เช้าของวันใหม่...
จ้าวเหมยฮวาบิดกายลุกขึ้นนั่งอย่างเกียจคร้าน ริมฝีปากเล็กๆ ส่งเสียงหาวหวอด ดวงตาคู่ดำเป็นประกายมองไปรอบด้านอย่างไม่ชินตา เด็กหญิงนั่งทบทวนความคิดอยู่ชั่วครู่ เสียงหวานใสก็เอ่ยถามขึ้น เมื่อนางกำนัลสาวหันมาเห็นว่าคนบนเตียงตื่นแล้ว พลางกุลีกุจอเดินมาหา
“คุณหนูตื่นแล้วหรือเจ้าคะ จะล้างหน้าเลยไหมเจ้าคะ”
จิงหยูก้าวมาถามร่างเล็ก ใบหน้าน่ารักของนางกำนัลสาวยามนี้เต็มไปด้วยความสดใส จนจ้าวเหมยฮวาอดยิ้มตอบกลับไปไม่ได้ ร่างบางเดินกลับออกไปไม่นานเกินรอก็กลับมาพร้อมอ่างน้ำอุ่นที่มีควันลอยกรุ่นและผ้าผืนหนึ่ง
มือบางบิดผ้าไล่น้ำอย่างชำนาญ แล้วปราดเข้ามาเช็ดใบหน้าให้เด็กหญิง จ้าวเหมยฮวารีบยกมือห้ามอีกฝ่ายไว้ ก่อนจะรับผ้านั้นมาเช็ดเสียเอง แต่ไหนแต่ไรมาที่จวนนางนิยมทำเรื่องส่วนตัวด้วยตนเองกันทั้งนั้น เพราะบิดาเป็นทหาร จึงมีนิสัยชอบทำอะไรด้วยตัวเองอยู่แล้ว ส่วนมารดาก็มิชอบให้ใครมาปรนนิบัติ จ้าวเหมยฮวาจึงโตมาแบบซึมซับนิสัยของทั้งคู่
จิงหยูลอบมองใบหน้าน่ารักของเด็กน้อยตรงหน้า ในใจนึกชื่นชมยิ่งนัก นางไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่า ลูกสาวแม่ทัพที่ผู้คนต่างก็เล่าลือกันว่าอัปลักษณ์ แท้จริงแล้วจะมีใบหน้า
