Novel-novel oleh กระดิ่งจันทร์

มือปีศาจน้อยลูบไล้ส่วนสำคัญของเขาอย่างสนุกมือ ชักรูดจนสุดความยาวไปมา ก่อนจะก้มหน้า อ้าปากดูดกลืนของลับนั้นจนมิดโคนเซียวชิงเฟิงสั่นไปทั้งสรรพางค์ เมื่อตระหนักได้ถึงความรู้สึกที่ตกอยู่ในเงื้อมมือของใครบางคน “อ่ะ อ๊า ยะ อย่า อืม”ปลายลิ้นร้อนตวัดลูบไล้แท่งยาวในปากอย่างเอร็ดอร่อย ดวงหน้าหวานกำลังหลับตาพริ้ม ตั้งอกตั้งใจลิ้มรสตัวตนของเขาอร่อยเสียจริง...ท่ามกลางความสุขที่ฉินเจียวเยี่ยนมอบให้ เซียวชิงเฟิงได้ยินเสียงความคิดของพระชายาอีกครั้ง ทำให้เขารู้สึกขอบคุณความสามารถพิเศษนั้นการได้ยินเสียงความคิดของฉินเจียวเยี่ยนเป็นสิ่งที่ล้ำค่าที่สุดในชีวิตของเขา เพราะนั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้เขาสนใจแม่นางตรงหน้า จนเกิดเป็นการพัวพันกันไม่สิ้นสุดอย่างทุกวันนี้ความสัมพันธ์ที่พัวพันจนไม่สามารถสลัดทิ้งอีกฝ่ายได้ เช่นเดียวกับปลายลิ้นของนางที่พัวพันตัวตนของเขา จนเขาแทบจะอ่อนระทวยไปกับริมฝีปากของนาง“พร้อมหรือไม่เพคะ? ท่านพี่คนดี”ฉินเจียวเยี่ยนตวัดลิ้นเลียรอบริมฝีปาก ก่อนจะยันกายขึ้นคร่อม สะโพกผายกางออกกว้าง จนตัวเขาที่นอนอยู่ด้านล่างสามารถมองเห็นกลีบดอกเหมยที่กำลังบานสะพรั่งได้อย่างเต็มตากลีบดอกเหมยท

เซียวชิงเฟิงปล่อยอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายออกจากตัว สะบัดปลายนิ้วเกี่ยวผ้าม่านผืนบางให้ตกลงปกคลุมรอบเตียง ราวกับกางอาณาเขต ไม่ให้ผู้ใดเข้ามารบกวนเวลาแสนรื่นรมย์ระหว่างเขากับคนที่นอนทอดร่างอยู่บนเตียงเซียวชิงเฟิงคุกเข่าลงบนเตียงด้วยร่างที่เปลือยเปล่า สายตาเร่าร้อนจ้องมองพระชายาของตนไม่วางตา จนฉินเจียวเยี่ยนร้อนวูบวาบไปทั้งตัวด้วยเช่นกัน“ข้าจะช่วยเจ้าถอด” น้ำเสียงแหบพร่าดังขึ้น พร้อมมือสากที่เลื่อนไปกระตุกปมเชือกกลางตัว รั้งเสื้อคลุมให้ร่วงหล่นลงบนเตียงอย่างไม่ใส่ใจ อวดเรือนร่างขาวเนียนที่นอนระทวยอยู่บนเตียงเนินอกอวบอิ่มกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะการหายใจ เซียวชิงเฟิงโน้มตัวเข้าหาราวกับต้องมนต์สะกดร่างสูงใหญ่ทิ้งตัวลงทาบทับ ริมฝีปากร้อนประกบเข้าหา ตวัดปลายลิ้นเลียไปตามเรียวปากบางอย่างหลงใหลมือเล็กของฉินเจียวเยี่ยนยกขึ้นคล้องคอรั้งฝ่ายชายเข้ามาชิดใกล้มากยิ่งขึ้น แหงนศีรษะขึ้นสูง เพื่อให้เซียวชิงเฟิงสอดแทรกปลายลิ้นได้ง่ายขึ้นเสียงจูบดื่มด่ำดังกังวานไปทั่วห้อง สี่มือต่างลูบไล้ไปตามตัวของอีกฝ่ายอย่างรักใคร่“อ่ะ อา ทะ ท่านพี่ อ

เซียวชิงเฟิงไม่ต่อความ เดินลิ่วไปรับรองแขก รับคารวะจอกเหล้ามงคลจากบรรดาราชวงศ์และขุนนางที่มาแสดงความยินดีกันอย่างคับคั่งเสียงร้องรำของคณะงิ้วเจื้อยแจ้วอยู่บนเวทีที่เรือนหน้า แขกเหรื่อสังสรรค์สนทนาถึงความยิ่งใหญ่ของขบวนสินเดิมของเจ้าสาว และความโอ่อ่าของจวนเฟิงอ๋อง“เฟิงอ๋องเมาเสียแล้วหรือ?” หนิงซูเฟยยกผ้าขึ้นมาปิดปากแล้วหัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นท่าทางการยืนโซเซของเซียวชิงเฟิง “เมาเช่นนี้ พระชายาคงจะกังวลใจแย่”ฉีอ๋องกล่าวยิ้ม ๆ “กระหม่อมว่า ให้คนไปส่งเสด็จพี่เถิด หมู่เฟย”เสด็จพี่หนอ เสด็จพี่ อยากรีบไปเข้าหอกับเจ้าสาวคนสวยก็ไม่บอก แสร้งทำเป็นเมาเช่นนี้ ผู้ใดจะเชื่อกัน?ท่านเป็นอ๋องเจ้าสำราญของเมืองหลวงเชียวนะ ดื่มเหล้ามงคลเพียงห้าจอกก็เมาเสียแล้วชื่อเสียงของท่านจะไปอยู่ที่ใด!?“ไป ให้คนพยุงน้องหกกลับเรือนเถิด ให้น้องสะใภ้ช่วยดูแล” หมิงอ๋องที่ยืนอยู่ข้างฉีอ๋องร้องสั่งอย่างยิ้ม ๆหยางเซิงและตงไฮ่เดินเข้าไปช่วยพยุงร่างเซียวชิงเฟิงซ้ายขวา ช่วยกันประคองเฟิงอ๋องพาเดินออกจากเรือนรับรองตรงไ

เซียวชิงเฟิงก้าวเท้าข้ามธรณีประตูเข้าเรือนอี้หงที่ตกแต่งประดับไปด้วยอักษรคู่มงคลสีแดง เทียนมังกรเคียงหงส์ตั้งเด่นอยู่บนโต๊ะข้างเตียงเซียวชิงเฟิงวางร่างฉินเจียวเยี่ยนลงบนเตียงอย่างอ่อนโยน เขาเอื้อมมือไปหยิบหยกหรูอี้ขึ้นมาเลิกผ้าคลุมหน้าของนางขึ้นให้ครบถ้วนทุกพิธีการ“อ๊ะ ท่านอ๋อง มิต้องรอตอนเย็นหรือเพคะ?”เหตุใดจึงเปิดผ้าคลุมหน้าแล้วเล่า?“เจ้าลืมแล้วหรืออย่างไร?” เซียวชิงเฟิงแตะปลายจมูกของฉินเจียวเยี่ยนอย่างเอ็นดู “เราเข้าห้องหอกันไปนานแล้วนะ”“เช่นนั้น ท่านอ๋องจะไม่ออกไปรับแขกหรือเพคะ?”“ไปสิ เพียงแต่ข้าไม่อยากให้เจ้าเหนื่อย” เขาโน้มตัวลงจูบริมฝีปากบางเร็ว ๆ หนึ่งครั้ง “ข้าจะให้ชุนเถา ชุนหลิ่วเข้ามาปรนนิบัติเจ้า เจ้าจะอาบน้ำ ทานอาหาร หรือนอนพักผ่อนไปก่อนก็ได้”ฉินเจียวเยี่ยนยิ้มรับกับความเอาใจใส่นั้น “เพคะ ท่านอ๋อง”“เจ้าอภิเษกเข้าจวนเฟิงอ๋องแล้ว ไยยังเรียกข้าว่า ท่านอ๋องอีกเล่า?”ฉินเจียวเยี่ยนเม้มปากอย่างเขินอาย เ

“ไม่มี เจ้าเหยียบกระเบื้องเถิด” เซียวชิงเฟิงบอกปัด พร้อมทั้งรวบรวมลมปราณไว้ที่ปลายนิ้ว“เพคะ”ฉินเจียวเยี่ยนเดินมาหยุดที่หน้ากระเบื้อง ยกฝ่าเท้าขึ้น ออกแรงเหยียบลงมาอย่างเต็มที่ พร้อมกับที่เซียวชิงเฟิงดีดปลายนิ้วส่งลมปราณไปทำลายกระเบื้องแผ่นนั้น“ว้าว” เสียงร้องอื้ออึงด้วยความตกใจ ที่เจ้าสาวสามารถเหยียบกระเบื้องจนแตกเป็นผุยผง ท่ามกลางความตกตะลึงของฮ่องเต้เจิ้นหลงที่อ้าพระโอษฐ์ค้างนั่นมันกระเบื้องนิลที่ไว้ฝึกองครักษ์ลับเชียวนะ!!สายพระเนตรตกตะลึงจ้องมองไปที่ปลายเท้าของฉินเจียวเยี่ยน ก่อนจะเหลือบขึ้นมามองร่างเจ้าสาว แต่ฮ่องเต้เจิ้นหลงจำต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อสบสายตาคมของบุตรชายในไส้เป็นท่านเองสินะ เสด็จพ่อ...ไอสังหารแผ่ออกรอบตัวของเซียวชิงเฟิง จนฮ่องเต้เจิ้นหลงที่นั่งอยู่ในห้องโถงยังรู้สึกได้“อากาศเย็น ๆ นะเพคะ” หนิงซูเฟยลูบแขนตัวเองไปมา ด้วยเข้าใจว่า ลมเย็นน่าจะพัดผ่านเข้ามาภายในเรือน “เจ้าไปปิดหน้าต่างที แล้วก็เพิ่มเตาอุ่นเข้ามาด้วย”“เพคะ พระสนม”

ฉินเจียวเยี่ยนที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวสิ่งใด นั่งกระดิกเท้าเล่นอยู่ในเกี้ยวแปดคนหามอย่างอารมณ์ดี ก่อนที่จมูกจะฟุดฟิดได้กลิ่นหอมของขนมกุ้ยฮวาจากกล่องไม้ข้างตัวนางเหลือบเห็นกระดาษที่วางอยู่บนกล่องไม้อย่างชัดเจน‘หากเจ้าหิวก็ทานขนมในกล่องรองท้องไปก่อน’ช่างใส่ใจกันจริงนะ เสี่ยวเฟิง...ความอารมณ์ดีของคนในเกี้ยวส่งผลต่อเจ้าบ่าวที่กำลังควบม้านำอยู่ที่หน้าขบวน มุมปากของเซียวชิงเฟิงยกขึ้นสูงเป็นรอยยิ้มกว้าง เรียกเสียงกรีดร้องของคุณหนูจวนอื่น ๆ ที่ยืนรอชมสองข้างทางให้ดังขึ้นไปอีกหืม เหตุใดข้างนอกจึงมีเสียงดังเล่า?มุมปากของเซียวชิงเฟิงตกลงในพริบตา ราวกับการแสดงเปลี่ยนสีหน้าของคณะงิ้วที่จ้างมาในคืนนี้หยางเซิงและตงไฮ่มุมปากกระตุกหยิก ๆ กับอารมณ์ของเจ้านายตรงหน้าที่เปลี่ยนสีหน้าไปมาอย่างไร้สาเหตุครั้นขบวนเจ้าสาวมาถึงจวนเจ้าบ่าว เกี้ยวบุปผาวางลงบนพื้นอย่างมั่นคงและนุ่มนวล เซียวชิงเฟิงพลิกตัวลงจากหลังม้า ก้าวเท้ายาว ๆ ไปที่หน้าเกี้ยวมือหนาเลิกม่านขึ้น แล้วยื่นมือไปรอรับฉินเจียวเยี่ยนอย่างใส่ใจ

ข้าวฟ่างทรุดตัวลงตรงหน้า ก่อนจะกดไหล่หนาให้ทิ้งตัวนอนราบ โดยที่ชายหนุ่มก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร นอนราบอย่างว่าง่าย รอดูท่าทีแม่เสือสาวว่า จะทำอะไรต่อเมื่อเห็นว่า ปรานต์นอนราบลงไปแล้ว หญิงสาวจึงคลานเข่าคร่อมร่างไล่ขึ้นข้างบนไปเรื่อย ๆ จนหัวเข่าทั้ง 2 ข้างขนาบอยู่กับศีรษะได้รูปของชายหนุ่ม ทำให้ปรานต์เงยหน้าขึ้นมาปะทะโพรงสวาทที่เขาเพิ่งได้ลงลิ้นไปเพียงนิดเดียว“ยังสวยเหมือนเดิมเลย ข้าว” ปรานต์เอ่ยชม ขณะที่มองหว่างขาของแฟนเก่า ก่อนจะไล้มือไปตามขาอ่อน“แล้วปรานต์อยากกินไหม” ข้าวฟ่างก้มหน้าถามอย่างหลอกล่อ ก่อนจะส่ายวนสะโพกไปมาเบา ๆ ซึ่งสายตาคม ๆ ก็มองตามอย่างไม่ยอมคลาดสายตา“อยากสิ” สิ้นเสียง มือสากก็กดเอวคอดให้ลงต่ำ วางโพรงสวาทให้พอดีปากของเขา ก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปตักตวงความหวานอย่างตะกละตะกลามแผล่บ แผล่บ แผล่บ“อ๊ะ อา ปรานต์ อ่า อื้อออออ” ลิ้นร้อนตวัดไล้เลียไปทั่ว ตั้งแต่ติ่งเสียว สองแคมอิ่ม จนล้วงลึกเข้าไปในโพรงสวาทที่มีน้ำใส ๆ ไหลออกมาชายหนุ่มตรึงสะโพกผายไว้แน่น ตั้งใจห่อลิ้นให้แข็ง แล้วจ้วงแทง

เสียงดูดแกนกายเขาดังลั่นเต็มสองหู ปลุกเร้าอารมณ์เถื่อนขึ้นมาได้ทันที ยิ่งเห็นอีกฝ่ายตั้งหน้าตั้งตาปรนเปรอให้แบบนี้ เขาก็ยิ่งห้ามตัวเองไม่ไหวตับ!! ตับ!! ตับ!!สองมือเอื้อมล็อคศีรษะเล็ก ก่อนจะกระแทกสะโพกเข้าหาอย่างรุนแรง ทำเอาข้าวฟ่างต้องรีบยกมือขึ้นมาดันต้นขาเขาออก หากแต่ไม่เป็นผล เพราะเขาเครื่องติดเสียแล้ว“อึกกกก อา อา” ปรานต์แหงนหน้าคราง เมื่อเขากระแทกลำกายเข้าออกโพรงปากเล็ก ๆ นั้น อย่างเมามัน จนแตกเบา ๆ ไปก่อนหนึ่งยก“อา ฮ่า อร่อยเหมือนเดิมเลยนะ ปรานต์” ข้าวฟ่างหอบหายใจ ในขณะที่กลืนน้ำขาว ๆ ของเขาลงคอ หญิงสาวตวัดลิ้นเลียเช็ดรอยเลอะตามริมฝีปากอย่างยั่วยวน“งั้นทีนี้ ก็ตาเรากินข้าวบ้างสินะ” ปรานต์จับต้นแขนขาว ๆ ดึงให้เธอลุกขึ้นยืน ก่อนจะดันอีกฝ่ายไปชิดริมผนังอีกด้าน แล้วมองหน้าหวาน ๆ ที่ยกแขนขึ้นมาคล้องคอเขาอย่างแนบแน่น“ปรานต์ทำข้าวเลอะไปหมด ก็ต้องชดใช้สิคะ” เสียงหวาน ๆ อ้อนอย่างน่าฟัด ทำเอาเขาอยากฟัดให้ยับไปทั้งตัว“ได้สิ เดี๋ยวเราจะทำความสะอาดให้นะ” ชายหนุ่มวางมือลงบนเอว

ในจังหวะที่ธาริกาเดินไปจองเก้าอี้ชายหาด ปรานต์ก็แยกมาต่อคิวซื้อน้ำไปให้ภรรยาคนสวย เขาก็ต่อคิวพลาง ชะเง้อมองแฟนสาวไปพลาง ก่อนจะหันไปอีกทีก็พบว่า ธาริกาไปว่ายน้ำเล่นเสียแล้ว“แหม ไม่รอเลยนะ” ชายหนุ่มแซวกับตัวเอง แต่ก็เข้าใจได้อยู่ เพราะวันนี้ คิวช่างนานเหลือเกิน จนกระทั่งเขาซื้อเสร็จเรียบร้อย จึงรีบเดินไปที่เก้าอี้ที่จองไว้ โดยไม่ทันสังเกตคนที่วิ่งสวนมา“อุ๊ย ว๊ายยยย” ดันมีหญิงสาวในชุดบิกินี่วิ่งมาชน จนน้ำหวาน ๆ ที่เขาถืออยู่หกรดไปทั่วสาวปริศนา“อุ๊ย ขอโทษนะครับ” ปรานต์รีบบอก พลางนึกเสียดายน้ำสองแก้วที่เขาต่อแถวซื้อตั้งนาน “เป็นอะไรมากไหมครับ”“มะ ไม่เป็นไรค่ะ” หญิงสาวก้มมองรอยเลอะบนหน้าอกของตัวเอง ที่ตอนนี้ มีแต่คราบน้ำหวานเหนียวตัวไปหมด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาแล้วร้องเรียกชื่ออีกฝ่าย “อ้าว ปรานต์”“อ๊ะ ข้าว” ปรานต์เผลอเรียกชื่อหญิงสาว “ข้าวมาเที่ยวเหรอ”“อื้อ ข้าวมาเที่ยวกับเพื่อนน่ะ” ข้าว หรือ ข้าวฟ่าง แฟนเก่าของปรานต์ตอบ “แหม โลกกล

“ตามที่ขอเลย คนสวย” ภูริบอกอย่างใจดี ก่อนจะเลื่อนปลายป้านจ่อไปที่ปากทาง แล้วค่อย ๆ ดันแกนกายผลุบหายเข้าไปทีละนิด“อึกกก อา อืมมมมมม” หญิงสาวครางอย่างพอใจ เมื่อเห็นใบหน้าหวานเคลิ้มตามอารมณ์ เขาจึงกระดกสะโพกซอยอัดเข้าไปถี่ ๆ โดยที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัวปัก!! ปัก!! ปัก!!“อ๊ะ อ่ะ ดะ เดี๋ยว งื้ออออออออ” ธาริการ้องลั่น แล้วก็แตกในวินาทีนั้น เมื่อถูกเขากระแทกกระทั้นอัดเข้าไปอย่างแรง ทั่วร่างเกร็งสั่นสะท้าน ก่อนจะปลดปล่อยความสุขออกมาเคลือบลำกายอีกฝ่าย“อุ๊กกก อู้ววววววว” ภูริที่ถูกอีกฝ่ายขมิบตอดรัดอย่างแรง ก็เผลอแตกใส่ในจังหวะเดียวกัน ชายหนุ่มดันสะโพก แทรกลำกายเข้าไปจนชนเนื้อในจนธาริกานิ่วหน้าด้วยความจุก ก่อนจะฉีดพ่นน้ำกามออกมาจนหมดยก“อา อา ฮ่า” สองร่างได้แต่หอบหายใจอุ่นร้อนรดใส่กัน เมื่อพายุสวาทสงบลง ภูริค่อย ๆ ขยับร่างบางให้เอนนอนลงบนโขดหินราบที่อยู่ข้างกัน ก่อนจะถอนตัวตนออกมาป๊อกร่างสูงหยิบบิกินี่ที่วางไว้มาสวมให้อีกฝ่ายทีละชิ้น เขาเอื้อมมือมาผูกปมท่อนบนให้เรียบร้อย ในขณะที่ท่อ

“ใหญ่กว่าของภูอีก อื้ออออออออ” ธาริกาไม่ยอมให้แฟนเก่ามาดูถูกสามี แต่พอแย้งไป ก็ถูกอีกฝ่ายขยับกระแทกเข้าใส่อย่างแรงความจริง ทั้งคู่ก็ใหญ่พอ ๆ กันนั่นแหละ เพียงแต่ร่างกายเธอ มักจะกลับมาฟิตเสมอ จนปรานต์ยังเอ่ยชมแล้วยังเพิ่มรอบมาทำการบ้านกับเธออีก“แหม แตะต้องไม่ได้เลยนะ” ภูริพูดประชดหมับ หนุบ หนับ“อ๊ะ ยะ อย่าสิ อา อ๊า~~ ภู อือออออ” ภูริย้ายมืออีกข้างมากุมนมนุ่ม ๆ แล้วบีบเค้นอย่างหมั่นเขี้ยว เขาเองก็รู้จักธาริกาดีไม่แพ้กัน แถมรู้ดีกว่าด้วยว่า จุดอ่อนของเธออยู่ตรงไหนบ้าง“ชอบไหม ริกา” ชายหนุ่มถาม ในขณะที่เด้าสะโพกตอกอัดเข้าไปปัก!! ปัก!! ปัก!!“อ๊ะ มะ ไม่ชอบ อื้อออออ” เธอปฏิเสธเสียงสั่น เลยทำให้อีกฝ่ายนึกหมั่นเขี้ยว ก้มลงปิดปากเล็ก ๆ นั่นซะจุ๊บ จ๊วบ จ๊วบชายหนุ่มส่งลิ้นเข้าไปตวัดหยอกเยินลิ้นเล็กของอีกฝ่ายอย่างลำพองใจ เพราะวินาทีนี้ ธาริกากลับมาเป็นของเขาคนเดียวอีกครั้ง สองลิ้นตวัดไล้กันนัวเนียภายในโพรงปากอย่างไม่มีใครยอมใครภูริละมือจากนมนุ่ม ๆ อย่างเสียดา

ธาริกาฉวยโอกาสที่อีกฝ่ายกำลังยุ่งอยู่กับการถอดเสื้อผ้า เธอรีบวางสร้อยเพชรไว้ในจุดที่ปลอดภัย อย่างน้อยถูกเสียบรอบนี้ เธอก็ไม่ได้เสียตัวฟรี“เอาล่ะนะ ริกา” เสียงทุ้มด้านหลังบอกเป็นสัญญาณการเริ่มต้นสวบ!!“อื้อออออออ” ร่างบางสะดุ้งเฮือก เมื่อถูกลิ้นร้อนจ้วงแทงเข้าไปภายในร่างกายอย่างไม่ทันตั้งตัว ชายหนุ่มย่อตัวลงต่ำ ก่อนจะบังคับให้ขาเรียวแยกออกกว้าง แล้วฝังใบหน้าเข้าไปซบอย่างคิดถึง“ดะ อะ อ่า ภู อย่า อา อา” ธาริกาได้แต่กำมือแน่น เมื่อปลายลิ้นของอีกฝ่ายแทรกเข้าชอนไชช่องทางรักของเธอ หวังปลุกเร้าให้สาวเจ้ายอมร่วมมือกับเขาแต่โดยดี“xอยริกาเค็มจัง” ภูริเลียริมฝีปาก ก่อนจะบ่นออกมาอย่างกวน ๆ“เค็มก็เลิกเลียสิ อ๊า~~” หญิงสาวประชดกลับ แต่กลับถูกภูริสอดลิ้นเข้ามาตวัดไล้ภายในให้ลึกกว่าเดิม จนเสียงตวัดลิ้นดังจนเธอได้ยินแผล่บ แผล่บ แผล่บ“อ่ะ อา ภู อื้อออออ” แม้ว่า พวกเธอจะเลิกกันมานาน แต่ลีลาปลายลิ้นของภูริก็ยังแซ่บเหมือนเดิม ดีไม่ดีจะทวีคูณมากขึ้นด้วยซ้ำ เพราะตอนนี้ ขาเธ

ชายหนุ่มสะดุ้งไปกับประโยคนั้นใช่ เขาฝากแม่มาบอกผู้หญิงคนนั้น แต่ใครจะไปคิดล่ะว่า ผู้หญิงคนนั้นจะกลายเป็นคนที่เขารักสุดใจตรงหน้าแค่ทำให้เธอโกรธ เขายังไม่กล้าเลย นับประสาอะไรจะไปกลั่นแกล้งให้เธอรู้สึกทรมานเหมือนตกนรกทั้งเป็น“ตกนรกสวาทไง ที่รัก” สัญชาตญาณความเป็นเสือผู้หญิงทำงานอย่างเร่งด่วน พร้อมมือหนาที่ประคองกอดอยู่ด้านหลังก็รูดซิปชุดเจ้าสาวอย่างรู้หน้าที่ ทำให้ชุดเกาะอกหล่นลงตามแรงโน้มถ่วง พอดีกับที่หญิงสาวยันตัวห่างจากชายหนุ่ม เผยให้เห็นเนินอกอวบเปลือยเปล่าเต็มสองตา“อ๊ะ ว้าย” เมษารู้สึกเหมือนโลกหมุน เพราะคนข้างล่างจัดการพลิกตัวให้เธอลงมานอนแผ่บนเตียงแทน ขณะที่อีกมือก็ดึงเกาะอกลงมา ก่อนจะก้มลงฝังหน้าที่ร่องอกเธออย่างคิดถึง“อึก อ๊ะ อื้อ~”มือหนาขยำอกอวบอย่างคิดถึง พร้อมดันให้เต้านุ่มสู้กับหน้าของตนเอง“หอมจัง” ชายหนุ่มสูดความหอมจากตัวหญิงสาวเข้าเต็มปอด กลิ่นที่เขาคิดถึงอย่างที่สุด พลางเบียดแทรกกายเข้าระหว่างกลางเรียวขางามภายใต้กระโปรงหนานิ้วซุกซนเริ่มขยับมาบี้ยอดอกจนค่อย ๆ แ

ริชาร์ดนั่งรถคันหรูมากับเอวามาอย่างเงียบ ๆ ก่อนที่รถจะเคลื่อนเข้าสู่บริเวณคฤหาสน์ของแม่ของเขา เมื่อรถจอดสนิท ชายหนุ่มก็ก้าวขายาว ๆ เดินลิ่วไปที่ห้องของตัวเองทันที เพราะทราบมาจากวินเซนต์แล้วว่า ราเชลจัดห้องนอนของเขาเป็นห้องหอร่างสูงก้าวเท้าเดินนำไปอย่างไม่ไยดีเจ้าสาว ในใจเอาแต่นับเวลาถอยหลังให้ครบ 2 ชั่วโมง ก่อนที่จะได้เจอใครบางคน ขณะที่เขาจะก้าวไปถึง เสียงบิดาที่ก้าวตามมาติด ๆ เรียกไว้ก่อน“ริชาร์ด”“มีอะไรครับ พ่อ” ชายหนุ่มหยุดเดินแล้วหมุนตัวมามองบิดาที่ก้าวตามมา ทั้งคู่หยุดยืนที่หน้าบันไดกว้าง“มากับพ่อแปบหนึ่ง” วินเซนต์คว้ามือบุตรชาย ลากเข้าห้องทำงานที่อยู่ข้าง ๆ ก่อนจะปิดประตูลงอย่างเงียบเชียบ“เรื่องหนูเอวาน่ะ” พ่อของเขาเกริ่นขึ้น เมื่อเห็นลูกชายยังนิ่งเงียบ เขาจึงเอ่ยต่อ “เธอเป็นลูกสาวเพื่อนพ่อเอง แม่เธอเป็นคนไทยเพิ่งเสียได้ไม่นาน ยังไงก็ใจดีกับเธอหน่อย”“...” ริชาร์ดไม่ตอบรับคำใด เขาได้แต่นิ่งเงียบ“พ่อรู้ว่า แกน่ะโกรธแม่เขาที่ไม่เข้าใจแกเลย แต่หนูเอ

เสียงเพลงสากลหวาน ๆ ดังคลอขับกล่อมคนในงานที่พูดคุยทักทายกันอย่างยินดีกับคู่บ่าวสาวในพิธีมงคลสมรส เจ้าบ่าวร่างสูงในชุดสูทสีขาวยืนต้อนรับแขกอยู่ที่หน้างาน โดยมีวินเซนต์และราเชลคอยยืนประกบหลังจากวันนั้น ก็ไม่มีทีมงานออแกไนซ์หน้าไหนเข้ามาติดต่ออีกเลย จนเขาได้ทราบจากเบนจามินว่า มาดามราเชลจัดการเลือกทุกอย่างเองเสร็จสรรพ แต่ก็ช่างเถอะ เขาไม่ได้สนใจไยดีอะไรอยู่แล้วงานแต่งในวันนี้ มันก็เป็นแค่หน้าที่หนึ่งที่เขาตั้งใจทำให้มันเสร็จ ๆ ไป เพื่อรอเจอหน้าร่างบางที่เขาไม่เจอมานานนับ 2 เดือนตั้งแต่วันที่แม่ริบคนรักของเขาไป“ทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อย” เสียงมารดาเขากระซิบแผ่วเบา“ผมก็ยิ้มให้แม่ได้เท่านี้แหละ” ชายหนุ่มกระซิบตอบกลับ ก่อนจะยกยิ้มฝืน ๆแม่ของเขาตัดสินใจเปลี่ยนรูปแบบงานแต่งใหม่ โดยให้มาทำพิธีที่โบสถ์แถวชานเมือง ใกล้คฤหาสน์ของพวกท่าน ส่วนแขกเหรื่อก็เชิญแต่คนสนิทไม่กี่สิบคนเท่านั้น ก่อนจะไปจัดงานเฉลิมฉลองพิธีมงคลสมรสที่โรงแรมหรูกลางเมืองในอีก 2 วันข้างหน้า“แล้วผมจะได้เจอเมย์ตอนไหนครับ แม่”“หลังเสร็จเข

ก๊อก ก๊อก ก๊อกเบนจามินเปิดประตูห้องทำงานเข้ามา หลังจากที่เคาะประตูขออนุญาต“คุณลิเดียพาทีมออแกไนซ์งานแต่งงานมาแล้วครับ”ลิเดียเดินเข้ามาในห้อง พร้อมทีมงานอีก 3 – 4 คน ริชาร์ดจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงาน ผายมือเชิญทุกคนนั่งที่ชุดโซฟารับแขก“สวัสดีครับ คุณริชาร์ด” โรเบิร์ต หัวหน้าทีมออแกไนซ์ยื่นมือมาทักทาย“สวัสดีครับ”“นี่ ทีมงานของผมครับ ฮันน่า นาตาลี และเจคอป ครับ” โรเบิร์ดผายมือแนะนำลูกทีมไปทีละคน ริชาร์ดกวาดสายตาทักทายผ่าน ๆ โดยเมินสายตายั่วยวนของนาตาลีไปอย่างไม่ใส่ใจ“ครับ” ชายหนุ่มรับคำสั้น ๆ“เอ่อ งั้นเราเริ่มกันเลยนะครับ” โรเบิร์ตเปิดบทสนทนา เมื่อเห็นว่าริชาร์ดตอบกลับสั้น ๆ “คุณริชาร์ดอยากได้ธีมงานประมาณไหนครับ”“ไม่รู้สิครับ”“เอ่อ เป็นแบบ Vintage แบบ Minimal หรือแบบเรียบหรูดีครับ” หัวหน้าทีมลองให้ตัวเลือกหลาย ๆ แบบ โดยมีฮันน่าเตรียมจดข้อมูลที่ลูกค้าต้องการ“ไม่รู้สิครับ” ชายหน

ตั้งแต่กลับจากบ้านแม่ในคืนนั้น ริชาร์ดก็เอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่ในห้องนอน เขาครุ่นคิดอย่างหนัก ตั้งแต่แผนการแทรกซึมก็โดนจับได้อย่างไว ส่วนแผนการชิงตัวก็เหมือนว่าแม่เขาจะรู้อยู่ก่อนแล้ว ถึงได้ไปนั่งดักรออยู่แบบนั้น แถมยังรู้ทันเขาถึงแผนการที่จะไปดีลว่าที่เจ้าสาวไว้ล่วงหน้าอีกเขาแทบไม่สามารถทำอะไรได้เลย เหมือนเป็นเด็กเล็ก ๆ ที่กำลังวิ่งวนอยู่บนฝ่ามือแม่อย่างไรอย่างนั้นก็เอาเถอะ ใครเป็นคนเลี้ยงดูสั่งสอนเขามาล่ะ“ฮอตตี้ ผมควรทำยังไงดี”ริชาร์ดเงยศีรษะพิงโซฟานุ่มอย่างจนใจ ไม่ว่า จะทำอะไรก็ยิ่งเหมือนรัดตัวเขา และทำร้ายเมษาทางอ้อม เพราะทันทีที่เขากลับถึงบ้านคืนนั้น เขาก็ได้รับคลิปวิดีโอสั้น ๆ จากแม่ของเขาวิดีโอที่เมษากำลังยืนร้องไห้อย่างเงียบ ๆ พร้อมปาดน้ำตาที่ไหลมาไม่หยุด แม้ว่าจะเป็นเพียงคลิปสั้น ๆ ไม่ถึง 10 วินาที แต่ก็สร้างความทรมานใจให้เขาอย่างที่สุดเขาไม่สามารถรับรู้สาเหตุของความเสียใจนั้น ไม่สามารถปลอบโยนคนในโทรศัพท์มือถือได้เลย และนอกจากคลิปนั้น ยังมีข้อความเตือนการกระทำของเขาจากราเชลกำกับไว้อีกชายหนุ่มเลือกที่ค่อย ๆ ป

ก๊อก ก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูห้องทำงานของประธานบริษัท ไคล์ ดังขึ้น ก่อนจะปรากฏร่างเลขาสาวของมาดามราเชล“มาดามให้พามาส่งค่ะ” อิซาเบลเอ่ยขึ้นสิ้นเสียงพูด ริชาร์ดผุดลุกขึ้น เพื่อรอรับคนที่เขาอยากเจอมาตลอดสัปดาห์ เพราะนับตั้งแต่วันนั้น เขาก็จำต้องกลับบ้านคนเดียว ไม่สิ... มีคนกลับมากับเขาด้วย‘ลิเดีย ส่งแขก’ สิ้นคำพูดของแม่เขา ลิเดียก็เดินมาหาเขาทันที‘แม่...’ เขาร้องเรียกอีกฝ่ายอีกครั้งอย่างเว้าวอน‘อ่อ ถ้ากลับไปคนเดียวคงจะเหงาสินะ’ จู่ ๆ มาดามก็หันมาถาม ‘วินเซนต์ คุณกลับไปอยู่เป็นเพื่อนลูกสักพักก็แล้วกัน’อยู่ดี ๆ หวยก็ดันมาออกที่พ่อเขาซะอย่างนั้น วินเซนต์ได้แต่มองตาปริบ ๆ ‘ทำไมล่ะ’‘คิดว่า ฉันไม่รู้หรือไง ที่ลูกหนีฉันได้ตลอด มันก็เป็นเพราะคุณนั่นแหละ’ ราเชลมองตาขวาง ‘เพราะฉะนั้น ครั้งนี้ ไปอยู่กับลูกซะ’ใช่ คนที่เขาได้พากลับบ้าน คือ พ่อของเขาเอง อย่าคิดว่า พ่อเขาจะค้านแม่ได้ แค่แม่ปรายตาก็ปิดปากเงียบสนิทแล้ว เหอะ เหอะ...