyang mukha, may halong pag-aalinlangan sa boses nito.

"Ana,sigurado ka bang ayos ka?Iba ang kilos mo ngayon.Hindi ikaw ang Ana na kilala ko." Napatingin si Belle sa malayo,pilit pinipigilan ang kaba sa dibdib.Ngumiti siya nang bahagya at humarap kay Luke. "Luke, halos mamatay ako.Hindi ba natural lang na may pagbabago sa akin?Pero ako parin ito. Ako parin ang asawa mo." Nakita niya ang pagkalito sa mukha ni Luke, ngunit tumango ito. "Ang Mahalaga sa akin na buhay ka. Mahal na mahal kita, Ana. Hindi ko kakayanin kung nawala ka." "At hindi rin kita iiwan , Luke .Mahal na mahal ko kayo ni Anabella"sagot ni Belle, ngunit sa loob-loob niya ay nararamdaman ang saksak ng kasinungalingan. (Pinangalan ni Ana ang kanyang anak , hango sa kanilang pangalan Ana at Belle.) Habang nakatingin siya sa dilim ng gabi, tahimik niyang isinumpa "Magsisimula na ang laro. At sa pagkakataong ito, hindi ako papayag na hindi mo makamtam ang hustisya kapatid ko."