และแล้วก็ถึงวันที่ชลธีได้นัดกับจันทร์เจ้าไว้ หญิงสาวลากกระเป๋าเดินทางของตัวเองวิ่งเข้ามาหาเขาด้วยความรวดเร็ว ในสายตาของชายหนุ่มแล้วสภาพเธอดูค่อนข้างจะทุลักทุเลมากกว่า ทั้งกระเป๋าเดินทางล้อลาก กระเป๋าสะพายข้าง เหนือสิ่งอื่นใดคือเป้เล็กบนหลัง นั่นมันมากไปหรือเปล่านะ
“มาแล้ว” มาถึงจันทร์เจ้าก็หอบหายใจพร้อมพูดบอกเขาทันทีว่าตัวเองมาแล้ว
“เฮ้อ!” ชลธีถอนหายใจก่อนจะฉวยกระเป๋าเดินทางของจันทร์เจ้ามาถือไว้เองแล้วเดินนำเธอไปที่รถส่วนตัวของเขาที่จอดรออยู่ จันทร์เจ้าแปลกใจเล็กน้อยทว่าก็เดินตามหลังไปอย่างว่าง่ายด้วยความยินดี
ไม่ให้ยินดีได้ยังไงก็ในเมื่อมีคนถือกระเป๋าหนัก ๆ ให้โดยไม่ต้องบอกแบบนี้ ถ้าบอกว่าไม่รู้สึกยินดีนี่สิแปลก
“เราจะไปไหนกันเหรอคุณ” จันทร์เจ้าเอ่ยถามเมื่อเห็นว่ารถได้ขับออกมาจากบีชบาร์นานแล้วทว่าก็ยังไม่ถึงจุดหมายสักที
“บ้านพักส่วนตัวของผม” ชลธีตอบ หลังจากนั้นก็ไม่ได้สนใจหญิงสาวข้างกายอีก
จันทร์เจ้าก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรชายหนุ่มเช่นกัน เธอเลือกที่จะมองไปข้างทางดูต้นไม้ที่ปลิวไปตามลม จนกระทั่งรถขับมาเรื่อย ๆ ดูเหมือนจะห่างจากโรงแรมพอสมควร จันทร์เจ้าเริ่มเห็นวิถีชีวิตความเรียบง่ายของผู้ค
