Unholy Nights With My Billionaire Boss (SSPG)

Claudette Aoife Villamor

Maaga pa pero abala na ako sa kusina, nagluluto ng paboritong almusal ni Larkin—bacon, cheesy scrambled eggs, at garlic rice. May pancake pa sa gilid, ‘yung may heart shape sa ibabaw. Corny, I know. Pero sabi nga nila, love makes you do the cringiest things. At tatlong buwan na kaming kasal ngayon.

Third monthsary namin. I wanted everything to be perfect.

Habang inaayos ko ‘yung tray, hindi ko mapigilan ang ngumiti. Inilagay ko sa gilid ‘yung maliit na frame na may black velvet border—larawan naming dalawa noong unang beses kaming nagkakilala sa isang lecture sa university. Nakatingin siya sa 'kin, habang ako naman ay nakangiti sa harap ng laptop. Kinuha ko ‘yon habang hindi niya alam. I loved that moment. That moment I thought was the start of something beautiful.

I carried the tray upstairs, humming softly. Maaga kasi ako gumising kaya I wanted to surprise him in bed.

Pagbukas ko ng pinto sa kuwarto namin, hindi ko agad napansin.

Not until narinig ko ang mahinang ungol at halinghing.

Bumilis ang tibok ng puso ko. Nanginginig ang kamay kong hawak ang tray. At habang dahan-dahan akong lumalapit sa kama namin, isang bangungot ang bumungad sa akin.

Si Larkin ay namita kong n*******d. Basang-basa ng pawis. Nasa ibabaw niya si Joyce. Yes—ang kasambahay naming si Joyce—na sinanay ko pa sa lahat ng sistema sa bahay, na itinuring kong parang kapatid.

"Fuck, Larkin…" ungol pa niya habang sinasakyan ang asawa ko.

Tumigil ang oras. ‘Yung tray na kanina ko pang maingat na binabantayan—nahulog mula sa kamay ko. Tumilapon ang gatas, nabasag ang frame.

“WHAT THE HELL?!” sigaw ko, halos sabay ng pagbagsak ng frame sa sahig.

Napabalikwas si Joyce at tumili. Agad na tinakpan ng kumot ang sarili. Si Larkin? Hindi man lang nagmadaling magtakip. Tila wala siyang pakialam. Walang takot sa mukha. Parang caught in the act lang sa isang laro na hindi naman gano’n kabigat.

“Claudette—”

“Shut the fuck up!” Tinulak ko ‘yung lampshade sa gilid at saka lumapit kay Joyce. “You bitch!”

Sinugod ko siya. Hinablot ko ang buhok niya, pinagsusuntok, at pinagsasampal. Wala na akong pakialam kung may masaktan. Ang puso ko nga durog-durog na, mag-aalala pa ba ako sa kanila?

“Ginawa mo ‘to sa 'kin?!” sigaw ko habang patuloy ang galit kong pag-atake kay Joyce.

“Aray! Ma’am! Ma’am, sorry po! Please!” umiiyak na siya habang pilit siyang kumakawala. Pero mas lalo akong nabaliw.

“Pinili ko ang pamilya kaysa sa career, Larkin!” lumingon ako sa kanya. “I gave up the international teaching opportunity for you. I gave up my fucking dreams for this marriage! Tapos ganito?! Kasama pa ‘yung kasambahay natin? In our bed?!”

“Stop acting hysterical!” mariing sabi ni Larkin. “Joyce, get dressed. Leave us.”

“Don’t fucking talk like you didn’t do anything wrong!” Itinulak ko si Joyce hanggang sa mabundol niya ang corner ng dresser.

Nang lumapit si Larkin, galit na galit siyang tiningnan ang kamay ko.

“Wala kang karapatang saktan siya, Claudette!”

“Oh really?” I turned to him, lumapit ako at sinampal siya. “Wala akong karapatan? Ikaw ang walang karapatan. Hindi lang katawan ko ang binigay ko sa 'yo—pati buong pagkatao ko!”

Bigla siyang kumuyom ng kamao, at sa isang iglap, akmang sasampalin niya ako. Pero naunahan ko siya.

“Wala kang kwenta, Larkin. Hindi ikaw ang pinakasalan ko. Hindi ‘yung demonyong lalaki na ‘yan na walang respeto sa sarili. I want a divorce.”

“Claudette—”

“Save it.” Umiling ako, nangingilid ang luha sa mga mata ko habang pilit ko ‘yung pinipigilang bumagsak. “You disgust me.”

***

Lumabas ako ng bahay na parang wala sa sarili. Nakasabit lang sa balikat ko ang bag, may suot akong jacket na hindi ko maalalang nasuot ko, at hawak-hawak ang nabasag na frame na kanina ko lang binili.

Pagbukas ko ng gate, may nakita akong isang itim na Rolls Royce ang nakaparada sa tapat ng bahay. At sa loob, bahagyang nakabukas ang bintana. May nakita akong lalaking nakasuot ng itim na blazer, may hawak na cellphone sa isang kamay.

Napalunok ako nang mapagtantong si Killian Nicolaj iyon.

My boss. My student’s biggest obsession. My university’s new owner. And apparently… my unexpected witness.

Agad siyang bumaba ng sasakyan at lumapit sa 'kin. “Claudette,” malamig pero matatag ang boses niya. “Are you okay?”

“I look okay to you?” singhal ko, bitbit pa rin ang frame na basag. “Damn it.”

Lumingon ako sa likod, at nakita ko si Larkin, nakabihis na at tumatakbo palabas ng gate.

“Claudette! Babe, let’s talk—”

Pero bago pa siya makalapit, inunahan ko ang sarili kong pride. Lumapit ako kay Killian at hinarap siya.

“Drive. Now.”

Nagulat siya. “What?”

“Let’s go. Let’s fucking go,” bulong ko, nanginginig. “You want me, right? I know you do.”

“Claudette, you're not thinking clearly—”

“I am. I’m thinking clearer than ever,” ngumiti ako. Masakit. Mapait. “Let’s give him a show. Let's fuck while my husband is watching!”

Bago pa makasabat si Killian, binuksan ko ang pinto ng sasakyan at pumasok. Tumitig ako kay Larkin, diretso sa mga mata niyang ngayon lang yata nakaramdam ng takot.

“You wanted a war, Larkin?” I whispered, smiling coldly. “Game on.”

Pagkapasok ko sa loob ng sasakyan ni Killian, dahan-dahang lumapit siya. Malambing ang mga mata niya, pero may tinatago ring apoy sa likod ng tingin na iyan. Hindi ko na mapigilan ang sarili.

“Professor Villamor…” malumanay niyang bulong, hawak ang mga kamay ko.

Ngunit hindi na ako nakapagpigil pa. Hinila ko ang mukha niya papalapit sa akin at hinalikan ng buong lakas at mahigpit.

Ang init ng labi niya ay parang gamot sa bawat sugat na dulot ng pagtataksil ng asawa ko.

“Let him see,” bulong ko sa sarili habang tinatanggal ang jacket ko.

Tumalikod si Killian para i-start ang kotse, pero ramdam ko na ang mga mata ni Larkin na nanonood, sumusunod sa bawat galaw ko.

Paglingon ko sa likod, nakatayo si Larkin sa tapat ng bintana, sumisigaw, umiiyak, at parang naguguluhan—hindi niya maintindihan kung bakit ganito ang ginagawa ko.

Ngunit wala nang puwang ang puso ko para sa mga paghingi ng tawad.

“Let’s give him something to remember,” sabi ko kay Killian. "Fuck me. Make me yours tonight."

Umupo ako nang marahan sa kandungan niya. Ramdam ko agad ang init ng katawan niya—malaki at matatag na kamay niya ang dumampi sa balikat ko, pinapaikot niya ang ulo ko papalapit sa kanya.

Hindi na nagdalawang-isip si Killian. Hinila niya ako nang mas mahigpit papalapit sa kanya, at ang mga labi niya ay nanumbalik sa akin.

“Stop thinking,” napapailing siya, “Let me show you how much you deserve to be loved.”

Hindi ko na kayang labanan pa. Napahawak ang mga kamay ko sa balikat niya habang dahan-dahang hinubad niya ang blouse ko. Ang mga daliri niya ay humaplos sa balat ko, para bang naglalaro sa apoy na sabik pang sumiklab.

Habang nakatingin siya sa mga mata ko, narinig ko na ang pagsigaw ni Larkin sa labas, “Claudette! Please, don’t do this!”

Pero sa loob ng sasakyan, ang mundo ko ay umiikot na lang kay Killian. Ang mga halik niya ay humahaplos sa leeg ko, sa leeg na dati-rati ay para lang sa asawa ko, ngunit ngayon ay kanya na.

Ramdam ko ang bigat ng kamay niya sa aking baywang, at habang hinihila niya ako palapit sa katawan niya, napayakap ako ng mahigpit. Ang init ng katawan niya ay nagpapawala ng lamig ng sakit na dinadala ko.

Habang nagsisimula na ang kotse na paandar sa madilim na kalsada, hindi ko mapigilan ang pag-ungol sa bawat galaw ni Killian.

“Make him hear it, Claudette,” sabi ko sa sarili. “Show him what it feels like. Moan my name. Louder.”

Sa kabilang dako, si Larkin, na parang alipin ng sariling kasalanan, ay nanonood sa labas ng bintana—hindi makapaniwala sa ginagawa ko.

"I’m not the same woman you thought you could control," bulong ko sa gitna ng bawat madiing indayog sa ibabaw ni Killian, kasabay ng pagdaing ng pangalan niya sa pagitan ng mga halinghing. "I picked up every shattered piece you left behind, Larkin. You were the one who destroyed us. You cheated. You lied. And now? I’m done being the broken one." Napakagat ako sa labi habang mas lalo pang binilisan ang galaw. "I can fuck whoever I want— and right now, it’s him, not you. So don’t you dare act like you still have a claim on me."