บ่ายวันนี้ อสิรวิสเดินทางมารับปานชนกเพื่อพาเธอมาส่งยังบ้านของบิดามารดา ชายหนุ่มดูเปลี่ยนไปในความรู้สึกของเธอ เขาทำความเคารพผู้ใหญ่ของปานชนกซึ่งรับไหว้เขาพร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงแปลกใจปนไปกับความยินดีที่เห็นบุตรสาว
“อ้าวแม่สายป่าน ทำไมถึงมาพร้อมตารวิสได้ล่ะลูก” คุณพิมพรรณร้องถามบุตรสาวด้วยความแปลกใจ
“รวิสไปรับป่านมาส่งค่ะแม่ เมื่อวานป่านโทร.ขอให้เขาไปรับ” เธอตอบเสียงขื่น
“ทะเลาะกับเจ้าวินมาละสิ คงเป็นเรื่องมั่วกับแม่ดาวยั่วนั่นใช่ไหม”
คำกล่าวเยาะหยันของคุณพิมพรรณกระทบใจของทั้งอสิรวิสและปานชนกเพราะคนที่คุณพิมพรรณกล่าวกระทบทั้งคู่เป็นคนที่ปานชนกและอสิรวิสคิดว่าเป็นคนของตน
“แม่คะ...”
“ถ้าแกเชื่อแม่แต่งงานกับตารวิส ป่านนี้แกก็ไม่ต้องมาน้ำตาเช็ดหัวเข่าหรอกยะ”
“แม่จะเยาะเย้ยหนูอย่างเดียวใช่ไหมคะ หนูจะได้กลับกรุงเทพเลย”
“นั่นสิคุณพิม ลูกมาเหนื่อย ๆ คุณก็พูดพร่ำอยู่นั่นแหละ” คุณเดชาต่อว่าภรรยาเสียงเข้ม
“เอาเถอะ ๆ ฉันไม่พูดก็ได้ แกเอาของขึ้นไปเก็บก่อนก็แล้วกัน ส่วนตารวิสก็อยู่คุยกับคุณลุงเขาแล้วกัน”
คุณพิมพรรณโบกไม้โบกมือแสดงอาการยอมแพ้สองพ่อลูกพร้อมกล่าวไล่บุตรสาวขึ้นบ้านส่วนชายหนุ่มที่เป็นอดีต
