Napabuntong-hininga si Nica habang tanaw mula sa bintana ng sinasakyan niyang bus ang mga bukiring tila walang ipinagbago mula nang huli siyang umuwi. Mahigit isang taon na rin ang lumipas mula noong huli niyang nakita ang kaniyang ina, at ngayon, dala-dala niya ang halagang ₱100,000 — perang inutang niya kay Rafael, hindi para sa sarili, kundi para sa utang ng tiyahin niyang si Aling Lorna at para sa pagpapakumpuni ng bahay nilang halos gumuho na noon.
Nang makababa siya ng bus, agad siyang sinalubong ng alikabok at sikat ng araw. Mainit, pero mas mainit ang kaba sa dibdib niya. Hawak ang maliit na bag, tinungo niya ang makitid na daan patungo sa kanilang bahay.
Pero nang tumambad sa kaniya ang bahay nila, natigilan siya.
“Ano ‘to…” bulong niya sa sarili.
Ang dating tagpi-tagping bubong, ngayon ay kinang na kinang sa bagong yero. Ang mga bitak sa dingding, wala na. May bagong pintura, may bagong bintana — para bang hindi ito ang bahay na iniwan niya.
Pumasok siya sa loob at halos mab
