ยามซวี (19.00 - 20.59 น.)
"โอ๊ย จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย" ฉันเดินไปเดินมาอยู่หน้าเตียงนอนจีนโบราณพลางกระสับกระส่ายไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ตั้งแต่อีตาอ๋องนั่นบอกว่าจะเข้าหอกับฉัน ฉันก็ถูกบ่าวรับใช้จับอาบน้ำ ขัดสีฉวีวรรณ จับแต่งหน้าแต่งตัวแล้วพาฉันเข้ามาในห้องนอนของเขา จะหนีก็ไม่ได้เพราะด้านนอกประตูมีคนเฝ้าอยู่
"โอ๊ย ฉันจะเสียตัวแล้วเหรอเนี่ย เสียตัวให้กับผู้ชายจีนโบราณเสียด้วย" ฉันขยี้ผมตัวเองจนผมยุ่งไม่เป็นทรงพร้อมกับทำหน้าคิดไม่ตก
"แต่เขาก็เป็นสามีแกนะหลินหลิน มีอะไรไม่ถูกกันล่ะ"
"แต่เขาเป็นสามีของหลินหลินในโลกนี้ ไม่ใช่โลกอนาคตสักหน่อย"
"แต่ว่า...ไม่ว่าจะเป็นหลินหลินในโลกไหน ก็คือหลินหลินอยู่ดี" ฉันยืนเถียงกับตัวเองอยู่อย่างนั้น จนได้ยินเสียงคนข้างนอกพูดว่า "คาระวะท่านอ๋องเพคะ"
"พระชายาล่ะ"
"อยู่ในห้องบรรทมเพคะ"
"แอ๊ด~" เสียงประตูเปิดออก ฉันจึงรีบวิ่งขึ้นเตียงแล้วแกล้งหลับ
"พระชายา" เขาเดินมาที่เตียงและนั่งลงข้างเตียงจากนั้นจึงสะกิดเรียกฉันแต่ฉันยังคงแกล้งหลับ
"นึกว่าเปิ่นหวางไม่รู้หรือว่าเจ้าแกล้งหลับ"
"......"
"อืม...หรือพระชายาอยากให้เปิ่นหวางลักหลับ...เปิ่นหวางไม่ขัดศรัทธาเจ้
