นี่หากคนที่ถูกเศษแก้วบาดเป็นหล่อน อคิราห์จะแสดงความห่วงใยแบบนี้บ้างหรือเปล่านะ
“เอ่อ... ชมพูไม่เป็นไรค่ะท่านประธาน”
“ไปทำแผลก่อน”
“แต่ว่า... ชมพูอยากจะเก็บกวาดก่อน...”
“ผมต้องการให้คุณไปทำแผลก่อน ส่วนตรงนี้ให้ฟ้าลดาทำไปก็ได้”
แล้วเขาก็ประคองร่างของบัวชมพูให้ลุกขึ้นยืน ในขณะที่หล่อนทำได้แค่ก้มหน้าและกลั้นน้ำตาเอาไว้
“เธอจัดการทำความสะอาดต่อได้ไหมฟ้าลดา”
“ได้... ได้ค่ะ พี่ใหญ่ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ”
“ดี หวังว่าจะรีบทำให้สะอาด และรีบกลับไปให้พ้นๆ สายตาฉันนะ”
หล่อนไม่ได้ตอบอะไรออกไป น้ำตาเม็ดโตๆ ไหลออกมาอาบพวงแก้ม
อคิราห์เดินออกไปแล้วพร้อมกับบัวชมพู ท่าทางห่วงใยที่ชายหนุ่มมีให้กับเลขาฯ สาวของตัวเอง ทำให้หล่อนเจ็บปวดเหลือเกิน
ในขณะที่ฟ้าลดากำลังดำดิ่งลงสู่เหวลึกที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด อคิราห์ที่เดินออกมาพร้อมกับบัวชมพูก็เอ่ยขึ้น
“ผมส่งคุณแค่หน้าห้องนะ”
“ขอบคุณมากค่ะท่านประธาน”
ใบหน้าหล่อจัดของเจ้านายหนุ่มเคร่งเครียด แววตาเย็นชาเหลือเกิน
บัวชมพูลังเลเล็กน้อย แต่ในที่สุดก็เอ่ยถามออกไปจนได้
“เอ่อ... ท่านประธานคะ”
“มีอะไร”
ท่าทางของอคิราห์ที่แสดงกับหล่อนตอนนี้กลับมาเหมือนเดิมแบบที่เคยเป็นทุกวัน ไม่ได้มีความห่วงใยเหมือนกับที่เขาแสดงต่อหน้าฟ้าลดาอีก
“ชมพู... เอ่อ... มีเรื่องอยากจะถามท่านประธานน่ะค่ะ”
อคิราห์ไม่ได้เอ่ยอนุญาตเป็นคำพูด แต่แววตาของเขาแสดงออกให้เห็นว่าสามารถซักถามได้
“เรื่องคุณฟ้าลดาน่ะค่ะ”
“มีอะไรที่คุณอยากรู้เกี่ยวกับฟ้าลดาหรือ”
“ชมพู... แปลกใจการกระทำของท่านประธานน่ะค่ะ”
“ผมทำอะไร”
“ก็... ท่านประธานแสดงท่าทางว่าเป็นห่วงชมพูมาก ทั้งๆ ที่ปกติมันไม่ใช่แบบนี้”
อคิราห์ตวัดตาจ้องหน้าหล่อน ก่อนที่น้ำเสียงกระด้างจะดังออกมา
“ถ้าเป็นเรื่องนี้ผมไม่มีคำตอบให้คุณ ไปทำแผลได้แล้ว วันนี้คุณต้องทำรายงานประชุมส่งผมก่อนกลับบ้านไม่ใช่หรือ”
“เอ่อ... ค่ะ...”
อคิราห์ก้าวยาวๆ เดินจากมา แววตาของเขายังคงเต็มไปด้วยกองเพลิง
กรามแกร่งขบกันแน่น ความหงุดหงิดงุ่นง่านก็ยังคงวิ่งพล่านไปทั้งอก
เขาจะไม่มีวันยอมพ่ายแพ้ให้กับผู้หญิงที่เห็นเขาเป็นเพียงแค่วัตถุชิ้นหนึ่งอย่างฟ้าลดาเด็ดขาด
หากหล่อนคิดจะเล่นเกม สิ่งที่หล่อนจะได้กลับไปก็มีเพียงแค่หายนะบ้าคลั่งเท่านั้น
ชายหนุ่มกำมือแน่น ภาพของฟ้าลดาที่อยู่ในอ้อมแขนของอิศรายังคงชัดเจนอยู่ในหัว และภาพนี้แหละที่มันทำให้เขาคลั่ง!
“เย็นนี้ไปทานอาหารค่ำที่บ้านของคุณน้ามลกันนะพ่อใหญ่”
เมื่อกลับมาถึงบ้าน อคิราห์ก็ถูกผู้เป็นมารดาเอ่ยชักชวน แกมบังคับ
“ผมเหนื่อยครับคุณแม่”
“ก็แค่ไปนั่งทานอาหารกับหนูฟ้าเอง ไม่เอาน่ะ พ่อใหญ่อย่างอแงเป็นเด็กสิ ไปอาบน้ำแต่งตัวหล่อๆ แม่นั่งรอก็แล้วกันนะ”
แน่นอนว่าเขาไม่มีทางอิดออดใดๆ ยังไงก็ต้องทำตามที่มารดาต้องการ
“ครับ”
มารดาของเขาระบายยิ้มกว้าง แววตาเต็มไปด้วยความสุข
“แต่อย่านานนะพ่อใหญ่ เดี๋ยวเลยเวลามื้อค่ำบ้านหนูฟ้าน่ะ”
ผู้เป็นลูกชายไม่ได้เอ่ยตอบ เขาเพียงแต่ฝืนยิ้มบางๆ ให้กับมารดา และเดินขึ้นบันไดไปเท่านั้น
อมลวรรณอมยิ้มพึงพอใจ รู้สึกดีใจไม่น้อยที่จะได้ฟ้าลดามาเป็นลูกสะใภ้ใหญ่
“พ่อกลาง กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ย แม่ไม่เห็นได้ยินเสียงรถเลย”
อัคเรศ หรือคุณกลาง เดินเข้ามาหย่อนกายลงนั่งบนโซฟาตัวใกล้ๆ กับมารดา
“ผมมาได้สักพักแล้วครับคุณแม่”
“อ้าว แล้วทำไมเพิ่งเข้าบ้านล่ะพ่อกลาง”
“พอดีผมไปนั่งเล่นที่สวนหลังบ้านมานะครับ อากาศค่อนข้างดีทีเดียว”
ผู้เป็นแม่ผงกศีรษะขึ้นลงช้าๆ ก่อนจะเอ่ยทักคนใช้วัยรุ่นที่เพิ่งเดินผ่านประตูใหญ่ของตัวคฤหาสน์เข้ามาภายในบ้าน
“อ้าว แม่ตาลมาพอดี”
น้ำตาล เด็กรับใช้ที่เกิดและโตอยู่ภายในอาณาจักรรัตนเมธากุลชะงักเท้าเล็กน้อย ใบหน้าขาวสะอาดรูปหัวใจก้มลงมองพื้นคล้ายกับหวาดกลัวอะไรบางอย่างเมื่อต้องเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าของผู้เป็นนายจ้าง
“สวัสดีค่ะคุณผู้หญิง”
น้ำตาลยกมือไหว้อมลวรรณ ก่อนจะหันไปยกมือไหว้อัคเรศอีกคน
“สวัสดีค่ะคุณกลาง...”
ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ ออกจากปากหยักสวยของอิศเรศนอกจากแววตาคมที่จ้องมองมายังร่างของหล่อน ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
“เพิ่งกลับมาจากมหา’ลัยเหรอแม่ตาล”
“เอ่อ... ค่ะ”
คำตอบอึกอักของสาวใช้ที่มีหน้าตาหวานไม่ต่างจากชื่อทำให้อมลวรรณอดแปลกใจไม่ได้
“เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมดูท่าทางตื่นๆ กลัวๆ อะไรแปลกๆ แม่ตาล”
“ปะ... เปล่าไม่มีอะไรค่ะคุณผู้หญิง”
“อืม งั้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ จะได้มาช่วยแม่สายทำงาน”
แม่สาย หรือ สายบัวคือมารดาของน้ำตาลนั่นเอง
“ค่ะ คุณผู้หญิง”
น้ำตาลก้มหน้าตอบรับคำสั่ง และก็หันหลังจะเดินจากไป แต่แล้วเสียงของอมลวรรณก็ดังขึ้น
“เสื้อไปทำอะไรมาน่ะแม่ตาล เปื้อนดำเป็นรอยดินเชียว”
“เอ่อ...”
ใบหน้ารูปหัวใจซีดเผือด ก่อนจะรีบละล่ำละลักตอบออกมา
“ตาล... หกล้มนิดหน่อยน่ะค่ะคุณผู้หญิง... ขอตัวนะคะ”
น้ำตาลเดินหายออกไปแล้ว แต่อมลวรรณยังคงอดที่จะบ่นไม่ได้
“นี่ถ้าไม่รู้จักนิสัยแม่ตาลมาก่อน แม่คงคิดว่าแอบไปทำอะไรไม่ดีมาแน่ๆ”
“ก็อาจจะไปทำมาจริงๆ ก็ได้นะครับคุณแม่”
“พูดไปนั่นพ่อกลาง แม่ตาลเป็นเด็กดี ไม่มีทางประพฤติตัวเหลวไหลหรอก”
ผู้เป็นแม่มองค้อนบุตรชายคนกลาง ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุย
“ไปกินข้าวบ้านคุณน้ามลด้วยกันไหมพ่อกลาง”
อัคเรศส่ายหน้าไปมา “คุณแม่ไปกับพี่ใหญ่เถอะครับ ผมไม่มีส่วนได้ส่วนเสียเกี่ยวกับเรื่องนี้”
“พูดไปนั่น”
เป็นแม่มองค้อนลูกชายอีกครั้ง ซึ่งก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่อคิราห์เดินลงมาพอดี
“พี่ใหญ่มาแล้วครับคุณแม่” อัคเรศบอกมารดาก่อนจะเอ่ยแซวพี่ชาย
