แน่นอนกับผีล่ะสิ
สีหนุพาเขาเดินออกจากห้องแล้วตรงไปยังห้องดูหนังของคฤหาสน์ หน้าจอขนาดใหญ่ตรงหน้าเปิดซีรีส์อเมริกาชื่อดังที่กำลังฮอตฮิตอยู่
สีหนุทิ้งตัวลงบนโซฟา ดูจอด้วยความตั้งใจ ไม่มีท่าทีจะสนใจเขาแม้แต่น้อย
โง่ โง่ เสื่อมสมรรถภาพแล้วรึเปล่าวะเนี่ย
ใบหม่อนหมดอารมณ์ทันทีหลังจากความหวังที่จะยั่วสามีไม่สำเร็จ เขาหยิบหมอนมาวางบนตักของสีหนุอย่างถือวิสาสะ ก่อนจะทิ้งตัวลงหนุนตักและเงยหน้าขึ้นมองสามีที่มีผมหนาฟูฟ่องไม่เป็นทรง ตาใสแป๋วมองสีหนุราวกับแมวขี้อ้อน
"คุณสีหนุ..." ใบหม่อนเรียกด้วยเสียงนุ่ม ๆ
“ว่าไง โดเรม่อน” สีหนุเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ ทำให้
ใบหม่อนหน้ามุ่ยทันที
“แกล้งกันอีกแล้วนะ คุณไม่คิดจะจับผมกินบ้างรึไง”
สีหนุหัวเราะในลำคอเบา ๆ ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ที่ใบหม่อนได้ยินจนชิน “ฉันไม่ได้รักเธอ”
ใบหม่อนถึงกับกลอกตาแล้วถอนหายใจอย่างแรง "โอ๊ย เบื่อจะตายได้ยินทุกวัน ย้ำอะไรนักหนา กลัวลืมรึยังไง"
สีหนุยิ้มมุมปาก ตอบกลับสั้น ๆ “อือ กลัวจะลืม”
จากนั้นเขาก็จับหัวใบหม่อนให้หันไปดูซีรีส์ต่อ ไม่ได้พูดอะไรเพิ่ม แต่กลับใช้มือลูบผมใบหม่อนเบา ๆ การสัมผัสนั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ใบหม่อนรู้สึกถึ
