เจ็บ

หนึ่งเดือนมาแล้ว...ที่เธอได้สวมแบบฟอร์มสีขาวอันงดงามของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง ‘MHD medical center’ ได้เป็นพยาบาลตามที่ฝันใฝ ได้ช่วยเหลือผู้อื่นอย่างที่ใจปรารถนา และได้เป็น ‘นางฟ้า’ ของเด็กน้อยมากมายนับไม่ถ้วนปาลิดาในวัย 23 ปี กลายเป็นหญิงสาวเต็มตัวที่สวยสะพรั่งดั่งดอกไม้งามกลางแสงอรุณ มีหัวใจที่อบอุ่นอ่อนโยนราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ ดวงตาสุกสกาวสดใสคู่นั้นมีความกล้าหาญซ่อนอยู่ แต่หากมองให้ลึกลงไปในส่วนเสี้ยวของแววตา ก็จะพบว่า มันเจือจางด้วยความเศร้าอย่างแผ่วบาง...“พอใส่ชุดนี้แล้วสวยขึ้นนะเนี่ย” เธอมองตัวเองในกระจกด้วยความภาคภูมิใจ ชุดพยาบาลทำให้เธอดูสวยกว่าเดิมหลายเท่า ริมฝีปากอิ่มสีพีชส่งให้ใบหน้ารูปไข่ไร้เครื่องสำอางดูเซ็กซี่แบบไม่ได้ตั้งใจ ผมดำยาวสลวยถูกรวบเก็บอย่างดีภายใต้หมวกพยาบาล เผยให้เห็นต้นคอระหงขาวสะอาด ดูสง่า ดุจนางพญา“เรานี่สวยจัง แต่...ใครจะรู้ล่ะ” ว่าเธอไม่ได้เพอร์เฟคอย่างที่ทุกคนคิด ความงามของเธอนั้นมีตำหนิ มีบาดแผลที่ลบไม่ออกซ่อนอยู่ บาดแผลที่สร้างความเจ็บปวดให้เธอทุกครั้งเมื่อนึกถึง...ย้อนไปเมื่อ 16 ปีก่อน ตอนที่เธออายุได้ 7 ขวบ มารดาได้พาเธอเข้าไปอยู่ในบ้านของพ่อเ

ปาลิดาสั่งคาปูชิโน่ร้อนจาก ‘ต้นรักคาเฟ่’ ร้านกาแฟสุดโรแมนติกใต้ตึกโรงพยาบาลมาหนึ่งแก้วใหญ่ แล้วโดยสารลิฟต์ขึ้นมายังชั้นดาดฟ้า ซึ่งถูกจัดเป็นสวนสวยเพื่อการพักผ่อนสำหรับคนที่ชอบชมวิวเมืองใหญ่เมื่อไหร่ที่ว่างหรือมีเวลาพักจากงาน เธอมักจะขึ้นมานั่งเล่นบนนี้เสมอ โดยเฉพาะในเวลากลางคืน ช่วงเวลาที่ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาวนับล้านดวง“เฮ่อ...คืนนี้จะมีดาวตกมั้ยนะ” เธอเลือกนั่งตรงม้านั่งตัวเดิม ติดริมตึก ซึ่งเป็นจุดที่สามารถมองเห็นแม่น้ำเจ้าพระยาได้สวยที่สุด “อากาศหนาวจัง...อืม...ได้กลิ่นดอกแก้วขึ้นมาถึงบนนี้เลย”“แก้ว!” น้ำเสียงเอ็นดูปลุกเธอให้ตื่นจากภวังค์ เธอหันไปมองหญิงวัยกลางคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า รอยยิ้มเมตตาปราณีสร้างความอุ่นใจให้เธอเสมอมา ท่านนั่งลงใกล้กับเธอ แล้วจับมือเธอไว้แน่น เหมือนทุกครั้ง“แม่ปู”“ทำงานเป็นไงบ้าง”“สนุกมากค่ะ และก็มีความสุขมาก ๆ ด้วย”“เข้ากับเพื่อนร่วมงานได้มั้ย”“ได้สิคะ ทุกคนใจดีมากเลยค่ะ” เธอพูดความจริง แม้จะมีคนช่างนินทาอยู่บ้างก็เถอะ แต่เธอมีเพื่อนรักถึงสองคนเป็นเกราะคุ้มใจ นั่นก็คือสุกัญญาและน้ำพราว เพื่อนสมัยมัธยมที่ได้มาทำงานเป็นพยาบาลอยู่ในแผนกเด็กด้วยกันโดยบ

“พวกแกสองคนอย่าเข้าไปใกล้เค้าเชียวนะ ฉันได้ข่าวมาจากพวกรุ่นพี่ว่าเค้าเกลียดพยาบาลอย่างพวกเรามาก ใครเข้าใกล้เป็นได้หาเรื่องไล่ออก!”“ขนาดนั้นเลยเหรอ?” น้ำพราวไม่อยากจะเชื่อ “ทำไมเค้าถึงได้เกลียด...พยาบาล?”“นั่นสิ” ปาลิดาเองก็อยากรู้เหมือนกัน เพราะเธอเองก็ได้ยินมา “เค้ามีปมอะไรเหรอ?”“ฉันสืบมาเรียบร้อยแล้ว” สุกัญญากระดิกนิ้วเรียกให้เพื่อนทั้งสองขยับหูเข้ามาใกล้อีกนิด “ที่เขาเกลียดพยาบาลก็เพราะท่านประธานแอบมีเมียน้อยเป็นพยาบาลน่ะสิ ตอนนั้นท่านประธานหลงพยาบาลคนนั้นมากถึงกับจะฟ้องหย่าเมียเลยนะ แต่เมียของเขาดันกระโดนตึกตายซะก่อนน่ะสิ!”“หา!” สองสาวอุทานพร้อมกัน ก่อนจะถอนหายใจพร้อมกันอีกครั้ง “เฮ่อ!”“ข่าวจริงเหรอ” ปาลิดาถามด้วยใจสั่นเทา แอบภาวนาให้มันเป็นแค่ข่าวลือ“จริง!” สุกัญญายืนยันเสียงหนักแน่น “แต่เค้าปิดข่าว เมื่อสิบสามปีก่อนนี่เอง มีคนกระโดดตึกโรงพยาบาลลงไปตาย!”“หา!” น้ำพราวอุทานลั่นด้วยความตกใจ “กระโดดที่ตึกนี้เลยเหรอ!”“เออ! แต่ไม่ใช่จากดาดฟ้านะ จากชั้นที่สิบสาม หล่นลงมาตรงที่เค้าปลูกต้นแก้วไว้น่ะ ต้นแก้วอายุสิบกว่าปีที่หน้าคาเฟ่ใต้ตึกไง ต้นไม้ต้องห้ามที่ใครก็ห้ามเข้าใกล้เด็ดขาด