“กลับไปอยู่เกาะมโนห์ราของเราเถอะนะเมียจ๋า” เสียงทุ้มกระซิบกระซาบอยู่แนบใบหู
“เกาะมโนห์รา...”
“ครับ ต่อไปจะไม่มีเกาะสายป่านจะมีก็แต่เกาะมโนห์ราของเราเท่านั้น”
“คิดว่าแค่เปลี่ยนชื่อแล้วความเจ็บปวดของฉันที่มีจะหายไปอย่างนั้นเหรอ” เธอค้อน
“แต่เป็นความเจ็บปวดที่ทำให้เกิดความสุขในวันนี้นะที่รัก ถึงแม้เริ่มต้นจะไม่ดีนัก แต่สุดท้ายเกาะนั้นก็คือเกาะสวาทหาดสวรรค์ของเราไม่ใช่เหรอ”
“นี่แนะ...คนผี เกาะสวาทของคุณนะสิ” เธอทุบอกของเขาแรง ๆ
“หึหึ...ก็จริงนี่จ๊ะที่รัก ผมจำได้ว่าตอนที่อยู่บนเกาะผมขยันทำภารกิจสวาทแค่ไหน ถึงเสกสี่ยอดกุมารนั่นเข้าท้องคุณมาได้” เขายกคิ้วกวนอารมณ์ให้เธอด้วยท่าทางทะเล้น
“ไม่เลิกทะลึ่งจริง ๆ ใช่ไหมฮะคุณรวิส” เธอหยิกแขนเขาแรง ๆ ด้วยความอาย
“ครับ ๆ ผมเลิกทะลึ่งก็ได้ แต่คุณต้องหายโกรธผมนะที่รัก”
“ฉันขอดูพฤติกรรมของคุณต่ออีกสักสองสามเดือนก็แล้วกัน”
“สรุปว่าตอนนี้คุณหายโกรธผมเรื่องป่านแล้วใช่ไหม”
“ฮึ...ใครบอกว่าฉันหายโกรธ ฉันยังไม่เชื่อคุณจนกว่าจะเห็นว่าคุณวินกับคุณป่านดีกันแล้วจริง ๆ อย่างที่คุณพูด”
“ไชโย...ถ้าอย่างนั้นคุณก็หายโกรธผมได้เลยที่รัก เพราะเราจะโทร.หาพวกเขาทันที”
อสิรว
