อึก!
ไวน์ลงคอไปแล้ว...
“...”
จันทร์เจ้าทรุดนั่งลงที่เก้าอี้ก้มหน้านิ่งไปไม่ขยับ จนคนมองอย่างชลธีรู้สึกกังวลที่เห็นเธอนั่งนิ่งแบบนี้
“จันทร์เจ้า ไหวใช่ไหมครับ” เขาถามด้วยความเป็นห่วงอย่างแท้จริง
ฝ่ายคนที่นิ่งไปตอนแรกก็ไม่นิ่งแล้ว ตอนนี้เธอเริ่มขยับตัวเงยหน้าแดงก่ำมองสบตากับชลธีพร้อมทั้งยิ้มกว้างให้
สองมือของจันทร์เจ้าเท้าลงที่โต๊ะ ดันตัวเองลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินตรงมาหาชลธีที่นั่งอยู่ตรงข้าม
แหมะ!
ชลธีรู้สึกตกใจนิดหน่อยที่หญิงสาวมานั่งลงบนตักตัวเอง แต่แล้วก็ปรับตัวได้อย่างรวดเร็ว วงแขนแกร่งเกาะเกี่ยวเอวเล็กไว้มั่นเพราะไม่อยากให้คนที่กำลังเมาตก
จันทร์เจ้าเมื่อนั่งลงบนตักแกร่งของชายหนุ่มแล้ว หญิงสาวก็วาดแขนโอบรอบลำคอหนาไว้ จากนั้นก็เอียงใบหน้าซบลงที่ไหล่กว้าง หลับตาพริ้มมุมปากยิ้มไม่คลาย
“เมาแล้ว”
หญิงส่าวส่ายหน้าไปมาพร้อมตอบ “ยังไม่เมา”
“ไม่เมาได้ไง เมาแล้วเนี่ย ถ้าไม่เมาคุณไม่กล้ามาทำกับผมแบบนี้หรอก” ชายหนุ่มพูด เพราะเขารู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ
จันทร์เจ้าชักสีหน้าเล็กน้อยก่อนจะกอดลำคอหนาแน่นขึ้นพร้อมพูดว่า “กล้าสิ จันทร์เจ้ากล้านะ จันทร์เจ้าเก่งมาก!”
เอาแล้วไง เมาแล้วนิสัยเด็กชัด ๆ เลย
