“วันสุดท้ายแล้วสินะ” เธอกระซิบบอกตัวเองให้จงเข้มแข็ง อดทน และมีสติในทุกย่างก้าว สองเท้าของเธอจะนำพาชีวิตจนก้าวผ่านความเลวร้ายในครั้งนี้ไปได้อย่างแน่นอน “สู้ ๆ นะปาลิดา เธอทำได้”
แม้อาการป่วยจะยังหลงเหลืออยู่ แต่ใจของเธอเข้มแข็งกว่าเมื่อวานมาก ราวกับว่ายาเม็ดนั้นได้รักษาแผลใจของเธอไปด้วยอย่างนั้นล่ะ
“ไปทำงานดีกว่า” เธอไม่ได้สนใจโทรศัพท์เลย จนกระทั่งอาบน้ำและแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย เธอพบว่าโทรศัพท์แบตหมดตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว พอชาร์ตเปิดเครื่องก็เจอทั้งข้อความจากแม่บุญธรรมและข้อความจากเขา รวมทั้งมิสคอลนับร้อยจากทั้งสองสาย
‘ขอบคุณนะ ผมอยากเจอคุณ’
‘ไปให้ไกลจากเขาซะ’
คนหนึ่งบอกอยากเจอ ส่วนอีกคนบอกให้หนีไป แล้วเธอจะทำตามใครดีล่ะ
ปาลิดาถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง เพราะเธอไม่อยากทำตามใครเลย เธออยากทำตามหัวใจตัวเอง เธออยากตัดสินใจเอง
“อีกไม่กี่ชั่วโมงแล้ว มันใกล้จะจบแล้ว” ตั้งแต่วินาทีนี้จนถึงเที่ยงคืนของวันนี้ ช่วงเวลาที่อาจมีความหมายที่สุด หรืออาจเลวร้ายที่สุด แต่ยังไงมันก็ต้องผ่านไปได้อยู่ดี เธอแค่อดทนเพื่อให้ถึงวันพรุ่งนี้เท่านั้น
“ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าคุณจะเซอร์ไพรซ์อะไรฉัน” เธอ
