Nobela ni กระดิ่งจันทร์

เซียวชิงเฟิงและฉินเจียวเยี่ยนได้แต่ตกตะลึงกับคำกล่าวนั้นของกู้เหวยด้วยสถานะของกู้เหวยคือบุตรชายคนโตสายตรงของจวนเจิ้นหย่วนโหว ได้รับตำแหน่งกู้ซื่อจื่อ ตั้งแต่วัยเยาว์ เรื่องการแต่งงานของซื่อจื่อแห่งจวนเจิ้นหย่วนโหวจึงเป็นเรื่องที่สำคัญและพิถีพิถันเป็นอย่างมากเพราะตระกูลที่จะมาเกี่ยวดองกับตระกูลแม่ทัพอย่างตระกูลกู้ย่อมต้องสามารถเกื้อกูลและสนับสนุนกู้เหวยในราชสำนักได้ นอกจากนี้ บุตรชายของกู้เหวยยังมีโอกาสที่จะได้เป็นกู้ซื่อจื่อ ขึ้นรับตำแหน่งครอบครองจวนเจิ้นหย่วนโหวต่อไปอีกด้วยแต่การที่กู้เหวยกล่าวว่า ตนไม่ต้องการจะแต่งงานนั้น กลับเป็นเหมือนการฉีกกระชากความหวังของคนทั้งตระกูลให้พังภินท์ หากซื่อจื่อสายตรงไร้ทายาทสืบทอด ตระกูลกู้มิต้องไปหวังพึ่งอนาคต เพื่อเชิดหน้าชูตากับตระกูลสายรองหรอกหรือ?นั่นมิเป็นการหมิ่นเกียรติตระกูลแม่ทัพที่มีอายุมานับร้อยปีหรือ?“ดะ เดี๋ยวก่อน...” ฉินเจียวเยี่ยนยกมือห้าม ความคิดของนางมึนงงสับสนไปหมด “ข้าเพียงแต่ให้ท่านรับผิดชอบลี่เอ๋อร์เพียงเท่านั้น นี่ท่านรังเกียจนางจนถึงขั้นปฏิเสธที่จะแต่งงานทั้งชีวิตเลยหรือ?”“ไม่ใช

“เยี่ยนเยี่ยน เหตุใดเจ้าจึงให้พวกข้านำอาหารและสุราเหล่านี้กลับมาด้วยเล่า?” เมิ่งลี่เอ่ยถามขึ้น เมื่อทุกคนขึ้นมาบนรถม้าของตำหนักบูรพากันครบแล้ว “สุราอาหารเหล่านี้ล้วนแต่มียาผสม ทานไม่ได้มิใช่รึ?”เมิ่งลี่และกู้เหวยต่างวางจานอาหารลงบนที่นั่งข้างตัว โดยที่กู้เหวยไม่ลืมที่จะรีบถอดเสื้อชั้นนอกกลับไปคลุมไหล่เปลือยของเมิ่งลี่อีกครั้ง นางทำได้เพียงก้มศีรษะขอบคุณ แล้วหันกลับไปมองสหายรักอย่างสงสัยเช่นเดียวกับทุกคน“ข้าก็ไม่ได้ตั้งใจนำมาให้ผู้ใดทาน เพียงแต่ต้องการนำกลับไปให้หมอหลวงของไท่จื่อตรวจดู เพื่อจะสามารถคิดค้นยาถอนขึ้นมาได้ต่างหากเล่า” ฉินเจียวเยี่ยนกล่าวพลางเชิดหน้าอย่างภาคภูมิใจในตนเอง ยกมือขึ้นเท้าเอว หันไปสบตาพระสวามีอย่างรอคำชม‘ชมหม่อมฉันสิเพคะ ว่าไท่จื่อเฟยของท่านพี่ปราดเปรื่องมากนัก...’มุมปากของเซียวชิงเฟิงกระตุกแผ่วเบาก่อเรื่องถึงเพียงนี้ ยังต้องการคำชมจากเขาอีกหรือ?“สร้างเรื่องจนเกิดข่าวลือว่า ไท่จื่อเสด็จไปหอนางโลม หากเสด็จพ่อมากล่าวโทษข้า ข้าจะบอกว่าเป็นเพราะเจ้า”ฉินเจียวเยี่ยน “...”‘แหน่ ไม่ชม แล้วยัง

“แล้วพวกเราจะออกไปอย่างไรดีเพคะ? เพื่อไม่ให้พวกเขาไหวตัวทัน” ฉินเจียวเยี่ยนถามขึ้น “เดิมที ตอนที่พวกข้าเข้ามา ทั้งข้าและลี่เอ๋อร์ต่างใส่ชุดบุรุษ แต่เมื่อกู้ซื่อจื่อหนีเข้ามาสมทบเช่นนี้ เขาจึงต้องสวมรอยเป็นลี่เอ๋อร์แทน ส่วนลี่เอ๋อร์จึงต้องกลายเป็นนางโลมต่างแดนของหออวี่หลิน”นี่ เจ้าเล่นพิเรนทร์สิ่งใด? ถึงกล้าให้คุณหนูรองเมิ่งแต่งตัวเป็นนางโลมหากเมิ่งหลี่ปู้ซ่างซูรู้เข้า ทั้งเจ้าและสหายได้โดนโทษโบยกันหลังลายเป็นแน่...เซียวชิงเฟิงยกมือขึ้นมานวดหว่างคิ้ว “ในเมื่อคุณหนูรองเมิ่งกลายเป็นนางโลมแล้ว ก็คงต้องออกไปเช่นนี้”ทั้งสามคนในห้องได้แต่สบตากัน แต่ยังไม่ทันได้ถามสิ่งใด เซียวชิงเฟิงก็ส่งสัญญาณเรียกหยางเซิงให้เข้ามา“ไปตามผู้ดูแลหออวี่หลินมา”“พ่ะย่ะค่ะ”หลังจากนั้น เซียวชิงเฟิงจึงหันไปมองเมิ่งลี่ ฉินเจียวเยี่ยนพอจะเดาแผนการของสวามีได้ลาง ๆ จึงรีบร้องบอก “ลี่เอ๋อร์ถอดชุดเจ้าให้กู้ซื่อจื่อใส่แทนเจ้าไป”“อา...” เมิ่งลี่ที่ยังมึนงง ประเดี๋ยวถูกคลุมด้วยชุดบุรุษ ประเดี๋ยวถอดชุดให้เหลือเพียงนางโลม แต่สองมือก็ว่องไว เปลื้องเสื้อชั้นนอกส่ง

“ข้าเจอสหายของข้าแล้ว พวกเจ้าออกไปเถิด” เซียวชิงเฟิงเอ่ยตัดบทด้วยน้ำเสียงราบเรียบ หากแต่เต็มไปด้วยอำนาจที่ไม่อาจขัดขืน แล้วหันไปส่งสัญญาณให้หยางเซิงและตงไฮ่ปิดประตู ยืนเฝ้าอยู่ตรงนั้นร่างสูงสง่าที่เพิ่งเข้ามาใหม่สาวเท้าย่างสามขุมเข้าไปใกล้ร่างแม่นางน้อยในชุดบุรุษอย่างคุกคาม โดยที่ฉินเจียวเยี่ยนก้าวถอยหลังจนแผ่นหลังพิงแอบไปกับหน้าต่างบานใหญ่มือหนาเอื้อมไปรั้งเอวบางเข้ามาแนบชิด ก้มใบหน้าคมคายเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มชืด “เอาล่ะ ไหนเจ้าลองเล่ามาสิว่า เหตุใดเจ้าจึงได้มาอยู่ที่นี่?”ฉินเจียวเยี่ยนกลืนน้ำลายลงคออย่างช้า ๆ ริมฝีปากเม้มแน่น‘แล้วข้าจะเริ่มเล่าอย่างไรดี?’‘จะบอกว่า ข้ามาที่นี่ เพื่อเรียนรู้ท่าทางยั่วยวนของนางโลมจากต่างแดนไปสอนนางโลมของเราอย่างนั้นรึ?’‘ท่านพี่ได้ตีข้าตายแน่…’มุมปากของไท่จื่อกระตุกรัว เมื่อรู้ว่าไท่จื่อเฟยคิดจะล้วงความลับทางการค้าของผู้อื่น และอีกอย่างที่นางคิดผิดคือ เขาไม่เคยคิดที่จะตีนางจนตาย แต่ถ้าหากเป็นทำอย่างอื่นกับน

เมิ่งลี่ “...”กู้เหวย “...”ใช่ พวกเขาลืมความจริงที่สำคัญที่สุดไป บัดนี้ พวกเขาต้องหาทางออกจากหออวี่หลินอย่างปลอดภัยให้ได้เสียก่อนด้วยตัวตนยามที่ฉินเจียวเยี่ยนและเมิ่งลี่เข้ามานั้น ทำให้ฉินเจียวเยี่ยนและกู้เหวยสามารถเดินออกไปได้อย่างไร้ปัญหา หากแต่เมิ่งลี่ในชุดนางโลมนี่สิ จะออกไปได้อย่างไร ไม่ให้ผิดสังเกต กอปรกับการล้อมหออวี่หลินของหลิงอี้ชวนแล้วด้วยจนถึงบัดนี้ พวกเขาทั้งสามคนยังได้ยินเสียงองครักษ์ตระกูลหลิงกระจายกำลัง เพื่อตามหาผู้บุกรุกคนนั้นอยู่เลย แม้ว่าเหตุการณ์จะดูปกติสุข แต่ลึก ๆ แล้ว ในใจของพวกเขาล้วนแต่ประหวั่นพรั่นพรึงด้วยเหตุที่ต่างกันเมิ่งลี่: ข้าจะถูกจับได้หรือไม่นะ? หากถูกจับได้ ข้าก็คงจะหมดโอกาสช่วยท่านอารองแล้วกู้เหวย: หากถูกจับได้ หลิงอี้ชวนก็อาจจะไหวตัวทัน แล้วรีบทำลายหลักฐานเป็นแน่แท้ฉินเจียวเยี่ยน: อืม ข้าถูกจับได้ ความก็จะถึงหูท่านพี่ ไม่แคล้วโดนท่านพี่ลงโทษจนลงจากเตียงไม่ได้อีกแน่ ๆทั้งสามต่างตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตนเอง จนกระทั่งได้ยินเสียงร้องอื้ออึงดังขึ้นที่หน้าหออวี่หลินอย่างตื่นเต้นตกใจ

“อุ๊บ!! แหวะ!!” ชิงเหลียนตั้งสติได้ก็รีบคายเนื้อปลารสหวานในปากทิ้งทันที นางทรุดตัวลงจากเก้าอี้ ใช้มือล้วงปาก หวังคายรสหวานที่ค้างอยู่ในปากออกมาจนหมด ไร้การวางมาดใด ๆ ของนางโลมสวยงามอีกต่อไป “แหวะ! แหวะ! แค่ก! แค่ก!”ทุกการกระทำของชิงเหลียนล้วนแต่ตกอยู่ในสายตาของฉินเจียวเยี่ยน เมิ่งลี่ และกู้เหวย ทั้งสามสบตากันอย่างมั่นใจในข้อสันนิษฐานของตน แต่เพื่อไม่ให้ผิดสังเกต พวกนางยังคงต้องแสดงละครต่อไป“อ่า แม่นางชิงเหลียน เจ้าคายอาหารอร่อยของข้าทิ้งด้วยเหตุใด? เอิ้ก” ฉินเจียวเยี่ยนแสร้งโมโห ขึ้นเสียง ตบโต๊ะอย่างไม่พอใจชิงเหลียนหันมามองด้วยดวงตาที่คลอน้ำตาจากการล้วงคอเพื่อให้อาเจียนเมื่อครู่ นางจึงตระหนักได้ว่า นางเสียอาการไปไม่น้อยเสียแล้ว “เอ่อ คุณชายเย่ ข้าน้อยแพ้เนื้อปลาเจ้าค่ะ หากทานเข้าไปแล้ว อาจจะเกิดอาการแพ้จนถึงชีวิตได้”“อึก อ้าวเหรอ อ่อ อ่อ” ฉินเจียวเยี่ยนพยักหน้าเข้าใจหงึกหงัก ทำให้ชิงเหลียนพรูลมหายใจที่สามารถกลบเกลื่อนพิรุธไปได้ “เช่นนั้น ก็มาลิ้มรสไก่ตุ๋นนี่แทนสิ เอิ้ก”ชิงเหลียน “!!!”“เอ่อ ข้าน้อยก็แพ้ไก่ด้วยเจ้าค่ะ กิ... กินแล้วจะมีผื

ปัก!! ปัก!! ปัก!!“อักกกก อ่าาาา มะ ไม่ไหววว อื้ออออ” หญิงสาวครวญคราง ปลายเท้าเหยียดจิกเกร็ง ก่อนจะกระตุกปลดปล่อยหยาดของเหลวออกมาอีกระลอก“แตกอีกแล้วนะ โม” กวินทร์เย้าเสียงอ่อน ก่อนจะจับข้อเท้าของอีกฝ่าย ชูขึ้นสูง แล้วรวบเข้าด้วยกัน“พะ พ่อทำอะไรคะ อ๊ะ” ร่างบางถามด้วยความสงสัย ก่อนจะรู้คำตอบในวินาทีถัดมากวินทร์รวบสองข้อเท้า แล้วกดลงมาทางข้างหนึ่ง ส่งผลให้ร่างบางพลิกตะแคงอวดบั้นท้ายงามงอนแต่นั่นยังไม่สามารถทำให้เขาพอใจได้ กวินทร์สอดมือไปใต้เอวบาง ก่อนจะหมุนมือพลิกร่างเล็กให้คุกเข่า แล้วนอนคว่ำไปกับเตียง โดยที่แกนกายของเขายังคงฝังร่างอยู่แบบนั้นเพียะ“โอ๊ยยยยย” โมนาร้องลั่น เมื่อถูกมือหนาฟาดก้นขาว ๆ ไปหนึ่งที “เดี๋ยวนี้ พ่อกล้าตีโมแล้วเหรอคะ”“ก็ก้นเรามันน่าตีนี่” เสียงทุ้มกลั้วหัวเราะ “ไม่ใช่แค่ก้นนะ อย่างอื่นก็น่าตี”ปัก!! ปัก!! ปัก!!“อ่ะ อ่าาาา” ว่าแล้ว สะโพกก็เด้งกระแทกเข้าใส่อีก 2 - 3 ที“มามะ มาให้พ

กวินทร์เหม่อมองเพดานสีขาวที่แสงแดดยามสายส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา หลังจากที่กดส่งข้อความไปลางานกับเลขาส่วนตัวภาพในอดีตไหลวนเข้ามาจนดูเหมือนเพิ่งตื่นจากฝันเขารู้สึกได้ถึงเสียงลมหายใจจากคนใกล้ตัวที่กำลังหลับสนิท ดวงหน้าหวานหลับพริ้ม เรือนร่างเปลือยเปล่าใต้ผ้าห่มผืนหนาที่ปรากฏรอยจูบทั่วเนินอกจริง ๆ ก็ไม่ใช่แค่เนินอกหรอกปกติ โมนาเป็นคนตื่นเช้า มักจะเตรียมอาหารเช้าไว้ให้เขาทุกวัน หากแต่วันนี้ สาวเจ้ายังคงนอนหลับสนิทก็ไม่แปลก เพราะหลังจากที่เขาขอเธอแต่งงานเมื่อคืน เขาก็พาโมนาดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ต่ออีกหลาย ๆ รอบจนเธอแทบสำลักความสุขคาตอของเขากว่ากวินทร์จะปล่อยให้เธอได้นอนก็เกือบรุ่งสางชายหนุ่มยันศอกขึ้น เพื่อมาพิศมองว่าที่เมียสาวหมาด ๆ พลางนึกถึงค่ำคืนร้อนแรงที่เพิ่งผ่านไปทั้งเขาและเธอร่วมรักกันบนโซฟา สลับกันอยู่บนบ้างล่างบ้าง ก่อนจะเปลี่ยนสถานที่ตามสถานการณ์ ทั้งกดเข้ากับกำแพง บนเคานเตอร์ในห้องครัว ริมระเบียงบันได ก่อนจะมาจบลงบนเตียงอีกหลายยกมือหนาเลื่อนไปกระตุกผ้าห่มที่บดบังทัศนียภาพสวยงามให้ร่วงหล่นไปอีกทาง สายตาคมพิศมอ

“มะ ไม่ไหวค่ะ อ่ะ อ่าาา” หญิงสาวพยายามกดสะโพกขึ้นขย่มตอ หากแต่ความคับแน่นที่ตราตรึงอยู่อย่างนั้น ไม่เอื้ออำนวยให้เธอขยับได้อย่างที่หวัง“งั้นให้พ่อช่วยนะ”ปัก!! ปัก!! ปัก!!“อ่ะ อ่า อ๊ะ พ่อคะ อื้ออออออ” ร่างบางได้แต่ครางเสียงหวิว เมื่อมือหนากระชับเข้าที่แก้มก้นงอน ๆ ก่อนจะออกแรงยกกระแทกกระทั้น บดเบียดลำกายเข้าฝังในร่างของเธออย่างต่อเนื่องตับ!! ตับ!! ตับ!!เสียงลามกดังขึ้นอย่างเป็นจังหวะ หยาดของเหลวสาดกระเซ็นไปทั่วบริเวณจุดเชื่อมต่อหากแต่ท่วงท่าที่ไม่เอื้ออำนวย ทำให้กวินทร์ต้องยันกายลุกขึ้นนั่ง ดันให้ร่างบางในอ้อมแขนนั่งคร่อมอยู่บนตัก สองขาเรียวพาดผ่านไปทางด้านหลังปัก!! ปัก!! ปัก!!จุ๊บ จ๊วบ จ๊วบกวินทร์ก้มหน้ามามอบจุมพิตร้อนแรงให้แก่คนในอ้อมแขน สองลิ้นตวัดแลกกันนัวเนีย ท่ามกลางเสียงอัดกระแทกที่เร่าอารมณ์บริเวณช่วงล่าง“อ่ะ อ่า พ่อ อืมมมมม” โมนาผละริมฝีปากออกมาหายใจ ก่อนจะประกบจูบดูดดื่มอีกครั้ง สองแขนเรียวยกขึ้นคล้องคอ รั้งอีกฝ่ายให้ลงมาแนบชิดกันมากยิ่งขึ้น

ปัก!! ปัก!! ปัก!!สะโพกสอบเร่งจังหวะระรัว หวังทะยานไปแตะขอบฟ้าอันใกล้นี้ก่อน เช่นเดียวกับหญิงสาวที่ก้มหน้าก้มตา ตั้งอกตั้งใจครูดริมฝีปากบางไปมา สร้างความเสียวสะท้านจนเกินกว่าจะห้ามใจปึก!! ปึก!! ปึก!!“อึกกกก โอ้ววววววว” สะโพกสอบเด้งสูงขึ้นจากเตียง ปลายเท้าจิกเกร็ง เมื่อปลดปล่อยความสุขให้ล้นทะลักเข้าโพรงปากของอีกฝ่ายจนหมดศีรษะเล็กได้รูปถูกฝ่ามือหนากดลงแนบชิดกับลำกาย เพื่อทะยานความสุขจนล้นปรี่ น้ำนมสีขาวขุ่นไหลลงคอจนเธอแทบสำลัก ก่อนที่จะค่อย ๆ ปล่อยมือให้เธอได้เงยหน้าขึ้นมาหายใจ“ป้อนนมให้โมซะเยอะเลยนะคะ พ่อ” โมนาเอ่ยแซวยิ้ม ๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบทิชชูเปียกที่หัวเตียงมาเช็ดทำความสะอาดแกนกายที่เลอะคราบของเหลวไปทั่วให้อย่างอ่อนโยน“ก็พ่อไม่ได้กินนมโมมาตั้งหลายวัน ซี้ดดดดด” เสียงครางสุดท้ายดังขึ้น เมื่อมือเล็กเช็ดบนปลายหัวหยักอย่างหยอกเย้า“หลายวันที่ไหนคะ อย่าคิดว่า โมไม่รู้นะ” หญิงสาวมองค้อน ก่อนจะโยนทิชชูในมือทิ้ง แล้วแกะถุงยางอนามัยชิ้นใหม่ออกมา “ตอนโมหลับ พ่อแอบดูดนมโมไปตั้งหลาย

ดวงตากลมโตค่อย ๆ เปิดกว้าง แพขนตาหนากะพริบถี่ขึ้น ทั่วร่างผ่อนคลายจากความเมื่อยล้าด้วยพิษไข้ที่ทรมานตัวเธอมานานหลายวันโมนาบิดตัวไปมา เพื่อทดสอบอาการฟื้นไข้ของตัวเอง ก่อนที่มือบางจะปัดไปโดนผิวกายของใครอีกคนที่นอนร่วมเตียง“พะ พ่อ” โมนาเรียกเบา ๆ ก่อนจะเห็นว่า อีกฝ่ายยังคงนอนหลับสนิท ลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอร่างบางจึงยันตัวขึ้น เพื่อมองใบหน้าของชายหนุ่มให้เต็มตาช่วงเวลาที่เธอไม่สบาย กวินทร์ได้ดูแล เช็ดตัว และป้อนยาให้เธอเป็นอย่างดี สร้างความซึ้งใจ จนเธออยากจะตอบแทนเขาหนัก ๆ หลาย ๆ ทีโมนาลุกขึ้นนั่ง จึงได้เห็นว่า ตัวเธอมีเพียงเสื้อสีขาวตัวใหญ่ของกวินทร์เท่านั้น ไม่มีชุดชั้นในใด ๆ ให้รำคาญสายตาของคนที่มองมาอย่างเขาเลยหญิงสาวได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอา พลางถอนหายใจ ที่แม้ว่า เขาจะเอาเธอในช่วงที่เธอกำลังไม่สบายไม่ได้ หากแต่การได้ลูบ ๆ คลำ ๆ หรือมองเห็นเนื้อตัวเธอบ้างก็ยังดีโมนาลุกขึ้นคลานเข่าลงไปที่ช่วงล่างของอีกฝ่าย ก่อนจะดึงผ้าห่มผืนหนาให้พ้นเรือนกายกำยำ จึงทำให้เห็นความจริงที่ซุกซ่อนอยู่“แปลว่า ที่ให้โมใส่เ

สวบบบบบบ“อื้อออออออ” สองเสียงครางออกมาแทบจะพร้อม ๆ กัน เมื่อลำกายหนาเสียดแทงเข้าไปในโพรงปากทั้งดุ้น ความร้อนภายในจากพิษไข้ ทำเอากวินทร์ต้องร้องครางในใจทำไมมันฟินแบบนี้?!เขาเองก็ไม่ได้มีรสนิยมในการรังแกคนป่วย หากแต่เรือนร่างของโมนาในยามป่วยไข้กลับดูยั่วยวน และกระตุ้นเพลิงสวาทให้เขาหลงระเริงมากกว่าในยามปกติปลายลิ้นเล็กพยายามตวัดไล้ไปตามท่อนเอ็นอย่างอ่อนแรงราวกับเด็กไร้เดียงสา ทำเอาร่างสูงนึกย้อนไปถึงครั้งแรก ๆ ที่เขาให้โมนาอมแท่งหนาให้ความรู้สึกประทับใจในครั้งแรกนั้น ได้กลับมาอีกครั้ง...“อึกกกกก อื้ออออออ” โมนาครางในลำคอ เมื่อรู้สึกถึงสะโพกสอบที่เริ่มขยับไปมา สองมือหนาเอื้อมมาจับศีรษะเธอไว้แน่นกวินทร์โยกสะโพกเข้าออกโพรงปากนั้นช้า ๆ ทุกครั้งของการเลื่อนออก ปลายลิ้นร้อนก็จะลากไล้ผ่านตั้งแต่โคนจนสุดปลายด้าม ก่อนจะรูดกลับเข้าไปใหม่ ซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น ก่อนที่กวินทร์จะเร่งเครื่องเด้าสะโพกเข้าออกอย่างแรงด้วยความทนไม่ไหวตับ!! ตับ!! ตับ!!“อักกกกก” ปลายนิ้วของโมนาจิกลงบนเอวสอบที่เด้า

ชายหนุ่มสะดุ้งไปกับประโยคนั้นใช่ เขาฝากแม่มาบอกผู้หญิงคนนั้น แต่ใครจะไปคิดล่ะว่า ผู้หญิงคนนั้นจะกลายเป็นคนที่เขารักสุดใจตรงหน้าแค่ทำให้เธอโกรธ เขายังไม่กล้าเลย นับประสาอะไรจะไปกลั่นแกล้งให้เธอรู้สึกทรมานเหมือนตกนรกทั้งเป็น“ตกนรกสวาทไง ที่รัก” สัญชาตญาณความเป็นเสือผู้หญิงทำงานอย่างเร่งด่วน พร้อมมือหนาที่ประคองกอดอยู่ด้านหลังก็รูดซิปชุดเจ้าสาวอย่างรู้หน้าที่ ทำให้ชุดเกาะอกหล่นลงตามแรงโน้มถ่วง พอดีกับที่หญิงสาวยันตัวห่างจากชายหนุ่ม เผยให้เห็นเนินอกอวบเปลือยเปล่าเต็มสองตา“อ๊ะ ว้าย” เมษารู้สึกเหมือนโลกหมุน เพราะคนข้างล่างจัดการพลิกตัวให้เธอลงมานอนแผ่บนเตียงแทน ขณะที่อีกมือก็ดึงเกาะอกลงมา ก่อนจะก้มลงฝังหน้าที่ร่องอกเธออย่างคิดถึง“อึก อ๊ะ อื้อ~”มือหนาขยำอกอวบอย่างคิดถึง พร้อมดันให้เต้านุ่มสู้กับหน้าของตนเอง“หอมจัง” ชายหนุ่มสูดความหอมจากตัวหญิงสาวเข้าเต็มปอด กลิ่นที่เขาคิดถึงอย่างที่สุด พลางเบียดแทรกกายเข้าระหว่างกลางเรียวขางามภายใต้กระโปรงหนานิ้วซุกซนเริ่มขยับมาบี้ยอดอกจนค่อย ๆ แ

ริชาร์ดนั่งรถคันหรูมากับเอวามาอย่างเงียบ ๆ ก่อนที่รถจะเคลื่อนเข้าสู่บริเวณคฤหาสน์ของแม่ของเขา เมื่อรถจอดสนิท ชายหนุ่มก็ก้าวขายาว ๆ เดินลิ่วไปที่ห้องของตัวเองทันที เพราะทราบมาจากวินเซนต์แล้วว่า ราเชลจัดห้องนอนของเขาเป็นห้องหอร่างสูงก้าวเท้าเดินนำไปอย่างไม่ไยดีเจ้าสาว ในใจเอาแต่นับเวลาถอยหลังให้ครบ 2 ชั่วโมง ก่อนที่จะได้เจอใครบางคน ขณะที่เขาจะก้าวไปถึง เสียงบิดาที่ก้าวตามมาติด ๆ เรียกไว้ก่อน“ริชาร์ด”“มีอะไรครับ พ่อ” ชายหนุ่มหยุดเดินแล้วหมุนตัวมามองบิดาที่ก้าวตามมา ทั้งคู่หยุดยืนที่หน้าบันไดกว้าง“มากับพ่อแปบหนึ่ง” วินเซนต์คว้ามือบุตรชาย ลากเข้าห้องทำงานที่อยู่ข้าง ๆ ก่อนจะปิดประตูลงอย่างเงียบเชียบ“เรื่องหนูเอวาน่ะ” พ่อของเขาเกริ่นขึ้น เมื่อเห็นลูกชายยังนิ่งเงียบ เขาจึงเอ่ยต่อ “เธอเป็นลูกสาวเพื่อนพ่อเอง แม่เธอเป็นคนไทยเพิ่งเสียได้ไม่นาน ยังไงก็ใจดีกับเธอหน่อย”“...” ริชาร์ดไม่ตอบรับคำใด เขาได้แต่นิ่งเงียบ“พ่อรู้ว่า แกน่ะโกรธแม่เขาที่ไม่เข้าใจแกเลย แต่หนูเอ

เสียงเพลงสากลหวาน ๆ ดังคลอขับกล่อมคนในงานที่พูดคุยทักทายกันอย่างยินดีกับคู่บ่าวสาวในพิธีมงคลสมรส เจ้าบ่าวร่างสูงในชุดสูทสีขาวยืนต้อนรับแขกอยู่ที่หน้างาน โดยมีวินเซนต์และราเชลคอยยืนประกบหลังจากวันนั้น ก็ไม่มีทีมงานออแกไนซ์หน้าไหนเข้ามาติดต่ออีกเลย จนเขาได้ทราบจากเบนจามินว่า มาดามราเชลจัดการเลือกทุกอย่างเองเสร็จสรรพ แต่ก็ช่างเถอะ เขาไม่ได้สนใจไยดีอะไรอยู่แล้วงานแต่งในวันนี้ มันก็เป็นแค่หน้าที่หนึ่งที่เขาตั้งใจทำให้มันเสร็จ ๆ ไป เพื่อรอเจอหน้าร่างบางที่เขาไม่เจอมานานนับ 2 เดือนตั้งแต่วันที่แม่ริบคนรักของเขาไป“ทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อย” เสียงมารดาเขากระซิบแผ่วเบา“ผมก็ยิ้มให้แม่ได้เท่านี้แหละ” ชายหนุ่มกระซิบตอบกลับ ก่อนจะยกยิ้มฝืน ๆแม่ของเขาตัดสินใจเปลี่ยนรูปแบบงานแต่งใหม่ โดยให้มาทำพิธีที่โบสถ์แถวชานเมือง ใกล้คฤหาสน์ของพวกท่าน ส่วนแขกเหรื่อก็เชิญแต่คนสนิทไม่กี่สิบคนเท่านั้น ก่อนจะไปจัดงานเฉลิมฉลองพิธีมงคลสมรสที่โรงแรมหรูกลางเมืองในอีก 2 วันข้างหน้า“แล้วผมจะได้เจอเมย์ตอนไหนครับ แม่”“หลังเสร็จเข

ก๊อก ก๊อก ก๊อกเบนจามินเปิดประตูห้องทำงานเข้ามา หลังจากที่เคาะประตูขออนุญาต“คุณลิเดียพาทีมออแกไนซ์งานแต่งงานมาแล้วครับ”ลิเดียเดินเข้ามาในห้อง พร้อมทีมงานอีก 3 – 4 คน ริชาร์ดจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงาน ผายมือเชิญทุกคนนั่งที่ชุดโซฟารับแขก“สวัสดีครับ คุณริชาร์ด” โรเบิร์ต หัวหน้าทีมออแกไนซ์ยื่นมือมาทักทาย“สวัสดีครับ”“นี่ ทีมงานของผมครับ ฮันน่า นาตาลี และเจคอป ครับ” โรเบิร์ดผายมือแนะนำลูกทีมไปทีละคน ริชาร์ดกวาดสายตาทักทายผ่าน ๆ โดยเมินสายตายั่วยวนของนาตาลีไปอย่างไม่ใส่ใจ“ครับ” ชายหนุ่มรับคำสั้น ๆ“เอ่อ งั้นเราเริ่มกันเลยนะครับ” โรเบิร์ตเปิดบทสนทนา เมื่อเห็นว่าริชาร์ดตอบกลับสั้น ๆ “คุณริชาร์ดอยากได้ธีมงานประมาณไหนครับ”“ไม่รู้สิครับ”“เอ่อ เป็นแบบ Vintage แบบ Minimal หรือแบบเรียบหรูดีครับ” หัวหน้าทีมลองให้ตัวเลือกหลาย ๆ แบบ โดยมีฮันน่าเตรียมจดข้อมูลที่ลูกค้าต้องการ“ไม่รู้สิครับ” ชายหน

ตั้งแต่กลับจากบ้านแม่ในคืนนั้น ริชาร์ดก็เอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่ในห้องนอน เขาครุ่นคิดอย่างหนัก ตั้งแต่แผนการแทรกซึมก็โดนจับได้อย่างไว ส่วนแผนการชิงตัวก็เหมือนว่าแม่เขาจะรู้อยู่ก่อนแล้ว ถึงได้ไปนั่งดักรออยู่แบบนั้น แถมยังรู้ทันเขาถึงแผนการที่จะไปดีลว่าที่เจ้าสาวไว้ล่วงหน้าอีกเขาแทบไม่สามารถทำอะไรได้เลย เหมือนเป็นเด็กเล็ก ๆ ที่กำลังวิ่งวนอยู่บนฝ่ามือแม่อย่างไรอย่างนั้นก็เอาเถอะ ใครเป็นคนเลี้ยงดูสั่งสอนเขามาล่ะ“ฮอตตี้ ผมควรทำยังไงดี”ริชาร์ดเงยศีรษะพิงโซฟานุ่มอย่างจนใจ ไม่ว่า จะทำอะไรก็ยิ่งเหมือนรัดตัวเขา และทำร้ายเมษาทางอ้อม เพราะทันทีที่เขากลับถึงบ้านคืนนั้น เขาก็ได้รับคลิปวิดีโอสั้น ๆ จากแม่ของเขาวิดีโอที่เมษากำลังยืนร้องไห้อย่างเงียบ ๆ พร้อมปาดน้ำตาที่ไหลมาไม่หยุด แม้ว่าจะเป็นเพียงคลิปสั้น ๆ ไม่ถึง 10 วินาที แต่ก็สร้างความทรมานใจให้เขาอย่างที่สุดเขาไม่สามารถรับรู้สาเหตุของความเสียใจนั้น ไม่สามารถปลอบโยนคนในโทรศัพท์มือถือได้เลย และนอกจากคลิปนั้น ยังมีข้อความเตือนการกระทำของเขาจากราเชลกำกับไว้อีกชายหนุ่มเลือกที่ค่อย ๆ ป

ก๊อก ก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูห้องทำงานของประธานบริษัท ไคล์ ดังขึ้น ก่อนจะปรากฏร่างเลขาสาวของมาดามราเชล“มาดามให้พามาส่งค่ะ” อิซาเบลเอ่ยขึ้นสิ้นเสียงพูด ริชาร์ดผุดลุกขึ้น เพื่อรอรับคนที่เขาอยากเจอมาตลอดสัปดาห์ เพราะนับตั้งแต่วันนั้น เขาก็จำต้องกลับบ้านคนเดียว ไม่สิ... มีคนกลับมากับเขาด้วย‘ลิเดีย ส่งแขก’ สิ้นคำพูดของแม่เขา ลิเดียก็เดินมาหาเขาทันที‘แม่...’ เขาร้องเรียกอีกฝ่ายอีกครั้งอย่างเว้าวอน‘อ่อ ถ้ากลับไปคนเดียวคงจะเหงาสินะ’ จู่ ๆ มาดามก็หันมาถาม ‘วินเซนต์ คุณกลับไปอยู่เป็นเพื่อนลูกสักพักก็แล้วกัน’อยู่ดี ๆ หวยก็ดันมาออกที่พ่อเขาซะอย่างนั้น วินเซนต์ได้แต่มองตาปริบ ๆ ‘ทำไมล่ะ’‘คิดว่า ฉันไม่รู้หรือไง ที่ลูกหนีฉันได้ตลอด มันก็เป็นเพราะคุณนั่นแหละ’ ราเชลมองตาขวาง ‘เพราะฉะนั้น ครั้งนี้ ไปอยู่กับลูกซะ’ใช่ คนที่เขาได้พากลับบ้าน คือ พ่อของเขาเอง อย่าคิดว่า พ่อเขาจะค้านแม่ได้ แค่แม่ปรายตาก็ปิดปากเงียบสนิทแล้ว เหอะ เหอะ...