องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก

“ฉู่เนี่ยนซี หญิงอัปลักษณ์ กล้าดีอย่างไรมาวางยาข้า?”

ดวงตาของเย่เฟยหลีเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม เขาจ้องมองฉู่เนี่ยนซีที่สวมเพียงผ้าฝ้ายสีแดงสดบนเตียงด้วยดวงตาโหดเหี้ยม

“เราแต่งงานกันสามเดือนแล้ว แต่ท่านไม่เคยแตะต้องข้าเลย ท่านคิดจะรอให้ซ่างกวานเยียนแต่งเข้ามาในวันพรุ่งนี้ใช่หรือไม่? หากยังไม่ได้แตะต้องข้า ท่านก็อย่าได้คิดจะได้แตะต้องนาง!”

ฉู่เนี่ยนซีเงยหน้าขึ้น ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความริษยา

บนใบหน้าเล็ก ๆ ของผู้หญิงคนนี้มีตุ่มสีม่วงเข้มขนาดใหญ่ ทำให้ดูน่าเกลียดน่ากลัว

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะการกระตุ้นของฉู่เนี่ยนซี หรือเป็นเพราะฤทธิ์ยา เย่เฟยหลีรู้สึกร้อนรุ่มไปทั่วร่างกาย

"เจ้ามันน่ารังเกียจจริง ๆ!"

“ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ข้าก็จะสนองให้เจ้าเอง! แต่ชาตินี้ทั้งชาติ้เจ้าอย่าหวังว่าข้าจะสัมผัสเจ้าอีกเป็นครั้งที่สอง!”

เย่เฟยหลีฉีกผ้าฝ้ายออกจากร่างของหญิงตรงหน้าด้วยแววตาเกลียดชัง

หลังจากผ่านการร่วมหลับนอน เย่เฟยหลีก็สวมเสื้อผ้าแล้วหยัดกายขึ้น

เมื่อมองดูดวงตาที่เย็นชาของชายคนนั้นที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ ฉู่เนี่ยนซีรู้สึกหายใจไม่ออก

“ใครก็ได้ พาสตรีนางนี้ไปขังไว้ในคอกม้า! ข้าไม่อยากเห็นหน้านางในงานแต่งวันพรุ่งนี้!”

พูดจบ เย่เฟยหลีก็ดึงผ้าม่านเตียงลงมา

ทันทีที่ผ้าม่านหลุดลงมา ร่างกายและศีรษะของฉู่เนี่ยนซีก็ถูกผ้าม่านผืนนั้นคลุมเอาไว้

จู่ ๆ หัวใจที่จมดิ่งของนางก็รู้สึกอุ่นใจขึ้น เมื่อได้สัมผัสถึงความอบอุ่นบนร่างกาย

แม้ว่าเขาจะพูดเช่นนั้น แต่เขาก็เป็นห่วงใยนาง ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่ห่อตัวนางเอาไว้เช่นนี้

บางทีนางอาจจะยังมีหวัง ใช่หรือไม่...

อย่างไรก็ตาม เสียงที่ไร้หัวใจของชายที่อยู่ด้านนอกก็ดังขึ้น ทำลายจินตนาการที่สวยงามของฉู่เนี่ยนซีไปจนหมดสิ้น และยังทำให้นางหยุดพยายามถอดผ้าม่านนี้ออกจากศีรษะด้วย

“แค่เห็นใบหน้าที่น่ารังเกียจของเจ้า ข้าก็รู้สึกอยากจะอ้วกแล้ว!”

โลกของฉู่เนี่ยนซีดูเหมือนจะหยุดนิ่งไปชั่วขณะ จนกระทั่งองครักษ์เข้ามาในห้อง และเย่เฟยหลีก็จากไป

“พระชายา เชิญ” เสียงขององครักษ์ดังขึ้น แม้ว่าคำพูดจะมีถ้อยคำแสดงความเคารพ แต่น้ำเสียงและการแสดงออกของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม

“ข้าอยากเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน!” เสียงเย็นชาของฉู่เนี่ยนซีดังรอดออกมาจากผ้าม่านเตียง

องครักษ์ทั้งสองตกตะลึง เหลือบมองกันไปมาแล้วตอบว่า "เช่นนั้นพระชายาโปรดทรงรีบแต่งตัวด้วย อย่าทำให้ท่านอ๋องต้องโกรธเคือง"

พูดจบ องครักษ์ทั้งสองก็หัวเราะเยาะและเดินออกไป

“หน้าตาแบบนี้แม้แต่ผู้ชายก็ยังไม่กล้ามองเลย ยังจะกลัวถูกคนอื่นเห็นอีก”

“หยุดพูดจาไร้สาระได้แล้ว อย่างไรนางก็เป็นถึงพระชายา ไม่ว่าท่านอ๋องจะรังเกียจนางเพียงใด แต่พระองค์ก็จะไม่ยอมให้ตัวเองเสียหน้าเด็ดขาด”

“ท่านอ๋องไม่มีเวลามาสนใจนางหรอก พรุ่งนี้คุณหนูซ่างกวานก็จะมาแล้ว นางเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในเมืองหลวงเชียวนะ!”

เสียงของทั้งสองเริ่มห่างออกไปเรื่อย ๆ จนเงียบลง จากนั้นมือที่กำแน่นของฉู่เนี่ยนซีก็ค่อย ๆ คลายออก และดึงม่านเตียงที่คลุมศีรษะไว้ออก

หลังจากแต่งตัวเสร็จ นางก็นั่งเงียบ ๆ มองดูตนเองผ่านกระจกสีเงิน ดวงตาของเธอหมองคล้ำราวกับน้ำนิ่ง

“ท่านพ่อ ลูกผิดไปแล้ว!”

ฉู่เนี่ยนซีหยิบขวดแก้วออกมาจากลิ้นชัก ดวงตาของนางเต็มไปด้วยน้ำตาที่หลั่งไหลออกมา "นี่อาจเป็นศักดิ์ศรีสุดท้ายที่เหลืออยู่ของลูก"

พูดจบ ฉู่เนี่ยนซีก็เงยหน้าขึ้นแล้วเทสิ่งที่อยู่ในขวดแก้วลงไปในปากทันที

...

ห้องนอน

“พระชายา ฮือ ฮือ...ได้โปรดฟื้นขึ้นมาเถิดเพคะ...”

“ทำไมท่านถึงได้คิดสั้นเช่นนี้ อย่าทำให้เสี่ยวเถาตกใจกลัวสิเพคะ!”

“นายท่านสั่งให้เสี่ยวเถามาดูแลท่าน ในเมื่อวันนี้ท่านจากไปแล้ว เสี่ยวเถาก็จะตามท่านไป!”

"หนวกหูจริง ๆ..." เสียงแหบแห้งติดรำคาญดังขึ้น และทั้งห้องก็เงียบลงทันที

ฉู่เนี่ยนซีขยี้ตาที่เจ็บแล้วลุกขึ้นนั่งช้า ๆ ข้างเตียงมีหญิงสาวที่ตาบวมแดงเกาะอยู่

"ที่นี่ที่ไหน?" ฉู่เนี่ยนซีถามพลางมองไปรอบ ๆ ห้องที่ดูโบราณ รวมถึงชายหญิงที่แต่งกายด้วยชุดโบราณ และอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

เธอกำลังทำการทดลองทางการแพทย์ ที่สามารถฟื้นฟูร่างกายที่เสียหายได้อยู่ในห้องปฏิบัติการ แต่การทดลองกลับล้มเหลว หรือเธอจะโดนระเบิดตายไปแล้วอย่างนั้นเหรอ? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้?

“พระชายา...พระชายา ในที่สุดท่านก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว เสี่ยวเถารู้ว่าท่านไม่มีทางทิ้งบ่าวไปแน่!”

“พระชายา? ใครคือพระชายา สาวน้อยเธอเป็นอะไรหรือเปล่า?”

เมื่อฉู่เนี่ยนซีได้ยินคำเรียก เธอก็อดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้ และอยากจะลุกขึ้นเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว

แต่ทันทีที่เธอเริ่มเคลื่อนไหว ก็เกิดอาการปวดหัวขึ้นอย่างรุนแรง

ความทรงจำที่ไม่คุ้นเคยบางอย่างแล่นเข้ามาในหัว

จากนั้นไม่นาน ความเจ็บปวดก็หายไป และฉู่เนี่ยนซีก็เข้าใจสถานการณ์ของตัวเอง

ดูเหมือนว่าเธอจะได้ข้ามมิติมาสู่ราชวงศ์ที่ไม่ถูกบันทึกในประวัติศาสตร์ หรือที่เรียกว่ากันโลกคู่ขนาน

บังเอิญที่เจ้าของร่างเดิมมีชื่อเหมือนกันกับเธอ นั่นก็คือฉู่เนี่ยนซี

หลังจากรวบรวมสติได้ ฉู่เนี่ยนซีก็เหลือบมองผู้คนในห้องอีกครั้ง

ทุกคนมีสีหน้าแปลกประหลาด ก่อนจะเปลี่ยนเป็นรังเกียจ เว้นก็แต่เสี่ยวเถา

ก็จริง คนที่ตายไปแล้วกลับมามีชีวิตอีกครั้ง มันก็คงเป็นเรื่องน่าประหลาดอยู่แล้ว

และเมื่อรู้ว่าตนต้องรับใช้พระชายาผู้มีหน้าตาอัปลักษณ์ ก็คงไม่มีใครยินดีเท่าไรนัก

“ในเมื่อพระชายายังไม่ตาย เช่นนั้นก็เชิญ” องครักษ์ที่อยู่ด้านข้างเห็นฉู่เนี่ยนซีลุกขึ้นมา จึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

พูดจบ เขาก็ก้าวมาข้างหน้าพร้อมกับองครักษ์อีกคน

“พวกเจ้าจะทำอะไรน่ะ!” เสี่ยวเถารีบปกป้องฉู่เนี่ยนซีและมองพวกเขาด้วยใบหน้าระแวดระวัง “พระชายาเพิ่งฟื้น พวกเจ้าจะพานางไปที่ใด?”

“พวกข้าทำตามคำสั่งของท่านอ๋อง ให้พาพระชายาไปที่คอกม้า สาวใช้อย่างเจ้าอย่ามาทำให้ท่านอ๋องต้องรอ หลบไปซะ!”

พูดจบ องครักษ์ก็ผลักเสี่ยวเถาออกไป

เสี่ยวเถาเสียการทรงตัว นางล้มลงหน้าผากกระแทกกับปลายเตียง จนมีเลือดสีแดงสดไหลออกมา

ฉู่เนี่ยนซีเหลือบมองอาการบาดเจ็บของเสี่ยวเถา เมื่อเห็นว่าไม่ได้เป็นอันตรายมากนัก จึงมองไปที่องครักษ์ทั้งสองนายด้วยสายตาเย็นชา ในความทรงจำของเธอ องครักษ์ทั้งสองดูถูกและเย้ยหยันเจ้าของร่างเดิมเป็นอย่างมาก

"พวกเจ้าชื่ออะไร?"

"อะไรนะ?"

“ข้าถามว่าพวกเจ้าชื่ออะไร!” ดวงตาของฉู่เนี่ยนซีเย็นชายิ่งขึ้น น้ำเสียงของนางก็เจือไปด้วยความเย็นยะเยือก

ในชีวิตก่อนหน้านี้ นอกเหนือจากการทำวิจัยในห้องทดลองแล้ว เธอยังใช้เวลาอยู่ในสนามรบท่ามกลางกองศพอันโหดร้ายเป็นส่วนมากด้วย

บรรดาผู้ที่อยู่ท่ามกลางสนามรบ และได้เห็นชีวิตและความตายมามากมายจะกลายเป็นคนเคร่งขรึมขึ้น ด้วยอารมณ์ที่เยือกเย็นจากภายในสู่ภายนอก

องครักษ์ทั้งสองไม่เคยเห็นฉู่เนี่ยนซีเป็นเช่นนี้มาก่อน จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัวเล็กน้อย

"ข้า..."

“เพี๊ยะ!” ฉู่เนี่ยนซีตบหน้าองครักษ์เสียงดังลั่น และพูดด้วยความโกรธ "ช่างกล้านัก ท่านอ๋องสอนมารยาทพวกเจ้าเช่นนี้หรือ? ถึงได้กล้าแทนตัวเองว่า ข้า ต่อหน้าพระชายา?"

องครักษ์ที่ถูกตบตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธ

"เจ้า..."

เขาชี้ไปที่ฉู่เนี่ยนซี และในขณะที่กำลังจะพูด ก็มีเสียงดังเกิดขึ้นอีกรอบ "เพี๊ยะ"

ฉู่เนี่ยนซีตบเขาอย่างรุนแรงอีกครั้ง

“ท่านอ๋องของพวกเจ้าไม่สั่งสอนหรือว่าให้ใช้คำให้เกียรติเวลาพูดกับเจ้านาย?”

องครักษ์ที่ถูกตบยกมือขึ้นปิดหน้าและลืมโต้ตอบ เขาสับสนกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของฉู่เนี่ยนซี

แม้ว่าฉู่เนี่ยนซีจะเป็นลูกสาวที่ถูกต้องตามกฎหมายของมหาเสนาบดี และเป็นที่รักของทุกคนในจวนมหาเสนาบดี แต่ตั้งแต่นางได้เข้ามาในจวนของท่านอ๋องหลี นางก็ไม่เคยได้รับความโปรดปรานจากท่านอ๋องหลีแม้แต่น้อย ไม่ว่าใครก็สามารถเย้ยหยันนางได้ทั้งนั้น เมื่อเวลาผ่านไป อย่าว่าแต่เรื่องทุบตี แม้แต่จะพูดจารุนแรงกับคนรับใช้นางก็ไม่เคยเลย และนิสัยขี้ขลาดของนางก็ต่างไปจากที่เป็นอยู่ตอนนี้อย่างสิ้นเชิง

หากทั้งสองไม่ได้เฝ้าอยู่ที่ประตู พวกเขาคงจะคิดว่าพระชายาถูกสลับตัวไปเป็นแน่

“ทำไม หรือว่าท่านอ๋องไม่ได้ตั้งชื่อให้พวกเจ้าอย่างนั้นหรือ?” ฉู่เนี่ยนซีพูดพลางหมุนข้อมือของตัวเอง

องครักษ์ที่ถูกตบถอยหลังไปหนึ่งก้าวทันที

"เหอะ เหอะ..."

เมื่อฉู่เนี่ยนซีเห็นการกระทำของชายคนนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ "ดูเหมือนว่าร่างกายของเจ้าจะรู้วิธีประเมินสถานการณ์ได้ดีกว่าปากนะ"

ทันทีที่พูดจบก็มีเสียงดัง "ปัง" และประตูห้องก็ถูกเตะเปิดออกจากด้านนอก

ชายคนหนึ่งสวมชุดผ้าสีดำเดินเข้ามา แม้ว่าเขาจะยืนในมุมย้อนแสง แต่ก็ไม่สามารถบดบังออร่าความสง่างามของราชาได้ ทั้งยังมีใบหน้าอันสมบูรณ์แบบราวกับถูกแกะสลักโดยเหล่าทวยเทพ

แม้ว่าฉู่เนี่ยนซีจะมีชีวิตอยู่ในยุคปัจจุบัน แต่เธอก็คุ้นเคยกับสำนวนต่าง ๆ และคุ้นเคยกับการเห็นผู้ชายหล่อและผู้หญิงสวยมามากมาย แต่ในขณะนี้ เธอไม่สามารถหาคำพูดใดมาแสดงความชื่นชมในความดูดีของชายผู้นี้ได้เลย

ไม่แปลกใจที่เจ้าของร่างเดิมจะหลงใหลเขามากขนาดนี้ แค่มองแวบเดียวก็สามารถตกหลุมรักเขาจนโงหัวไม่ขึ้นได้ ไม่ว่าใครจะคัดค้าน แต่นางก็ขอร้องให้พ่อและป้าของนาง ฉู่กุ้ยเฟย ส่งคำขออภิเษกสมรสต่อองค์จักรพรรดิอยู่ดี

สำหรับคนอื่น ความรักแรกเห็นมักนำไปสู่ความผิดพลาดตลอดชีวิต แต่สำหรับนาง นางยอมเอาชีวิตเข้ามาเสี่ยง เพราะการพบเจอแค่เพียงแวบเดียว

“เจ้าสามารถสั่งสอนผู้ใต้บังคับบัญชาของข้าได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” เสียงเยือกเย็นของเย่เฟยหลีดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของฉู่เนี่ยนซี