“คุณรู้ได้ยังไง?” ผมรีบถามกลับทันที
“ฉันแค่ได้ยินมา” หมอน้ำแข็งตอบสั้น ๆ แต่ทำผมหน้าถอดสี ตอนนี้ผมคิดเยอะไปหมดเลยว่ะ อยากรู้ว่าเธอได้ยินมาจากใคร? ที่ไหน? ยังไง? เพราะแม่เพิ่งพูดเรื่องพิงค์กับผมไม่กี่ชั่วโมงนี่เอง
เดี๋ยวนะ ไม่กี่ชั่วโมง นัดแม่?
‘ครืน ครืน’ เสียงโทรศัพท์บนพื้น ทำผมรีบลุกขึ้นจากเตียงทันที ก่อนที่จะเดินไปหยิบออกมาจากกระเป๋ากางเกงที่ถอดทิ้ง แต่พอเห็นปลายสายที่โทรเข้ามาใจผมแทบหยุดนิ่ง ผมหันมองคุณหมอ และมองโทรศัพท์ในมืออย่างลังเล ตัดสินใจอยู่หลายวิว่าจะรับดีไหม
แต่เมื่อเห็นเธอเงียบและไม่สนใจ ผมจึงตัดสินใจกดรับสาย แล้วเดินไปที่มุมห้องทันที
MOM | CALLING
“ครับแม่”
(ลูกอยู่ไหน? แม่นัดหนึ่งชั่วโมง นี่จวนสองชั่วโมงแล้วนะ!)
ผมค่อย ๆ หันกลับไปมองคุณหมออีกครั้ง แต่เธอก็ยังนอนคลุมโปงเหมือนเดิม
“ครับ วันนี้ผมไม่ว่าง ติดธุระ”
(ธุระอะไร? เสียหน้าแม่หมดรู้ไหม? หนูพิงค์รอนานแล้ว พ่อแม่หนูพิงค์ก็มานะลูก!)
“แม่ ผมยังไม่ได้รับปากแม่นะครับ ว่าผมจะไป”
