‘เลิกงานตอนไหนเข้ามาหาฉันด้วยนะ’
‘เดี๋ยวไปส่ง’
‘เข้ามาได้เลย มีคนรอพาเข้ามา’
ข้อความถูกส่งเข้ามาไลน์ของนริศราตอนห้าทุ่มสี่สิบห้า จากบุคคลที่พาเธอไปเดทเมื่อวาน อย่างกับเขารู้ดีว่าเธอเลิกงานตอนเที่ยงคืนแต่กกลับทำเป็นถามว่าเลิกงานตอนไหน
เหลือเวลาอีกสิบกว่านาทีก็จะถึงเวลาเลิกงานแล้ว จะไปหรือไม่ไปดีนะ แม้ว่าเธอจะทำงานอยู่หน้าไนต์คลับมาหลายปีแต่ก็ไม่เคยเข้าสถานที่อโคจรอย่างนั้นเลย มันก็คงจะแปลกๆ ที่จะเข้าไป
หรือจะแอบขับมอเตอร์ไซค์กลับแล้วบอกเขาทีหลังว่าลืมอ่าน… ไม่ได้แล้วสิ ตอนนี้เธอเปิดอ่านข้อความไปแล้ว
ไม่ทันให้เธอต้องคิดหนักเพราะพอเก็บข้าวของแล้วเดินออกมาจากมินิมาร์ท ร่างสูงใหญ่ภายใต้ชุดสูทดำของบอดี้การ์ดที่เธอจำได้ว่าเป็นคนที่มักจะอยู่กับเจย์เดนยืนรออยู่หน้าประตูแล้ว
จะหนีกลับก็หนีไม่ได้แล้ว…
“นายให้ผมมารอรับคุณครับ เชิญครับ” คิรินผายมือให้เธอเดินไปยังถนนฝั่งตรงข้าม
“เอ่อ..ค่ะ”
“เดี๋ยวครับ”
“อะไรคะ”
“เดี๋ยวผมถือของให้ครับ” เขายื่นมือออกมารับเสื้อคลุมและกระเป๋าสะพายของเธอ นริศราจะไม่ให้ก็กระไรอยู่ในเมื่อเขายื่นมือมาขนาดนั้นแล้ว ในที่สุดก็ต้องให้เขาถือ
รู้สึกเขินๆ อยู่เหมือนกันนะที่เ
