เตชิตา의 작품

ปริตรส่ายศีรษะเบา ๆ พลางนึกขำเพื่อนรักที่ทำตัวราวกับเด็กวัยสิบสี่อีกครั้ง ราวกับเป็นท่อนหนึ่งในเพลงดัง ความเพ้อฝันในสายตาของรติภพนั้นช่างชัดเจนเกินต้าน จนเจ้าตัวหลุดหัวเราะออกมาโดยไม่ตั้งใจใครจะไปคิดว่า ผู้ชายที่สาว ๆ ทั้งไทยทั้งเทศหมายปองอย่างรติภพ จะลงทุนขับรถตามผู้หญิงไปจนรู้บ้านอย่างที่เพื่อนเขาทำในวันนี้หลังจากวันนั้น วันที่เขาตามสองสาวมาจนถึงหน้าบ้านไม้สองชั้นแสนน่ารักของใบบุญ รติภพก็ใช้วันหยุดทุกอาทิตย์ในการสืบข่าวของหญิงสาวที่เขาหมายปองเขาเริ่มต้นด้วยการทำตัวเป็นชายหนุ่มผู้แอบรัก และบอกใครต่อใครในละแวกนั้นว่าตนเองมีใจให้ใบบุญมานานแล้ว อยากทำทุกอย่างเพื่อให้เธอประทับใจ และต้องการเพียงโอกาสสักครั้งได้ใกล้ชิดกับเธอหนึ่งในแหล่งข่าวสำคัญที่เขาใช้เวลาจนสามารถตีสนิทได้ก็คือ “เจ๊แป๋ว” แม่ค้าส้มตำเจ้าเด็ดประจำปากซอย แม้ในตอนแรกจะมองเขาด้วยสายตาหวาดระแวง เพราะกลัวว่าเขาจะเป็นพวกโรคจิตที่ตามสะกดรอยใบบุญ แต่สุดท้าย เจ๊แป๋วก็ยอมเปิดใจให้วันนี้เขาก็ไม่พลาดที่จะมาเยือนอีกครั้งพร้อมรอยยิ้มละลายใจ“หวัดดีครับพี่แป๋ว” รติภพทักทายด้วยรอยยิ้มละมุน“ตายจริง คุณภพ พี่กำลังคิดถึงอยู่พอดี ว่าวัน

เมื่อสองสาวอิ่มอาหารเป็นที่เรียบร้อย ทั้งคู่ก็เลิกให้ความสนใจกับชายหนุ่มโต๊ะเยื้อง ๆ ที่ยังคงนั่งสนทนาอย่างสบายใจ พวกเธอเรียกพนักงานมาเก็บเงิน และรีบออกจากร้านโดยไม่ได้เอะใจเลยว่า ตนเองกำลังตกอยู่ในสายตาของชายหนุ่มคนหนึ่งตลอดเวลาทันทีที่สองสาวลุกขึ้นและเดินออกจากร้าน รติภพก็รีบจ่ายค่าอาหารก่อนหันไปพูดกับเพื่อนอย่างรวดเร็ว“จะทำอะไรของแกวะ ไอ้ภพ?” ปริตรเอ่ยถามเสียงต่ำ“ก็ตามสาวไง ยังไงก็กลับกรุงเทพฯ เหมือนกันอยู่แล้ว” เขาตอบหน้าตาเฉย“แล้วถ้าเธอไม่ได้กลับกรุงเทพฯ ล่ะ แกจะทำยังไง?”“ไม่รู้โว้ย แต่ตอนนี้เธอต้องกลับแน่!”ปริตรได้แต่ส่ายหัวอย่างระอา ราวกับกำลังดูหนุ่มวัยรุ่นเพิ่งหัดจีบหญิง ทั้งที่รู้กันดีว่า รติภพไม่ใช่คนแบบนั้น เขาไม่เคยเห็นเพื่อนของตนจะออกอาการตามติดผู้หญิงคนไหนขนาดนี้มาก่อนโดยเฉพาะกับเด็กสาวที่ดูอายุน้อยกว่าน้องสาวของรติภพเสียอีก รริสา น้องสาวของเขาอายุห่างจากพวกเขาราวสามปี และหากจะให้เดา ใบบุญคนนั้นก็คงเด็กกว่ารริสาสักหนึ่งถึงสองปี ซึ่งหมายความว่า เธออาจเด็กกว่าพวกเขาราวสี่ถึงห้าปีเป็นอย่างน้อยรติภพขับรถตามรถของมนัสยาในระยะห่างพอสมควร ทำให้สองสาวไม่ได้สังเกตเลยว่ามี

“ปล่อยฉันนะ”“ผมแค่กลัวว่าคุณจะล้มเท่านั้นเอง”เสียงทุ้มนุ่มคลอหัวเราะเบา ๆ ขณะค่อย ๆ คลายวงแขนที่โอบรัดร่างเล็กออกอย่างอ้อยอิ่ง รติภพรู้สึกเสียดายกลิ่นหอมละมุน และสัมผัสบางเบาจากร่างหญิงสาวที่เพิ่งผลักเขาเต็มแรงชายหนุ่มยิ้มกว้าง ดวงตาเจ้าชู้ทอดมองอย่างหยอกล้อ ต่างจากสายตาของเธอที่วาวโรจน์ไปด้วยเพลิงโทสะ ราวกับเปลวไฟพร้อมเผาเขาทั้งเป็นเธอถามเสียงแข็งว่าเขาตั้งใจชนใช่ไหม เขาปฏิเสธหน้าตาเฉย พร้อมสวนกลับว่าเธอเป็นฝ่ายเดินไม่ดูตาม้าตาเรือเสียเองท่าทางฮึดฮัดนั้นกลับยิ่งทำให้เขาเอ็นดู รติภพเผลอเรียกเธอว่า ‘ตัวเล็ก’ สรรพนามที่เขาเคยใช้กับน้องสาวเสมอ แต่หญิงสาวตรงหน้ากลับน่ารักเกินห้ามใจพอ ๆ กัน ดวงตาคู่สวยจ้องเขาอย่างไม่ยอมแพ้ จมูกรั้นที่เชิดขึ้นด้วยท่าทีขัดใจยิ่งทำให้เขายิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิมกระทั่ง...“ใบบุญ มีอะไรกันเหรอ?”เสียงของมนัสยาเพื่อนสาวดังขึ้น เมื่อเธอเดินมาตามเพื่อนที่หายไปนาน และทันเห็นภาพที่เพื่อนรักของเธอกำลังยืนโต้เถียงกับชายแปลกหน้าร่างสูงใหญ่ หน้าตาคมเข้มราวนายแบบต่างชาติใบบุญไม่ตอบ เธอรีบคว้าแขนมนัสยาแล้วเดินหนีออกจากบริเวณนั้นทันที สีหน้าบึ้งตึง บ่งบอกอารมณ์ได้ชัดเจ

เมื่อทุกอย่างพร้อม ทั้งคู่จึงมุ่งหน้าสู่อยุธยา ขับรถเพียงชั่วโมงเศษก็เข้าสู่เขตอำเภอเมือง ถนนสองข้างทางเรียงรายไปด้วยวัดจำนวนมาก จังหวัดนี้ขึ้นชื่อเรื่องจำนวนวัดที่แทบจะอยู่ห่างกันไม่ถึงห้าร้อยเมตร โดยเฉพาะในเขตเกาะเมืองที่เต็มไปด้วยวัดร้าง วัดเก่า และโบราณสถานคู่บ้านเมือง กระจายตัวอยู่ทั่วทุกมุมสมศักดิ์ศรีเมืองมรดกโลกไม่นานรถก็เลี้ยวเข้าลานดินหน้าวัดแห่งหนึ่งซึ่งค่อนข้างกว้าง บริเวณนี้มีหญ้าขึ้นแซมบาง ๆ ตัววัดถูกถนนสายหนึ่งตัดผ่านกลาง แบ่งพื้นที่ออกเป็นสองฝั่ง ด้านหนึ่งเป็นโบสถ์เก่าสมัยกรุงศรีอยุธยา ผนังอิฐแดงเผยให้เห็นร่องรอยของเปลวไฟจากเหตุการณ์ถูกเผาทำลาย ด้านหน้าโบสถ์มีโต๊ะไม้สำหรับพระภิกษุและลูกศิษย์วัดจำหน่ายดอกไม้ ธูป เทียน และสังฆทานสำหรับผู้มาทำบุญอีกฟากของถนนลูกรังคือทางเดินเข้าสู่กุฏิไม้เก่า ๆ ที่ดูทรุดโทรมแต่เปี่ยมเสน่ห์แห่งกาลเวลาใบบุญและมนัสยายกมือไหว้พระภิกษุอย่างนอบน้อมก่อนก้าวเข้าไปในบริเวณโบสถ์ ซึ่งมีสองหลังตั้งอยู่ติดกัน โบสถ์หลังแรกประดิษฐานพระพุทธรูปสีขาว ส่วนอีกหลังไม่ไกลนักเป็นที่ประดิษฐานของหลวงพ่อทององค์ใหญ่ผนังของทั้งสองโบสถ์ประดับด้วยจิตรกรรมฝาผนังที่แม

ครอบครัวของใบบุญ รุจิธารา เป็นครอบครัวขนาดเล็กที่มีฐานะปานกลาง คุณนพคุณ ผู้เป็นบิดา รับราชการในกรมป่าไม้ ส่วนคุณบุหงา มารดา เป็นครูสอนระดับอนุบาลถึงประถมในโรงเรียนใกล้บ้าน ซึ่งอยู่ติดกับวัด ด้วยความผูกพันจากวัยเยาว์ที่มารดามักพาไปตักบาตรเป็นประจำ ใบบุญจึงสวดมนต์ได้คล่องแทบทุกบท และเติบโตขึ้นในบ้านที่อบอวลด้วยความรักและความอบอุ่นปัจจุบันเธอสำเร็จการศึกษาด้านศิลปกรรม และทำงานอิสระในฐานะศิลปิน โดยเฉพาะงานวาดภาพเกี่ยวกับพุทธศาสนา เธอมีฝีมือจนได้รับความไว้วางใจจากกรมศิลป์ให้เข้าร่วมซ่อมแซมจิตรกรรมฝาผนังในวัดต่าง ๆ เป็นประจำบ้านของใบบุญเป็นเรือนไม้สองชั้นสีครีม ขอบหน้าต่างและเชิงชายทาสีน้ำตาล มีสวนรอบบ้านปลูกไม้ใหญ่ให้ร่มเงา ห้องนอนของเธออยู่ชั้นบนด้านหน้า มีระเบียงเล็ก ๆ พร้อมกระถางไม้ประดับจัดวางเป็นระเบียบ ภายใต้ร่มเงาจากต้นไม้ที่ปลูกไว้ติดกำแพง ซึ่งช่วยกรองแสงแดดยามสายได้เป็นอย่างดีทุกวันอาทิตย์ ใบบุญจะหยุดรับงาน เพื่อใช้เวลาไปวัดกับพ่อแม่เช่นที่เคยทำมาแต่เล็ก ส่วนวันพระ เธอจะไปสวดมนต์ทำวัตรเย็น ถ้ามีงาน เธอจะกลับมาสวดที่บ้านในตอนกลางคืนแทนและเช้าวันนี้ หลังกลับจากวัด เธอมีนัดสำคัญก

โชคดีที่เจ้านายของเขาเป็นแขกระดับวีไอพี แค่เห็นเขาเท่านั้นพนักงานก็เปิดทางสะดวกให้ผ่านเข้าได้โดยง่าย ภาพที่เขาทำให้เผลอชะงักจังหวะก้าวเดินไปเล็กน้อยพลางเบี่ยงตัวหลบสายตาไม่ให้คนที่นั่งอยู่ก่อนสังเกตเห็นตนรอยยิ้มหวานอย่างมีจริตของฝ่ายหญิงเมื่อชายหนุ่มลุกขึ้นเลื่อนเก้าอี้ให้เธอด้วยมาดสุภาพบุรุษทำให้ชาญชัยต้องรีบหยิบมือถือขึ้นเก็บภาพตรงหน้าไว้เป็นหลักฐาน โดยเฉพาะเมื่ออัศวินคว้าข้อมือของหญิงสาวยกขึ้นแตะริมฝีปากลงกลางหลังมือเธอ เขาก็บันทึกภาพเก็บไว้ในทุกจังหวะอย่างต่อเนื่องภาพความสนิทสนมของคนทั้งคู่ทำให้การ์ดหนุ่มถอนหายใจแรง งานนี้เห็นทีดาราสาวที่อยู่ในความสนใจเจ้านายคงเจอปัญหาใหญ่แน่นอน หากเธอยังยุ่งเกี่ยวกับ อัศวิน กาญกิติ ดาราหนุ่มเนื้อหอมที่ขึ้นชื่อเรื่องเจ้าชู้เป็นที่หนึ่ง ที่สำคัญผู้ชายคนนี้คือสามีของคุณสายป่าน ปานชนก โกมลหิรัญ อดีตคนรักของอสิรวิสเจ้านายของเขายังคงรักและเป็นห่วงคุณสายป่านเสมอแม้ว่าหญิงสาวจะเป็นฝ่ายสลัดรักเจ้านายของเขาไปแต่งงานกับดาราหนุ่มเนื้อหอมคนนี้ก็ตามที และหากดาราสาวเป็นต้นเหตุให้คุณสายป่านทุกข์ใจแล้วละก็ เขาแน่ใจเป็นอย่างยิ่งว่าเธอคงต้องเตรียมตัวพบความยุ่งย

“เป็นอะไรหรือเปล่าลูกแพร” ส้มจับเพื่อนสาวหมุนตัวสำรวจพร้อมกับมองข้ามไหล่เพื่อนเข้าไปในห้อง“เปล่าจ้ะพี่ส้ม ลูกแพรไม่เป็นไร”“พี่ไม่ควรทิ้งลูกแพรไว้ตามลำพังเลยจริงจริ๊ง” ส้มบ่นพึมพำ“เรารีบไปกันเถอะพี่ส้ม เดี๋ยวค่อยคุยกัน ขืนอยู่ตรงนี้นาน ๆ ลูกแพรคงต้องฆ่าคน” เธอกัดฟันแน่น“ถ้าเปลี่ยนใจก็กลับมาเคาะประตูห้องผมได้นะคนสวย ผมยินดีต้อนรับคุณเสมอ” อสิรวิสเดินมายืนกอดอกแสยะยิ้มให้ดาราสาว“ชาติหน้าตอนสาย ๆ ยังต้องคิดดูก่อนเลยย่ะ ไอ้คนลามก”แพรพลอยหันกลับมาตวัดหางตาดุมองด้วยความขุ่นเคืองพร้อมกับตวาดเอ็ดอึงใส่คนตรงหน้าที่มีเพียงผ้าขนหนูพันกาย แต่ยังมีหน้ามายืนกอดอกโชว์หุ่นให้พี่ส้มของเธอมองอย่างเพ้อฝันทั้งที่ความจริงเพื่อนรุ่นพี่ต้องใช้สายตาพิฆาตมองคนที่ลวนลามเธอต่างหากไม่ใช่ใช้สายตาหวานเชื่อมแบบนี้อสิรวิสยิ้มทั้งริมฝีปากและแววตามากความหมายที่เพ่งมองสีหน้าบึ้งตึงของคนตรงหน้า“ไปเถอะพี่ส้ม ยืนมองตาฉ่ำอยู่ได้” แพรพลอยขัดใจจนต้องเม้มริมฝีปากแน่น รีบสะบัดหน้าหนีพลางฉุดแขนเพื่อนรุ่นพี่กระชากเบาๆ“ส้มไปก่อนนะคะคุณรวิส หวังว่าโอกาสหน้าเราจะได้คุยกันอีกนะคะ”อสิรวิสหัวเราะในลำคอเบาๆ หลังปิดประตูห้องแล้

หัวใจของเขาเต้นสะดุดไปหนึ่งจังหวะก่อนริมฝีปากหนาจะเปิดยิ้มมาดหมาย ร่างสูงใหญ่เดินอาดเข้าหาหญิงสาวด้วยท่าทางคุกคาม ความตื่นตะลึงทำให้สมองของเธอสั่งงานได้เชื่องช้า แขนขาแข็งก้าวขยับไม่ได้อย่างใจคิด เมื่อเขาก้าวเข้าหาเธอก็ก้าวถอยหลังหนีแบบก้าวต่อก้าวทั้งที่ความจริงเธอควรวิ่งหนีให้ไวที่สุดต่างหาก“รอผมอยู่ใช่ไหมคนสวย”“ไม่ใช่! ถอยไปนะฉันจะกลับแล้ว”“อย่ามาทำเป็นเล่นตัวหน่อยเลยน่า ถ้าอยากได้ค่าตัวเพิ่มก็บอกมา ผมจ่ายให้คุณได้แน่ยาหยี” เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับเดินต้อนเธอไปรอบห้อง“อกุศล ฉันขายความสามารถและผลงานไม่เคยคิดขายตัว” เธอกัดฟันกรอด“หึหึ...ผมก็ไม่ได้พูดว่าคุณขายตัวสักหน่อย แค่ความต้องการของเราตรงกันแล้วผมก็ตอบแทนน้ำใจของคุณด้วยเงินมันก็แค่นั้น”“ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้นแล้วก็ไม่ได้มีความต้องการตรงกับคุณด้วย เพราะฉะนั้นคุณควรถอยไปซะ”เธอตวาดดังลั่นพร้อมกับมองหาทางหนีทีไล่ หลบร่างใหญ่ล่ำสันแบบก้าวต่อก้าว ยิ่งเขาต้อนเธอเหมือนหมาป่าต้อนลูกแกะ หัวใจของเธอยิ่งเต้นแรงเพราะความกลัว สายตามองกวาดหาทางหนีทีไล่ไปทั่ว เมื่อสบโอกาสเธอรีบวิ่งหวังจะผ่านมือคนตัวใหญ่ออกไปได้พ้น แต่โชคไม่เข้าข้างเธอเ

แพรพลอยรู้สึกหายใจโล่งเพราะจะอยู่บนเรือสำราญลำใหญ่นี้อีกแค่วันเดียว งานถ่ายแบบเซ็ตสุดท้ายจะเรียบร้อยแล้วเธอจะได้เดินทางกลับกรุงเทพเสียที อีกแค่วันเดียวเธอจะหนีสายตาคมกล้าของเจ้าของเรือสำราญหรูลำนี้พ้น เสียที แต่เหมือนจะเป็นวันสุดท้ายที่ยาวนานที่สุด แฟชั่นเซ็ตท้ายสุดเป็นเซ็ตที่วาบหวิวที่สุดในขณะที่ดวงตาเหยียดหยามกับริมฝีปากเยาะหยันของเขาก็ตามจิกมองเธอตลอดสร้างความรู้สึกอึดอัดให้กับเธอเป็นอย่างมากอ่างอาบน้ำกว้างในห้องสูทหรูของอสิรวิสเป็นโลเคชั่นที่ถูกเลือกให้ถ่ายทำงานเซ็ตนี้ ฟองสบู่ถูกตีจนเป็นฟองฟูขาวในขณะที่เธออยู่ในทูพีชแบบเกาะอกวาบหวิวสีแดงสดดูเย้ายวน แม้เขาจะเห็นเธอในชุดนี้เพียงแวบเดียวตอนที่เธอถอดชุดคลุมออกจากกายเพื่อก้าวลงอ่างอาบน้ำที่ถูกตีฟองไว้เต็มก็ตามที สายตาคมกวาดมองทั่วร่างของเธอจาบจ้วงจนใบหน้าหวานแดงปลั่งเสียงช่างภาพตะโกนสั่งให้เธอโพสต์ท่าตามที่เขาต้องการเรียกสติของเธอให้กลับมาอยู่กับงานตรงหน้าอีกครั้ง เมื่อก้าวลงอ่างน้ำที่มีฟองสบู่เต็มก็ทำให้ดูเหมือนกับว่าเธอกำลังเปลือยร่างอยู่ภายใต้ฟองครีมขาว สายตากลมหวานซึ้งช้อนขึ้นมองด้วยท่าทางเย้ายวนจนหัวใจคนมองสะท้อนเพียงแค่คิดว่าเธ

เสียงกัดฟันกรอดดังจากริมฝีปากหนาเมื่อคิดถึงดาราหนุ่มเจ้าบทบาทอย่างอัศวิน กาญกิติ มารหัวใจที่บังอาจแย่งชิงดวงใจของเขาไปครอบครองแต่กลับไม่ดูแลรักษาเธอ มันกล้าทิ้งขว้างดวงใจของเขาทั้งที่เธอเลือกมัน“สืบดูสิว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แล้วให้คนคอยติดตามดูพฤติกรรมของมันด้วย อย่าให้มันทำร้ายสายป่านได้”“หมอนั่นไม่เคยทำร้ายคุณสายป่านสักครั้งครับนาย ดูจะรักเธอมากเสียด้วยซ้ำ”“รักอย่างนั้นเหรอ ถ้ามันรักสายป่านอย่างที่แกว่าจริงมันคงไม่คั่วอยู่กับผู้หญิงกลางผับของฉันหรอก”อสิรวิสแสยะยิ้มเยาะหยัน ใบหน้าคมดุกระด้างเมื่อคิดถึงมารหัวใจที่แย่งชิงคนรักของเขาอย่างอัศวินในห้องพักของดาราสาวหลังจากหลบสายตากวนอารมณ์ของเจ้าของเรืออย่างอสิรวิสมาได้เธอก็รู้สึกโล่งอกขึ้นมาก สายตาคมราวพญาเหยี่ยวจ้องเหยื่อของเขาทำให้เธอรู้สึกเสียวสันหลัง แพรพลอยแน่ใจว่าคนอย่างอสิรวิสไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอและเธอก็ไม่อยากต่อสู้กับเขา ทางทีดีเธอจึงต้องเลี่ยงให้ไกลจากเขาเป็นดีที่สุด ผู้ชายเจ้าอารมณ์ ปากจัดอย่างเขาทำให้เธอขยาดไม่อยากอยู่ใกล้“เหนื่อยสิท่าลูกแพร” ส้มจีบปากจีบคอถามเพื่อนสาว“เหนื่อยใจมากกว่าพี่ส้ม” เธอถอนหายใจ“เพราะคุณอสิ

หลังจากได้รับประทานอาหารและพักผ่อนอย่างเต็มที่แล้ว ใบหน้านวลของแพรพลอยก็กลับมาสดใสอีกครั้ง เธอยังต้องถ่ายแบบบนเรือลำใหญ่นี้อีกหลายวันและแน่นอนเธอต้องพบเจอคนบ้าอำนาจอย่างอสิรวิสทุกวันจนกว่างานนี้จะสิ้นสุดลง ซึ่งเธอเลี่ยงการเผชิญหน้ากับเขาไม่ได้ แต่เธอเลี่ยงที่จะให้ความสนใจในตัวของเขาได้อสิรวิสหรี่ตามองดวงหน้าสวยหวานของแพรพลอยนิ่ง ๆ ชุดสูทสีขรึมกับรองเท้าขัดมันทำให้เขาไม่ผิดกับมาเฟียที่กำลังยืนกอดอกพิงราวเหล็กตรงหัวเรือ มองลีลาโพสท่าของนางแบบมืออาชีพอย่างแพรพลอย ดาราสาวที่อยู่ในชุดว่ายน้ำและกำลังแหวกว่าย ดำผุดดำโผล่อยู่กลางสระ ไม่ผิดกับนางเงือกสาวอยู่เพียงลำพังหน้าเลนส์กล้องของช่างภาพที่เก็บภาพเรื่อย ๆ พลางร้องสั่งให้เธอเปลี่ยนท่าทางไปตามความต้องการ ดวงตาคมดุตวัดมองกวาดทั่วเรือนร่างอวบอิ่มเกือบเปลือยของหญิงสาว ไล่สายตาจากลำคอระหงที่ตนเคยทิ้งหลักฐานว่าเคยสัมผัสแตะต้อง เขาแน่ใจว่าเธอคงอำพรางร่องรอยเหล่านั้นไว้ด้วยเมคอัพอย่างดีจากฝีมือเพื่อนสาวประเภทสองของเธอแน่นอนเขามองผ่านมาจนถึงเนินอกอวบสล้างนุ่มหยุ่นที่เคยสัมผัสลูบไล้จนมาถึงเอวคอดกิ่วรับกับสะโพกผายที่เพียงแค่มองก็สามารถทำให้เขาเกิดป

กำนันเปลวระบายลมหายใจแรงเมื่อนึกถึงบุตรชายคนโตที่เพิ่งเดินทางกลับเข้าบางกอกเช่นเดียวกัน“นี่ข้าไม่ได้เจอลูกชายเอ็งมากี่สิบปีแล้ววะไอ้เปลว ไปเรียนในบางกอกเสียงนานนมจนข้าแทบจะจำหน้าหลานชายไม่ได้อยู่แล้ว”“เกือบยี่สิบปีละมัง ตั้งแต่เจ้าอุ่นมันจบป.๔ แล้วไปเรียนต่อกระทั่งจบมาเป็นตำรวจก็ไม่ยอมกลับบ้าน รับใช้ทางการอยู่ที่บางกอกนั่นแหละ” กำนันเปลวเอ่ย“จริงสิ เจ้าอุ่นมันเรียนจบตำรวจนี่นะ” กุศลเอ่ยถึงหลานชายด้วยความเอ็นดู“เออ...เป็นตำรวจ ไม่ค่อยอยู่บ้านอยู่ช่องหรอก บางทีหายไปเป็นเดือน ๆ ไม่ติดต่อกลับบ้าน เพราะมัวแต่ไปสืบความลับให้ทางการเขา ทำเอาแม่เย็นจิตแม่เขากลุ้มใจ เป็นห่วงลูกแทบไม่ได้กินไม่ได้นอนนอนเลยทีเดียว” พ่อกำนันเอ่ยระบายความหนักใจให้เพื่อนฟัง“มีเมียหรือยังละลูกชายเอ็งนะ” กุศลซักด้วยความสนใจ“ยังนะสิ แม่เย็นจิตก็พยายามมองหาสาว ๆ ให้ลูกอยู่เหมือนกันแต่ไอ้คนของเรามันไม่เล่นด้วย ชอบทำหน้าตาขึงขังข่มขู่เขาร่ำไปเลยยังไม่มีเมียเสียที ไม่ได้เลือดพ่อมันเอาเสียเลย” กำนันเปลวส่ายหน้าเบา ๆ เมื่อเอ่ยถึงลูกชายเสียงเอือม“เจ้าอุ่นมันคงเบื่อผู้หญิงละมั้ง”กุศลเอ่ยยิ้ม ๆ นึกถึงหลานชายที่โตมากับครอ

“ช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้ซุ่มซ่าม มาทำให้ฉันต้องอายและเจ็บตัวทำไมล่ะ”มารศรีไหวไหล่เอ่ยตอบอย่างไม่สนใจแววตาแสดงอารมณ์ของคู่กรณี หล่อนเก็บธนบัตรในมือยัดใส่กระเป๋าก่อนจะหยิบเหรียญบาทออกมาแทนแล้วยื่นส่งให้กับแม่ค้าขนม“ผู้หญิงอะไร...หน้าเลือดชะมัด” เขาบ่นอุบแต่ไม่คิดเรียกร้องเอาเงินทอนคืนได้แต่ส่ายหน้าเบา ๆ แล้วเดินตรงไปที่ท่าเรือ เลิกใส่ใจคู่กรณีซึ่งเดินตามหลังเขามาห่าง ๆมารศรีแบะริมฝีปากใส่แผ่นหลังของชายตัวโตที่ก้าวนำหน้า หล่อนเดินตามไปห่าง ๆ เห็นอีกฝ่ายลงไปในเรือและเดินลึกเข้าไปมองหาที่นั่งชั้นล่างตรงบริเวณหัวเรือ“ดีนะที่นั่งคนละชั้น...จะได้ไม่ต้องเห็นหน้าให้เสียอารมณ์ไปตลอดทาง” หล่อนบ่นพึมพำขณะก้าวลงเรือและปีนขึ้นไปยังชั้นสองสลัดภาพใบหน้าชายหนวดครึ้มคนนั้นออกจากหัวพื้นที่บนเรือที่ค่อนข้างว่างเมื่อตอนออกจากท่าเรือผักไห่หลังสิ้นเสียงระฆังที่แขวนอยู่ตรงหัวเรือเป็นสัญญาณเตือนว่าเรือกำลังจะแล่นออกจากท่า ทุกพื้นที่เคยว่างกลับเต็มไปด้วยผู้โดยสารที่ขึ้นมาจากท่าเรือบ้านแพนและเรือค่อย ๆ แล่นฝ่ากระแสน้ำออกจากท่า มุ่งหน้าสู่บางกอกอย่างเชื่องช้า เสียงเครื่องยนต์ดังแข่งกับเสียงพูดคุยในหมู่คนโดยสารท

“น้องศรีจะไปไหน” จืดเงยหน้าขึ้นมองสาวรุ่นน้อง เอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย “ฉันจะลงไปซื้อขนมมาตุนไว้กินเสียหน่อย เมื่อตะกี้ตอนอยู่ผักไห่มัวแต่กังวลเรื่องไอ้พี่แอ๊ะจนลืมซื้อเลย” มารศรีเอี้ยวหน้าหันไปตอบ “เดี๋ยวพี่ไปซื้อให้เองก็ได้ น้องศรีอยากกินอะไรล่ะ” จืดกุลีกุจอจะลุกขึ้นหวังจะบริการลูกสาวนายจ้าง “ไม่ต้อง พี่นั่งรอตรงนี้แหละ เดี๋ยวฉันลงไปเลือกซื้อเอง”มารศรีปฏิเสธแล้วเดินลงบันไดไปยังชั้นล่างช้า ๆ กวาดตามองบนท่าน้ำซึ่งเป็นที่ตั้งของตลาดบ้านแพนผู้คนจำนวนมากกำลังซื้อหาจับจ่ายสินค้ากันอย่างคึกคักสมกับเป็นท่าเรือใหญ่ เรือแจวพายเอื่อยผ่านหางตาหล่อนแล่นเข้าไปตามตรอกซอกซอยในขณะที่เรือหางติดเครื่องแล่นปรู๊ดปร๊าดรับส่งผู้โดยสารกันขวักไขว่ ลูกสาวอดีตผู้ใหญ่บ้านก้าวขึ้นไปบนท่าและเดินตรงดิ่งเข้าหาขนมแผ่นบางบนเตาที่แม่ค้าสาวกำลังละเลงแป้งเป็นวงดูน่ากิน“พี่สาวจ๊ะ เอาขนมเบื้องให้ฉันสามแผ่นสิจ๊ะ”มารศรีสั่งพลางล้วงเหรียญบาทออกจากกระเป๋ากางเกงยืนรอแม่ค้าใส่เครื่องและน้ำตาลลงในแป้งที่ละเลงอยู่บนกระทะ เมื่อขนมสุกแม่ค้าพับแผ่นแป้งทบเป็นครึ่งวงกลมหยิบขึ้นจากกระทะว

จืดชะโงกหน้าเข้าไปใกล้หูมารศรีพลางจีบปากจีบคอเอ่ยด้วยน้ำเสียงกระฟัดกระเฟียด “อีนังดอกเอื้องต้องเป็นตัวการแน่เชียวน้องศรี มันคงเป็นคนห้ามไม่ให้นังชมมาบอกเราแน่ ๆ” “หึ...อีนังนี่มันร้ายนัก มันคิดจะกันท่าไม่ให้ฉันตามไปดูพี่วิชาญละสิ” มารศรีเอ่ยเสียงสะบัดอย่างเกรี้ยวกราดแล้วเม้มปากเป็นเส้นด้วยความขัดใจ “แต่เขาไปแสดงไกลถึงบางกอกนู่น พ่อเอ็งจะให้ไปหรือวะ” สาวใหญ่เอื้อนเอ่ยอย่างคนที่รู้จักนิสัยของผู้ใหญ่กุศลเป็นอย่างดี “ก็จริงจ้ะ...พ่อคงไม่ให้ฉันไปหรอก” มารศรีเอ่ยกระฟัดกระเฟียด “ก็นั่นนะสิ อย่างนั้นเอ็งก็อย่าไปโกรธนังชมกับเพื่อนของมันเลยวะยังไงเอ็งก็ไปไม่ได้อยู่แล้ว เอาไว้รอดูที่บ้านเราก็ได้ ปิดวิกที่บางกอกเสร็จ เขาก็มาเล่นที่บ้านเราอยู่แล้ว” สาวใหญ่เอ่ยปลอบ “ป้าไม่ต้องห่วง ฉันไม่โกรธนังชมมันหรอกจ้ะ” มารศรีตอบอย่างใจคิดเพราะคนที่หล่อนโกรธไม่ใช่ชวนชมแต่เป็นนางเอกลิเกนามว่าดอกเอื้องต่างหาก ไอร้อนจากแสงอาทิตย์สาดส่องไปทั่วคุ้งน้ำซึ่งเนืองแน่นไปด้วยลำเรือของเหล่าพ่อค้าแม่ขายลอยเรียงบนผิวน้ำใกล้ท่าเรือเพื่อค้าขายกับผู้โดยสารจ

หญิงสาวรูปร่างผอมแกร็นผิวกายคล้ำหยาบนั่งอยู่ท้ายเรือกำลังพายเรือหัวแหลมขนาดเล็กซึ่งชาวท้องถิ่นเรียกว่า “เรือเข็ม” ออกจากบันไดท่าน้ำหน้าตลาดลาดชะโดมีชื่อว่านังจืด หล่อนเป็นคนสนิทของมารศรีสาวสวยวัย ๒๐ ที่นั่งเสงี่ยมอยู่ตรงหัวเรือ นังจืดกำลังพายเรือล่องไปตามลำคลองขุดที่แยกมาจากแม่น้ำน้อยไหลผ่านหน้าบ้านเรือนสองฝากฝั่งเกิดเป็นชุมชนริมน้ำขนาบข้างด้วยชุมชนเรือนแพที่ปลูกลอยเหนือผิวน้ำไปตลอดแนวลาดชะโดคือชุมชนที่เงียบสงบในเขตอำเภอผักไห่จังหวัดพระนครศรีอยุธยาที่มีพื้นราบต่ำ น้ำท่วมถึงจึงทำให้มีปลาชะโดชุกชุมไปทั้งคุ้งน้ำ คลองลาดชะโดแยกย่อยมาจากแม่น้ำเจ้าพระยาเกิดเป็นชุมชนขนาบคลองซึ่งแบ่งออกเป็น ๒ตำบล ๑๗ หมู่บ้าน ฝั่งหนึ่งเรียกบ้านหนองน้ำใหญ่ประกอบด้วย ๑๑ หมู่บ้านกับอีกฝั่งเรียกว่าบ้านจักราชแยกเป็นอีก ๖ หมู่บ้านมารศรีเป็นบุตรสาวคนเดียวของนางผ่องแผ้ว ผลบุญกับนายกุศล ผลบุญ อดีตผู้ใหญ่บ้านคนหนึ่งของตำบลจักราชหล่อนได้รับฉายาว่าดอกบัวแย้มกลีบแห่งคุ้งลาดชะโดด้วยวัยเพียง ๒๐ ปีทำให้หล่อนเสมือนบัวเพิ่งบานชูเกสรล้อแมลงเพศผู้อาจเพราะธรรมชาติลำเอียงจึงได้เสกสรรความงามให้กับหญิงสาวเสียจนล้นเหลือ รูปร่างระหง

“ก็ พอดีจ้ะ” จันทิมาตอบพร้อมกับเปิดประตูออกมา“สวยจังค่ะ พี่จันทร์” รริสากล่าวอย่างชื่นชมความสวยของจันทิมา“จริงค่ะ ปอยว่าแล้วว่าชุดนี้ต้องสวยมาก ๆ เวลาอยู่บนตัวพี่จันทร์” ปวิตาชมอย่างจริงใจ“พี่จันทร์ขา ลองอีกชุดสิคะ คุณแม่ตัดให้พี่จันทร์ค่ะ”ปวิตารีบหันไปหยิบชุดราตรียาวสีทองซึ่งเป็นผ้าหรูเรียบรื่นแนบลำตัว ตัวเสื้อด้านบนเป็นสาย สปาเก็ตตี้เส้นเล็กที่ทำด้วยเพชรเทียม ด้านหลังเปลือยถึงเอวทิ้งตัวยาวถึงข้อเท้า ซึ่งชุดนี้ถ้าหุ่นไม่สวยจริงคงไม่กล้าใส่แน่นอนหลังจากลองชุดเรียบร้อย จันทิมาก็ชวนน้อง ๆ ไปทานข้าวข้างนอกด้วยกัน เธอตั้งใจว่าจะโทรชวนเพื่อนรักออกไปรับประทานอาหารด้วยกันเสียทีเดียว เพราะตั้งแต่อรปรียา จิราวรรณเพื่อนสนิทของเธอแต่งงานไปกับภูผา ภาณุลักษณ์ พวกเธอทั้งคู่แทบไม่ได้พบกันอีกเลยทั้งที่แต่ก่อนเห็นจันทิมาที่ไหนเป็นต้องเห็นอรปรียาที่นั่น“จริงสิ ไม่ค่อยได้เจอเค้กเลยตั้งแต่เค้กแต่งงานไป เดี๋ยวพี่โทรหาเค้กก่อนนะ” แล้วจันทิมาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายถึงอรปรียา“เค้กเหรอจ้ะ นี่จันทร์นะ สบายดีหรือเปล่า”“ดีใจจังเลยจันทร์ กำลังคิดถึงเธออยู่เชียว”“ขนาดคิดถึงนะ ตั้งแต่แต่งงานไม่ค่อยติดต่อ

ทุกครั้งที่จันทิมาไม่สบายใจ ทอรุ้งและเพื่อน ๆ จะต้องตั้งตัวเป็นองครักษ์พิทักษ์พี่สาว เพราะพวกเธอรักจันทิมา มาก ทุกคนให้ความเห็นตรงกันว่าพี่จันทร์เป็นนางฟ้าที่หาไม่ได้แล้วในโลกนี้ เพราะฉะนั้นพวกเธอทุกคนต้องปกป้องนางฟ้าคนนี้“ว้าย ลมอะไรหอบเอาธิดาซาตานมาพร้อมนางฟ้าได้คะ พี่จันทร์”ปอยหรือปวิตา รัตน์สุวรรณลูกสาวคนสวยของดีไซน์เนอร์ชื่อดังเก็จแก้ว รัตน์สุวรรณ สาวอวบเพื่อนสนิทของทอรุ้งร้องทักด้วยท่วงท่าน่าหมั่นไส้ ส่วนรริสา กิติปกรณ์เพื่อนสาวอีกคนได้แต่ส่งยิ้มพร้อมยกมือทำความเคารพจันทิมาด้วยกิริยาอ่อนช้อย“พี่จันทร์นั่งก่อนนะคะ เห็นคุณแม่บอกว่าอยากเจอพี่จันทร์อยู่พอดีเลย” ปวิตารีบดึงตัวพี่สาวของทอรุ้งมานั่งลงบนโซฟารับแขก“เหรอจ๊ะ คุณน้ามีธุระกับพี่เหรอ ปอยรู้ไหมว่าเรื่องอะไร”“เห็นคุณแม่บอกว่าอยากให้พี่จันทร์ช่วยเป็นนางแบบงานแฟชั่นการกุศลเดือนหน้าให้กับที่ร้านหน่อยค่ะ ท่านบอกกับปอยว่าแบบเสื้อทีท่านดีไซน์ชุดนี้เหมาะกับคนที่มีบุคลิกแบบพี่จันทร์นี่แหละ หนำซ้ำพี่จันทร์ยังเป็นแรงบันดาลใจให้กับผลงานชิ้นนี้ของท่านด้วยนะคะ”ปวิตาพูดถึงงานของจันทิมา ที่เธอทำงานการกุศลทั้งหลายตั้งแต่ก่อนเรียนจบปริญญ

“หนูจันทร์ หนูจันทร์ อยู่รึเปล่าเอ่ย”เสียงตะโกนลั่น ๆ ของเด็กชายอาทิตย์ วัยเก้าขวบ ที่ตะโกนร้องเรียกหาน้องน้อยวัยสี่ขวบที่กำลังพูดเก่งและน่ารัก จนเด็กชายอาทิตย์ซึ่งเป็นลูกคนเดียวหลงน้องสาวด้วยนิสัยนิ่งเฉยเลยทำให้เด็กชายอาทิตย์มีเพื่อนไม่มากนัก จะมีก็แต่สาวน้อยตัวเล็กที่ช่างพูด ช่างประจบ พี่ชายคนเก่งคนนี้ หนูจันทร์ทำให้พี่อาทิตย์หายเหงาได้บ้างเวลาที่คุณสุริยะพามาบ้านเพื่อนรักของท่านอย่างคุณปกรณ์ วโรธรณ์“พี่อาทิตย์ขา หนูจันทร์อยู่นี่ค่ะ”สาวน้อยยิ้มหวานวิ่งมาหาพี่ชายทันที“โอ้โห หนูจันทร์แต่งตัวสวยจัง” เด็กชายอาทิตย์ชมน้องสาว“คุณแม่บอกหนูจันทร์ว่าพี่อาทิตย์มาหา หนูจันทร์เลยแต่งตัวสวย ๆ พี่อาทิตย์จะได้รักหนูจันทร์คนเดียว”“หนูจันทร์แต่งตัวแบบไหนพี่ก็รักหนูจันทร์คนเดียวแหละ”“จริง ๆ นะคะ สัญญาว่าจะรักหนูจันทร์คนเดียวจริง ๆ นะคะ” เด็กสาวตะโกนพร้อมจับมือพี่ชายเขย่าด้วยท่าทางดีใจ“อื้อ พี่สัญญาจะรักหนูจันทร์คนเดียวจ้ะ”คุณสุริยะเงยหน้ามองทั้งลูกและหลานพลางถอนหายใจกับความเงียบขรึมของบุตรชายและหน้าเศร้า ๆ ของหลานสาวอาทิตย์ไม่สนใจกับคำสั่งของคุณสุริยะ เขาไม่ได้เดินไปส่งจันทิมาอย่างที่ท่านต

จันทิมา วโรธรณ์ เธอเปลี่ยนจากเด็กหญิงหน้าตาน่ารักเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน กลายเป็นสาวสวยหุ่นโปร่งระหงไม่ผิดนางแบบเวทีระดับประเทศ ใบหน้าเรียวได้รูป งามโดดเด่นสะดุดสายตา ใคร ๆ ต่างให้ความสนใจใคร่อยากรู้จักหญิงสาว แต่ถึงแม้จะมีชายหนุ่มมากหน้าหมายปองในตัวเธอ หัวใจของจันทิมากลับมีเพียงชายคนเดียวยึดจองพื้นในใจเธอไว้ได้อย่างเหนียวแน่นหลังจากเรียนจบปริญญาโทจากสหรัฐอเมริกา เธอเข้ามาช่วยงานที่บริษัทของบิดา และวันนี้เธอรับหน้าที่ในการนำเอกสารที่บิดาเธอใช้ให้นำมามอบกับสุริยะที่บริษัทวงศ์รวีหญิงสาวนำรถเข้าซองจอดรถหน้าบริษัทวงศ์รวีแล้วปลดเข็มขัดนิรภัยและคว้ากระเป๋าเอกสารกับกระเป๋าสะพายคล้องไหล่ ก้าวลงจากรถซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับอาทิตย์ที่ลงจากรถคันหรู ที่แล่นเข้ามาจอดในเวลาไล่เลี่ยกัน“สวัสดีค่ะ พี่อาทิตย์” จันทิมา กระพุ่มมือไหว้ชายหนุ่มที่พบกันโดยบังเอิญเขาพยักหน้าแทนการรับไหว้พลางเอ่ยอย่างห่างเหินด้วยน้ำเสียงเย็นชา “กรุณาเรียกผมว่าคุณอาทิตย์ดีกว่า เพราะผมเป็นลูกคนเดียวไม่มีพี่น้อง”หัวใจจันทิมาไหววูบขึ้นอย่างเจ็บปวด ใบหน้าชาจนไร้ความรู้สึกต่อน้ำเสียงหมางเมินของคนตรงหน้า รีบก้มหน้าซ่อนน้ำตาแล้วเอ่ย

อาทิตย์กำลังหงุดหงิด หลังทราบว่าบิดาคิดจับคู่เขากับบุตรสาวเพื่อนสนิทของท่าน เขาสาบานว่าไม่เคยแสดงท่าทีให้ความสนใจหญิงสาวมาก่อน และพยายามปฏิเสธบิดา โดยให้เหตุผลว่าตนมีคนรักอยู่แล้วมาโดยตลอด แต่ดูเหมือนบิดาของเขาจะไม่ใส่ใจ ไม่ยอมล้มเลิกความตั้งใจที่จะโน้มน้าวให้เขาเห็นดีเห็นงามไปกับความคิดของท่านให้ได้ กระทั่งในเวลารับประทานอาหารเช้าเช่นนี้ บิดากลับทำให้เขาฝืดคอเพราะเรื่องดังกล่าว“พ่อครับ...จะต้องให้ผมบอกอีกสักกี่ครั้งว่าผมไม่เคยสนใจหนูจันทร์ของพ่อ ผมมีคนรักอยู่แล้ว” อาทิตย์แสดงความรู้สึกเบื่อหน่ายผ่านสีหน้าและลมหายใจที่ทอดถอนแรงแสดงอารมณ์หงุดหงิด“ยังไงฉันก็อยากให้แก ได้ลองคบหาดูใจหนูจันทร์เขาดูก่อน ส่วนแม่คู่รักของแก เขาก็หายไปเป็นปีแล้วนะ ทำไมแกถึงตัดใจจากเขาไม่ลงสักทีฮะ” สุริยะเอ่ยอย่างไม่พอใจนัก“ผมเชื่อว่าสักวัน ป่านเขาจะกลับมาหาผมครับผม และผมเต็มใจที่จะรอเขา” อาทิตย์ตอบด้วยความเชื่อมั่นว่าคนรักจะกลับมาหาตนในไม่ช้า“ใช่ สักวันหล่อนต้องกลับมาแน่ หลังโดนคนอื่นเขี่ยทิ้งมาแล้วนะ” สุริยะเอ่ยเสียงหยัน“ป่านไม่เคยทำตัวเสียหายทำไมพ่อต้องมองป่านในแง่ร้าย ผมไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อถึงมีอคติกับป