ตอนที่ 5.

ตอนที่ 5.

เขาเอ่ยขึ้นกับฟ้าลดาและมองหญิงสาวด้วยความสงสัยจับใจ

“ฟ้า... ไม่เป็นไรค่ะพี่เล็ก”

หล่อนตอบว่าไม่เป็นไร แต่ยกมือป้ายน้ำตาหลายครั้งอย่างน่าสงสาร

“น้องฟ้าไปนั่งพักก่อนดีกว่า เดี๋ยวพี่เรียกแม่บ้านเข้ามาเก็บกวาดเอง”

“ไม่ค่ะ ฟ้าจะทำเองค่ะพี่เล็ก”

ฟ้าลดาส่ายหน้าปฏิเสธ และพูดออกมาเสียงจริงจัง

“มันเลอะขนาดนี้ พี่ว่าให้แม่บ้านทำดีกว่า เชื่อพี่นะ”

“พี่ใหญ่สั่งให้ฟ้าทำ... ฟ้าไม่อยากขัดคำสั่งของพี่ใหญ่น่ะค่ะ”

อิศราสงสารฟ้าลดาจับใจ แต่ก็ช่วยอะไรมากไม่ได้ เพราะมันคือเรื่องของหัวใจ

“แต่ถ้าไม่มีใครบอก พี่ใหญ่ก็ไม่รู้หรอกว่าใครเป็นคนทำความสะอาด”

“ฟ้าไม่อยากทำให้คนอื่นต้องมาเดือดร้อนน่ะค่ะ ในเมื่อฟ้าเป็นต้นเหตุ ฟ้าก็อยากจะจัดการทำด้วยตัวของฟ้าเอง... พี่เล็กเข้าใจฟ้านะคะ”

เขาไม่เข้าใจหรอก แต่ก็ต้องพยายามทำเป็นเข้าใจต่างหาก

ความคิดความอ่านของผู้หญิงนี่ช่างซับซ้อน จนเขารู้สึกว่ามันละเอียดอ่อนยิ่งกว่าสิ่งมีชีวิตใดๆ ในโลกใบนี้ทั้งหมด

“งั้นพี่ช่วยนะครับ”

“อย่าเลยค่ะพี่เล็ก ฟ้าไม่อยากทำให้พี่เล็กลำบาก ฟ้าทำเองได้ค่ะ”

“งั้นพี่ให้แม่บ้านมาเป็นผู้ช่วย หรือว่าลูกมือก็ได้ โอเคไหม...” อิศราพยายามอย่างที่สุดที่จะอำนวยความสะดวกให้กับฟ้าลดา

“ฟ้าขอแค่อุปกรณ์ทำความสะอาดก็พอค่ะ ที่เหลือฟ้าจัดการเอง”

อิศราเป่าลมออกจากปากเบาๆ และตามด้วยการถอนใจ แต่ก็ยอมทำตามคำขอของฟ้าลดาแต่โดยดี

“ได้ครับ เดี๋ยวพี่ให้แม่บ้านเอาอุปกรณ์กับน้ำยาทำความสะอาดมาให้นะครับ”

“ขอบคุณมากค่ะพี่เล็ก”

อิศราเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะเอ่ยออกมา

“ขอบคุณพี่ด้วยการทำให้ตัวเองมีความสุขได้ไหมน้องฟ้า...”

“ฟ้า...”

“รู้ไหมว่าพี่เห็นน้ำตาของน้องฟ้าแล้ว พี่รู้สึกไม่สบายใจเลย พี่ยอมตัดใจจากน้องฟ้าก็เพราะพี่อยากให้น้องฟ้าได้อยู่กับผู้ชายที่ตัวเองรัก และพี่ก็ดีใจมากที่คนๆ นั้นคือพี่ชายของพี่...”

ฟ้าลดารู้สึกซาบซึ้งใจเหลือเกินกับความห่วงใยที่อิศรามอบให้มา หากหัวใจมันบังคับกันได้ หล่อนก็อยากจะรักอิศรา แทนอคิราห์เหลือเกิน

แต่หัวใจมันบังคับกันไม่ได้ แม้แต่เจ้าของหัวใจก็ยังไม่อาจจะควบคุมให้มันรักใครหรือไม่รักใครได้เลย หรือโชคชะตาลิขิตมาแล้วว่าหล่อนจะต้องเจ็บปวดเจียนตาย

“ฟ้า... มั่นใจค่ะว่าหลังจากแต่งงานแล้ว ฟ้าจะสามารถทำให้พี่ใหญ่รักฟ้า... ได้สักวันค่ะ...”

อิศราดึงมือนุ่มของฟ้าลดามากุมเอาไว้ พร้อมกับบีบเบาๆ ให้กำลังใจ

“จำเอาไว้นะ พี่ชายคนนี้จะอยู่เคียงข้างเสมอ วันใดต้องการความช่วยเหลือให้นึกถึงพี่ เพราะพี่ชายคนนี้ยินดีจะทำให้น้องสาวคนนี้มีความสุขที่สุด”

“ขอบคุณมากค่ะพี่เล็ก... ฟ้า... ขอบคุณมากค่ะ”

หญิงสาวสวมกอดอิศรา น้ำตาไหลทะลักเปียกชุ่มเสื้อทำงานของชายหนุ่ม

ทำไมนะ อคิราห์ถึงไม่ใจดีกับหล่อนเหมือนอิศราบ้าง แค่สักเสี้ยวหนึ่งของความใจดีที่อิศรามีให้หล่อนก็ยังดี

อิศรากลับไปก่อน เพราะมีนัดกับผู้หญิงของเขา หลังจากอยู่เป็นเพื่อนหล่อน ทำความสะอาดห้องทำงานของอคิราห์อยู่เกือบสองชั่วโมง

“เสร็จแล้ว...”

หญิงสาววางกระป๋องสเปย์น้ำหอมลงในตะกร้า หลังจากจำกัดกลิ่นของแกงเขียวหวานออกไปจากห้องทำงานของอคิราห์ได้ทั้งหมด

หล่อนยิ้มเศร้าๆ ให้กับตัวเอง หลังจากสายตาปะทะเข้ากับเก้าอี้หนังสีดำตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่หลังโต๊ะทำงานไม้ของผู้ชายที่ตัวเองรัก

เขาออกไปทานมื้อกลางวันกับเลขาฯ ของเขา และป่านนี้เกือบจะบ่ายสองแล้วก็ยังไม่กลับมา

บัวชมพูเป็นผู้หญิงคนเดียวที่สามารถติดตาม

อคิราห์ไปไหนต่อไหนได้ จนบางครั้งหล่อนอดคิดไม่ได้ว่าเขาทั้งสองคนอาจจะเป็นมากกว่าเจ้านายกับลูกน้อง

ฟ้าลดาผ่อนลมหายใจออกมาแผ่วเบา บอกตัวเองให้หยุดคิดเรื่องไร้สาระได้แล้ว เพราะอีกไม่นานก็จะถึงวันแต่งงานของหล่อนกับอคิราห์ และชีวิตครอบครัวก็จะเริ่มต้นขึ้น

หญิงสาวหอบตะกร้าพร้อมกับรถใส่เครื่องมือทำความสะอาดตรงไปยังประตูห้องทำงาน และเปิดออกไป

เพล้งงงง!

ฟ้าลดาไม่คิดว่าจะเจอใครที่หน้าประตู แต่กลับชนปะทะกับร่างของบัวชมพูเข้าอย่างจัง ถ้วยกาแฟในมือเลขาของอคิราห์กระเด็นคว้าง ก่อนจะตกแตกกระจายเต็มพื้น

“ขอ... ขอโทษค่ะ”

ฟ้าลดารีบทิ้งอุปกรณ์ทำความสะอาดในมือ และคุกเข่าลงกับพื้นเพื่อคลานเก็บเศษแก้ว ซึ่งบัวชมพูก็ทำเช่นกัน

“ไม่เป็นไรค่ะคุณฟ้า เดี๋ยวชมพูจัดการเองค่ะ อ๊ะ...”

หล่อนได้ยินเสียงบัวชมพูอุทาน ก่อนจะเห็นนิ้วเรียวของเลขาสาวมีเลือดสีแดงสดไหลออกมา

“คุณบัวชมพู...”

“เอ่อ... ไม่เป็นไรค่ะ คุณฟ้าถอยออกไปก่อนนะ เดี๋ยวถูกเศษแก้วบาดค่ะ”

“แต่คุณบัวชมพูถูกบาดแล้วนะคะ ฟ้าว่าไปทำแผลก่อนดีกว่า ทางนี้เดี๋ยวฟ้าจัดการเองค่ะ” หล่อนพูดขึ้นอย่างเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเก็บเสร็จแล้วชมพูค่อยไปทำแผลค่ะ แผลนิดเดียวเอง”

“แต่ว่าเลือดไหลเยอะนะคะ” ฟ้าลดาพูดขึ้นอย่างไม่สบายใจ

“เกิดอะไรขึ้น”

เสียงห้าวของอคิราห์ดังขึ้น ก่อนที่เขาจะก้าวเข้ามาหยุดใกล้ๆ

“เอ่อ... พอดีชมพูซุ่มซ่ามน่ะค่ะท่านประธาน ก็เลยทำถ้วยกาแฟตกแตก”

“ไม่ใช่ความผิดของคุณชมพูหรอกค่ะพี่ใหญ่ ฟ้าเดินไม่ระวัง เลยชนเข้าน่ะค่ะ”

ฟ้าลดายอมรับความผิดของตัวเองออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

ดวงตาคมกริบเลือดเย็นมองมาที่หน้าซีดเผือดของหล่อน ก่อนจะกดต่ำลงไปมองที่พื้น ซึ่งแน่นอนว่าเขาเห็นหยดเลือดจากปลายนิ้วของบัวชมพูเข้าพอดี

“เศษแก้วบาดนี่คุณชมพู ผมว่าคุณไปทำแผลก่อนดีกว่า”

หล่อนเห็นอคิราห์ย่อตัวลงนั่งบนส้นเท้าอย่างรีบร้อน และดึงมือของบัวชมพูไปกุมเอาไว้ ความห่วงใยที่เขาแสดงออกมาต่อบัวชมพู มันทำให้หล่อนจุกไปทั้งหัวใจ