ตอนที่ 67.
นทิชาก้าวลงจากรถเมื่อแท็กซี่ขับมาจอดที่หน้าบ้านของรัชชานนท์ หญิงสาวเดินตรงไปที่ประตูรั้ว แต่สายตาก็สะดุดเข้ากับร่างของใครบางคนที่นั่งคุดคู้อยู่ที่ข้างประตูรั้วทางด้านซ้ายมือ และเมื่อเดินเข้าไปใกล้ ความคุ้นเคยบางอย่างก็กระแทกเข้ากลางหัวใจ
แม้จะไม่เห็นหน้า แต่หล่อนก็รู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้คือใคร
“พี่มาย...” ร้องเรียกอย่างตกใจ รีบวิ่งเข้าไปหา และเสียงเรียกของหล่อนก็ทำให้ตยาคีย์ที่หลับไปด้วยความอ่อนเพลียรู้สึกตัว หล่อนมองน้องสาวด้วยความเสียใจ
“มีน... พี่... พี่ทำไม่สำเร็จ เขาไม่ยอมพบพี่” น้ำตาทะลักออกมาจากตาของตยาคีย์ นทิชารีบโผเข้ากอด มือบางของหล่อนลูบไล้แผ่นหลัง ปลอบประโลมด้วยความห่วงใย
“ไม่เป็นค่ะ... มีนทนได้ แต่พี่มายไม่น่าลำบากเพราะมีนเลย...” สองพี่น้องกอดกันแน่น ความห่วงใยที่มีให้กันแน่นแทบทะลักออกมาจากอก ตยาคีย์ดันตัวออกห่างเล็กน้อยก่อนจะใช้นิ้วมือเช็ดน้ำตาให้กับน้องสาว
“อย่าร้องไห้เลย พี่ไม่ได้ลำบากสักนิดเดียว พี่ทำทุกอย่างได้เพื่อมีนกับภาค...”
นทิชาส่ายหน้าทั้งน้ำตา สงสารพี่สาวจับใจ
“เพราะมีน พี่มายถึงต้องมานั่งตากยุงอยู่นี่ ไม่เอาแล้วนะคะ มีนจัดการเองได้ และอีกอย่างมีน..
