Habang nakaupo kami sa loob ng sasakyan niya, pareho kaming tahimik. Walang salita, pero ramdam ko ang bigat ng hangin sa paligid namin—hindi dahil sa galit, kundi dahil sa dami ng hindi pa nasasabi.
Nakahawak si Killian sa manibela, pero hindi siya umaandar. Nakatitig lang siya sa dashboard, saka marahang huminga at lumingon sa akin.
“I want to do this properly,” ani niya, low and firm. “Claudie, I want to court you. Officially.”
Napalingon ako agad sa kaniya. Napatitig. Napalunok.
“Huh?”
“I want to visit your house. I want to ask your Ate Caleigh and your mom if I could court you. I want them to know that I’m serious about you.”
Nanlaki ang mata ko. Agad akong napaupo ng tuwid, napapikit sa kaba.
“Killian…” mahinang tawag ko. “Hindi mo pwedeng basta na lang sabihin ‘yon.”
“Why not?” tanong niya agad. “I’m not ashamed of what I feel for you. I’m not afraid of your family. I can face them.”
“Hindi dahil sa ayokong malaman nila,” sagot ko. “Pero kasi… alam ng pamilya ko na hind
