The Royal Redemption (Chasing Series:02)

As the sun set behind us, casting a warm glow. I felt my heart race. The way he scanned my body that is now full of bruises that I got. His gaze becomes intense, filled with a mixture of anger, pain, and longing.

Naglakad ako papalapit sa kanya, kahit hirap at sobrang sakit ng katawan ko mula sa mga sugat na natamo ay pinilit kong maglakad palapit sa kanya.

Isang hakbang na lang ang pagitan ng layo namin, ng maramdaman ko ang panghihina ng mga binti ko. I was about to fall, inantay kong maramdaman ang pagbagsak ng aking katawan.

But before I could fall on the ground, naramdaman ko ang matigas na mga braso saking beywang. And I knew it was him. I'm sure of it. 

"Luther," Mahinang sambit ko sa pangalan niya, dahan-dahan kong tinaas ang aking kamay upang marahan na haplusin ang kanyang mukha. His jaw moved aggressively as he looked at the bruise on my body. 

“You have touched the wrong woman,” he whispered, his voice steady yet filled with anger. 

Agad napadako ang aking tingin sa kanyang braso na may sugat, mula sa tama ng bala. Walang tigil ang pag-agos ng dugo nito. At napansin niya ata ang pagtingin ko roon, kaya mabilis niyang hinuli ang king tingin.

He lifts my chin using his index finger.

"I would not hesitate to take a bullet for you, even if it means doing it all over again just to keep you safe," sambit niya, at dahan-dahang hinahaplos ang aking pisngi. Hindi ko tuloy maiwasang Hindi mapapikit sa paraan ng kanyang pag-haplos. Especially the feeling of being safe in his arms.

And at that moment, I knew from myself that he meant every word. It was as if time stood still, and all the fears that I felt melted away; it was replaced by a profound sense of trust and love.

I opened my eyes again.

Ang sinseridad sa kanyang mga mata ay nag-pasigla sa aking puso. Sa sandaling iyon, napagtanto ko kung gaano siya kahalaga sa akin, at Ito ay nagbigay sa akin ng halo ng init ng pagmamahal at kahinaan.

The world around us faded away, and all that mattered was the connection that we shared. And from this moment, I knew that no matter what challenges came to us, we would face them together. 

Hindi ko maiwasang titigan ang kanyang mukha ng mariin, nahuhumaling sa tindi ng kanyang titig.

“I don't mind being with you, Luther. Kahit pa ang kapalit ng pagsama ko sayo ay ang buhay ko. ” Sagot ko at dahang-dahan siyang niyakap.

Naramdaman ko ang biglang impact, na parang tinamaan ako ng bala.

Habang umaalis ang mga salitang iyon sa aking mga labi, bumuhos ang isang agos ng emosyon sa akin. Ang bigat ng aking pahayag ay tila nakabitin sa hangin, at nakita ko ang gulat sa kanyang mga mata. May takot at pangamba roon. I was willing to risk everything for him. Ang sakit na aking naramdaman ay parehong pisikal at emosyonal, isang matinding paalala na mga panganib na nakapaligid sa amin.

That bullet was supposed to be for him. I knew it. Dahil siya lang naman talaga ang pakay nila at Hindi ako. They only use me as a hostage to kill him. But I would not let them kill him. I wouldn't let them kill the man I'd love. 

For all my life, i have always been scared of dying. I didn't even imagine dying or dying for someone. Because i am always scared, even of having a small bruise, kaya ingat na ingat ako sa sarili ko. Kasi takot ako, lalo na sa dugo. 

Ngunit sa sandaling ito, wala akong ibang maisip kundi siya. Kung gaano ako kahanda gawin lahat upang protektahan ito.

“You did a lot for me, Luther. Now it's my time to protect you,” nanghihinang ani ko, at dahang-dahan isinasara ang aking mga mata habang naramdaman ang matalim na sakit mula sa bala na nakabaon sa aking likod.

Habang ang init ng aking dugo ay dumadaloy sa aking damit, naramdaman ko ang pangangailangan sa hangin. Alam Kong ako ay nasa isang delikadong sitwasyon, ngunit ang aking determinasyon ay lalong lumakas. Gusto Kong maunawaan niya na handa akong isakripisyo ang lahat para sa kanya, gaya ng ginawa niya para sa akin ng maraming beses noon.

Sa maka ilang ulit niyang paglagay sa bingit ng kamatayan ng buhay niya, mailigtas lang ako.

Narinig ko ang tibok ng aking puso na bumubulusok sa aking mga tainga, tinatakpan ang kaguluhan sa paligid namin. Nakatuon ako sa kanyang mukha, ang pag-aalala at takot na nakaukit sa kanyang mga tampok, at nakaramdam ako ng biglaang pa-agos ng determinasyon. Hindi ko hahayaang ito na ang katapusan.

I wouldn't let this be the end, our end. 

But if this is really the time. 

I pray to God!

... To meet

you in our second life!