Pipiliin ba ni Jace na yakapin ang pag-ibig na minsan niyang tinangka na takasan, o ang mga anino ng kanilang nakaraan ay maghahatid sa kanila sa pagkakahiwalay magpakailanman? At sa huli, kapag nagising si Luther, matutuklasan ba niyang si Jace ay naghihintay pa rin sa kanya, o talagang nakapag-move on na siya? Sa isang mundo ng panganib at pag-ibig, ang kanilang kapalaran ay nakabitin sa isang sinag ng pag-asa. Ano ang mangyayari sa kanilang kwento? Ang sagot ay nasa hangin, sa isang tadhana na patuloy na naglalaro.
Voir plus“Luther, did Glaiza call you earlier?” I asked him as soon as I saw him walk in.“Yeah,” he nodded. “She called me earlier because she said she lost her phone and asked for your number, so I gave it to her. Why?”Hindi ako agad nakasagot sa tanong niya at napatitig lang ako sa kanya. Hindi ko nagawang maibuka ang aking labi upang magsalita dahil sa kaba at takot na naramdaman ko.Nangunot ang kanyang noo habang napatitig siya sa akin, lalo na sa aking mukha. “Is there something wrong?”’ tanong niya, may halong pag-aalala sa kanyang boses.Napansin niya siguro ang naging ekspresyon ko. Kaya lumapit siya sa akin at kinapa ang aking leeg at noo. Tumingin siya sa ibaba, lalo na sa teleponong hawak ko.Mabilis niyang kinuha ito mula sa kamay ko at saka tiningnan nang mabuti.“Shit!” malutong na mura niya.Itinago niya ang aking telepono mula sa kanyang bulsa at saka ako hinarap, sinapo ang aking mukha gamit ang kanyang palad. Hindi siya nagsalita; pinagkatitigan lang niya ako na para bang
Luther's POV “Aren't you going to tell her the truth?” Dos asked as soon as he saw me.We were discussing the incident involving Jace, and we were currently on the rooftop of the hospital where Jace was confined.I looked at him and shook my head. “I don't want to lie to her, but if lying means keeping her safe and preventing her from being scared, then I’m left with no choice.”I hate lying, but I feel I have no other option. I can’t just tell her that her life is in danger because of me, she would distance herself from me. I’m sure of it.I suffered five years ago without her, and I don’t think I can survive again this time, knowing that I might never have the chance to be with her again.I can’t live without her, but she can live without me.That day, when I received a call from one of my men—a man I hired to watch over her discreetly—I was devastated to hear that her personal driver had been ambushed. I almost fainted, but somehow, I felt relieved because she wasn’t in that car.P
It's already past 8:45 in the evening, and I'm still in the hospital. Magdadalawang araw na ako dito, and Luther is the only one who is looking after me. Dinalaw naman ako ng kapatid ko na si Glaiza dito kahapon nang malaman ang nangyari tungkol sa akin, pero hindi rin siya agad nagtagal at agad ring umalis dahil masyadong maselan ang kanyang pagbubuntis. “Here,” sabi ni Luther na kakarating lang, “Take that para makarecover ka agad.” Napatingin ako sa dala niyang paper bag. Nakangiti ko itong inabot mula sa kanya at mabilis na binuksan, pero ang ngiti na nakaukit sa aking labi ay agad ring nabura nang makita ang laman nito.“What is this?” nakakunot ang noo kong tanong habang nakatingin sa Tupperware na nilabas ko. “A food?” patanong na sagot niya. Sinamaan ko siya ng tingin. “I know but—hell, I don't fucking eat grass! I'm not a goat.”It's not that I hate vegetables, but I just can't eat this spinach. Ni wala nga itong sahog, at I think it was steamed, meron itong kasama na broccol
Dahan-dahan kung minulat ang aking mata, at ang unang tumambad sa akin ay ang puting kisame. I roamed my eyes around, and I didn't see anyone.Napatingin rin ako sa damit na suot ko, I'm now wearing a hospital gown, ngayon ko lang rin napansin ang dextrose na nakabit sa kamay ko. Sinubukan kong umupo at napadaing ako ng maramdaman ang bahagyang pag kirot ng aking likod. Ng muli kong sinubukan na umupo ay laking pasasalamat ko ng magtagumpay ko itong nagawa.Bahagya rin akong napahawak sa aking ulo ng bigla akong nakaramdam ng pagkahilo. And suddenly, a memory flashes in my mind. A memory that happened last night. Who brought me here?“ You're awake.”Napabaling ako sa may pinto ng silid ng marinig ang pamilyar na malalim na boses na ‘yon. And only for me too see Luther, who's now leaning against the wall, with cross arms and legs. Looking at me, with a mix of emotion.He is wearing a simple, black pants and navy blue long sleeve na nakatupi hanggang sa kanyang siko. Nakabukas rin an
Calm Down, Jace!” Pilit na pag papa kalma sakin ni Luther.I took a deep breath and close my eyes a bit, trying to calm myself.“ Are you calm now?” Tanong niya. . “ Yes." Kalmado na sagot ko.Medyo kumalma ako ng konti ron, pero kahit ganun hindi pa rin mawala ang takot na nararamdaman ko“Now tell me where are you now?” I looked around, searching for the name of the place where I am now. “Hindi ko alam kung nasaan ako, Luther. ” Nagsimula na namang akong gapangan ng kaba. “ I'm not familiar into this place. And this is not the way into our house. “Bakit hindi ko man lang ata napansin na iba na pala ang daan na dinadaanan ko? “Shit!” Rinig kong malutong niyang mura mula sa kabilang linya.“ Open your GPS, so I can track you!” Ginamit ko ang aking kaliwang kamay na paghawak sa manibela ng kotse habang ang kanan ay ginamit ko panghawak sa phone upang i-open ang gps.“I got it,” Narinig kong sigaw niya pag bukas ko ng gps.“ I know where you are now. ”Sa sinabi niyang ‘yon, ay n
“ Calm Down, Jace!” Pilit na pag papa kalma sakin ni Luther.I took a deep breath and close my eyes a bit, trying to calm myself.“ Are you calm now?” Tanong niya. . “ Yes." Kalmado na sagot ko.Medyo kumalma ako ng konti ron, pero kahit ganun hindi pa rin mawala ang takot na nararamdaman ko“Now tell me where are you now?” I looked around, searching for the name of the place where I am now. “Hindi ko alam kung nasaan ako, Luther. ” Nagsimula na namang akong gapangan ng kaba. “ I'm not familiar into this place. And this is not the way into our house. “Bakit hindi ko man lang ata napansin na iba na pala ang daan na dinadaanan ko? “Shit!” Rinig kong malutong niyang mura mula sa kabilang linya.“ Open your GPS, so I can track you!” Ginamit ko ang aking kaliwang kamay na paghawak sa manibela ng kotse habang ang kanan ay ginamit ko panghawak sa phone upang i-open ang gps.“I got it,” Narinig kong sigaw niya pag bukas ko ng gps.“ I know where you are now. ”Sa sinabi niyang ‘yon, ay
Maligayang pagdating sa aming mundo ng katha - Goodnovel. Kung gusto mo ang nobelang ito o ikaw ay isang idealista,nais tuklasin ang isang perpektong mundo, at gusto mo ring maging isang manunulat ng nobela online upang kumita, maaari kang sumali sa aming pamilya upang magbasa o lumikha ng iba't ibang uri ng mga libro, tulad ng romance novel, epic reading, werewolf novel, fantasy novel, history novel at iba pa. Kung ikaw ay isang mambabasa, ang mga magandang nobela ay maaaring mapili dito. Kung ikaw ay isang may-akda, maaari kang makakuha ng higit na inspirasyon mula sa iba para makalikha ng mas makikinang na mga gawa, at higit pa, ang iyong mga gawa sa aming platform ay mas maraming pansin at makakakuha ng higit na paghanga mula sa mga mambabasa.
Commentaires