“ที่ผมมาที่นี่ก็เพื่อจะขอคุณแต่งงาน แต่ผมยังไม่ได้พบแม่บุญธรรมของคุณ ไม่รู้ท่านจะว่ายังไงบ้าง”
“ฉันจะว่ายังไงได้ล่ะคะ”
เสียงของหญิงสูงวัยที่แทรกขึ้นมาทำให้สองหนุ่มสาวหันไปมองที่ประตูพร้อมกัน
“แม่!” อลินทิราอุทานออกมา เธอลืมตัวจะผละห่างจากชายหนุ่มทว่าแดเนียลยังกอบกุมมือเรียวบางไว้แน่น ดาเลียซึ่งยืนอยู่ที่ประตูยิ้มกับผู้มาใหม่ นางมองเขาด้วยสายตาบอกความประหลาดใจหากก็เต็มไปด้วยความตื้นตัน
“สวัสดีค่ะ...ฉันคือดาเลีย เฮอเกรล ฉันเป็นแม่บุญธรรมของอัลลี่เองค่ะ”
ดาเลียแนะนำตัวในขณะที่ชายหนุ่มคลายมือจากหญิงสาว
“สวัสดีครับคุณแม่ ผม แดเนียล ไพรซ์”
“แม่กลับมาตอนไหนคะ ทำไมหนูไม่ได้ยินเสียงเลย”
ร่างบางถามแก้เก้อ เธอดูเงอะงะไม่รู้ว่าจะยิ้มหรือจะแสดงท่าทางอย่างไรต่อหน้าแม่บุญธรรมในสถานการณ์ไม่คาดฝันเช่นนี้
“แม่ลืมของที่จะเอาไปฝากลุงเคิร์คน่ะจ้ะ เลยกลับมาและก็ทันได้ยินว่า คุณแดเนียลจะขอหนูแต่งงาน นี่เป็นความจริงหรือจ๊ะ?”
“เป็นความจริงครับคุณแม่”
ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาหญิงสูงวัย นางจ้องมองเขาไม่วาง แดเนียล ไพรซ์ เป็นผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่หน้าตาหล่อเหลาและมีเสน่ห์ดึงดูด เขาทำให้ดาเลียพรึงเพริศราวถูกสะกดด้วยนัยน์ตาสีน้ำเงินอมม่วงลึกล้ำ ทว่าสิ่งที่น่าจดจำมากที่สุดคือรอยยิ้มอันละเมียดละไม
“ผมมาที่นี่ก็เพราะตั้งใจที่จะมาพบคุณแม่เพื่อขอซอนญ่าแต่งงานครับ”
“ซอนญ่าหรือคะ?” ดาเลียย่นคิ้วและหันไปยังบุตรสาวบุญธรรมของเธอ
“อัลลี่ไม่เคยบอกเรื่องนี้ให้ฉันทราบเลยค่ะ เธอจากโมอับไปหลายปี ไม่นึกว่าพอกลับมาก็พาข่าวดีมาให้แม่ด้วย”
“เราคบกันมานานแล้วล่ะครับ จนเราต่างแน่ใจว่าเราคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีกันและกัน”
“แดเนียล ไพรซ์...ขอโทษด้วยนะคะ คือ...ฉันรู้สึกคุ้นนามสกุลของคุณมาก” ดาเลียทำท่านึกกระทั่งอลินทิราพูดขึ้น
“เขาคือประธานกรรมการกลุ่มบริษัท ไพรซ์ คอร์ป ค่ะแม่ เป็นธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ค่ะ”
หญิงสูงวัยทำตาโตเมื่อได้ยินเช่นนั้น นางหันกลับมามองบุรุษตรงหน้าราวกับไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง
“โอ!...คุณแดเนียล ฉันเคยเห็นโฆษณาบริษัทของคุณในหน้าหนังสือพิมพ์บ่อย ๆ ...ฉันคิดว่าฉันเห็นป้ายโฆษณาบริษัทของคุณในเมืองด้วยนะคะ โอ...ต้องขอโทษด้วยถ้าที่นี่จะให้การต้อนรับไม่ดีพอ”
“คุณแม่ครับ” ชายหนุ่มดึงร่างของหญิงสูงวัยเข้าไปไว้ในอ้อมกอด นางตัวเล็กกว่าเขามากและดูกังวลจนเขาต้องปลอบประโลม
“ผมชอบบ้านหลังนี้มากครับ มันดูอบอุ่น โดยเฉพาะคุณแม่ซึ่งผมตั้งใจมาพบ ถ้าคุณแม่จะกรุณาอาหารสักมื้อและที่พักให้ผมนอนคืนนี้ ผมก็ถือว่าเป็นการต้อนรับที่วิเศษสุดแล้วล่ะครับ”
“คุณแดเนียล”
“เรียกผมว่า แดน นะครับคุณแม่ ในเมื่อเราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว”
ดาเลียตื้นตันจนพูดไม่ออก นางพิศมองทุกอิริยาบถของประธาน ไพรซ์ คอร์ป ด้วยความชื่นชม แดเนียลไม่ใช่แค่ผู้ชายรูปร่างหน้าตาดี แต่เขายังมีความสุขุมจริงจังอย่างน่าทึ่ง นางไม่คาดคิดว่าอลินทิราจะได้พบผู้ชายที่มีความเพียบพร้อม ขอแค่ เขา สามารถปกป้องและเปนสามีที่ดีของบุตรสาวบุญธรรมก็เพียงพอ
หลังอาหารมื้อค่ำในบ้านไม้สองชั้นบนที่ราบทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ใต้จันทร์เต็มดวงที่อาบไล้แสงเงินยวงใสสว่าง แดเนียลยังคงนั่งพูดคุยกับดาเลียที่เล่าเรื่องราวชีวิตของนางและครอบครัวรวมทั้งเพื่อนบ้านใกล้เคียงให้ชายหนุ่มฟังนานนับชั่วโมง
อลินทิรามองคนทั้งสองในห้องรับแขกแล้วนึกถึงใบหน้าของมารดาตอนที่รู้ว่าเธอตั้งครรภ์ ดาเลียตื่นเต้นมากกว่าใคร ๆ และโทรศัพท์ไปบอกข่าวดีกับเพื่อนที่อยู่บ้านใกล้เรือนเคียงรวมทั้งญาติสนิทซึ่งอยู่รัฐอื่น ร่างแน่งน้อยค่อย ๆ ปลีกห่างออกมาทางหลังบ้านพื่อตรงไปยังคอกไม้บนทุ่งหญ้าซึ่งภายในคอกที่มีแสงไฟส่องสว่างมีสัตว์เลี้ยงเป็นม้าสองตัว
หญิงสาวหยุดยืนที่รั้วไม้นิ่งนาน ม้าทั้งสองซึ่งเธอเคยผูกพันยื่นหน้าออกมาหาและส่งเสียงฟืดฟาด
“ไม่เห็นคุณบอกเลยว่าที่นี่มีม้าด้วย”
เสียงทุ้มกังวานที่ดังขึ้นทำให้ร่างอรชรหันกลับมามองร่างสูงใหญ่ที่เดินเข้ามาหยุดข้าง ๆ ใต้แสงจันทร์นุ่มนวล
“มันเป็นสัตว์เลี้ยงของเราค่ะ คนแถบนี้ผูกพันกับม้ามากกว่าสัตว์เลี้ยงอย่างอื่น” อลินทิรากล่าวพลางเหลือบมองไปยังตัวบ้านที่ไฟยังส่องสว่าง
“แม่นอนแล้วหรือคะ?”
“ยังเลย...ผมแค่ขอตัวออกมาดูคุณข้างนอกนี่ ส่วนท่านก็ยังอ่านหนังสือต่อ แม่ของคุณเก่งมาก สายตาและความจำของท่านยังดีเหมือนหนุ่มสาว”
