กิ๊กรักนายกำนันกับยัยดาราตัวแสบ

บทที่ 1 ไอริณ“คัท คัท!! ปิดกล้อง!!”เสียงปรบมือดังสนั่นโดยรอบหลังจากผู้กำกับสั่งคัทพร้อมตะโกนปิดกล้อง ทำให้เหล่าบรรดาคนทำงานเบื้องหลังต่างดีใจที่จะได้กลับบ้านเสียทีหลังจากออกกองต่างจังหวัดมาเกือบเดือนร่างระหงผิวขาวสวมชุดไทยพื้นบ้านชะงักหยุดร้องไห้เมื่อได้ยินเสียงตะโกนดังมาจากโทรโข่ง หน้าหวานคมยิ้มเหนื่อยอ่อนมองท้องฟ้ายามรุ่งเช้าใจดวงเล็กพลันคิดถึงบ้านเกิดจังหวัดเล็ก ๆ ภาคกลางที่พูดด้วยสำเนียงหนักเหน่อ เธอเองก็เคยต้องตื่นแต่เช้าเช่นนี้เพื่อช่วยแม่และยายเก็บผักในร่องน้ำ“พี่ไอริณคะ”เสียงเล็กจากเจ้าเปี๊ยกชื่อเล่นที่เธอตั้งให้แทนชื่อสุดา เอ่ยเรียกเธอด้วยน้ำเสียงเกรงอกเกรงใจใกล้ ๆ พร้อมส่งผ้าเช็ดผ้าผืนใหญ่สำหรับเช็ดหน้า“ขอบใจ”มือเล็กเรียวดั่งลำเทียนทั้งขาวผ่องรับผ้ามาเช็ดใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตา บทบาทสำคัญที่ผู้กำกับเลือกถ่ายเป็นฉากสุดท้ายของภาพยนตร์ฟอร์มยักษ์พีเรียดไอริณ หรือ ชื่อจริงคือ จันทน์กระพ้อ อินทขันต์ ค่อยลุกขึ้นจากพื้นดินชื้นแฉะโดยเจ้าเปี๊ยกตามเช็ดผ้านุ่งไทยสีเข้มตลอดทางที่เธอเดินกลับไปยังกระโจมชั่วคราวสำหรับเปลี่ยนเครื่องแต่งตัว“ยายเชอรี่”ไอริณเอ่ยเรียกผู้จัดการส่วนตัวที่

บทที่ 3 กำนันจอมพล“กำนัน กำนัน!!”“เสียงเรียกเอะอะอะไรโว้ย!”เสียงเหน่อหนักอย่างคนสุพรรณตะโกนตอบออกมาก่อนที่หญิงสูงวัยรูปร่างท้วมผิวสองสีหน้าเข้มมีเค้าลางความสวยในวัยสาวกว่านี้นุ่งผ้าถุงอยู่บ้านสีน้ำเงินเข้มตัวเสื้อเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวคาดเข็มขัดนาคเส้นโต รอบคอข้อมือล้วนเต็มไปด้วยทองหยอง เดินออกมาจากเรือนไทยหลังใหญ่เก่าแก่ที่สร้างมานานกว่าสามสิบปี“เอะอะอะไรแต่เช้า คนกำลังจะไปวัด”“กำนันอยู่ไหมยายทองประศรี”คนตะโกนเรียกเป็นชายหนุ่มอายุราวปลายยี่สิบสวมชุดข้าราชการนั่งคร่อมรถจักรยานยนต์คันเก่าอยู่ลานบ้าน“เอออยู่ วันนี้นอนบ้าน มีไร”สำเนียงเหน่อชัดเอ่ยถามขณะเดินลงบันไดบ้านไม้สองชั้นใต้ถุนโล่งอย่างคนดั้งเดิมมักปลูกอาศัย“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ พอดีผู้ใหญ่บ้านหมู่สิบอยากจะขอนัดหารือกำนันสักหน่อยครับ”“เรื่องอะไรกัน อาทิตย์ก่อนก็ประชุมไปหนหนึ่งแล้ว”ทองประศรีเดินลงมาจากบันไดสูงไม้ขัดมันเอี่ยมอย่างดีจนขึ้นเงาสวมรองเท้าง่าย ๆ เดินไปยังผู้ใหญ่บ้านหนุ่มหล่อหมู่หนึ่งซึ่งเพิ่งได้เป็นผู้ใหญ่บ้านปีแรก“เรื่องเงินกองทุน เห็นว่าเดือนหน้าเงินจะเข้ามาอีกรอบ เปลี่ยนรัฐบาลแล้วก็แบบนี้แหล่ะครับ นโยบายเปล

บทที่ 5 แชตหลุดร่างระหงผิวขาวราวน้ำนมค่อยเดินเยื้องย่างบนรองเท้าส้นสูงสีครีม ดาราสาวพราวเสน่ห์สวยคมอย่างสาวไทยแท้ ผมดำขลับดกหนาหยักศกธรรมชาติปล่อยสยายกลางแผ่นหลังไอริณขยับร่างเคลื่อนไหวเป็นจังหวะอย่างรู้ดีว่าควรทิ้งสะโพกแบบใดถึงทิ้งความร้อนลวกเป็นทางตามจังหวะก้าวเดินได้มือเล็กเรียวสะบัดปลายผมหงุดหงิดเล็กน้อย เพราะตัวเธอเองต้องการมัดผมแต่ไม่อาจทำได้เพราะติดสัญญารับเป็นแบรนด์แอมบาสเดอร์ให้กับครีมบำรุงผมยี่ห้อดังของเมืองไทย แต่อย่างไรเธอเป็นคนมีความอดทนสูง ตัวเลขมหาศาลทำให้เธอสามารถทนทานกับเหงื่อไคลความร้อนรอบต้นคอได้มหาศาลเช่นกันตึก ตึก ตึก!เสียงส้นร้องเท้าราคาแพงสีครีมกระทบพื้นกระเบื้องเป็นจังหวะ ไอริณยกมือเลื่อนแว่นกันแดดบนใบหน้าขยับขึ้นพาดบนศีรษะเมื่อเธอเดินเข้าใกล้ประตูห้องทำงานของผู้บริหารอาวุโสสถานีโทรทัศน์ชื่อดังดวงตาสีน้ำตาลอมดำไม่เหมือนใครดูแปลกตา ชำเลืองมองเลขานุการหน้าห้องทำงานของท่านบริหารสถานียิ้มหวานส่งให้ก่อนเพื่อเปิดทาง“สวัสดีค่ะคุณพิชญา ไม่ทราบว่าท่านพิษณุเรียกไอริณมาวันนี้เรื่องด่วนอะไรหรือเปล่าคะ”สีหน้ายิ้มหวานแต่ไม่มากของเลขานุการทำให้เธอเสียวสันหลังจนขนลุกเก

บทที่ 7 บางปลาม้าไอริณพูดพึมพำไม่ดังมากนักแต่ท่านพิษณุยังได้ยิน นั่งเอามือประกบบนตักมองดาราสาวแล้วอมยิ้ม“ใช่ เราจะถ่ายไปออนแอร์ไป ให้สถานการณ์สดมันพาไป”“ท่านคะ มันไม่เสี่ยงไปหน่อยเหรอคะ”เป็นเชอรี่เริ่มกังวล การถ่ายไปออนแอร์ไปเสี่ยงอย่างยิ่ง ไม่เหมือนถ่ายเสร็จแล้วตัดต่อ ตรวจดูให้แน่ใจแล้วถึงออกอากาศ“ผมอยากให้เรียลริตี้นี้สมจริงที่สุด ตัดต่อน้อยที่สุด และที่สำคัญเงินลงทุนน้อยที่สุด”ไอริณเริ่มใจไม่ดีคว้าแฟ้มในมือเชอรี่มาเปิดออกดูแผนงานลำดับต่อไปทันที“ทะ ท่าน ท่านพิษณุ นี่มันบางปลาม้า!!”“ใช่ ไอริณ บางปลาม้า เราจะกลับไปบ้านเกิดของเธอเพื่อหวนกลับคืนบ้านนา ทบทวนความทรงจำวัยเยาว์เก่า ๆ โดยเฉพาะแฟนเก่า”“แฟนเก่า?”เชอรี่ทวนคำเหลือบตามองเพื่อนดาราที่กำลังกวาดตามองแต่ละตัวอักษรบนหน้าแฟ้มอย่างตื่นตะลึงตาเบิกโพลง“ใช่ แฟนเก่า ผมได้ข่าวมาว่าแฟนเก่าของคุณคือกำนันจอมพล”“อะไรนะ ไอริณ แกไม่เคยบอกฉัน”เสียงเชอรี่สูงขึ้นเอี้ยวหน้าจ้องไอริณที่ยังก้มหน้าอ่านแฟ้มปากสั่น“มะ มันไม่มีสคริปต์”“ใช่แล้วไอริณ ผมอยากให้มันสดมาก ๆ ผมคุยกับเจ้าเป็กไว้แล้ว”“เป็ก! ท่านพิษณุอย่าบอกนะว่าเป็นเจ้านั่น ที่มันเคย

บทที่ 9 มะปรางกำนันจอมพล ผู้ที่กำลังถูกพูดถึงนั่งสบายใจริมระเบียงหลังเล็กในหมู่บ้านห่างไกลจากบางปลาม้าราวแปดสิบกิโลเมตรมองท้องฟ้ามืดมิดผ่านทุ่งราวข้าวยาวสุดลูกตา ฤดูเกี่ยวข้าวกำลังใกล้เข้ามา ปีนี้ข้าวออกรวงดีน้ำท่าสมบูรณ์ เขาคงต้องวุ่นสักหน่อย“พี่พล”เสียงหวานใสนุ่มของมะปราง สาวร่างอวบอิ่มผิวสีน้ำผึ้งแต่เนียนลออ ทำให้เขาเอี้ยวหน้ากลับไปทางโซฟาอีกด้าน“ว่าไง”“ปีนี้มะปรางเรียนจบแล้ว”“แล้วคิดไว้หรือยังว่าจะทำงานที่ไหน”“มะปรางว่าจะสมัครลูกจ้างชั่วคราวแถวนี้ จะได้อยู่รับใช้พี่พลใกล้ ๆ”จอมพลดับบุหรี่แล้วหยิบแก้วเบียร์ขึ้นจิบก่อนวางแก้วลงหันไปหาเด็กสาวตรง ๆ“มะปรางไม่ต้องอยู่รับใช้พี่ก็ได้ ไปทำงานที่อยากทำ ลองไปสมัครงานที่กรุงเทพไหม”“แต่มะปรางอยากอยู่กับพี่พล”สาวร่างอวบพุ่งตัวสวมกอดโดยพลันซบใบหน้าถูลำตัวเข้ากับร่างแข็งแกร่งจนคนร่างโตต้องสวมกอดไว้“เราเคยคุยกันหลายครั้งแล้วว่าระหว่างเราไม่ได้เป็นอะไรกัน พี่ไม่เคยว่าถ้ามะปรางมีคนอื่น”“แต่มะปรางรักพี่พล”“มะปราง! เริ่มแรกเราตกลงกันไว้ว่าอย่างไร”มือแกร่งบีบต้นแขนสาวร่างอวบดันออกแล้วจ้องหน้าจนมะปรางต้องหลุบตาหนี“ค่ะมะปรางจำได้ พี่พลจะ