“อ้าว หายไปไหนแล้ว” ธาริกาผุดขึ้นมาตรงโขดหินที่เธอเห็นแสงแวววาว ก่อนจะมองซ้ายมองขวา เผื่อมันลอยไปติดตรงไหน “เอ้า ลอยไปตรงนู้นเหรอ”
หญิงสาวดำน้ำ สะบัดขาว่ายตรงไปที่อีกโขดหินหนึ่ง แล้วทรุดตัวลงนั่งบนโขดหินอันเล็กที่อยู่ใต้น้ำ เธอหยิบวัตถุสะท้อนแสงนั้นขึ้นมาเพ่งดู
“สร้อยเพชรจริงด้วย” ร่างบางร้องด้วยความดีใจ ก่อนจะเอาแต่พิจารณาจี้เพชรที่เป็นรูปหัวใจดวงใหญ่ จู่ ๆ เธอก็รู้สึกถึงแผงอกหนาของใครบางคนที่กำลังซ้อนหลังเธออยู่ จึงรีบหันไปดู “อ๊ะ!! ภู!!”
“ริกา” ชายหนุ่มผิวสีแทน ใบหน้าคมเข้มเรียกชื่อคนในอ้อมแขนเขากลาย ๆ
“ภูมาอยู่นี่ได้ไงอ่ะ” ธาริการ้องถามเสียงหลงด้วยความตกใจที่เห็นแฟนเก่ามาอยู่ตรงหน้า ก่อนจะรีบมองซ้ายมองขวาว่า สามีจะมาเห็นหรือเปล่า
ปรานต์ยิ่งขี้หึงอยู่ด้วย...
“ปรานต์ยังยืนซื้อน้ำอยู่ที่ชายหาดน่ะ” ภูริบอกแฟนเก่าอย่างรู้ทัน จึงได้เห็นอาการถอนหายใจอย่างโล่งอก
“แล้วตกลง ภูมาทำอะไรที่นี่” ธาริกาหรี่ตาถามอย่างสงสัย เพราะถ้าอีกฝ่ายรู้จักเธอดี เธ
