“บ่าวเชิญหมอหลวงแล้วเพคะ ท่านหมอกล่าวว่าพิษไข้สามารถลดลงได้ แต่จำเป็นต้องใช้เวลา บ่าวเป็นห่วงคุณหนูจึงได้มาเชิญพระชายาให้ช่วยไปตรวจดูอีกครั้งเพคะ”
สี่เชว่หลีกเลี่ยงดวงตาอันเย็นชาของเย่เฟยหลี และตอบกลับชนิดก้มหน้าก้มตา
“ข้าขอเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แล้วจะไปพระตำหนักอันชิ่งพร้อมกันกับเจ้า”
ฉู่เนี่ยนซีจำได้ว่าตนเคยพูดไว้เช่นนั้นจริง จึงได้ตกปากรับคำทันที
หลังจากที่สี่เชว่ออกไป เย่เฟยหลีก็กดฉู่เนี่ยนซีที่กำลังจะลุกขึ้นเอาไว้ “ข้าจะไปกับเจ้า หากไปพระตำหนักอันชิ่งย่อมต้องได้พบเสด็จย่า ข้ากลัวว่าเจ้าจะรับมือไม่ไหว”
“หากท่านไปด้วย ไทเฮาคงจะทำให้ข้าลำบากยิ่งกว่า”
ฉู่เนี่ยนซียิ้มเบา ๆ คิ้วและดวงตาของนางโค้งงอราวกับดาวตกที่โผลบินและส่องแสงเจิดจ้าอยู่บนท้องฟ้า
“เจ้าแน่ใจหรือว่าสภาพร่างกายปัจจุบันของเจ้าสามารถไปที่นั่นเองได้ ไม่ใช่ว่ารักษานางจนหายดี แต่เจ้ากลับล้มป่วยเสียเองเล่า”
เย่เฟยหลียังคงกังวลและพยายามโน้มน้าวนางอีกสองสามประโยค
ฉู่เนี่ยนซีถอนหายใจและมองดูเขาอย่างช่วยไม่ได้ “อ๋องหลีผู้ผ่านศึกได้อย่างเด็ดเดี่ยว มาเป็นร้อยเป็นพันครั้ง ก็ขี้บ่นเหมือนกันนะเจ้าคะ”
“ข้าเพียงแค่…” เย่เฟยหลียิ้
