เฉียวซุนยังคงลูบไล้ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา
ครู่หนึ่ง ลู่เจ๋อก็คว้านิ้วเรียวยาวของเธอ ไม่ให้เธอลูบเขาอีก
เขาตรึงข้อมือบางของเธอกดลงบนหมอนสีขาวนวล เตรียมจะเพลิดเพลินไปกับเธอ แต่สะดุดตรงรอยสีชมพูอ่อนหลายที่ บนข้อมือของเฉียวซุน
นั่นเป็นรอยแผลตอนที่เขาบังคับเธอครั้งสุดท้าย
ดวงตาสีดำของลู่เจ๋อรุนแรง
จากนั้นเขาก็กดเธอแน่น ไม่หยาบคายกับเธออีก ปฏิบัติต่อเธออย่างอ่อนโยน ริมฝีปากบางๆของชายหนุ่มกดจูบอย่างละเมียดละไมตรงแผลเป็นของเธอ เสียงของเขาก็แหบห้าว “เจ็บไหม?”
เฉียวซุนเบนหน้าหนีอย่างไม่สบายใจ
คืนนั้นที่โรงแรม ลู่เจ๋อจับเธอไว้ เหมือนกับที่เขากำลังปฏิบัติต่อผู้หญิงราคาถูกเหล่านั้น... เธอไม่ผูกใจเจ็บแต่ก็ปล่อยวางไม่ได้
เธอทนต่อความโหดเหี้ยมของลู่เจ๋อได้
แต่เธอทนความอ่อนโยนของเขาไม่ได้ ความอ่อนโยนแบบนี้ทำให้เธอนึกถึงตอนที่เธอเคยร้องขอความรักและความเมตตาจากเขาเหมือนขอทาน
มุมตาของเฉียวซุนชื้นและเขินอาย
ทันใดนั้นเธอก็จับใบหน้าอันหล่อเหลาของลู่เจ๋อ แนบริมฝีปากอันอ่อนโยนของเธอ และจูบเขาเหมือนที่เขาเคยทำ
เธอกอดลู่เจ๋อแน่น เธอก็เสเพลเหมือนกับผู้หญิงที่เคยชินกับความสนุก
ลู่เจ๋อจับหลังคอของเธอ แ
