หลังจากที่แม่นมเหลียงพูดจบ สาวใช้ก็เดินเข้ามาพร้อมบะหมี่หนึ่งชาม
เมื่อกี้ซ่งซีซียังรู้สึกหิวเลย แต่เมื่อเวลานี้มองดูบะหมี่กำลังร้อนนั้นกลับไม่อยากอาหารแล้ว
แม่นมเหลียงพูดเบาๆ "กินเถอะ ฮูหยินที่อยู่สวรรค์คงจะมีความสุขมากเมื่อเห็นท่านแต่งงานกับท่านอ๋อง แม่นมรับประกันกับท่าน"
ซ่งซีซีถือชามบะหมี่ น้ำตาไหลลงมาบนแกงบะหมี่ทีละหยด นาง สำลักว่า "มงกุฎเฟิ่งฮวงนี้หนักมากจริงๆ มันหนักมากจนคอของข้าเจ็บ มันเจ็บมากจนข้าอยากจะร้องไห้"
แม่นมปาดน้ำตาให้นาง ตนเองพยายามจะไม่ร้องไห้ แต่เจ้าสาวสามารถร้องไห้สักหน่อยได้ "เด็กโง่เอ๊ย กินบะหมี่ให้เสร็จเร็วๆ เดี๋ยวจะถอดมงกุฎให้ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า คืนนี้ข้างนอกคึกคักมาก ไม่ถึงยามจือท่านอ๋องคงกลับเรือนดอกบ๊วยไม่ได้นะ"
ซ่งซีซีกินบะหมี่ไปสองสามคำ สะอื้นเล็กน้อย และเสียงของนางก็นุ่มนวลขึ้นมาก "กริชที่เขาให้ไปอยู่ที่ไหน? ตอนนั้นท่านแม่ไม่ได้ส่งของแทนใจให้เขาเป็นการตอบกลับเหรอ?"
“กริชถูกวางไว้ในคลังอาวุธของท่านเสนาบดีกั๋วกง ข้าน้อยได้เก็บไว้ พรุ่งนี้ไปหยิบมาให้ท่านดู แน่นอนว่าฮูหยินมีของแทนใจตอบกลับ” แม่นมเหลียงกล่าวพลางหัวเราะอีกครั้ง "มอบผ้าเช็ดหน้าให้ บอก
