บทที่ 26 หึง หน้ามืดเลย
“แกเป็นอะไร กลัวอะไร”
“ปะ เปล่า กี่โมงแล้ว”
“จะสองทุ่มแล้ว”
หน้าหวานก้มมองกล่องข้าวเริ่มไม่อยากอาหารเลยวางไว้ที่เก้าอี้ด้านข้าง หันหน้าไปทางถนนตลอดเวลา
“มันมาถูกไหม”
“ส่งพิกัดไปแล้ว แกกลัวกำนันจะเข้าไปปล้ำหรือไง”
“เออ ไอ้หมอนั่นมันหมาบ้า เอาไอ้ภูมิมาเป็นไม้กันหมาก่อน”
“เฮ้อ! เอาเถอะ ไอ้ภูมิก็ดูท่าไม่อยากอยู่กับเมีย รีบวิ่งแจ้นมาเลย แต่มันจะรับมือกับกำนันขาโหดได้หรือเปล่าอีกเรื่อง”
“พรุ่งนี้วันอะไร”
“วันจันทร์ มีอะไร”
“ค่อยยังชั่ว วันทำงาน”
เสียงหวานใสยังรำพึงรำพันคล้ายพูดคนเดียว มองโทรศัพท์ในมือ
“เจ้าผู้กำกับเป็กบอกหรือยังว่าพรุ่งนี้จะถ่ายอะไร”
“มันบอกตอนเช้าพรุ่งนี้จะถ่ายตอนตักบาตร แต่มันไม่เห็นเตรียมของใส่บาตรเลย”
“ไม่มีหรอก เส้นนี้ไม่มีพระเดิน คนแถวนี้ไปทำบุญที่วัดตอนเช้า ไปถวายที่วัดเลย”
“อ้าวเหรอ เออ งั้นฉันไปบอกผู้กำกับก่อน”
ไอริณมองตามเชอรี่ที่เดินหายไปทางเต้นท์ผู้กำกับก่อนจะมองเห็นแสงบุหรี่ตรงระเบียงบ้านชั้นสอง กำนันจอมพลมองลงมาอย่างหมายมั่นจนน่าหวาดหวั่น
แสงไฟจากปลายบุหรี่สว่างวาบยามคนร่างโตสูดเข้า แล้วผ่อนควันปล่อยออกเป็นสาย ยืนพิงเสาระเบียงบ้านมองลงไ
