"ปลื้ม!" ปิ่นมุกตำหนิลูกเบาๆ ที่ทำตัวเหมือนไปรู้จักกับท่านมานมนานแล้ว
"ปล่อยลูกเถอะ แกคงอยากจะกอดคุณย่า"
ได้ยินเขาพูดก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจขึ้นมา แต่ท่านสิจะยอมรับลูกของเธอไหม คนระดับพวกท่านจะยอมรับเธอกับลูกได้เหรอ
"หนูชื่อปลื้มเหรอครับ"
"ใช่ครับแม่ หลานแม่ชื่อปลาบปลื้ม"
"ชื่อปลาบปลื้มด้วย ใครช่างสรรหามาตั้ง"
นอร์เวย์หันมองหน้าเธอ เพราะเขาก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าใครเป็นคนตั้งชื่อให้ลูก
"ปิ่นตั้งให้แกเองค่ะ" เธอปลาบปลื้มมากที่มีเขาเข้ามาในชีวิต ถึงแม้จะไม่มีพ่อแต่เธอก็ยังคงดีใจที่มีเขา ปิ่นมุกก็เลยอยากจะบอกเขาผ่านชื่อนี้
"เดี๋ยวย่าจะพาไปหาคุณปู่ไปไหมครับ" คุณย่าอมรรัตน์ แค่มองหน้าก็รู้แล้วว่าเป็นหลานของท่าน 100% เพราะ DNA อยู่บนใบหน้าขนาดนี้ คนอะไรหน้าเหมือนพ่ออย่างกับแกะ
"คุณพ่อมาด้วยหรือครับ" สายตานั้นมองไปที่รถ เพราะคิดว่าท่านนั่งอยู่ในนั้น
"เปล่าหรอก แม่ว่าเราไปขอโทษพ่อหน่อยดีไหม"
ปิ่นมุกหันมองหน้าอีกฝ่ายเมื่อได้ยิน เขาทะเลาะกับพ่อเหรอทำไมคุณแม่ของเขาถึงได้พูดแบบนี้
"ใกล้เวลาเข้างานแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ"
"เดี๋ยวก่อนสิคุณ" ปิ่นมุกคว้าแขนของเขาไว้ไม่ให้เสียมารยาทกับแม่
"ไว้วันหลังเดี๋ยว
