บางครั้ง การถูกด่าก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย
อย่างน้อยก็แสดงว่าเจ้ายังมีค่าพอจะถูกด่า
เช่นเรื่องวันนี้ ลองดูพี่น้องหูกั่นเหวยกับหูกั่นตังสิ องค์รัชทายาทฝ่าบาทตรัสตำหนิพวกเขาบ้างหรือไม่?
หาไม่
เพราะไม่จำเป็น และไม่มีค่าให้ตำหนิ
ผู้อื่นยังอาจมีการพิจารณาโทษตามระดับความเกี่ยวข้อง แต่สองคนนี้ ไม่ต้องคิดแล้ว เป็นแน่แท้ว่าโทษประหารรออยู่
เจิ้งเป่าหรงทำหน้าราวกับจะร้องไห้ กล่าวว่า “ฝ่าบาท กระหม่อมรู้ความผิดแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
“รู้ความผิด?”
หลี่เฉินแค่นหัวเราะเย็นชา หันไปกล่าวกับเฉินทงว่า “หน่วยบูรพาสืบเจิ้งเป่าหรงให้ข้า หากเป็นเช่นที่เขาพูด ว่าไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้อง ก็แล้วไป แต่หากพบว่าเกี่ยวข้องเพียงเสี้ยวหนึ่ง ไม่ต้องรายงานข้า ฆ่าเสียเลย”
เฉินทงไม่เหลียวมองเจิ้งเป่าหรงแม้แต่น้อย ตอบทันที “กระหม่อม ขอรับบัญชา!”
หันมามองเจิ้งเป่าหรงอีกครั้ง แม้ว่าคำพูดของหลี่เฉินจะน่าหวาดหวั่นยิ่งนัก แต่เขากลับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
เขารู้สึกโชคดีอย่างยิ่งที่ตอนนั้นตนเองยังมีสติพอจะอดกลั้นความโลภไว้ได้ ไม่เข้าไปร่วมมือกับกลุ่มพวกนั้น มิเช่นนั้น ผู้ว่าการเมืองหลวงอย่างเขา คงถูกดึงไปร่วมพวกนานแล้ว
แม้เขาไม่อา
