Novels by กระดิ่งจันทร์

ในขณะที่หนิงกุ้ยเฟย ฉินเจียวเยี่ยน และหลี่ชิงหงเร่งก้าวเท้าเข้าไปในห้องบรรทมภายในตำหนักมู่ตานเตี้ยน บรรดานางกำนัลได้จัดการเก็บกวาดทำความสะอาดเรียบร้อยหมดแล้ว แม้ว่ายังจะมีกลิ่นคาวเลือดลอยอบอวลหลงเหลืออยู่บางเบาดวงตาของทั้งสามคนเข้มขึ้น เมื่อเห็นว่าจวงเต๋อเฟยกำลังยกถ้วยยาขับเลือดขึ้นดื่ม โดยที่ซิงเหยาคุกเข่าอยู่ข้างเตียง“อย่า!!” สามนางต่างร้องประสานเสียง เป็นหนิงกุ้ยเฟยที่เดินนำอยู่ด้านหน้ารีบสาวเท้าไปปัดถ้วยยานั้นจนตกแตกข้างเตียงเพล้ง!! ถ้วยยาแตกกระจายเช่นเดียวกับยาน้ำสีน้ำตาลที่สาดกระเซ็นไปทั่ว“หนิงกุ้ยเฟย!!” ซือหมัวมัวร้องอุทานด้วยความตกใจ เมื่อเห็นพระสนมที่ยศสูงกว่าก้าวเข้ามาทำเช่นนี้กับเจ้านายของตน “เหตุใดท่านจึงขัดขวางมิให้จวงเต๋อเฟยดื่มยาขับเลือดกันเพคะ?”“เอ่อ.. ไม่ คือ...” หนิงกุ้ยเฟยไม่รู้จะอธิบายอย่างไร เพราะนางปักใจเชื่อตามคำวิเคราะห์ไปแล้วว่า อย่างไรก็ดียาถ้วยนี้ย่อมมีปัญหาอย่างแน่นอน“หนิงกุ้ยเฟย...” ใบหน้าซีดเผือดของจวงเต๋อเฟยช้อนมองด้วยความสงสัย ก่อนที่นางจะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด “อ๊ะ โอ๊ย! ท้องของข้า ข้าปวดเหลือเกิน อ๊า

“ยาขับเลือดของจวงเต๋อเฟยยังไม่เสร็จอีกหรือเจ้าคะ?” เสียงนางกำนัลนามว่า ซิงเหยา ประจำตำหนักมู่ตานเตี้ยนถามขึ้น ในขณะที่โผล่หน้ามาที่ห้องยาหลวงหมอหลวงที่มีหน้าที่ต้มยาให้แก่พระสนมเงยหน้าขึ้นมามองหน้าซิงเหยา ก่อนจะพยักหน้า เมื่อเห็นว่าเป็นนางกำนัลของจวงเต๋อเฟยจริง ๆ “ใกล้จะเสร็จแล้ว”ยาสีน้ำตาลเข้มจนเกือบดำในหม้อดินเผาถูกเคี่ยวด้วยไฟอ่อน ๆ จนกระทั่งงวดได้ที่ หมอหลวงจึงนำยามากรองด้วยผ้าละเอียดหลายชั้น เพื่อแยกกากสมุนไพรออกให้หมด ให้เหลือเพียงน้ำยาที่ใสและปราศจากสิ่งเจือปนหมอหลวงใช้ทัพพีที่ทำจากเงินคนยาอีกครั้งหนึ่ง เพื่อให้ยาเข้ากันดีและมีอุณหภูมิที่สม่ำเสมอ แล้วจึงเทใส่ถ้วย ใช้กระดาษชุบน้ำหมาด ๆ ปิดทับลงบนปากถ้วยยา จากนั้นใช้เชือกที่ทำจากเส้นไหมมัดปากถ้วยยาและพันรอบตัวถ้วยให้แน่นหนาสุดท้ายจึงใช้ขี้ผึ้งสีแดงหยอดลงบนปมเชือกที่มัดไว้ แล้วประทับด้วยตราประทับประจำตัวของหมอหลวงผู้ปรุงยา“เอาล่ะ เจ้าจงรีบนำไปถวายจวงเต๋อเฟยให้ดี อย่าให้เกิดความผิดพลาดได้โดยเด็ดขาด!”“เจ้าค่ะ ท่านหมอหลวง” ซิงเหยาก้าวเข้าไปใกล้แล้วยกถาดไม้ที่มีถ้วยยาขึ้นมา “จวงเต๋อเฟย

ด้านหน้าตำหนักมู่ตานเตี้ยนนั้น บรรดานางกำนัลและขันทีต่างวิ่งเข้าวิ่งออกอย่างวุ่นวาย ท่ามกลางเสียงร้องอย่างกระสับกระส่ายของจวงเต๋อเฟยที่เล็ดลอดออกมาจากห้องบรรทมเป็นระยะ ๆซือหมัวมัว คนสนิทของจวงเต๋อเฟยมีสีหน้าเคร่งขรึมและสั่งการอย่างรวดเร็ว “รีบไปต้มยาสมุนไพรตำรับที่สาม และน้ำแกงไก่สำหรับขับเหงื่อ”สิ้นเสียงของซือหมัวมัว ความวุ่นวายก็ดังขึ้นอีกครั้ง ในขณะที่ภายในตำหนักก็มีความวุ่นวายไม่ต่างกัน หมอตำแยได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ เมื่อเห็นจวงเต๋อเฟยจิกมือจนเลือดไหล นางพยายามปลอบประโลมให้พระสนมตั้งสติอยู่เสมอ แต่ก็ดูเหมือนว่านางจะไม่มีสติมากพอจะรับฟังคำพูดนั้นแล้ว“จวงเต๋อเฟย... ได้โปรดทำใจให้สบายเพคะ” หมอตำแยกล่าวขึ้นอย่างแผ่วเบา แต่จวงเต๋อเฟยก็ยังคงกรีดร้องออกมา“กรี๊ด!!” เสียงกรีดร้องอย่างทรมาน ทำให้ทุกคนที่ยืนรออยู่ด้านนอกอดที่จะรู้สึกใจหายไม่ได้ โดยเฉพาะขบวนจากตำหนักเฟิ่งอี๋กงที่เพิ่งจะเดินทางมาถึงเสียงกรีดร้องของจวงเต๋อเฟยทำให้ฉินเจียวเยี่ยนอดขมวดคิ้วไม่ได้‘ยามนั้นข้ากรีดร้องดังเพียงนี้หรือไม่น

หลังจากวันนั้น ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายไปสืบความตามทางที่ตนถนัด เซียวชิงเฟิงสั่งให้ตงไฮ่ส่งคนเข้าไปสอดแนมทุกคนในตระกูลหลู่อย่างใกล้ชิด และคอยรายงานอย่างต่อเนื่องในขณะที่หนิงกุ้ยเฟยเองก็สั่งให้นางกำนัลและขันทีคนสนิทคอยจับตาดูคนในตำหนักชุ่ยหลิวเก๋อของหลู่ซูเฟยและคนของตำหนักมู่ตานเตี้ยนของจวงเต๋อเฟยด้วยเช่นกันส่วนหลี่ชิงหงก็กลับไปทำงานที่โรงน้ำชาเชิ่งเยี่ยนเกอตามปกติ เพื่อคอยจับตาดูว่า เซี่ยหมิงลี่ หลินจือฮุ่ยและหวังจิ้งถิงกลับมาใช้บริการอีกหรือไม่หากแต่สิ่งที่ทำให้นางประหลาดใจก็คือเซียวชิงฉีที่แวะเวียนขอมาร่วมโต๊ะทานชาบูด้วยแทบจะวันเว้นวัน จนตอนหลังก็แทบจะเป็นการร่วมโต๊ะมื้อเย็นทุกวันภายใต้ข้ออ้างที่ว่ามาสอบถามความคืบหน้าของฮูหยินทั้งสามวันเวลาล่วงผ่านไปท่ามกลางความตึงเครียดของทุกคน จนกระทั่งอายุครรภ์ของจวงเต๋อเฟยล่วงเข้าเดือนที่เก้า เหล่าหมอหลวงและหมอตำแยคาดการณ์ว่าไม่เกินวันนี้หรือพรุ่งนี้ก็น่าจะถึงกำหนดประสูติสายเลือดมังกรฉินเจียวเยี่ยนจึงได้ชักชวนหลี่ชิงหงมาเข้าเฝ้าหนิงกุ้ยเฟยด้วยกัน โดยใช้บุตรชายอย่างเซียวชิงเจ๋อเป็นข้ออ้าง ในขณะที่เซียวชิงเฟิงแ

ฉินเจียวเยี่ยนนึกสะท้อนในอก สองมือกุมมือของพระสวามีแน่นราวกับต้องการส่งกำลังใจ เพราะตั้งแต่ที่ทราบความทั้งหมด เขาเอาแต่นิ่งเงียบจนนางนึกกังวล “เหนียงเหนียงต้องการจะบอกว่า ชุยเสียนเฟยสิ้นพระชนม์เพราะเสียเลือดในตอนคลอดใช่หรือไม่เพคะ?”หนิงกุ้ยเฟยพยักหน้า “ข้าจำได้เพียงเท่านี้ ส่วนสาเหตุที่ว่ามิมีผู้ใดสงสัยเลยหรือว่านางจะถูกลอบทำร้าย เพราะตั้งแต่ที่นางเริ่มตั้งครรภ์ หมอหลวงหลายคนก็ได้ทูลต่อฝ่าบาทตลอดว่าร่างกายของชุยเสียนเฟยนั้นไม่แข็งแรง กอปรกับการคลอดลูกที่ราวกับก้าวเท้าข้างหนึ่งสู่ยมโลก การที่นางเสียเลือดมากเกินไปจึงพอเข้าใจได้”“นอกจากนี้ หมอหลวง หมอตำแย และนางกำนัลที่เข้าไปช่วยทำคลอดให้ชุยเสียนเฟยก็ล้วนแต่เป็นคนของนางทั้งสิ้น การลอบทำร้ายจากผู้อื่นจึงแทบจะเป็นไปไม่ได้”ทุกคนต่างจมอยู่กับความคิดของตนเอง ใคร่ครวญหาช่องโหว่ของแผนการนี้อย่างลึกซึ้ง‘สาเหตุของการเสียชีวิตคือเสียเลือดมากเกินไป...’‘ชุยเสียนเฟยเป็นที่รักของฝ่าบาทมากเพียงนั้น จะไม่บำรุงร่างกายให้แข็งแรงพร้อมสำหรับตั้งครรภ์

ฉีอ๋องลุกขึ้นประสานมือตรงหน้า “หมู่เฟย ลูกเองก็อยู่ในสถานที่เกิดเหตุพ่ะย่ะค่ะ ทุกสิ่งที่แม่นางหลี่เล่ามาล้วนแต่เป็นเรื่องจริงพ่ะย่ะค่ะ”หนิงกุ้ยเฟยหรี่ตาลงอย่างไม่ชอบใจเท่าใดนักที่เห็นบุตรชายแสดงตนเข้าข้างคนนอกอย่างชัดเจนเพียงนี้“หนิงกุ้ยเฟยจะไม่เชื่อคำกล่าวของหม่อมฉันก็ได้เพคะ แต่หม่อมฉันขอทูลรายละเอียดเพิ่มเติมอีกส่วน” หลี่ชิงหงเว้นวรรคหายใจ “ทั้งสี่นางกล่าวอย่างชัดเจนว่าตั้งใจจะลงมือกับจวงเต๋อเฟยด้วยวิธีการเดียวกับที่ทำต่อชุยเสียนเฟย และในครั้งนี้จะโยนความผิดทั้งหมดให้แก่หนิงกุ้ยเฟยเพคะ ไม่เพียงเท่านี้ ห้องรับรองที่พวกนางจองและสนทนาแผนการนี้ก็ล้วนแต่ใช้ชื่อของท่านในการจองทั้งสิ้น”หลี่ชิงหงเงียบไปอีกนิด “หากสืบสวนให้ดี นามของพระองค์ปรากฏในโรงน้ำชาของหม่อมฉัน มีการสนทนาแผนร้ายกันเช่นนั้น มิหนำซ้ำ พระนางก็ยังทูลขอฝ่าบาทเสด็จออกจากวังหลังในวันนั้นด้วยมิใช่หรือเพคะ?”หนิงกุ้ยเฟย “!!!”“เพียงเท่านี้ก็ชัดเจนแล้วว่าพวกนางหมายมั่นที่จะโยนความผิดให้แก่พระนางทั้งสิ้น ไม่เพียงเท่านี้ หากเกิดเหตุจวนตัว หม่อมฉันเชื่อว่า ฮูหยินทั้งสามนางนั้นก็พร้อมใจที่จะอ้า

ปัก!! ปัก!! ปัก!!“อักกกก อ่าาาา มะ ไม่ไหววว อื้ออออ” หญิงสาวครวญคราง ปลายเท้าเหยียดจิกเกร็ง ก่อนจะกระตุกปลดปล่อยหยาดของเหลวออกมาอีกระลอก“แตกอีกแล้วนะ โม” กวินทร์เย้าเสียงอ่อน ก่อนจะจับข้อเท้าของอีกฝ่าย ชูขึ้นสูง แล้วรวบเข้าด้วยกัน“พะ พ่อทำอะไรคะ อ๊ะ” ร่างบางถามด้วยความสงสัย ก่อนจะรู้คำตอบในวินาทีถัดมากวินทร์รวบสองข้อเท้า แล้วกดลงมาทางข้างหนึ่ง ส่งผลให้ร่างบางพลิกตะแคงอวดบั้นท้ายงามงอนแต่นั่นยังไม่สามารถทำให้เขาพอใจได้ กวินทร์สอดมือไปใต้เอวบาง ก่อนจะหมุนมือพลิกร่างเล็กให้คุกเข่า แล้วนอนคว่ำไปกับเตียง โดยที่แกนกายของเขายังคงฝังร่างอยู่แบบนั้นเพียะ!!“โอ๊ยยยยย” โมนาร้องลั่น เมื่อถูกมือหนาฟาดก้นขาว ๆ ไปหนึ่งที “เดี๋ยวนี้ พ่อกล้าตีโมแล้วเหรอคะ”“ก็ก้นเรามันน่าตีนี่” เสียงทุ้มกลั้วหัวเราะ “ไม่ใช่แค่ก้นนะ อย่างอื่นก็น่าตี”ปัก!! ปัก!! ปัก!!“อ่ะ อ่าาาา” ว่าแล้ว สะโพกก็เด้งกระแทกเข้าใส่อีก 2 - 3 ที“มามะ มาให้พ่อตีโมให้หนำใจเถอะ”ตับ!! ตับ!! ตับ!!“อึกกกกกก อื้ออออออ” สะโพกหนารัวเข้าใส่ช่องทางคับแคบ แกนกายขยายตัวเต็มที่ ก่อนจะครูดเข้าครูดออกเสียดสีผิวบางที่ปากทางรักอย่างรุนแรง“อ๊ะ อ่า อ

กวินทร์เหม่อมองเพดานสีขาวที่แสงแดดยามสายส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา หลังจากที่กดส่งข้อความไปลางานกับเลขาส่วนตัวภาพในอดีตไหลวนเข้ามาจนดูเหมือนเพิ่งตื่นจากฝันเขารู้สึกได้ถึงเสียงลมหายใจจากคนใกล้ตัวที่กำลังหลับสนิท ดวงหน้าหวานหลับพริ้ม เรือนร่างเปลือยเปล่าใต้ผ้าห่มผืนหนาที่ปรากฏรอยจูบทั่วเนินอกจริง ๆ ก็ไม่ใช่แค่เนินอกหรอกปกติ โมนาเป็นคนตื่นเช้า มักจะเตรียมอาหารเช้าไว้ให้เขาทุกวัน หากแต่วันนี้ สาวเจ้ายังคงนอนหลับสนิทก็ไม่แปลก เพราะหลังจากที่เขาขอเธอแต่งงานเมื่อคืน เขาก็พาโมนาดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ต่ออีกหลาย ๆ รอบจนเธอแทบสำลักความสุขคาตอของเขากว่ากวินทร์จะปล่อยให้เธอได้นอนก็เกือบรุ่งสางชายหนุ่มยันศอกขึ้น เพื่อมาพิศมองว่าที่เมียสาวหมาด ๆ พลางนึกถึงค่ำคืนร้อนแรงที่เพิ่งผ่านไปทั้งเขาและเธอร่วมรักกันบนโซฟา สลับกันอยู่บนบ้างล่างบ้าง ก่อนจะเปลี่ยนสถานที่ตามสถานการณ์ ทั้งกดเข้ากับกำแพง บนเคานเตอร์ในห้องครัว ริมระเบียงบันได ก่อนจะมาจบลงบนเตียงอีกหลายยกมือหนาเลื่อนไปกระตุกผ้าห่มที่บดบังทัศนียภาพสวยงามให้ร่วงหล่นไปอีกทาง สายตาคมพิศมอ

“มะ ไม่ไหวค่ะ อ่ะ อ่าาา” หญิงสาวพยายามกดสะโพกขึ้นขย่มตอ หากแต่ความคับแน่นที่ตราตรึงอยู่อย่างนั้น ไม่เอื้ออำนวยให้เธอขยับได้อย่างที่หวัง“งั้นให้พ่อช่วยนะ”ปัก!! ปัก!! ปัก!!“อ่ะ อ่า อ๊ะ พ่อคะ อื้ออออออ” ร่างบางได้แต่ครางเสียงหวิว เมื่อมือหนากระชับเข้าที่แก้มก้นงอน ๆ ก่อนจะออกแรงยกกระแทกกระทั้น บดเบียดลำกายเข้าฝังในร่างของเธออย่างต่อเนื่องตับ!! ตับ!! ตับ!!เสียงลามกดังขึ้นอย่างเป็นจังหวะ หยาดของเหลวสาดกระเซ็นไปทั่วบริเวณจุดเชื่อมต่อหากแต่ท่วงท่าที่ไม่เอื้ออำนวย ทำให้กวินทร์ต้องยันกายลุกขึ้นนั่ง ดันให้ร่างบางในอ้อมแขนนั่งคร่อมอยู่บนตัก สองขาเรียวพาดผ่านไปทางด้านหลังปัก!! ปัก!! ปัก!!จุ๊บ จ๊วบ จ๊วบกวินทร์ก้มหน้ามามอบจุมพิตร้อนแรงให้แก่คนในอ้อมแขน สองลิ้นตวัดแลกกันนัวเนีย ท่ามกลางเสียงอัดกระแทกที่เร่าอารมณ์บริเวณช่วงล่าง“อ่ะ อ่า พ่อ อืมมมมม” โมนาผละริมฝีปากออกมาหายใจ ก่อนจะประกบจูบดูดดื่มอีกครั้ง สองแขนเรียวยกขึ้นคล้องคอ รั้งอีกฝ่ายให้ลงมาแนบชิดกันมากยิ่งขึ้น

ปัก!! ปัก!! ปัก!!สะโพกสอบเร่งจังหวะระรัว หวังทะยานไปแตะขอบฟ้าอันใกล้นี้ก่อน เช่นเดียวกับหญิงสาวที่ก้มหน้าก้มตา ตั้งอกตั้งใจครูดริมฝีปากบางไปมา สร้างความเสียวสะท้านจนเกินกว่าจะห้ามใจปึก!! ปึก!! ปึก!!“อึกกกก โอ้ววววววว” สะโพกสอบเด้งสูงขึ้นจากเตียง ปลายเท้าจิกเกร็ง เมื่อปลดปล่อยความสุขให้ล้นทะลักเข้าโพรงปากของอีกฝ่ายจนหมดศีรษะเล็กได้รูปถูกฝ่ามือหนากดลงแนบชิดกับลำกาย เพื่อทะยานความสุขจนล้นปรี่ น้ำนมสีขาวขุ่นไหลลงคอจนเธอแทบสำลัก ก่อนที่จะค่อย ๆ ปล่อยมือให้เธอได้เงยหน้าขึ้นมาหายใจ“ป้อนนมให้โมซะเยอะเลยนะคะ พ่อ” โมนาเอ่ยแซวยิ้ม ๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบทิชชูเปียกที่หัวเตียงมาเช็ดทำความสะอาดแกนกายที่เลอะคราบของเหลวไปทั่วให้อย่างอ่อนโยน“ก็พ่อไม่ได้กินนมโมมาตั้งหลายวัน ซี้ดดดดด” เสียงครางสุดท้ายดังขึ้น เมื่อมือเล็กเช็ดบนปลายหัวหยักอย่างหยอกเย้า“หลายวันที่ไหนคะ อย่าคิดว่า โมไม่รู้นะ” หญิงสาวมองค้อน ก่อนจะโยนทิชชูในมือทิ้ง แล้วแกะถุงยางอนามัยชิ้นใหม่ออกมา “ตอนโมหลับ พ่อแอบดูดนมโมไปตั้งหลาย

ดวงตากลมโตค่อย ๆ เปิดกว้าง แพขนตาหนากะพริบถี่ขึ้น ทั่วร่างผ่อนคลายจากความเมื่อยล้าด้วยพิษไข้ที่ทรมานตัวเธอมานานหลายวันโมนาบิดตัวไปมา เพื่อทดสอบอาการฟื้นไข้ของตัวเอง ก่อนที่มือบางจะปัดไปโดนผิวกายของใครอีกคนที่นอนร่วมเตียง“พะ พ่อ” โมนาเรียกเบา ๆ ก่อนจะเห็นว่า อีกฝ่ายยังคงนอนหลับสนิท ลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอร่างบางจึงยันตัวขึ้น เพื่อมองใบหน้าของชายหนุ่มให้เต็มตาช่วงเวลาที่เธอไม่สบาย กวินทร์ได้ดูแล เช็ดตัว และป้อนยาให้เธอเป็นอย่างดี สร้างความซึ้งใจ จนเธออยากจะตอบแทนเขาหนัก ๆ หลาย ๆ ทีโมนาลุกขึ้นนั่ง จึงได้เห็นว่า ตัวเธอมีเพียงเสื้อสีขาวตัวใหญ่ของกวินทร์เท่านั้น ไม่มีชุดชั้นในใด ๆ ให้รำคาญสายตาของคนที่มองมาอย่างเขาเลยหญิงสาวได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอา พลางถอนหายใจ ที่แม้ว่า เขาจะเอาเธอในช่วงที่เธอกำลังไม่สบายไม่ได้ หากแต่การได้ลูบ ๆ คลำ ๆ หรือมองเห็นเนื้อตัวเธอบ้างก็ยังดีโมนาลุกขึ้นคลานเข่าลงไปที่ช่วงล่างของอีกฝ่าย ก่อนจะดึงผ้าห่มผืนหนาให้พ้นเรือนกายกำยำ จึงทำให้เห็นความจริงที่ซุกซ่อนอยู่“แปลว่า ที่ให้โมใส่เ

สวบบบบบบ“อื้อออออออ” สองเสียงครางออกมาแทบจะพร้อม ๆ กัน เมื่อลำกายหนาเสียดแทงเข้าไปในโพรงปากทั้งดุ้น ความร้อนภายในจากพิษไข้ ทำเอากวินทร์ต้องร้องครางในใจทำไมมันฟินแบบนี้?!เขาเองก็ไม่ได้มีรสนิยมในการรังแกคนป่วย หากแต่เรือนร่างของโมนาในยามป่วยไข้กลับดูยั่วยวน และกระตุ้นเพลิงสวาทให้เขาหลงระเริงมากกว่าในยามปกติปลายลิ้นเล็กพยายามตวัดไล้ไปตามท่อนเอ็นอย่างอ่อนแรงราวกับเด็กไร้เดียงสา ทำเอาร่างสูงนึกย้อนไปถึงครั้งแรก ๆ ที่เขาให้โมนาอมแท่งหนาให้ความรู้สึกประทับใจในครั้งแรกนั้น ได้กลับมาอีกครั้ง...“อึกกกกก อื้ออออออ” โมนาครางในลำคอ เมื่อรู้สึกถึงสะโพกสอบที่เริ่มขยับไปมา สองมือหนาเอื้อมมาจับศีรษะเธอไว้แน่นกวินทร์โยกสะโพกเข้าออกโพรงปากนั้นช้า ๆ ทุกครั้งของการเลื่อนออก ปลายลิ้นร้อนก็จะลากไล้ผ่านตั้งแต่โคนจนสุดปลายด้าม ก่อนจะรูดกลับเข้าไปใหม่ ซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น ก่อนที่กวินทร์จะเร่งเครื่องเด้าสะโพกเข้าออกอย่างแรงด้วยความทนไม่ไหวตับ!! ตับ!! ตับ!!“อักกกกก” ปลายนิ้วของโมนาจิกลงบนเอวสอบที่เด้า

ชายหนุ่มสะดุ้งไปกับประโยคนั้นใช่ เขาฝากแม่มาบอกผู้หญิงคนนั้น แต่ใครจะไปคิดล่ะว่า ผู้หญิงคนนั้นจะกลายเป็นคนที่เขารักสุดใจตรงหน้าแค่ทำให้เธอโกรธ เขายังไม่กล้าเลย นับประสาอะไรจะไปกลั่นแกล้งให้เธอรู้สึกทรมานเหมือนตกนรกทั้งเป็น“ตกนรกสวาทไง ที่รัก” สัญชาตญาณความเป็นเสือผู้หญิงทำงานอย่างเร่งด่วน พร้อมมือหนาที่ประคองกอดอยู่ด้านหลังก็รูดซิปชุดเจ้าสาวอย่างรู้หน้าที่ ทำให้ชุดเกาะอกหล่นลงตามแรงโน้มถ่วง พอดีกับที่หญิงสาวยันตัวห่างจากชายหนุ่ม เผยให้เห็นเนินอกอวบเปลือยเปล่าเต็มสองตา“อ๊ะ ว้าย” เมษารู้สึกเหมือนโลกหมุน เพราะคนข้างล่างจัดการพลิกตัวให้เธอลงมานอนแผ่บนเตียงแทน ขณะที่อีกมือก็ดึงเกาะอกลงมา ก่อนจะก้มลงฝังหน้าที่ร่องอกเธออย่างคิดถึง“อึก อ๊ะ อื้อ~”มือหนาขยำอกอวบอย่างคิดถึง พร้อมดันให้เต้านุ่มสู้กับหน้าของตนเอง“หอมจัง” ชายหนุ่มสูดความหอมจากตัวหญิงสาวเข้าเต็มปอด กลิ่นที่เขาคิดถึงอย่างที่สุด พลางเบียดแทรกกายเข้าระหว่างกลางเรียวขางามภายใต้กระโปรงหนานิ้วซุกซนเริ่มขยับมาบี้ยอดอกจนค่อย ๆ แ

ริชาร์ดนั่งรถคันหรูมากับเอวามาอย่างเงียบ ๆ ก่อนที่รถจะเคลื่อนเข้าสู่บริเวณคฤหาสน์ของแม่ของเขา เมื่อรถจอดสนิท ชายหนุ่มก็ก้าวขายาว ๆ เดินลิ่วไปที่ห้องของตัวเองทันที เพราะทราบมาจากวินเซนต์แล้วว่า ราเชลจัดห้องนอนของเขาเป็นห้องหอร่างสูงก้าวเท้าเดินนำไปอย่างไม่ไยดีเจ้าสาว ในใจเอาแต่นับเวลาถอยหลังให้ครบ 2 ชั่วโมง ก่อนที่จะได้เจอใครบางคน ขณะที่เขาจะก้าวไปถึง เสียงบิดาที่ก้าวตามมาติด ๆ เรียกไว้ก่อน“ริชาร์ด”“มีอะไรครับ พ่อ” ชายหนุ่มหยุดเดินแล้วหมุนตัวมามองบิดาที่ก้าวตามมา ทั้งคู่หยุดยืนที่หน้าบันไดกว้าง“มากับพ่อแปบหนึ่ง” วินเซนต์คว้ามือบุตรชาย ลากเข้าห้องทำงานที่อยู่ข้าง ๆ ก่อนจะปิดประตูลงอย่างเงียบเชียบ“เรื่องหนูเอวาน่ะ” พ่อของเขาเกริ่นขึ้น เมื่อเห็นลูกชายยังนิ่งเงียบ เขาจึงเอ่ยต่อ “เธอเป็นลูกสาวเพื่อนพ่อเอง แม่เธอเป็นคนไทยเพิ่งเสียได้ไม่นาน ยังไงก็ใจดีกับเธอหน่อย”“...” ริชาร์ดไม่ตอบรับคำใด เขาได้แต่นิ่งเงียบ“พ่อรู้ว่า แกน่ะโกรธแม่เขาที่ไม่เข้าใจแกเลย แต่หนูเอ

เสียงเพลงสากลหวาน ๆ ดังคลอขับกล่อมคนในงานที่พูดคุยทักทายกันอย่างยินดีกับคู่บ่าวสาวในพิธีมงคลสมรส เจ้าบ่าวร่างสูงในชุดสูทสีขาวยืนต้อนรับแขกอยู่ที่หน้างาน โดยมีวินเซนต์และราเชลคอยยืนประกบหลังจากวันนั้น ก็ไม่มีทีมงานออแกไนซ์หน้าไหนเข้ามาติดต่ออีกเลย จนเขาได้ทราบจากเบนจามินว่า มาดามราเชลจัดการเลือกทุกอย่างเองเสร็จสรรพ แต่ก็ช่างเถอะ เขาไม่ได้สนใจไยดีอะไรอยู่แล้วงานแต่งในวันนี้ มันก็เป็นแค่หน้าที่หนึ่งที่เขาตั้งใจทำให้มันเสร็จ ๆ ไป เพื่อรอเจอหน้าร่างบางที่เขาไม่เจอมานานนับ 2 เดือนตั้งแต่วันที่แม่ริบคนรักของเขาไป“ทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อย” เสียงมารดาเขากระซิบแผ่วเบา“ผมก็ยิ้มให้แม่ได้เท่านี้แหละ” ชายหนุ่มกระซิบตอบกลับ ก่อนจะยกยิ้มฝืน ๆแม่ของเขาตัดสินใจเปลี่ยนรูปแบบงานแต่งใหม่ โดยให้มาทำพิธีที่โบสถ์แถวชานเมือง ใกล้คฤหาสน์ของพวกท่าน ส่วนแขกเหรื่อก็เชิญแต่คนสนิทไม่กี่สิบคนเท่านั้น ก่อนจะไปจัดงานเฉลิมฉลองพิธีมงคลสมรสที่โรงแรมหรูกลางเมืองในอีก 2 วันข้างหน้า“แล้วผมจะได้เจอเมย์ตอนไหนครับ แม่”“หลังเสร็จเข

ก๊อก ก๊อก ก๊อกเบนจามินเปิดประตูห้องทำงานเข้ามา หลังจากที่เคาะประตูขออนุญาต“คุณลิเดียพาทีมออแกไนซ์งานแต่งงานมาแล้วครับ”ลิเดียเดินเข้ามาในห้อง พร้อมทีมงานอีก 3 – 4 คน ริชาร์ดจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงาน ผายมือเชิญทุกคนนั่งที่ชุดโซฟารับแขก“สวัสดีครับ คุณริชาร์ด” โรเบิร์ต หัวหน้าทีมออแกไนซ์ยื่นมือมาทักทาย“สวัสดีครับ”“นี่ ทีมงานของผมครับ ฮันน่า นาตาลี และเจคอป ครับ” โรเบิร์ดผายมือแนะนำลูกทีมไปทีละคน ริชาร์ดกวาดสายตาทักทายผ่าน ๆ โดยเมินสายตายั่วยวนของนาตาลีไปอย่างไม่ใส่ใจ“ครับ” ชายหนุ่มรับคำสั้น ๆ“เอ่อ งั้นเราเริ่มกันเลยนะครับ” โรเบิร์ตเปิดบทสนทนา เมื่อเห็นว่าริชาร์ดตอบกลับสั้น ๆ “คุณริชาร์ดอยากได้ธีมงานประมาณไหนครับ”“ไม่รู้สิครับ”“เอ่อ เป็นแบบ Vintage แบบ Minimal หรือแบบเรียบหรูดีครับ” หัวหน้าทีมลองให้ตัวเลือกหลาย ๆ แบบ โดยมีฮันน่าเตรียมจดข้อมูลที่ลูกค้าต้องการ“ไม่รู้สิครับ” ชายหน

ตั้งแต่กลับจากบ้านแม่ในคืนนั้น ริชาร์ดก็เอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่ในห้องนอน เขาครุ่นคิดอย่างหนัก ตั้งแต่แผนการแทรกซึมก็โดนจับได้อย่างไว ส่วนแผนการชิงตัวก็เหมือนว่าแม่เขาจะรู้อยู่ก่อนแล้ว ถึงได้ไปนั่งดักรออยู่แบบนั้น แถมยังรู้ทันเขาถึงแผนการที่จะไปดีลว่าที่เจ้าสาวไว้ล่วงหน้าอีกเขาแทบไม่สามารถทำอะไรได้เลย เหมือนเป็นเด็กเล็ก ๆ ที่กำลังวิ่งวนอยู่บนฝ่ามือแม่อย่างไรอย่างนั้นก็เอาเถอะ ใครเป็นคนเลี้ยงดูสั่งสอนเขามาล่ะ“ฮอตตี้ ผมควรทำยังไงดี”ริชาร์ดเงยศีรษะพิงโซฟานุ่มอย่างจนใจ ไม่ว่า จะทำอะไรก็ยิ่งเหมือนรัดตัวเขา และทำร้ายเมษาทางอ้อม เพราะทันทีที่เขากลับถึงบ้านคืนนั้น เขาก็ได้รับคลิปวิดีโอสั้น ๆ จากแม่ของเขาวิดีโอที่เมษากำลังยืนร้องไห้อย่างเงียบ ๆ พร้อมปาดน้ำตาที่ไหลมาไม่หยุด แม้ว่าจะเป็นเพียงคลิปสั้น ๆ ไม่ถึง 10 วินาที แต่ก็สร้างความทรมานใจให้เขาอย่างที่สุดเขาไม่สามารถรับรู้สาเหตุของความเสียใจนั้น ไม่สามารถปลอบโยนคนในโทรศัพท์มือถือได้เลย และนอกจากคลิปนั้น ยังมีข้อความเตือนการกระทำของเขาจากราเชลกำกับไว้อีกชายหนุ่มเลือกที่ค่อย ๆ ป

ก๊อก ก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูห้องทำงานของประธานบริษัท ไคล์ ดังขึ้น ก่อนจะปรากฏร่างเลขาสาวของมาดามราเชล“มาดามให้พามาส่งค่ะ” อิซาเบลเอ่ยขึ้นสิ้นเสียงพูด ริชาร์ดผุดลุกขึ้น เพื่อรอรับคนที่เขาอยากเจอมาตลอดสัปดาห์ เพราะนับตั้งแต่วันนั้น เขาก็จำต้องกลับบ้านคนเดียว ไม่สิ... มีคนกลับมากับเขาด้วย‘ลิเดีย ส่งแขก’ สิ้นคำพูดของแม่เขา ลิเดียก็เดินมาหาเขาทันที‘แม่...’ เขาร้องเรียกอีกฝ่ายอีกครั้งอย่างเว้าวอน‘อ่อ ถ้ากลับไปคนเดียวคงจะเหงาสินะ’ จู่ ๆ มาดามก็หันมาถาม ‘วินเซนต์ คุณกลับไปอยู่เป็นเพื่อนลูกสักพักก็แล้วกัน’อยู่ดี ๆ หวยก็ดันมาออกที่พ่อเขาซะอย่างนั้น วินเซนต์ได้แต่มองตาปริบ ๆ ‘ทำไมล่ะ’‘คิดว่า ฉันไม่รู้หรือไง ที่ลูกหนีฉันได้ตลอด มันก็เป็นเพราะคุณนั่นแหละ’ ราเชลมองตาขวาง ‘เพราะฉะนั้น ครั้งนี้ ไปอยู่กับลูกซะ’ใช่ คนที่เขาได้พากลับบ้าน คือ พ่อของเขาเอง อย่าคิดว่า พ่อเขาจะค้านแม่ได้ แค่แม่ปรายตาก็ปิดปากเงียบสนิทแล้ว เหอะ เหอะ...