EP. 14
พอตั้งสติได้ก็รีบดันตัวออกห่างพี่คิว ในมือยังคงจับมือถือของเขาไว้แน่น หัวใจเริ่มเต้นรัวไม่เป็นจังหวะราวกับเป็นพวกเมียน้อยที่กลัวโดนเมียหลวงจับได้
“ห้ามเปิดนะ” ฉันรีบบอกออกไปเพราะกลัวว่าเขาจะเลื่อนกระจกลง ยัยคะนิ้งก็เอาแต่เคาะแล้วยืนยิ้มกริ่ม เพ่งมองเข้ามาในรถ แต่คงมองไม่เห็นเพราะรถของเขาติดฟิล์มดำหนาทึบ
นอกเสียจากว่า... มันจะขยับเข้ามาส่องดูใกล้ ๆ และมันก็ทำจริง ๆ
“น่ารำคาญจังวะ” ได้ยินเขาบ่นออกมาอย่างรำคาญ คิ้วเข้มเริ่มขมวดเข้าหากันจนนูนและมีรอยย่น
ก๊อก ๆ
ยัยนั่นยังคงเคาะกระจกไม่เลิก ดูแล้วรถเขาก็ราคาหลักล้านแน่ ๆ ถ้าเป็นคนหวงรถคงอยากกระทืบเต็มทน
“ทะ... ทำไงดี” น้ำเสียงของฉันเริ่มติดขัดจนอีกคนหันมามองแล้วทำหน้าเครียดกว่าเดิม
“...” พี่คิวเงียบ เขาถอนหายใจออกมาแรง ๆ แล้วหันมาบอกฉัน รั้งศีรษะของฉันให้ก้มลง “กลัวขนาดนั้นก็หลบ”
“...” ฉันรีบโน้มตัวลงไปมุดหน้าอยู่บนตักของเขา ด้วยหัวใจเต้นรัวอย่างกับเด็กที่กำลังทำผิดแล้วกลัวการถูกทำโทษ ฝ่ามือเล็กเริ่มชุ่มเหงื่ออีกครั้งเมื่อพี่คิวเลื่อนกระจกลงแต่คงแค่นิดเดียว
เขาวางแขนลงบนแผ่นหลังของฉันเอาไว้ ไม่รู้ว่าคะนิ้งจะมองเห็นไหม แต่เพราะตรงนี้เ
