เคลย์ตันถูกพาส่งโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว กระสุนเฉียดจุดสำคัญของเขาไปเล็กน้อย เนื่องจากร่างกายเสียเลือดมากจึงต้องให้เลือดและรอดูอาการอีกครั้งแม้ว่าจะไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วก็ตาม
เปลือกตาของคนที่นอนอยู่บนเตียงค่อยๆ เปิดขึ้น หลังจากสลบไปเพราะฤทธิ์ยาถึงหนึ่งวันเต็ม เขามีความรู้สึกปวดตึงๆ บริเวณหน้าท้องเล็กน้อย หากเทียบกับความเจ็บปวดที่อยู่ลึกภายในจิตใจ
แผลบนร่างกายที่เกิดขึ้นมันแทบจะไม่รู้สึกอะไรเลย มาเฟียหนุ่มกวาดตามองไปรอบๆ ก็เห็นลูกน้องคนสนิทนั่งอยู่คนเดียว ไนล์เห็นเคลย์ตันกำลังมองเขาอยู่จึงรีบเดินเข้าไปใกล้
“เทียร์อยู่ไหน” เขาเลือกที่จะถามหาน้องสาวเป็นคนแรก
“เป็นยังไงบ้างครับนาย อ้อ คุณหนูพึ่งกลับไปครับ เดี๋ยวเธอจะมาอีกครั้ง ส่วนคุณอลิสก็กลับไปพร้อมคุณหนูเช่นกัน”
“อย่าพูดชื่อผู้หญิงคนนั้นให้กูได้ยินอีก”
“ผมอยากให้ลองคุยกับเธออีกครั้ง” ไนล์มองเขาด้วยสายตาเป็นห่วง
“มึงก็รู้ว่าเขาไม่ได้อยากฟังคำอธิบายของกู”
“ตอนนั้นเธออาจจะโกรธเลยพูดไปแบบนั้น” ไนล์พยายามพูดให้ทั้งสองได้ปรับความเข้าใจกันเพราะเรื่องนี้มันมีอะไรที่มากกว่านั้น
“ออกไปก่อน กูขออยู่คนเดียวและไม่ต้องให้ใครเข้ามา”
“ครับ”
ไนล์เดินอ
