“คะ คุณ ป่วยหรือเปล่า” เธอมองเขาอย่างตกใจ รีบสะบัดมือออกจากเขา รู้สึกเหมือนผู้ชายตรงหน้าไม่ใช่คนที่เธอรู้จัก
“ใครป่วย” สิงหราชได้สติ เขาทำเสียงขึงขัง “เธอไปยืนคุยกับผู้ชายแปลกหน้าได้ยังไง แล้วนี่มันเวลางานยังไม่ถึงห้าโมง กลับมาเดินเตร็ดเตร่”
“ฉันปลูกชาเสร็จแล้ว...” พอได้ยินเขาตำหนิก็ทำหน้าบึ้ง “ไม่ให้ฉันพักบ้างเลยเหรอคะ แล้วผู้ชายที่ฉันคุยด้วยก็เป็นแขกของไร่เราไม่ใช่เหรอคะ ฉันก็ช่วยต้อนรับ มีอะไรที่คุณไม่พอใจ”
“มะ ไม่มี!”
“เอ๊ะ ไม่มีแล้วคุณมาตะคอกฉันทำไม” วราลีมองเขาอย่างไม่สบอารมณ์ “งั้นฉันจะไปทำงานต่อ พอใจหรือยังคะ”
หญิงสาวพูดจบก็ตั้งท่าจะเดินหนี แต่กลับถูกรั้งข้อมือไว้อีกครั้ง
“เดี๋ยว”
“มีอะไรอีกคะ ฉันจะรีบไปทำงานเดี๋ยวหาว่าอู้อีก”
“มะ ไม่ต้องไปแล้ว นั่งลง”
“หา”
“ฉันบอกให้นั่งลง” ชายหนุ่มพูดพลางฉุดหญิงสาวลงนั่ง “อยากพักไม่ใช่เหรอ...”
วราลีหันมองใบหน้าด้านข้างของเขา ก่อนจะหันไปมองวิวตรงหน้าเงียบ ๆ ทั้งสองปล่อยให้เวลาล่วงเลยไปช้า ๆ บรรยากาศรอบ ๆ เงียบสงบ
ครืด...ครืด
เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงของสิงหราชสั่น ชายหนุ่มหยิบขึ้นมาแล้วกดรับ
“ฮัลโหล...อืม นายจัดการดูแลต่อเลย ฉันไม่ว่
