Isang trahedya ang yumanig sa katahimikan ng marangyang buhay ni Ana Villa—nahulog sa bangin ang kanyang sasakyan at natagpuang wasak sa kailaliman ng dagat. Ngunit ang katawan niya, hindi kailanman nakita. Ang mundo ng mga Villa ay nilukob ng lungkot at hiwaga, ngunit para kay Belle, ang kanyang kakambal, ang trahedyang ito ay hindi isang aksidente—ito’y isang maingat na planong pagpatay. Nagpasya si Belle na gawin ang hindi inaasahan: nagpanggap siya bilang si Ana para malaman ang tunay na mastermind sa pagkamatay ng kanyang kambal. Sa kanyang pagpapanggap, napasok niya ang mundo ng karangyaan at kasinungalingan, isang mundong puno ng malalalim na lihim at mapanganib na tao. Ang asawa ni Ana, si Luke Villa, ay isang bilyonaryo at CEO ng Villa Brewery Inc.—makisig, misteryoso,gwapo at tila nagtatago ng mga lihim. Sa kabila ng pagdududa ni Belle, unti-unti siyang nahulog sa bitag ng kanyang sariling damdamin. Ngunit hindi si Luke ang tunay na panganib. Si Sheila, ang tila inosenteng stepsister ni Luke, ay isang babaeng magaling magtago ng matinding inggit, lihim na pagnanasa, at nakamamatay na ambisyon. Lingid sa kaalaman ng lahat, si Sheila ang utak sa likod ng pagkamatay ni Ana, dala ng matagal nang pagkamuhi nito kay Ana dahil inagaw nito sa kanya si Luke dahil may lihim siyang pag-ibig dito. Habang nilalaro ni Belle ang papel ng kanyang kambal. Dito, natagpuan ang takot at pag-asa na magkasama, habang unti-unting nahuhulog ang kanyang puso kay Luke. Sa gitna ng labanan ng pagmamahal, takot, at paghihiganti, sino ang talo at sino ang mananatiling buhay?At paano makakaligtas si Belle mula sa bitag ng pagmamahal nito para kay Luke?
View MoreAng kalansing ng bakal na gate ng Villa mansion ay sumalubong kay Belle habang iniabot niya ang kamay upang itulak iyon. Ang sikat ng araw ay tila tumutusok sa kanyang balat, ngunit hindi iyon sapat upang tumunaw sa yelong bumalot sa kanyang puso. Sa harap niya ay ang engrandeng tahanan ng pamilya ng kanyang kakambal—ang mundo ni Ana, na ngayon ay kanya nang papasukin bilang isang impostor.
Napalunok siya, pinipigil ang kaba at hinahanap ang lakas ng loob. Para kay Ana. Para sa hustisya. Ang simpleng konserbatibong bestida na suot niya ay hindi ang kanyang istilo. Hindi siya sanay sa mahinhin at maayos na itsura—si Belle, ang totoong siya, ay liberated at laging palaban ang personalidad. Ngunit ngayong araw, si Belle ay wala. Ang makikita nila ay si Ana, ang muling bumangong asawa ni Luke Villa.
“Kaya mo ito, Belle. Tandaan mo kung para saan ka narito,” bulong niya sa sarili, huling inayos ang mahigpit na tirintas ng kanyang buhok. Sa likod ng malaking salamin ng sasakyan na kanyang sinakyan, pinagmasdan niya ang sariling repleksyon. Multo siya ni Ana. Buhay na buhay ngunit dala ang misteryo ng pagkamatay nito. Huminga siya nang malalim, pinunasan ang pawis sa noo, at pumasok sa loob ng mansyon.
Nang bumukas ang malalaking pintuan, lahat ng mata ay agad na nakatuon sa kanya. Tumigil ang bawat bulong, at ang tila magaan na pagdadalamhati sa sala ay biglang napalitan ng tensyon.
“Ana?” mahina ngunit puno ng gulat na bulong ni Luke Villa. Hindi maipinta ang mukha nito—may halong saya, takot, at pagkalito. Naglakad si Belle patungo sa gitna, kung saan naroon ang kabaong na walang laman. Tumigil siya sa harap nito, pinipilit kontrolin ang nanginginig niyang mga kamay. “Huwag kayong mag-alala. Buhay ako,” malamig ngunit malinaw ang kanyang boses. Ang bawat salita ay parang kidlat na bumalot sa paligid.
“Hindi ako sumuko sa aksidente. Bumalik ako.” Ang mata ng lahat ay nanlaki sa gulat, ngunit isang pares ng mata ang mas tumusok kay Belle—si Sheila, ang stepsister ni Luke. Ang galit at takot na tumatakbo sa mga mata nito ay hindi maitatanggi. Napalunok si Sheila at tumingin sa ibang direksyon, kunwaring nag-iisip ng paliwanag.
“P-Paano…?” tanong ni Sheila, nanginginig ang boses. “Hindi na mahalaga kung paano,” sagot ni Belle, malamig ang titig. Lumapit siya nang bahagya kay Sheila, na halos umatras sa kaba.
“Ang mahalaga, narito ako. Buhay ako.” Si Luke, tila nawalan ng lakas sa sobrang gulat, ay lumapit at hinawakan ang kanyang mga balikat. Sinuri nito ang kanyang mukha, tila hinahanap kung may galos o anumang palatandaan ng aksidente.
“Wala ka bang sugat? Wala ka bang galos?” halos pabulong na tanong nito, ang boses ay puno ng emosyon. Ngumiti si Belle—isang pilit at may halong lungkot. “Mahabang kwento, Luke. Pero narito ako. Buo ako. Buhay ako… para sa ating anak.” Ang kanyang tingin ay bumaling kay Anabella, ang anim na buwang anak ng kanyang kambal. Hindi niya napigilan ang sarili—agad niyang kinuha ang sanggol mula sa mga bisig ni Luke at niyakap ito ng mahigpit. Sa pagkakataong iyon, binalot siya ng emosyon. “Anak… mahal na mahal ka ng mommy mo,” bulong niya, pilit pinipigil ang luha na gusto nang bumuhos.
“Pangako, babawi ako. Hindi kita pababayaan.” Tahimik ang lahat, tila hindi makapaniwala sa kanilang nakikita. Ngunit si Sheila, sa kabila ng kunwaring composure, ay unti-unting umatras. Nagpaalam ito na pupunta sa banyo, ngunit hindi iyon nakaligtas kay Belle. Ang nanginginig na kamay ni Sheila habang hawak ang cellphone ay nagsasabing may itinatago ito. Habang yakap ang sanggol, pinigilan ni Belle ang galit sa kanyang dibdib. Alam niyang hindi magiging madali ang lahat.
Sa likod ng bawat masuyong salita, ng bawat kunwaring ngiti, ay isang lihim na misyon—ang hanapin ang katotohanan sa pagkamatay ni Ana at ibalik ang hustisya. Sa banyo, sumandal si Sheila sa pader, hawak ang cellphone habang nanginginig ang kamay. Agad siyang tumawag.
“Ano bang klaseng trabaho ang ginawa ninyo?!” bulong niyang galit. “Sabi ko sa inyo, siguraduhin niyong patay si Ana! Paano siya nakabalik?! Puro kayo kapalpakan!”
“Ma’am, imposible—” sagot ng lalaki sa kabilang linya, ngunit pinutol ni Sheila ang tawag. Pinunasan ni Sheila ang pawis sa noo. Paano ito nangyari? Hindi maaaring malaman ni Ana ang totoo. Hindi maaaring magtapos ito sa ganitong paraan. Gagawa siya ng paraan. Kailangang mawala ulit si Ana, sa pagkakataong ito, magpakailanman. Bumalik si Sheila sa sala, pilit binubura ang takot sa kanyang mukha. Ngunit si Belle, na pinagmamasdan siya mula sa malayo, ay napangiti ng malamig. Ngayon pa lang, Sheila, may ideya na ako. Ikaw ang simula ng mga sagot. At hindi ako titigil hanggang mabunyag ang lahat ng kasalanan mo. Pagkatapos ng paalisin ang nakikilamay, nilapitan siya ni Luke sa veranda. Sa kabila ng gulat at emosyon sa kanyang mukha, may halong pag-aalinlangan sa boses nito.
"Ana,sigurado ka bang ayos ka?Iba ang kilos mo ngayon.Hindi ikaw ang Ana na kilala ko." Napatingin si Belle sa malayo,pilit pinipigilan ang kaba sa dibdib.Ngumiti siya nang bahagya at humarap kay Luke. "Luke, halos mamatay ako.Hindi ba natural lang na may pagbabago sa akin?Pero ako parin ito. Ako parin ang asawa mo." Nakita niya ang pagkalito sa mukha ni Luke, ngunit tumango ito. "Ang Mahalaga sa akin na buhay ka. Mahal na mahal kita, Ana. Hindi ko kakayanin kung nawala ka." "At hindi rin kita iiwan , Luke .Mahal na mahal ko kayo ni Anabella"sagot ni Belle, ngunit sa loob-loob niya ay nararamdaman ang saksak ng kasinungalingan. (Pinangalan ni Ana ang kanyang anak , hango sa kanilang pangalan Ana at Belle.) Habang nakatingin siya sa dilim ng gabi, tahimik niyang isinumpa "Magsisimula na ang laro. At sa pagkakataong ito, hindi ako papayag na hindi mo makamtam ang hustisya kapatid ko."
Tiningnan ni Luke si Adrian, at sa mga mata niya ay makikita ang isang malalim na pagkaunawa—isang pagkakaibigan na nabuo mula sa mga pagsubok at kalungkutan. Hindi kailanman naging madali ang lahat, ngunit sa bawat hakbang na kanilang tinahak, natutunan nilang magpatawad at magparaya, at higit sa lahat, magpatuloy."Pare, wala kang dapat ipagpasalamat," sagot ni Luke, ang boses ay matatag ngunit may kasamang hinagpis. "Mahal ko si Ana, at bilang ama ng anak ko, gusto ko lang na makita siya na masaya. Kung ikaw ang makapagbibigay sa kanya ng saya na hindi ko na kayang ibigay, masaya na ako."Habang ang mga salitang iyon ay bumangon sa hangin, parang isang pag-aalay na puno ng kabiguan at pagtanggap. Si Adrian, bagamat hindi sanay sa ganitong klase ng pag-usap, ay naramdaman ang bigat ng mga salitang binitiwan ni Luke. Ang pagbabalik-loob at ang pagpapatawad ay isang mahalagang hakbang na hindi madali. Alam niyang may mga pagkatalo at pagkatalo, ngunit ang pinakamahalaga ay ang pagtang
Habang ang araw ay nagsisimula nang lumubog, ang bahay ni Adrian ay puno ng mga magaan na tunog—mga haplos ng hangin sa mga halaman at ang malalambot na tunog ng mga paboritong awit na tinutugtog ni Adrian sa kanyang sala. Sa isang sulok ng bahay, habang nagpapahinga ang mga bata at si Ana, nagkita si Adrian at Luke.Si Luke, na karga ang maliit na si Leo, ay dahan-dahang pumasok sa sala. Sa mata ni Adrian, nakikita niyang may dalang alalahanin si Luke, ngunit may pag-aalinlangan din sa kanyang mga mata. Hindi na bago sa kanila ang ganitong mga sandali—ang magkausap na parang magkapatid, ngunit may mga bagay na hindi masabi ng tuwiran. Higit pa sa mga salitang binitiwan, may mga nararamdamang hindi madalas ipahayag."Huwag mong ipag-alala," simula ni Luke habang inilapag ang anak sa sofa at naupo sa tabi ni Adrian. "Wala akong galit sa’yo, Adrian. Gusto ko lang sanang malaman kung ano ang plano mo, kasi... alam mo na, ongoing pa ang annulment namin ni Ana."Dahan-dahang lumingon si Ad
"Kamusta ka, Ana?" tanong ni Luke habang naglalakad palapit kay Ana. Ang tinig niya ay puno ng kabuntot na kasaysayan, at sa mga salitang iyon, nagbalik ang lahat ng mga alaala ng kanilang nakaraan—mga masayang sandali at mga sugatang alaala. "Sana maayos ang lahat. Yung annulment natin, malapit na maaprubahan.""Mabuti kung ganun, Luke," sagot ni Ana, isang ngiti ang sumilay sa kanyang mga labi. "Masaya ako na nahanap ko ang tamang pamilya para kay Anabella. At si Adrian, ang lalaking minamahal ko, at alam kong masaya na rin kayo ni Belle na ang aking kakambal."Ang mga salitang iyon, na walang paligoy-ligoy, ay nagsilbing isang paalala ng pag-papatibay ng isang bagong simula. Hindi na sila magkasama bilang mag-asawa, ngunit nagsisilbing saksi ang kanilang relasyon sa mga hakbang patungo sa pagpapatawad at pag-unawa. Bagamat hindi na nila muling magiging magkapareha, alam nila na si Anabella pa rin ang pinakamahalaga, at wala silang ibang layunin kundi ang maging magulang sa kanya.S
Lumipas ang mga buwan at taon, at ang bawat araw na magkakasama sila ni Adrian ay nagbigay linaw sa puso ni Ana. Habang ang mga alaala ng nakaraan ay patuloy na nagbabalik sa kanyang isipan, naramdaman niya na siya ay unti-unting nagiging buo muli. Hindi na siya naguguluhan, hindi na siya nag-aalangan. Ang lahat ng paghihirap at sakit ay nagsilbing aral para mas maging maligaya siya ngayon.Si Adrian,siya na patuloy na nagbigay pag-asa at pagmamahal sa kanya,ang naging lakas na nagpatuloy sa kanya. Sa bawat sandali na sila ay magkasama, natutunan niyang mahalin si Adrian ng buong puso. Tinulungan siya nitong maghilom mula sa mga sugat ng nakaraan, at ang kanyang mga sugat ay naging dahilan upang mapagtanto niya na si Adrian ang may kakayahang magbigay sa kanya ng pag-ibig na puno ng pagkalinga at hindi pagpapabaya.Ngunit hindi rin mawawala sa isip ni Ana si Luke. Alam niyang pinili na rin ni Luke ang sarili niyang kaligayahan, at hindi na iyon ang kanilang panahon. Nais niyang makita
Isang malamlam na araw ng linggo, ang araw ay parang sumasalamin sa mga damdamin ni Ana at Luke—hindi masyado maliwanag, ngunit may bahid ng pag-asa. Nagmamadaling dumaan ang mga oras, at sa bawat hakbang nila papasok sa korte, ramdam nila ang bigat ng mga desisyon. Nandiyan si Luke sa tabi ni Ana, magkahawak ang kamay nila, ngunit ang kanyang mga mata’y puno ng hindi maipaliwanag na kalungkutan. Minsan, ang pinakamahalagang mga hakbang ay hindi laging madali.Sa loob ng isang mataas na gusali, isang abugado ang humarap sa kanila. Magaan ang boses nito, ngunit ramdam na malalim ang usapan na kanilang papasukin. Sinuong nila ito, hindi lamang bilang mga asawa na nais maghiwalay, kundi bilang mga magulang na may responsibilidad sa anak nila.Sa loob ng silid ng abugado:“Luke, Ana,” nagsimula ng abugado, “Ayon sa batas, upang magsimula ang annulment proceedings, kailangan nating magbigay ng mga dahilan. Una, ano ang gusto ninyong iparating sa korte tungkol sa inyong relasyon?”Tahimik n
Ang sala ay tanging nililiwanagan ng isang lampshade sa sulok. Malamlam ang ilaw nito, tila sinasadyang itago ang bigat ng sandali. Si Luke ay naroon, tahimik na nakaupo sa sofa, hawak ang ilang papel na dokumento sa kanyang mga kamay. Habang binabasa ito, hindi niya maiwasang tumigil sa gitna, mapatingin sa kawalan, at mapabuntong-hininga. Sa bawat pahina, naroon ang mga paalala ng isang relasyong unti-unting nalusaw—hindi dahil sa kasalanan ng isa, kundi dahil sa tadhana.Sa itaas, pinapatulog ni Belle si Leo. May kaunting musika sa background, isang lullaby na tila nagpapalambot sa paligid. Ngunit sa ibaba, sa mismong puso ng tahanan, isang matinding pag-uusap ang malapit nang sumiklab.Tahimik ang marahang paglapit ni Ana. Nakasuot siya ng simpleng puting damit. Ang kanyang mga hakbang ay mabagal, ngunit matatag. Ramdam sa bawat kilos niya na may dalang layunin. Hindi galit. Hindi sumbat. Kundi isang desisyong matagal nang ininda, ngayon lang nabigyan ng lakas.Pag-angat ng tingin
Maligayang pagdating sa aming mundo ng katha - Goodnovel. Kung gusto mo ang nobelang ito o ikaw ay isang idealista,nais tuklasin ang isang perpektong mundo, at gusto mo ring maging isang manunulat ng nobela online upang kumita, maaari kang sumali sa aming pamilya upang magbasa o lumikha ng iba't ibang uri ng mga libro, tulad ng romance novel, epic reading, werewolf novel, fantasy novel, history novel at iba pa. Kung ikaw ay isang mambabasa, ang mga magandang nobela ay maaaring mapili dito. Kung ikaw ay isang may-akda, maaari kang makakuha ng higit na inspirasyon mula sa iba para makalikha ng mas makikinang na mga gawa, at higit pa, ang iyong mga gawa sa aming platform ay mas maraming pansin at makakakuha ng higit na paghanga mula sa mga mambabasa.
Comments