I took a glance at my wrist watch. It's already 7:45 in the evening. Hindi pa ako nakapag dinner, nawala sa isip ko dahil sa dami ng ginagawa.
Cecelia wasn't around anymore. Maaga ko siyang pinauwi dahil maaga niyang natapos lahat ng kinakailangan niyang gawin. Hindi naman ibig sabihin na secretary ko siya ay dapat nakatali na siya sakin.
Si Cecelia ang pinakamatagal na naging secretary ko. Sa lahat ng mga sekretarya na dumaan sa akin, siya lang ang nagtagal, nagtyaga, at umintindi sa ugali meron ako.
Isa rin sa pinaka nagustuhan ko sa kanya ay ang hindi ko ma kailangan pang sabihin sa kanya ang hindi o dapat, kapag alam niyang ayaw ko sa isang bagay hindi niya ipipilit pa.
I'm too strict with my privacy. And as much as I want a low profile i couldn't. Sa mga lumipas kasi na panahon na ako ang namamahala sa kumpanya ay naging mas kilala at successful ito.
People who surround me doubt at that time. I was 17 when I asked Dad to handle the company alone. And I understand them, and they have enough reason to doubt me. Lalo pat minor-de-edad pa ako non.
But there opinion doesn't defy me. Hindi ako nagpa apekto sa mga sinasabi nila kahit pa sinasabi nila na ako ang mag papabagsag ng kompanya. Dahil wala akong gaanong alam sa pag handle ng negosyo noon.
Alam lang nila I'm into a showbiz, never akong nag aral ng pag manage ng kompanya.Walang halos naniwala sakin non, liban na lang kay Aye at Glaiza.
Ang mga panlalait ng ibang tao noon sakin, I took that to be my inspiration. And I was too eager to prove them na kahit bata pa ako ay kaya ko rin ang kaya nila.
Age is not and will never be a measurement to prove people who surround you that you can do things what do older people do. Kung kaya nila kaya mo rin.
Gawin mong motivation ang mga sinasabi ng ibang tao sa iyo. Huwag mo silang gantihan; hayaan mo silang paniwalaan ang gusto nilang paniwalaan. Don’t fight with people like them, because that will only make you look low-class. They will only make you look cheap.
Hindi mo kailangan maging matalino o mayaman para magawa ang mga bagay na nagagawa ng iba. Sapat na ang tibay, tapang, at lakas ng loob na meron ka para pantayan sila.
Hindi mo kailangan na maging matalino o mayaman para magawa ang mga bagay na nagagawa ng iba. Sapat na ang pagiging matibay, tapang at lakas ng loob na meron ka para pantayan sila.
At mas lalong hindi mo kailangan matutong mag-English para lang makibagay sa iba o para masabing matalino ka.
And just because you can speak english doesn’t mean you are intelligent. Remember that there are hundreds, possibly even over one hundred sixty, different varieties of English spoken around the world. Therefore, speaking English should not be considered a measure of intelligence.
Napatingin ako sa aking cellphone ng bigla itong tumunog. Kinuha ko ito sa aking bulsa at para sana i-check ang message nito.
“Where are you? “ It was from Luther.
Napa-irap ako sa kawalan ng mabasa ang message niya,hindi ko siya ni replyan at pinasok na lang ang phone ko sa bulsa, saka tuluyang pumasok sa kotse.
I drove my car to the home, pero habang nasa kalagitnaan ako ng byahe ay bigla na namang tumunog ang phone ko, kinuha ko ito. And there's a call from Luther, napatitig ako rito nag dadalawang isip kong sasagotin ba o hindi, pero mas pinili ko na lang na hindi ito pansinin at magpatuloy sa pagmamaneho.
Napahigpit ang hawak ko sa manubela ng muli na naman itong tumunog. Napapikit ako ng mariin saka inis na kinuha ito at sinagot.
“ Bakit ba tawag ka nang tawag? Ano bang gusto mo? Nasa gitna ako ng byahe!” Inis na bungad ko pagka sagot.
“ Jace,” Nangunot ang noo ko sa boses niya, “ Are you driving?"
“Oo,” Sagot ko.
“ Stop the car Jace.” Nangunot ang noo ko dahil biglang nag panic ang boses niya. “ Stop that damn car Jace."
“ Baliw ka ba?” Hindi ko mapigilang hindi napasigaw. “ Nasa gitna ako ng byahe at kapag huminto ako baka makasoham pa ako."
“Stop that damn car now. I don't fucking care if your in the middle of the path, basta itigil mo ang sasakyan mo.”Nailayo ko sa aking tenga ang screen ng phone sa lakas ng sigaw niya.
“ Hindi ako bingi kaya pwede ba huwag ka sumigaw." Inis na sikmat ko. “ Saka bigyan mo muna ako sapat na rason para ihinto ko ang sasakyan, at bakit?”
Natahimik saglit ang kabilang linya. At rinig ko ang pagkawal niya ng malalim na buntong hininga.
“ There's a bomb inside your car." Napatigil ako sa aking paghinga dahil sa sinabi niya, binundol ako ng kaba at takot.
“ Are you making a prank out of me Luther?" Kahit kabado ay nakuha ko paring magtaray sa kanya.
“Manong Drew, got ambushed earlier on his way home.”
Natigilan ako ron, Manong Drew is my personal driver.
“ Stop pulling a prank Luther ah, nakausap ko pa lang si Manong kanina. “
“I’m not. The Suspect thought that you were the one who's inside of that car kaya inambush nila si Manong Drew. And when I heard it was him, I immediately called you… because I found out that they also put a bomb on your car.
I was about to pull the break of my car perp hindi ito gumana kaya nag panic ako agad.
“Luther I can't pull the break of my car. I think they cut the break too.”
Puno ng takot na ani ko habang pilit sinusubukan na pahintuin ito.
