Romans de Dashiel

Suot ko ang damit na kulay puti at may stripes ng pink sa bandang balikat. Iyon ang unipormeng ibinigay sa aming mga babae ng direktor. White at blue naman ang para mga kalalakihan. I have my last name printed on the back of my shirt, the same as everyone else.Kasama ko sina Mikee at Ate Davina sa iisang kwarto, si Timothy lang ang wala dahil hiwalay ang babae sa lalaki. Suot na rin ng dalawa ang nasabing T-shirt."Tapos na kayo sa pag-aayos ng mga gamit niyo?" tanong nito sa amin ni Mikee.We both nodded in response."Tara na. Baka nasa meeting area na ang iba at hinihintay tayo," wika nito, at muli iyong sinang-ayunan.Nadatnan namin sa meeting room sina Timothy at ang ibang kalalakihan doon. He waved at us while pointing to the seats beside him, which were reserved for us. Agad kaming nagtungo roon at naupo. Tipid lamang ang iginawad kong ngiti kay Drake na kaharap ko ngayon.I looked around. Nakapagtatakang wala pa rito sina Cassidy at ang dalawa nitong kaibigan. Wala kasi akong

Jarred?Nakumpirma lamang ang hinala ko nang humarap ito sa gawi ko. Tulad ko, rumihestro sa mukha nito ang gulat at pagkamangha.Gusto ko itong lapitan. Gusto kong yakapin ang kababata at kaibigan ko. Kaso, ayaw gumalaw ng mga binti ko upang lapitan ito. "What's going on—""It's really him..." sambit ko. My mind was focused on someone else, na hindi ko na magawang pansinin si Damon sa tabi ko. "Jarred..."Nanaginip ba ako? Talaga bang nandito ito ngayon? Talaga bang nakita kong muli ang kaibigan ko. I don't know what exactly I felt at that moment. Magkahalo na.Nahigit ko ang hininga nang pihitin niya ako paharap. "Damon..." my voice faded upon seeing the look on his face. Tiim ang mga bagang at parehong salubong ang mga kilay."What did you just say?" malamig niyang tanong."I...""Callista, is that you?" Mabilis akong nagbaling ng tingin nang marinig iyon. Nakatayo sa harap ko ang lalaking hindi ko inaasahang makikita ngayon. His lips curled up. "Ikaw nga. It's been so long, Littl

Jarred?Nakumpirma lamang ang hinala ko nang humarap ito sa gawi ko. Tulad ko, rumihestro sa mukha nito ang gulat at pagkamangha.Gusto ko itong lapitan. Gusto kong yakapin ang kababata at kaibigan ko. Kaso, ayaw gumalaw ng mga binti ko upang lapitan ito. "What's going on—""It's really him..." sambit ko. My mind was focused on someone else, na hindi ko na magawang pansinin si Damon sa tabi ko. "Jarred..."Nanaginip ba ako? Talaga bang nandito ito ngayon? Talaga bang nakita kong muli ang kaibigan ko. I don't know what exactly I felt at that moment. Magkahalo na.Nahigit ko ang hininga nang pihitin niya ako paharap. "Damon..." my voice faded upon seeing the look on his face. Tiim ang mga bagang at parehong salubong ang mga kilay."What did you just say?" malamig niyang tanong."I...""Callista, is that you?" Mabilis akong nagbaling ng tingin nang marinig iyon. Nakatayo sa harap ko ang lalaking hindi ko inaasahang makikita ngayon. His lips curled up. "Ikaw nga. It's been so long, Littl

Nakadungo lang ako habang hilahila ni Damon paalis. Kahit nung nasa loob kami ng elevator ay hindi ko magawang mag-angat ng ulo. Gayunpaman, ramdam ko pa rin na nasa amin ang mga mata ng lahat. At iyon ang rason kung bakit. Ayaw kong malaman ang mga ipinupukol nilang tingin sa amin.Sa totoo lang, magkahalong kaba at pag-aalala ang nararamdaman ko. Hindi ito ang inaasahan kong mangyayari sa amin. Hindi sa ganitong paraan malalaman ng lahat ang relasyon ko sa kanya. Kundi mas malayo. Mas mauunawaan ng lahat.If it weren't for that post, nothing could go wrong. Hindi ito mangyayari. Sino kaya ang nasa likod ng anonymous post na iyon sa page? Anong dahilan nito at nagawa akong siraan? Posible kayang konektado ito sa nangyari sa akin sa Casa Martina?I don't know.Parang sasabog na ang utak ko sa pagtatanong ng mga bagay na imposible namang mabigyan ko ng kasagutan. Gusto ko lang naman ng payapang pagsisimula, kaso hindi ata sang-ayon sa akin ang mundo.Nang tuluyan na kaming makalabas ng

Kanina ko pa napapansin ang kakaibang tingin na ipinupukol sa akin ng mga empleyado. Ilang beses ko na rin sinipat ang sarili, pero wala naman akong nakikitang mali. Bakit kaya? Bigla tuloy akong kinabahan sa hindi malamang dahilan.I took a deep breath before entering our office. Ang kaninang ingay na naririnig ko sa loob ay biglang napalitan ng nakakabinging katahimikan. Marahan akong napalunok at hindi na nagawang bumati nang masilayan ko ang mga mukha nilang lahat.A few of them looked at me the same way I was greeted by most of the employees on the lower ground. Maliban sa tatlo at ilan sa mga naroon ay tinitigan ako nang may pag-aalala. Ano ba ang nangyayari? Bakit pakiramdam ko, may nagawa akong hindi maganda para ganun na lang ang naging reaksyon nila nang makita ako?"What's going on? Bakit ganyan kayo makatingin sa akin?" sunod-sunod kong tanong kina Tim at Ate Davina nang makalapit ako sa station namin. They were looking at me with worry, na ipinagtaka ko. Saglit silang nag

Kanina ko pa napapansin ang kakaibang tingin na ipinupukol sa akin ng mga empleyado. Ilang beses ko na rin sinipat ang sarili, pero wala naman akong nakikitang mali. Bakit kaya? Bigla tuloy akong kinabahan sa hindi malamang dahilan.I took a deep breath before entering our office. Ang kaninang ingay na naririnig ko sa loob ay biglang napalitan ng nakakabinging katahimikan. Marahan akong napalunok at hindi na nagawang bumati nang masilayan ko ang mga mukha nilang lahat.A few of them looked at me the same way I was greeted by most of the employees on the lower ground. Maliban sa tatlo at ilan sa mga naroon ay tinitigan ako nang may pag-aalala. Ano ba ang nangyayari? Bakit pakiramdam ko, may nagawa akong hindi maganda para ganun na lang ang naging reaksyon nila nang makita ako?"What's going on? Bakit ganyan kayo makatingin sa akin?" sunod-sunod kong tanong kina Tim at Ate Davina nang makalapit ako sa station namin. They were looking at me with worry, na ipinagtaka ko. Saglit silang nag