ตอนที่ 8.
หล่อนอมยิ้มทั้งน้ำตา ไม่คิดว่าในเวลานี้ภูมิก็ยังจะมีกระจิตกระใจพูดเล่นได้
“บอสล้อข้าวเล่นใช่ไหมคะ”
เขาส่ายหน้าไปมา แววตาทอดมองมาลึกซึ้ง
“ผมพูดจริงๆ แค่คุณเป่าเบาๆ ผมก็จะหายเจ็บแล้วล่ะขวัญข้าว”
“บอส...”
ดวงตาคมกริบตรึงสายตาของหล่อนเอาไว้อย่างแน่นหนา
ใบหน้าของขวัญข้าวแดงก่ำไปจนถึงไรผม ความคิดเตลิดโลดแล่นไปในทางที่ไม่ถูกไม่ควรจนเข้าขั้นกู่ไม่กลับ
ร่างสาวร้อนผ่าวราวกับมีกระแสไฟฟ้าแรงสูงพุ่งเข้าใส่ มันยากมากที่จะแกะสายตาจากความงดงามของภูมิ และก็ยากมากที่จะหายใจเป็นปกติได้ เมื่อจ้องตากับเขาแบบนี้
“ข้าว... ไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลก่อนนะคะ”
คราวนี้หล่อนขยับตัวอีกครั้ง จะเดินออกไปสงบสติอารมณ์ให้ห่างๆ เขา แต่มันก็เป็นเหมือนเดิม นั่นคือภูมิฉวยแขนเรียวเอาไว้ แต่คราวนี้ใช้แรงมากกว่าครั้งก่อนฉุดรั้ง ทำให้ร่างอรชรเสียหลักถลาเข้ามานั่งซ้อนตักโดยไม่ได้ตั้งใจ
“อ๊ะ...!”
หล่อนตกใจหน้าตาซีดเผือด รีบตะเกียกตะกายลุกขึ้นจากตักแกร่ง แต่ก็มีมือใหญ่โอบรัดรอบเอาไว้ไม่ให้เคลื่อนจาก
“บะ... บอส...”
การใกล้ชิดกันแบบนี้ ทำให้หล่อนรับรู้ได้ถึงกล้ามเนื้อแน่นๆ ที่อยู่ภายใต้ชุดลำลองสีขาวที่ภูมิสวมใส่ได้อย่างง่ายดาย
ร
