ทำไมนอร์เวย์จะดูไม่ออกว่าเธออยากให้เขา ลดทิฐิลงเพื่อคุยกับพ่อ แต่ถ้าเธอรู้ว่าทำไมเขาถึงทำแบบนั้น เธอจะยังคงคิดเหมือนเดิมอยู่ไหม
"คุณกำลังคิดอะไรอยู่คะ" หญิงสาวเห็นเขานิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่งแล้ว
"คิดเรื่องที่คุณพูดนั่นแหละ คุณพร้อมจริงนะที่จะไปเจอครอบครัวผม"
"คุณนั่นแหละพร้อมหรือยัง" ถามเธอแบบนี้ได้ยังไง ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมสิลูกโตขนาดนี้แล้ว
"ป้อ เจ็บ"
พอได้ยินปลาบปลื้มบอกว่าเจ็บพ่อกับแม่หันไปมองพร้อมกัน
"ปลื้มเล่นอะไรลูก" ปิ่นมุกรีบเข้าไปช่วยเอาที่หนีบผ้าออกจากนิ้วของลูกชาย
"เจ็บ"
"เดี๋ยวแม่เป่าให้ครับ" จากที่ตกใจเมื่อสักครู่ตอนนี้ยิ้มไม่หุบเลย เพราะลูกชายเริ่มพูดได้หลายคำแล้ว เหลือแต่เขาจะนำมาต่อประโยค
"เราเป็นลูกผู้ชายต้องอดทนสิครับ แค่นี้เองไม่เจ็บหรอก" นอร์เวย์เดินตรงเข้ามาอุ้มลูกชายขึ้น
"ป้อเจ็บ" ปลาบปลื้มยกนิ้วขึ้นเพื่อขอให้พ่อเป่าให้
"ดื้อได้ใครเนี่ย" ปิ่นมุกรีบเก็บทุกอย่างที่มันอันตรายให้ห่างจากมือของลูก เพราะกลัวว่าเดี๋ยวเอานิ้วแหย่เข้าไปอีก
"เด็กดื้อนี่แหละเด็กฉลาด พ่อพาออกไปข้างนอกดีกว่าครับ"
"มันมืดแล้วคุณจะพาลูกไปไหน"
"ผมไปเอาผ้าก่อน เสื้อผ้าไม่มีใส่แล้ว"
"ไปเอามาทำไม"
"อ้
