นั่นอะไร...มองเห็นขาวโพลนอยู่ในความมืดของระเบียงบ้าน แล้วกำลังเคลื่อนลงมาตามบันไดลงมาสู่พื้นดินเบื้องล่าง พินิจนัยนิ่งอยู่กับที่เพื่อรอดูให้แน่ใจ แต่ก็ไม่ได้นึกถึงภูติผีแต่อย่างใด แม้บ้านไม้หลังนี้จะ
เป็นบ้านเก่ามีประวัติอันยาวนาน มีคนเอาไปร่ำลือว่าเห็นทั้งวิญญาณเก่าแก่เห็นทั้งภูติผีนางไม้อะไรหลายต่อหลายอย่าง เขาก็ยังเฉยๆ รอจนกระทั่งร่าง
ในชุดสีขาวๆ เข้ามาใกล้ เขาจึงตระหนักยิ่งขึ้นว่าเป็นคน แล้วก็คนผู้หญิงเสียด้วย
“ใคร”
หลุดปากถามออกมาด้วยเสียงห้าวหนัก ที่ทำให้กานพลูสะดุ้งโหยง เพราะหล่อนมองไม่เห็นผู้พูด ฟ้ายังมืด แล้วก็ยังมีละอองหมอกบางๆ กั้นอยู่อีกด้วย
“คนค่ะ”
กานพลูตอบ เป็นคำตอบไม่เข้าท่าแน่ๆ เพราะได้ยินเสียงหัวเราะหึๆ
“รู้ว่าเป็นคน...ไม่ใช่ผี เธอเป็นใคร...เด็กมาใหม่หรือไง”
ฟังจากเสียงของเขา บอกว่ามีอำนาจไม่น้อย กานพลูกำมือเข้าหากันแน่น อยากเห็นหน้าเขา แต่ก็ไม่เห็นถนัดนอกเสียจากเงาของร่างสูงที่ตะคุ่มอยู่เบื้องหน้า ดูสูงจนเหลือหล่อนตัวเล็กลงไปอีก
“ฉันชื่อกานพลู”
“กานพลู...” เขาทวน “อ้อ...เธอใช่ไหมที่จะมาเป็นเมียพ่อฉัน”
กานพลูพยักหน้า รู้สึกอดสูอย่างบอกไม่ถูก แต่พินิจนัยไม่เห็นอาการพย
