Novels by กระดิ่งจันทร์

“อ๊า~~” หยาดพิรุณเงยหน้าร้องครางทันที เมื่อสารัชเดินกลับมาตอนไหนไม่รู้ แล้วเขากระแทกท่อนเอ็นร้อนเข้าสู่ร่างกายเธอทันที“ชู่ววว อย่าเสียงดังสิ พี่ฝน” สารัชยกมือหนึ่งมาปิดปากเล็ก ส่วนอีกมือก็กลับมากุมนมนิ่ม ๆ ที่เพิ่งผละมือจากไปปั๊ก!! ปั๊ก!! ปั๊ก!!“อึก อึก อือ” เสียงครางขลุกขลักดังขึ้นในลำคอ พร้อมร่างบางที่โยกตามแรงกระแทกจากด้านหลัง“อา โคตรคับเลย พี่ฝน” ชายหนุ่มค่อย ๆ ปล่อยมือจากริมฝีปากบาง แล้วเลื่อนต่ำลงมาที่ติ่งเล็กกลางตัว “อย่าร้องดังล่ะ พี่ฝน”“อัก อ๊ะ อือ อือ” หยาดพิรุณกัดฟัน กลั้นเสียงครางในปาก สองมือจิกขอบระเบียงแน่น เพื่อระบายอารมณ์ เมื่อลูกน้องหนุ่มจู่โจมเธอทั้งบนและล่างมือสากขยำนมเธออย่างสนุกสนาน ส่วนอีกข้างก็บี้ขยี้ติ่งคลิตอริส จนเธอเสียววาบไปทั้งตัว เผลอขมิบตอดรัดสิ่งแปลกปลอมในร่างกายไปหลายที“อึก ตอดxวยผมแบบนี้ อย่าหวังว่า ผมจะหยุดง่าย ๆ นะ”ปั๊ก!! ปั๊ก!! ปั๊ก!!ยิ่งเขาขยี้ใจกลางความเป็นสาวของเธอแรงแค่ไหน ร่างกายของเธอก็ยิ

สารัชจับตัวนายสาวให้หันกลับไปข้างหน้า แผ่นหลังเนียนภายใต้เสื้อคลุมแนบชิดกับแผงอกหนา เขาใช้มือจับขาอ่อนซ้อนลงบนต้นขาแกร่ง ก่อนที่เขาจะอ้าขาออกกว้าง ทำให้หยาดพิรุณต้องอ้าขาเปิดเผยใจกลางตัวตามไปด้วยแจ๊ะ แจ๊ะ แจ๊ะ“อา อ๊า รัช อื้อออออ” เสียงครางดังขึ้น เมื่อมือสากของลูกน้องหนุ่มเลื่อนมาไล้ตามเนินเนื้อสามเหลี่ยม ส่งนิ้วไปเขี่ยติ่งคลิตอริสและลูบไล้บริเวณแคมหนาไปพร้อม ๆ กัน“ชอบไหม พี่ฝน” เสียงกระเส่ากระซิบที่ข้างหู ก่อนจะกดริมฝีปากลงบนซอกคอขาวที่ตอนนี้ เสื้อคลุมร่วงหล่นลงมากองที่ต้นแขน“ชอบ อา รัช ลูบแรง ๆ อื้ออออ” มือเล็กกุมมือใหญ่ ออกแรงดันให้เขาส่งนิ้วเข้ามาบุกรุกในตัวเธอ“ลูบแรง ๆ หรือว่า เข้าลึก ๆ กันแน่ พี่ฝน”สวบ!!“อ๊า~~~”สารัชก็ไม่ทำให้หยาดพิรุณผิดหวัง เขาแทรกนิ้วผ่านช่องทางแคบเข้าไปทักทายความนุ่มภายในทันที ก่อนจะเพิ่มปริมาณขยายปากทางให้กว้างขึ้นเรื่อย ๆ“อา รัช อื้อ ดี อา~~” หยาดพิรุณเงยหน้า หลับตารอรับความรู้สึกดี ๆ แบบที่ไม่ได้ลิ้มลองมานาน

หยาดพิรุณกลืนน้ำลายดังเอื้อก เธอห่างหายจากกิจกรรมอย่างว่ามานานแล้ว ตั้งแต่สามีเริ่มป่วยกระเสาะกระแสะ จนกระทั่งเสียชีวิตเมื่อ 2 ปีที่แล้ว สรุปว่า เธอแห้งเหี่ยวแบบนี้มาร่วมหลายปีแล้วเด็กเดี๋ยวนี้ กรุบกริบน่ากินเสียจริง...เขาว่ากันว่า กินเด็กจะเป็นอมตะจริงไหมนะหยาดพิรุณคิดพลางขยับตัวไขว้ห้าง กระดิกปลายเท้าอย่างคนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง“รัช ทำงานกับพี่มากี่ปีแล้วเนี่ย”“ก็ประมาณ 4 - 5 ปีแล้วนะครับ” สารัชตอบพลางเคี้ยวแก้มตุ่ย“เงินเดือนพอกินไหมล่ะ เรา” หญิงสาวถามพลางจิบไวน์ เพื่อดับกระหายไม่รู้ว่าตอนนี้ เธอหิวน้ำอะไรกันแน่...“ก็พออยู่ครับ พี่ฝน” สารัชตอบ “แต่ตอนนี้ ก็เริ่มเตรียมตัวเก็บเงินขอแฟนแต่งงานแล้วน่ะครับ”“แฟนเราที่ชื่อ วี ใช่ไหม” เจ้านายทำท่าหลับตานึกชื่อแฟนสาวของลูกน้องหนุ่ม“ครับ ชื่อ วีณาพรครับ” สารัชตอบพร้อมรอยยิ้ม “ถ้าพี่ฝนมีงานพิเศษอะไร บอกได้เลยนะครับ ผมยินดีทำเต็มที่เลย”“จริง ๆ ก็มีอยู่นะ แต

‘แม่ แม่อยู่ไหนครับ’“โทษทีนะ รักษ์ พอดี งานเมื่อคืนมันไม่จบ แม่ต้องบินด่วนไปดีลเองน่ะ ก็เลยรีบออกมา แล้วเห็นลูก ๆ เข้าห้องกันแล้วก็เลยไม่ได้บอก”‘โธ่ แม่ครับ ทีหลังให้ผมไปเองก็ได้นะ แม่เพิ่งมาถึงเหนื่อย ๆ ก็ต้องไปเองอีกแล้ว’ เสียงพิรักษ์ ลูกชายพูดด้วยความเป็นห่วงมาตามสาย“ไม่เป็นไรหรอก ลูก” หยาดพิรุณยิ้มอย่างคนใจดี “ตอนนี้ แม่ก็คุยงานเสร็จเรียบร้อยแล้วด้วย”‘งั้นแม่บินกลับกี่โมงครับ เดี๋ยวผมไปรับ’“แม่ยังกลับไม่ได้หรอก ลูก” หยาดพิรุณอธิบาย “พอดี คุณรุจน์ เขาจัดงานฉลองเรือสำราญลำใหม่ของเขา แล้วเขาก็เชิญแม่ให้อยู่ร่วมงาน คืนพรุ่งนี้ก่อน”‘อา ครับ ผมเข้าใจแล้วครับ แม่’เมื่อลูกค้าเชื้อเชิญเองขนาดนี้ นักธุรกิจแบบพวกเขาจะปฏิเสธก็ใช่เรื่อง“ยังไง ถ้าแม่บินกลับไฟล์ทไหน เดี๋ยวแม่โทรบอกอีกทีนะ ลูก”‘ครับ ดูแลตัวเองนะครับ แม่’“เฮ้อ” หญิงสาวถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า ทำไมเธอจะไม่

แจ๊ะ แจ๊ะ แจ๊ะ“อา อ๊ะ พี่รักษ์ อา” เพียงขวัญเริ่มทิ้งตัวแนบพิงไปกับแผงอกหนาคนด้านหลัง โดยที่ไม่ทันสังเกต มือสากอีกข้างที่กลับไปง่วนกับการปลดปล่อยตัวเองให้เป็นอิสระแจ๊ะ แจ๊ะ แจ๊ะ“ขวัญว่า พี่เงี่ยนเมื่อตอนเย็นใช่ไหม” พิรักษ์กระซิบถามเสียงกระเส่าที่ข้างหู ในขณะท่อนเอ็นอวบขยายตัวเต็มที่แทรกผ่านเข้ามาระหว่างขาเรียว ถูไถปากทางสวาทแทนนิ้วสากที่ตอนนี้ย้ายมาตรึงเอวคอด“อ๊ะ อา ขวัญเปล่านะ อา”วึ่บ วึ่บพิรักษ์ไม่ได้จับท่อนเอ็นเสียบเข้าตัวหญิงสาวอย่างที่อีกคนหวัง เขาเอาแต่ชักแกนกายเข้าออกจนน้ำหวานใสจากน้องสาวเคลือบแวววาวไปทั่วลำ“อา พี่รักษ์ พะ พอแล้ว อ๊า~~”“ขวัญอยากให้พี่เสียบไหม”“ยะ อยากค่ะ” เพียงขวัญตอบรับแต่โดยดี เพราะตอนนี้ เธอต้องการโดนเติมเต็มอย่างที่สุดแล้ว“งั้นก็หันก้นมาทางพี่”หญิงสาวโน้มตัวไปด้านหน้า แอ่นก้นไปทางด้านหลังอย่างว่าง่าย ก้นขาว ๆ ลอยเด่นตรงกับปลายเห็ดของเขาพอดิบพอดีเพี๊ยะ“อ๊า พี่รักษ์&

“อ่ะ ได้จ้ะ งั้นเดี๋ยวแม่มานะ” หยาดพิรุณรับคำลูกชายแต่โดยดี“งั้นเดี๋ยวหนูเตรียมกับข้าวไว้ให้นะคะ”“ได้จ๊ะ ลูก “เมื่อเห็นมารดาเดินหายขึ้นบ้านไป พิรักษ์ดึงแขนน้องสาวเอาไว้ก่อน“พี่รักษ์ ขวัญต้องไปเตรียมกับข้าวนะ” เพียงขวัญแย้งอย่างรู้ว่า พี่ชายรั้งตนไว้เพราะอะไร“ใช้ปาก ช่วยพี่แปบหนึ่ง” พิรักษ์สั่ง พร้อมรูดซิปกางเกง ควักเจ้าตัวปัญหาออกมา“เฮ้อ ทีเดียวนะ” เพียงขวัญเหลือบมองขึ้นชั้น 2 อย่างกลัวมารดาจะเห็น ก่อนจะคุกเข่า ใช้มือประคองแท่งเอ็นร้อน แล้วอ้าปากเล็กให้กว้างสวบ!!“อึก อึก”ปั๊ก!! ปั๊ก!! ปั๊ก!!พิรักษ์ไม่รอให้น้องสาวชักเข้าชักออก แต่เขาใช้มือจับศีรษะเพียงขวัญแล้วเริ่มเด้าสะโพกเข้าออกเอง ด้วยความอดทนที่มาถึงขีดสุดแล้วปั๊ก!! ปั๊ก!! ปั๊ก!!“อึก อึก” เพียงขวัญได้แต่ใช้มือดันต้นขาของพี่ชาย เพราะพิรักษ์กระแทกของสงวนของตัวเองเข้ามาเต็มปากเล็ก บางครั้งกระแทกเข้ามาลึกจนถึงคอหอย จนสุดท้าย เธอต้องใช้ลิ้นคอยผลั

“ทั้งจวนต่างหากเล่าเจ้าคะ” เสี่ยวชิงบอก “คุณหนูก็ทราบดีว่า คุณหนูรองเป็นคนเช่นไร มีแต่ชุนเถาและชุนหลิ่ว สองสาวใช้นั่นที่ทนอยู่ได้”“คุณหนูของข้า ทั้งงดงาม ใจดี เชี่ยวชาญ รอบรู้กว่าใคร และยังได้รับการแต่งตั้งจากฝ่าบาทให้เป็นท่านหญิงหมิ่นอีกด้วย คุณหนูรองจะเทียบสิ่งใดได้”ฉินเยี่ยนฟางตัดพ้อด้วยความน้อยใจ “แต่เฟิงอ๋องก็เสด็จมาสู่ขอเยี่ยนเอ๋อร์ด้วยพระองค์เองเลยนะ”เสี่ยวหงถอนหายใจ “ข้าก็ไม่เข้าใจว่า เพราะเหตุใด ท่านอ๋องจึงสู่ขอคุณหนูรองแทนจะเป็นคุณหนูของข้า”เสี่ยวชิง “แต่ข้าว่า การที่เฟิงอ๋องมาสู่ขอคุณหนูรองก็ดีนะเจ้าคะ”“ดีอย่างไร?” เสี่ยวหงถามขึ้น“เฟิงอ๋องเป็นเพียงท่านอ๋องเจ้าสำราญ รับเบี้ยหวัดรายปีเพียงเท่านั้น ไม่ได้รับมอบหมายงานใดในราชสำนัก ข้าว่า หากคุณหนูอภิเษกไปก็คงเป็นได้เพียงพระชายาอ๋อง ไม่สามารถเป็นได้สูงกว่านั้นนะเจ้าคะ”ฉินเยี่ยนฟางนิ่งเงียบไปอย่างใช้ความคิด เข้าใจความนัยที่เสี่ยวชิงสื่อ“แต่ถ้าคิดอีกที แม้คุณหนูรองจะไม่ได้เชี่ยวชาญในด้านใด ยังถูกพระทัยเฟิงอ๋องได้เลย” เสี่ยวชิงเอ่ยต่อ “แล้วคุณหนูของข้าที่เป็นถึงท่านห

เมื่อเห็นเฟิงอ๋องออกจากจวนไปแล้ว แต่ละคนในห้องโถงต่างตกอยู่ในภวังค์ความคิดเกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อครู่ ฉินเยี่ยนฟางรู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้า เพราะไม่คิดฝันว่า เฟิงอ๋องจะเลือกสู่ขอน้องสาวของตนแทน“ลูกขอตัวก่อนนะเจ้าคะ” ฉินเยี่ยนฟางลุกขึ้นทำความเคารพ แล้วรีบเดินกลับเรือนฉางเอ๋อในทันทีฉินเจียวเยี่ยนเห็นอย่างนั้น จึงได้ลุกขึ้นทำความเคารพเช่นกัน “ลูกก็ขอตัวก่อนนะเจ้าคะ”ในโถงหลักจึงเหลือเพียงซ่านเต๋อโหวที่ยังคงตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น และหลินซื่อที่กำลังปลาบปลื้มในตัวว่าที่ลูกเขยซ่านเต๋อโหวพึมพำ “ไม่ได้การ ไม่ได้การ”“ไม่ได้การอันใดกันเจ้าคะ” หลินซื่อถามด้วยความแปลกใจ “เยี่ยนเอ๋อร์ของเราน่ารักออกปานนี้ ท่านอ๋องเอ็นดูก็นับว่าเป็นวาสนาแล้วนะเจ้าคะ”ซ่านเต๋อโหวหมดคำพูด “...”หลินซื่อรักและเอ็นดูฉินเจียวเยี่ยนอย่างสุดหัวใจ ไม่ว่า ฉินเจียวเยี่ยนจะดื้อรั้น เอาแต่ใจเพียงใด ย่อมมาจากการตามใจของหลินซื่อทั้งนั้น“ตั้งแต่พรุ่งนี้ ข้าจะต้องหาอาจารย์มาสอนนาง” ซ่านเต๋อโหวบอกเสียงเข้ม “นางต้องเรียนรู้มารยาท เชี่ยวชาญทั้งพิณ หมากล้อม อักษร และภาพวา

“ถ้าเช่นนั้น ท่านอ๋องโปรดรอสักครู่ หม่อมฉันจะให้คนไปนำเทียบชะตาของเยี่ยนเอ๋อร์มานะเพคะ” หลินซื่อพยักหน้าส่งสัญญาณให้จางหมัวมัวรีบไปดำเนินการ ก่อนที่เฟิงอ๋องจะเปลี่ยนพระทัย“เรื่องตรวจดวงชะตาแปดอักษร ข้าจะจัดการเอง ฮูหยินฉินมิต้องเป็นกังวล” เซียวชิงเฟิงยกชาขึ้นมาจิบดับกระหาย พลางมองใบหน้าหวานหลากอารมณ์ของฉินเจียวเยี่ยนอย่างอารมณ์ดีคิ้วบางดั่งกิ่งหลิวขมวดแน่นราวกับคิดไม่ตกเหตุใดจึงมาสู่ขอข้าเล่า?หรือว่าจะเป็นเพราะเรื่องในคืนนั้น นี่ ข้าอร่อยจนท่านอ๋องติดใจจนอยากจะกลับมากินซ้ำเลยหรือ?ดวงตาจิ้งจอกกลอกไปมาอย่างใช้ความคิดไม่น่าจะเป็นไปได้ ถ้าติดใจก็น่าจะมาสู่ขอข้านานแล้วสิ...แล้วเพราะอะไรกันล่ะ? โอ๊ย คิดไม่ออก...เอาเป็นว่า ทำแบบนี้ คนสวยลำบากใจนะฉินเจียวเยี่ยนยกมือขึ้นทัดปอยผมที่ใบหู พลางหยัดกายหลังตรง แล้วสางผมไปมาอย่างมีจริตจะก้านเฮ้อ คนมันสวย จะห้ามใจอย่างไรไหวเข้าใจ ๆ เซียวชิงเฟิงเม้มริมฝีปากแน่น เมื่อได้ยินความค

ซ่านเต๋อโหวถามซ้ำด้วยความตื่นเต้น “เอ่อ เรื่องนี้ ท่านอ๋องแน่พระทัยแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ?”เซียวชิงเฟิงยิ้มละมุนยิ่งขับให้ใบหน้าเย็นชาดูหล่อเหลามากยิ่งขึ้น “ข้าแน่ใจดีแล้ว จึงได้มาแจ้งท่านโหวและฮูหยินฉินโดยตรง”ทำไมจางหมัวมัวไม่นำขนมมาให้ท่านแม่บ้างนะ มีแต่น้ำชาจะอยู่ท้องหรือไร?“เช่นนั้น กระหม่อมจะเตรียมเทียบชะตาของฟางเอ๋อร์ เพื่อแลกดวงชะตาแปดอักษรนะพ่ะย่ะค่ะ”บรรดาซื่อจื่อทั้งหลาย ต้องขออภัยด้วย ว่าที่ลูกเขยคนนี้ของเขาชนะอย่างขาดลอย...เซียวชิงเฟิงเลิกคิ้วเล็กน้อย ในขณะที่ฉินเจียวเยี่ยนยกจอกน้ำชาขึ้นจิบอย่างจำใจ เพราะบนโต๊ะไม่มีของกินอื่นเลย“ข้าต้องการสู่ขอฉินเจียวเยี่ยน บุตรสาวคนรองของท่านต่างหาก”“พรวด!!” ฉินเจียวเยี่ยนพ่นน้ำชาออกมาในทันทีที่ได้ยิน “แค่ก แค่ก แค่ก”สู่ขอใครนะ!?“เยี่ยนเอ๋อร์!” หลินซื่อรีบลูบหลังบุตรสาวอย่างเป็นห่วงระคนตื่นเต้นดีใจแทนวาสนาด้ายแดงเคลือบทองพันชั่งกำลังจะตกเป็นของบุตรสาวนางแล้ว!!ซ่านเต๋อโหวตกตะลึง “เอ่อ ท่านอ๋องตรัสว่าอย่างไรนะพ่ะย่ะค่ะ”มิใ

ที่โถงหน้าของจวนซ่านเต๋อโหวฉินเจียวเยี่ยนที่เร่งรุดเข้ามา เอ่ยเรียก “เฟิงอ๋อง”พร้อมยอบกายทำความเคารพอย่างว่าง่าย ก่อนจะเดินไปนั่งข้างมารดาอย่างเงียบ ๆเซียวชิงเฟิงนั่งเป็นประธานหลักเคียงข้างเจ้าบ้านอย่างซ่านเต๋อโหว ดวงตาดอกท้อพินิจร่างบอบบางในชุดอาภรณ์สีชมพูอ่อนตลอดทั้งร่างคลุมด้วยเสื้อคลุมขนจิ้งจอกสีขาว ดูอ่อนหวานราวกับดอกเหมยท่ามกลางหิมะโปรยเซียวชิงเฟิงปัดเศษฝุ่นที่ไม่มีอยู่จริงตรงแขนเสื้อเบา ๆ ก่อนจะเอ่ย “เอาล่ะ เมื่อมากันพร้อมหน้าแล้ว ข้าก็จะขอกล่าวในคราวเดียว ข้ามาจวนซ่านเต๋อโหวในวันนี้ เนื่องจากมีธุระที่สำคัญเป็นอย่างมากจะแจ้งให้พวกท่านทราบ”นี่ ท่านอ๋องหาว่า ข้ามาช้า จนทำให้ทุกคนต้องรอใช่หรือไม่?ฉินเจียวเยี่ยนหรี่ตา ยู่ปากอย่างไม่ใคร่พอใจนัก สวนทางกับอีกคนที่ได้ยินเสียงประชดของนาง กลับยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว“ข้าเห็นว่า ช่วงสองสามวันนี้ จวนของท่านมีแต่บรรดาแม่สื่อมาเยือนมากมายนัก”ซ่านเต๋อโหว “ด้วยขุนนางต่างเห็นความสามารถของบุตรสาวคนโตของกระหม่อม จึงได้ส่งแม่สื่อมาทาบทามพ่ะย่ะค่ะ ท่าน

ฉับ!!เสียงดาบตวัดลงบนตอไม้ ผ่าตอไม้หนาออกเป็นสองส่วนในดาบเดียว ก่อนที่เจ้าของดาบจะหมุนตัวไปฟันตอไม้อื่นที่วางเรียงรายรอบตัวอย่างต่อเนื่อง ทำให้เศษไม้ร่วงกระจายลงพื้นสวยงามดาบยาวถูกเสียบเก็บเข้าไปในฝักดาบอย่างช่ำชอง ร่างสูงโยนฝักดาบให้คนสนิทที่ยืนรอรายงานอยู่ด้านข้างไอสังหารเย็นเยียบที่แผ่ปกคุลมพื้นที่ฝึกซ้อมค่อยจาง บรรดาองครักษ์ค่อยหายใจได้คล่องคอ เมื่อเห็นเซียวชิงเฟิงเก็บดาบ หยางเซิงก้าวมาส่งผ้าสะอาดให้อย่างรู้หน้าที่เซียวชิงเฟิงหยิบผ้าสะอาดมาเช็ดมือ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่ง เพื่อจิบชา “ว่ามา...”“พ่ะย่ะค่ะ” ตงไฮ่ก้าวออกมา ก่อนจะเริ่มรายงาน “จากที่กระหม่อมสืบมา คุณหนูรองจวนซ่านเต๋อโหวเพิ่งผ่านพิธีปักปิ่นไปเพียงสองเดือน อุปนิสัยทั่วไป เป็นคนโง่เขลา เอาแต่ใจ ไร้คุณธรรม และมักจะอิจฉาคุณหนูใหญ่อยู่เสมอพ่ะย่ะค่ะ”เซียวชิงเฟิงตวัดตามอง “... ข้อมูลมีเพียงเท่านี้?”“เมื่อครู่เป็นเพียงข้อมูลจากการสอบถามผู้คนรอบตัวของคุณหนูรองพ่ะย่ะค่ะ”“หมายความว่า เจ้ามีข้อมูลอื่นอีก?”“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมได้ลอบเข้าไปสำรวจที่จวนซ่านเต๋อโหว ภายในห

ชายหนุ่มสะดุ้งไปกับประโยคนั้นใช่ เขาฝากแม่มาบอกผู้หญิงคนนั้น แต่ใครจะไปคิดล่ะว่า ผู้หญิงคนนั้นจะกลายเป็นคนที่เขารักสุดใจตรงหน้าแค่ทำให้เธอโกรธ เขายังไม่กล้าเลย นับประสาอะไรจะไปกลั่นแกล้งให้เธอรู้สึกทรมานเหมือนตกนรกทั้งเป็น“ตกนรกสวาทไง ที่รัก” สัญชาตญาณความเป็นเสือผู้หญิงทำงานอย่างเร่งด่วน พร้อมมือหนาที่ประคองกอดอยู่ด้านหลังก็รูดซิปชุดเจ้าสาวอย่างรู้หน้าที่ ทำให้ชุดเกาะอกหล่นลงตามแรงโน้มถ่วง พอดีกับที่หญิงสาวยันตัวห่างจากชายหนุ่ม เผยให้เห็นเนินอกอวบเปลือยเปล่าเต็มสองตา“อ๊ะ ว้าย” เมษารู้สึกเหมือนโลกหมุน เพราะคนข้างล่างจัดการพลิกตัวให้เธอลงมานอนแผ่บนเตียงแทน ขณะที่อีกมือก็ดึงเกาะอกลงมา ก่อนจะก้มลงฝังหน้าที่ร่องอกเธออย่างคิดถึง“อึก อ๊ะ อื้อ~”มือหนาขยำอกอวบอย่างคิดถึง พร้อมดันให้เต้านุ่มสู้กับหน้าของตนเอง“หอมจัง” ชายหนุ่มสูดความหอมจากตัวหญิงสาวเข้าเต็มปอด กลิ่นที่เขาคิดถึงอย่างที่สุด พลางเบียดแทรกกายเข้าระหว่างกลางเรียวขางามภายใต้กระโปรงหนานิ้วซุกซนเริ่มขยับมาบี้ยอดอกจนค่อย ๆ แ

ริชาร์ดนั่งรถคันหรูมากับเอวามาอย่างเงียบ ๆ ก่อนที่รถจะเคลื่อนเข้าสู่บริเวณคฤหาสน์ของแม่ของเขา เมื่อรถจอดสนิท ชายหนุ่มก็ก้าวขายาว ๆ เดินลิ่วไปที่ห้องของตัวเองทันที เพราะทราบมาจากวินเซนต์แล้วว่า ราเชลจัดห้องนอนของเขาเป็นห้องหอร่างสูงก้าวเท้าเดินนำไปอย่างไม่ไยดีเจ้าสาว ในใจเอาแต่นับเวลาถอยหลังให้ครบ 2 ชั่วโมง ก่อนที่จะได้เจอใครบางคน ขณะที่เขาจะก้าวไปถึง เสียงบิดาที่ก้าวตามมาติด ๆ เรียกไว้ก่อน“ริชาร์ด”“มีอะไรครับ พ่อ” ชายหนุ่มหยุดเดินแล้วหมุนตัวมามองบิดาที่ก้าวตามมา ทั้งคู่หยุดยืนที่หน้าบันไดกว้าง“มากับพ่อแปบหนึ่ง” วินเซนต์คว้ามือบุตรชาย ลากเข้าห้องทำงานที่อยู่ข้าง ๆ ก่อนจะปิดประตูลงอย่างเงียบเชียบ“เรื่องหนูเอวาน่ะ” พ่อของเขาเกริ่นขึ้น เมื่อเห็นลูกชายยังนิ่งเงียบ เขาจึงเอ่ยต่อ “เธอเป็นลูกสาวเพื่อนพ่อเอง แม่เธอเป็นคนไทยเพิ่งเสียได้ไม่นาน ยังไงก็ใจดีกับเธอหน่อย”“...” ริชาร์ดไม่ตอบรับคำใด เขาได้แต่นิ่งเงียบ“พ่อรู้ว่า แกน่ะโกรธแม่เขาที่ไม่เข้าใจแกเลย แต่หนูเอ

เสียงเพลงสากลหวาน ๆ ดังคลอขับกล่อมคนในงานที่พูดคุยทักทายกันอย่างยินดีกับคู่บ่าวสาวในพิธีมงคลสมรส เจ้าบ่าวร่างสูงในชุดสูทสีขาวยืนต้อนรับแขกอยู่ที่หน้างาน โดยมีวินเซนต์และราเชลคอยยืนประกบหลังจากวันนั้น ก็ไม่มีทีมงานออแกไนซ์หน้าไหนเข้ามาติดต่ออีกเลย จนเขาได้ทราบจากเบนจามินว่า มาดามราเชลจัดการเลือกทุกอย่างเองเสร็จสรรพ แต่ก็ช่างเถอะ เขาไม่ได้สนใจไยดีอะไรอยู่แล้วงานแต่งในวันนี้ มันก็เป็นแค่หน้าที่หนึ่งที่เขาตั้งใจทำให้มันเสร็จ ๆ ไป เพื่อรอเจอหน้าร่างบางที่เขาไม่เจอมานานนับ 2 เดือนตั้งแต่วันที่แม่ริบคนรักของเขาไป“ทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อย” เสียงมารดาเขากระซิบแผ่วเบา“ผมก็ยิ้มให้แม่ได้เท่านี้แหละ” ชายหนุ่มกระซิบตอบกลับ ก่อนจะยกยิ้มฝืน ๆแม่ของเขาตัดสินใจเปลี่ยนรูปแบบงานแต่งใหม่ โดยให้มาทำพิธีที่โบสถ์แถวชานเมือง ใกล้คฤหาสน์ของพวกท่าน ส่วนแขกเหรื่อก็เชิญแต่คนสนิทไม่กี่สิบคนเท่านั้น ก่อนจะไปจัดงานเฉลิมฉลองพิธีมงคลสมรสที่โรงแรมหรูกลางเมืองในอีก 2 วันข้างหน้า“แล้วผมจะได้เจอเมย์ตอนไหนครับ แม่”“หลังเสร็จเข

ก๊อก ก๊อก ก๊อกเบนจามินเปิดประตูห้องทำงานเข้ามา หลังจากที่เคาะประตูขออนุญาต“คุณลิเดียพาทีมออแกไนซ์งานแต่งงานมาแล้วครับ”ลิเดียเดินเข้ามาในห้อง พร้อมทีมงานอีก 3 – 4 คน ริชาร์ดจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงาน ผายมือเชิญทุกคนนั่งที่ชุดโซฟารับแขก“สวัสดีครับ คุณริชาร์ด” โรเบิร์ต หัวหน้าทีมออแกไนซ์ยื่นมือมาทักทาย“สวัสดีครับ”“นี่ ทีมงานของผมครับ ฮันน่า นาตาลี และเจคอป ครับ” โรเบิร์ดผายมือแนะนำลูกทีมไปทีละคน ริชาร์ดกวาดสายตาทักทายผ่าน ๆ โดยเมินสายตายั่วยวนของนาตาลีไปอย่างไม่ใส่ใจ“ครับ” ชายหนุ่มรับคำสั้น ๆ“เอ่อ งั้นเราเริ่มกันเลยนะครับ” โรเบิร์ตเปิดบทสนทนา เมื่อเห็นว่าริชาร์ดตอบกลับสั้น ๆ “คุณริชาร์ดอยากได้ธีมงานประมาณไหนครับ”“ไม่รู้สิครับ”“เอ่อ เป็นแบบ Vintage แบบ Minimal หรือแบบเรียบหรูดีครับ” หัวหน้าทีมลองให้ตัวเลือกหลาย ๆ แบบ โดยมีฮันน่าเตรียมจดข้อมูลที่ลูกค้าต้องการ“ไม่รู้สิครับ” ชายหน

ตั้งแต่กลับจากบ้านแม่ในคืนนั้น ริชาร์ดก็เอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่ในห้องนอน เขาครุ่นคิดอย่างหนัก ตั้งแต่แผนการแทรกซึมก็โดนจับได้อย่างไว ส่วนแผนการชิงตัวก็เหมือนว่าแม่เขาจะรู้อยู่ก่อนแล้ว ถึงได้ไปนั่งดักรออยู่แบบนั้น แถมยังรู้ทันเขาถึงแผนการที่จะไปดีลว่าที่เจ้าสาวไว้ล่วงหน้าอีกเขาแทบไม่สามารถทำอะไรได้เลย เหมือนเป็นเด็กเล็ก ๆ ที่กำลังวิ่งวนอยู่บนฝ่ามือแม่อย่างไรอย่างนั้นก็เอาเถอะ ใครเป็นคนเลี้ยงดูสั่งสอนเขามาล่ะ“ฮอตตี้ ผมควรทำยังไงดี”ริชาร์ดเงยศีรษะพิงโซฟานุ่มอย่างจนใจ ไม่ว่า จะทำอะไรก็ยิ่งเหมือนรัดตัวเขา และทำร้ายเมษาทางอ้อม เพราะทันทีที่เขากลับถึงบ้านคืนนั้น เขาก็ได้รับคลิปวิดีโอสั้น ๆ จากแม่ของเขาวิดีโอที่เมษากำลังยืนร้องไห้อย่างเงียบ ๆ พร้อมปาดน้ำตาที่ไหลมาไม่หยุด แม้ว่าจะเป็นเพียงคลิปสั้น ๆ ไม่ถึง 10 วินาที แต่ก็สร้างความทรมานใจให้เขาอย่างที่สุดเขาไม่สามารถรับรู้สาเหตุของความเสียใจนั้น ไม่สามารถปลอบโยนคนในโทรศัพท์มือถือได้เลย และนอกจากคลิปนั้น ยังมีข้อความเตือนการกระทำของเขาจากราเชลกำกับไว้อีกชายหนุ่มเลือกที่ค่อย ๆ ป

ก๊อก ก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูห้องทำงานของประธานบริษัท ไคล์ ดังขึ้น ก่อนจะปรากฏร่างเลขาสาวของมาดามราเชล“มาดามให้พามาส่งค่ะ” อิซาเบลเอ่ยขึ้นสิ้นเสียงพูด ริชาร์ดผุดลุกขึ้น เพื่อรอรับคนที่เขาอยากเจอมาตลอดสัปดาห์ เพราะนับตั้งแต่วันนั้น เขาก็จำต้องกลับบ้านคนเดียว ไม่สิ... มีคนกลับมากับเขาด้วย‘ลิเดีย ส่งแขก’ สิ้นคำพูดของแม่เขา ลิเดียก็เดินมาหาเขาทันที‘แม่...’ เขาร้องเรียกอีกฝ่ายอีกครั้งอย่างเว้าวอน‘อ่อ ถ้ากลับไปคนเดียวคงจะเหงาสินะ’ จู่ ๆ มาดามก็หันมาถาม ‘วินเซนต์ คุณกลับไปอยู่เป็นเพื่อนลูกสักพักก็แล้วกัน’อยู่ดี ๆ หวยก็ดันมาออกที่พ่อเขาซะอย่างนั้น วินเซนต์ได้แต่มองตาปริบ ๆ ‘ทำไมล่ะ’‘คิดว่า ฉันไม่รู้หรือไง ที่ลูกหนีฉันได้ตลอด มันก็เป็นเพราะคุณนั่นแหละ’ ราเชลมองตาขวาง ‘เพราะฉะนั้น ครั้งนี้ ไปอยู่กับลูกซะ’ใช่ คนที่เขาได้พากลับบ้าน คือ พ่อของเขาเอง อย่าคิดว่า พ่อเขาจะค้านแม่ได้ แค่แม่ปรายตาก็ปิดปากเงียบสนิทแล้ว เหอะ เหอะ...